Brieven uit Miavoye

[p. 20]

Miavoye-Anthée, 23-10-27.

Mijn Waarde Vriend,

Voor ik op uw brief van 20 dezer antwoord, even dit: drie weken geleden ging ik te bed liggen. Toen ik vandaag opstond, vond ik in éen van de zakken van mijn jas de brief, die ik hierbij voeg en die U drie weken geleden had moeten bereiken. Het toeval dat ik in drie weken geen kleren zag, meer dan een nonchalance mijnerzijds, is schuld aan dit verzuim. Het verveelt mij dat ge daardoor wellicht een slordigheid in het beantwoorden van mij toegestuurde brieven hebt moeten veronderstellen.

Nu, voor uw laatste brief mijn hartelikste dank. Met wat ge me schrijft over mijn opstellen, steekt ge mij waarachtig een hart onder de riem en uwe interventie bij de minister verraadt de oplettendheid van een echt vriend. Ik weet niet juist voor wat u het meest te danken, maar ik denk dat uwe appreciatie mij nog het meest goed deed en mij gisteren de dag zoveel lichter maakte. (En toen kreeg ik er nog een van Marsman en heel die dag heb ik weer zo intens gewild: genezen).

Dat gij, zonder mij daarvan iets mee te delen, de lastige karwei van een tussenkomst te Brussel op u naamt is niet alleen voor mij zoveel gespaard, neen, maar anders was ik er nooit toegekomen deze stap te doen. En geloof me, dit onder ons, uw resultaat is schitterend, want bij Minister Huysmans sta ik, ik ben daar zeker van, noch als verschijning, noch met

[p. 21]

mijn werk ‘in de goeie negen’. Niet ik, gij hebt de premie voor mij verdiend.

En indien ik nu hieronder zekere opmerkingen maak, dan zult ge begrijpen dat noch een eeuwige ontevredenheid, noch gulzigheid (ach, indien dat mijn ondeugd was, dan had ik het wel gans anders moeten aan boord leggen om haar te bevredigen) mij deze in de pen geven, wel echter een beetje de strijdvaardigheid van iemand die, zonder kompromis te maken, toch naar erkenning streeft.

Er bestaan studiebeurzen voor jonge auteurs en sinds twee jaar werden deze reeds verdeeld en uitgekeerd. Het bedrag daarvan was dit jaar 8000 en 2 × 4000 frank. Jonge auteurs? - Zeker, ik ben een auteur en ik ben jong. Hoe staat het nu met het talent! Juist daar zit de moeilikheid. Eenmaal heeft Alice Nahon, éenmaal Paul Kenis, de grote premie gehad. De kleine gingen naar Richard Minne, Willem Putman, Karel de Winter en Maurice Roelants. Zeker is het van mij een naïeve en ietwat boerse opvatting, maar in elke prijs zie ik nog de prijs, het feit de eerste te zijn, en alsof de beste steeds de eerste moest zijn. En al weet ik met het verstand ook beter, al weet ik dat veel prijzen niet prijzen op het talent, maar wel op de kunst van anti-chambreren zijn, toch blijft dit aanvoelen van ‘de prijs’ onuitroeibaar gevestigd sedert het eerste goede punt op school gehaald. Ge begrijpt toch wel? Ik jaag niet achter het sukses - in dat geval had ik mij moeten houden bij mijn verzen van ‘Het Sienjaal’, maar achter de erkenning, want deze is bijna onpersoonlik.

En, ziet ge, dan zeg ik: ben ik nu maar een vierde Alice Nahon waard en een halve Karel de Winter!

[p. 22]

- Het spreekt vanzelf dat het een - misschien belachelik - vertrouwen in de toekomst is dat mij recht houdt. (Onlangs zei Baekelmans me dat Nahon inderdaad veel meer rechten had, omdat haar lezersaantal groter was. Zo moeten wij Hooft achteraan Cats gaan stellen).

Neem het mij nu niet kwalik dàt ik van de gelegenheid heb gebruik gemaakt om mijn hart te luchten; zeker begrijpt ge mijn gevoel.

Laat mij, nu ook onder ons, zeggen dat ik toch erg blij ben geweest omdat men mij eindelik niet meer gans ignoreerde en vooral omdat gij, Waarde Vriend, u om mijn toestand bekommerde. Een beroemd waarzegger heeft mij eens mijn karakter gelezen: ‘iemand die voor de minste gebeurtenis er onder ligt, of, in andere zin, er boven op is’.

Toch ben ik er nu weer boven op.

Het verheugt me dat ge een schone reis hadt. Inderdaad, de plaatsnamen alleen klinken u toe als de namen van zoveel paradijzen. Toledo! met de wonderbare Greco's (voor zover ik daarover op grote foto's oordeelen kan). En al de Bosch' en die in Spanje steken. Daar zou ik toch nog absoluut naar toe moeten.

Het gaat mij niet slecht, d.w.z. dat ik hoop dat nog alles in orde komt. Men is nu bezig de gekwetste long door pneumothorax op rust te brengen. Dat gebeurt door inblazingen van lucht tussen long en longvlies. Gedurende drie jaar zal ik dan alleen de diensten van mijn rechterlong genieten, daarna wordt de pneumothorax weggenomen, doordat het inblazen ophoudt.

[p. 23]

En ziedaar, mijn enthousiasme weer georiënteerd. De eerste week is dat niet plezierig, maar dan komt alles in orde.

Ik blijf hier tot 1 Januarie minstens.

Nogmaals, Waarde Vriend, mijn hartelikste dank en mijn beste groeten daarbij.

Uw

Paul v. Ostaijen.

P.S. Het is door uw schrijven en dat van Marsman dat ik verneem dat ‘Vl. Arb.’ verscheen. Ik ontving niets. Ook niet in de Albertstr., vanwaar mij alles met nauwgezetheid wordt nagezonden. Stuur mij eens een nummer.