Gedichten

[p. 31]

Babel

Gloedend bloed dat van mijn nagels valt
en vult de spalt
tussen twee tranen,
die als dauw op druiven beven.

Rijp stil leven
maar bevrucht.
Waarom vallen als schelpen
bloemen van de booglampen
en ligt het licht
zo genadig op de scharlaken schicht
van mijn bloed?

In het danshuis bekleedt
licht leed,
dat ligt buiten droefenis
de man die mij een monnik is.

Waarom zijn de lampen der stad
de lichten van al mijn zonden?
En de stappen der danseres
schreden op het hart van de wereld?

Mijn zonden zijn gewijd,
bedreven in het bloedig Godsverlangen.
Zoeken naar het Godswezen: bang overspel
van mijn arm lichaam pijn.

Zalig zal zijn de derde dag.
De klanken van bazuinen
in de wind een vlag,
die mij welkom heet
om zoveel hellelichte zonden,
die enkel beproeving waren.

O mijn broos lijf
ik heb u vaak geofferd
mijn zielewelzijn.

Mijn lijf beproeven de lampen,
want één dag zal het moeten ontbloot zijn
van het naakt verlangen,
van de zonde en van het vlees.

Pijnig mij, hondsblik-zachte lampen, schrille bloemen,
wellust: zomerfestoenen, witte waanzin van het winterwoud,
liedjes, gigolo's. De zonde is de straat
die leidt naar een wit, maar ongedacht gelaat.