't Jodinnetje van Elspeet

Hoofdstuk XI.
De poging tot vluchten mislukt.

‘Nu Philomeeltje,’ zegt Janus 's morgens, ‘hier heb je mooie versjes, maak er nu zelve maar een wijsje bij, je hebt zeker wel wat onthouden uit de opera.’

Roosje ziet hem verschrikt aan, maar haast zich dan te zeggen:

‘Ja, ik zal het probeeren, geef maar hier.’

[p. 113]

Zij is zoo muzikaal, dat zij er gemakkelijk iets van maken kan. Zij leert een der versjes van buiten en als zij met Janus en Santje op straat komt, zingt zij in de vreugde van haar hart, mooier dan ooit en het geld rolt weer in net bakje en Janus is zeer tevreden. Santje geeft ongemerkt de richting aan van hun tocht, en weldra zijn zij in de buurt van de opera.

Zij kijken overal rond, maar zij zien niemand die op tante Rosa lijkt, maar wel denzelfden heer, dien ze gisteren met zijn vioolkist hebben zien loopen. Hij spreekt Roosje aan en vraagt haar iets in het fransch, hetgeen zij niet verstaat. Janus merkt het niet, omdat Santje hem den anderen kant laat uitkijken en hem wijst op eene drukke straat, waar het zeker voordeelig zal zijn.

In dien tusschentijd fluistert Roosje haastig tegen den vreemdeling: ‘Red mij! ik ben uit Holland, ik ben gestolen!’

De vreemdeling echter verstaat haar niet, en denkt dat zij hem om een aalmoes vraagt.

‘Help mij!’ smeekt Roosje nogmaals, maar nu ziet Janus om en beveelt haar verder te gaan, naar de drukke straat en daar te zingen. De vreemdeling ziet haar na en gaat dan het operagebouw binnen. Juist als Roosje een eind verder

[p. 114]

het nieuwe liedje staat te zingen, komt er een open rijtuig aan, waarin eene dame zit. Roosje herkent dadelijk hare tante, en houdt van schrik met zingen op, maar Santje fluistert:

‘Zing door!’

Janus ziet verwonderd naar Roosje en als deze nu eensklaps begint te zingen:

‘'t Wordt duister mijn Roosje,’ bemerkt hij, dat de dame in het rijtuig naar hen omkijkt, maar in het volgende oogenblik is zij reeds voorbijgereden, en een rammelende wagen met ijzeren platen, verdooft de stem van Roosje.

Deze is doodsbleek geworden, nu zij het rijtuig zich meer en meer ziet verwijderen; eensklaps barst zij in tranen uit en snelt het rijtuig na, wanhopig roepende:

‘Tante Rosa! tante, tante, tante!’

Maar even schielijk voelt zij de ijzeren hand van Janus om haar arm gekneld en zich teruggetrokken. Roosje verweert zich wanhopig en gilt:

‘Santje! Santje!’

Janus pakt haar echter stevig beet en verdwijnt met haar in een nauw donker steegje, waar hij haar zoo vreeselijk

[p. 115]

dreigt, dat het arme kind geen geluid meer durft te geven en gedwee met hem mee loopt.

Santje is intusschen verdwenen; zij is het rijtuig nageloopen, dat reeds voor het operagebouw stil staat. Als Santje er aankomt, is tante Rosa de groote deur reeds binnen gegaan, en als zij haar wil volgen, wordt zij door den portier barsch teruggedreven.

Zij wil hem uitleg geven, maar hij verstaat haar niet en zij kan geen fransch spreken. Wat zou zij op dat oogenblik niet gegeven hebben, voor de kennis van het fransch, maar nu staat zij machteloos tegenover dien onvriendelijken portier, die haar als eene bedelaarster beschouwt.

Terneergeslagen keert zij terug, maar kan Janus en Roosje niet terug vinden. Zij voelt zich te vreemd in deze groote stad om van hare vrijheid gebruik te maken en zij wil Roosje ook niet verlaten. Zij gaat dus naar huis, waar zij ongeveer te gelijk met Janus en Roosje aankomt. Janus roept Ka naar buiten en sluit de beide meisjes in huis op.

‘Pak je boel bij elkaar,’ fluistert hij met een dreigende stem, tot zijne half dronken vrouw, ‘we moeten van avond nog weg, het is hier niet veilig meer, begrepen?’

Intusschen zitten Santje en Roosje in een hoekje bij

[p. 116]

elkaar te huilen; ze hadden zich zoo veel geluk voorgesteld, en hoe zullen ze nu nog kunnen ontsnappen?’

‘O,’ roept Roosje wanhopig, ‘had ik mij deze keer nog maar stil gehouden en op eene andere gelegenheid gewacht, maar ik kon het niet laten.’

Janus en Ka komen weer binnen, en onder allerlei verwenschingen en dreigementen wordt hun boeltje ingepakt. Roosje zit te snikken en Santje zit verslagen te kijken, maar geeft toch den moed nog niet geheel op. Ze wil en ze zal ontvluchten.

Als het donker wordt, zegt Janus:

‘Ka, pas goed op de meisjes, ik moet even de stad in.’

Hij sluit als naar gewoonte de deur en neemt den sleutel mee.

De meisjes zijn op haar bed gaan liggen, en Santje geeft een wenk aan Roosje, dat zij zich moet houden, alsof zij slaapt.

Ka zit aan de tafel, en als zij de beide meisjes zoo rustig hoort ademhalen, staat zij op en neemt de brandewijnflesch, houdt die tegen het licht der brandende kaars, en bemerkt dat er geen droppel meer in is. Zij had het dien dag reeds zoo dikwijls geprobeerd! Nu zoekt ze in haar zak en haalt er een koperstuk uit; zij draait hem om en om en zoekt

[p. 117]

nog eens in haar zak, en haalt er een oude portemonnaie uit; zij zoekt en zoekt en keert hem binnenst buiten, zoo ook haar zak, maar alles te vergeefs, zij kan geen geld voor drank meer vinden. Zij zucht, staat nog eens op en zoekt in een kast.

Dit oogenblik neemt Santje waar, om een franc, dien ze al lang als een schat bewaard heeft, uit haar zak te halen en schielijk over den grond te rollen, tot vóór den stoel van Ka. Als deze weer gaat zitten, zit zij een poos in gedachten, of liever half suf voor zich te staren, terwijl de meisjes in angstige verwachting, tusschen hare ooghaartjes door liggen te kijken.

Eensklaps ziet Ka het francstuk. Zij springt op, grijpt het, beziet het met glinsterende oogen, kijkt naar de slapende meisjes en sluipt naar de deur. Zij wil die openen, maar Janus heeft haar opgesloten, evengoed als de meisjes. Nu wordt zij boos, rammelt aan de deur, maar te vergeefs; nu gaat zij naar het raam en zie, dat kan zij openen.

Haastig ziet zij nog eens naar de meisjes, en klimt dan zonder gerucht te maken uit het venster en verdwijnt.

‘Gelukkig!’ roept Santje, ‘gauw, gauw! Roosje, nu kunnen we weg, we moeten ook het raam uit!’

[p. 118]

Bevend van opgewondenheid, haasten zich de meisjes het raam uit te klimmen, en juist hebben ze de voeten op straat, als ze met een krachtigen arm gegrepen worden, en Janus staat voor de sidderende meisjes.

Arme kinderen! half dood van angst en van de wreedaardige slagen, verlaten zij dien avond, onder bewaking van het norsche paar de stad en trekken het zuiden in.