Brieven uit Miavoye

[p. 17]

Miavoye-Anthée, de 10-10-27.

Beste Gaston,

Ik ben je wel al een tijdje enkele ‘levensblijken’ verschuldigd. Ik ben nu vijf weken hier, gescheiden van de overige wereld en ‘der zoete mijmerij’ overgeleverd. Dat ben je ook weer direkt gewoon. Ik heb vooreerst op een chaise-longue gelegen, maar daar de koorts niet geregeld zakte, ben ik te bed gaan liggen. De volgende week begint men toch daaraan de ene (linker) long op non-aktiviteit te brengen door pneumo-thorax, dewijl de rechterlong zo goed als ongeschonden is. Deze pneumo-thorax heeft voor doel de aangetaste long door luchtinblazingen dus op volledige rust te brengen, zodanig dat deze long zich binnen een zekere tijdsruimte herstellen kan; ten tweede belet men haar met haar geïntoxikeerde stinklucht de omgeving van het hart en van de andere long te bederven, ten derde wordt door het dichtdrukken van de zieke long het helen van de wonde in deze long bevorderd. De luchtinblazingen geschieden langs een naald die men door het longvlies steekt (voor mij is nu het belangrijkste dat dit zonder veel pijn moge geschieden). De eerste veertien dagen moet die behandeling vijf maal herhaald, en men blaast dan telkens 300 à 400 cm³ lucht in; dan steekt de long in een luchtzak en moet men, eerst alle weken, daarna alle maanden nog maar de lucht bijblazen die met de tijd, langs het longvlies weer verloren gaat. Voilà, als je het interessant vindt!

[p. 18]

Van de pensionaires is weinig te zeggen, maar de vrouw van de arts is een aardige verschijning: een Zwitserse, lang en zwart, sterk gewelfd voorhoofd en een zwaar gebit.

Ik ben nu de ganse dag alleen in mijn kamer, met een open venster dat op een rode beuk geeft die nu, alvorens geel te worden, nog even langs het groen moet; daarachter heb-je een kleine kastanjeboom, waarvan de gele blaren zoveel licht drinken dat zij de heldere tinten krijgen van rijnwijn in het licht. En de hele dag, tot vier ongeveer, staat de zon op deze twee bomen: voorlopig heb ik daaraan nog genoeg.

Kon ik nu maar wat opknappen. Ik voel nu maar eerst hoe vermoeid ik ben. Ik verwacht tans veel van die pneumo-thorax, maar daarna lijkt het mij dan weer of het mijn laatste hoop is. Niet dat ik zo direkt wanhopig ben, maar op de duur wens je toch alles naar de droes.

Hoe gaat het jou? nu, nadat je zo opgeknapt uit Zwitserland bent teruggekomen? Goed, wil ik hopen. Hebben de Zaterdagse konferenties in de Hulstkamp nog steeds plaats en blijft het nog even gemakkelik er de mensen te doen inlopen? Is C. nog steeds autobezitter? Gaat N. nog steeds gebukt onder de last van het leraarschap? En zit J.C. nog altijd even stralend naast zijn egade?

In Holland zijn, zoals je wellicht ook gelezen hebt, de poppen aan 't dansen geraakt naar aanleiding van een roman van zekere juffrouw Alie Smeding uit Enkhuizen, ‘De Zondaar’. Daarover hebben nu de uit-

[p. 19]

gevers een brochure uitgegeven die heet: ‘Wat de pers zegt over ‘de Z.’ van Alie Smeding, en die brochure kan je gratis hebben; voor het geval ze in de Ned. Boekh. verkrijgbaar zou zijn, raad ik ze je aan. De Hollanders zijn grappige lui. Deze juffrouw Sm. is, volgens de mening van sommige kritici, wat te ver gegaan in de beschrijving van zekere passionele momenten. Ja, zeggen de verdedigers, dat is waar, maar het was met het doel de mensen al de gemeenheid te laten zien van neo-malthusianisties geslachtsverkeer enz. Pornografie, quoi! en in Holland! - Een schitterend pleidooi hoor! - Je moet die hollandse verontwaardiging lezen!

Laat jij nu ook eens iets van je horen, als je tijd te over hebt.

Intussen, met de beste groeten voor je vrouw en de vrienden,

een poot

van je

Paul.