Brieven uit Miavoye

[p. 27]

Miavoye-Anthée, 9-11-27.

Mijn beste du Perron,

Dank voor je briefkaart, je brief, Greshoff en Malraux. Ik hoop dat je weldra weer de rust van een gezellige huurkamer zult mogen voelen en de zorgen van een welwillende niet te praatzieke hospita.

Maar... God sta me bij, ik heb hier een brief van je uitgever enz. de heer D. ontvangen, waarin voor mij zoveel buitengewone dingen staan, dat ik er haast tureluurs bij word, (afgezien dan nog van deze zoveelste spelling, waaraan ik natuurlik de pest heb). Hoe komt die brave D. bij die voorstellen? Is het ooit in mijn hoofd opgekomen een blad, dat in Holland (dus kostbaarder dan hier) zou gedrukt worden, te financeren! Dat zou te gek zijn. Met dezelfde uitgaven kan ik heel wat meer hier bereiken, altans momenteel. Ook de lijst van de medewerkers is vrij plezierig samengesteld: zal ik optrekken naast Mussche, de man die, als kind, ‘naar de zolder kroop, waar de muizen hem kenden en speelden met hem’? Zal dat één van mijn scheepgenoten zijn, een Argonaut als ik? En waarom de heer Marnix Gijsen wel, de Hollandse katholieken echter niet?

Doch afgezien van de détails is het ding niet doorvoerbaar, omdat ik de heer D. als scribent helemaal niet ken, omdat ik wel eens aan een tijdschrift, dat hier zou gedrukt worden, heb gedacht, doch niet aan een Hollands, omdat de heer D. ook te veel van diversiteit in een al te ‘Volière’-matige zin houdt.

[p. 28]

Natuurlik wil ik hem wel af en toe een ‘pennevrucht’ bezorgen, zeker, maar vandaar tot een verantwoordelikheid van 100 frank maandeliks, il y a de la marge.

Schrijf mij eens hoe jij in die kwestie tegenover hem staat en zendt mij dit epistel des heren D. met je volgende brief terug.

Ik las Stevenson. Vrij plezierig, jammer dat de inhoud zo dun is. Ik las ook ‘Duizend en éen...’ van Multatuli en heb daaraan mijn ‘helle Freude’ gehad. Naast onze moderne prozaïsten, meesters van het proza... goddank, dat we, in zo'n boek van 1870, nog eens Nederlands lezen dat de opstellen van een H.B.S.-leraar te boven gaat!

Wat mij betreft, zoals je zegt: men kalefatert mij langzaam op. De koorts is weer een eindje gezonken en, over 't algemeen, voel ik me doodgewoon beter. Maar in dit geval... it's a long way...

Toch denk ik binnenkort weer één en ander te kunnen verrichten. Eerst een beetje meer adem, want...

een hoge toon in poëzie brengt geen longlijder voort (citaat uit het hoofd, dus, in geval van onjuistheid, excuseerbaar).

Ik heb vandaag weer een inblazing van 400 cm³ lucht gehad.

Tot ziens, met een stevige handdruk

je Paul v.O.