Gedichten

[p. 15]

Plakkage (Nr. 2)

Ja, so geht es in der Welt
Alles fühlt man sich entgleiten
Jahre, Haare, Liebe, Geld
Und die grosse Trunkenheiten,
klabund.

Waar kraait nu weer de haan?
Want 't is de tweedemaal
dat ik door de welbeminde werd verraân.

Nu zal mijn levenshardheid harder worden,
als ooit te voren; mijn arm hart, - ik wil niet wenen, -
zal tot een harde diamant verstenen.

En elk hart dat tot mij komt: - moeder, vriend of lief, -
zal ik sluiten binnen de ronde, harde wand
van dit hard hart van diamant.

Elk hongerig hart dat in die toren om liefde vraagt
zal alles moeten derven
en, zonder een ogenblik geluk, verhongerd moeten sterven.

Ik zal zijn een rijk, wijdgeducht landheer
met landerijen, goud en nog veel meer;
maar de weelde van mijn hart te schenken
aan die mij minnen, zal ik niet meer kennen.
En ik zal ook vergeten dat eens mijn hart was
als een zeer fijn, kristallijnen champagneglas.