't Jodinnetje van Elspeet

Hoofdstuk V.
De koopman in oudheden.

Het is Zaterdag en het rijtuig uit Nunspeet heeft 's middags vóór het eten, de heeren van Oven en Drieland en de ouders van Charles en Jo meegebracht. Zij kwamen uit Rotterdam, den Haag en Amsterdam, allen met denzelfden trein te Nunspeet aan.

Wat was dat een vreugde, toen de verschillende familieleden elkaar ontmoetten; echtgenooten, ouders en kinderen, vlogen elkaar om den hals en hadden zooveel te vertellen dat de soep koud was, vóor de borden leeg waren.

‘Papa!’ roept Ewout, ‘gaat u morgen mee naar den watermolen op Staverden?’

[p. t.o. 48]

[p. 49]

‘Papa,’ zegt Charles, ‘er is hier een jood die prachtige horlogekettingen en allerlei oudheden heeft; hij zal er van avond mee hier komen.’

‘En zijn dochtertje,’ zegt Jo, ‘is een tweede Jenny Lind; ze zingt zoo buitengewoon, ik heb nooit zoo iets gehoord.’

‘Papa,’ zegt Hermance, ‘ik krijg een mooie knoop van een officier voor een broche.’

‘Mama,’ zegt Charles, ‘die Rubens heeft toch zulke mooie dingen, ook van die blauwe bordjes, zooals Sientje er verleden een gebroken heeft.’

‘Ja? die zou ik wel eens willen zien.’ zegt de jonge Mevrouw de Witt.

‘Hij brengt van avond allerlei dingen mee; hij heeft wat uit Elburg gehaald, van zijn broer met wien hij samen doet.’

‘Nu, daar ben ik nieuwsgierig naar,’ zegt mijnheer van Oven.

's Avonds zitten al de gasten gezellig thee te drinken, als vrouw Bossenbroek komt vertellen dat Nathan Rubens er is met Daniël.

‘Laat maar binnen komen!’ roepen allen en daar komen

[p. 50]

vader en zoon de kamer in, met een groote mand tusschen zich in.

Charles maakt plaats voor hen aan de tafel, en gaat met Bob achter den stoel van zijn Papa staan.

Rubens laat eerst een zilveren beugel zien, daarna gespen, kettingen, zilveren en gouden knoopen en eindelijk blauw porcelein.

Daniël zit met schitterende oogen al de gasten aan te kijken, en merkt al gauw waar ze zin in hebben.

Mijnheer de Witt koopt een horlogeketting en Charles geeft een knipoogje aan Jo, alsof hij zeggen wil: ‘ik weet wel dat die voor mijn jaardag is.’ Mevrouw de Witt koopt een blauw bordje en de oude Mevrouw de Witt zou graag den beugel koopen, maar zij vindt hem wel wat duur.

‘Nu Mevrouw,’ zegt Rubens, ‘denkt u er nog maar eens over, dan zal ik er Daantje morgen nog wel eens mee zenden. En is dit niet een mooie gesp voor de jonge juffrouwen? in de stad moet u het dubbele geld betalen.’

Mijnheer van Oven koopt een gesp voor zijne vrouw en zegt dan tot Daniël:

‘Kun jij me nog zoo'n kannetje bezorgen, zooals je in je tuin hebt opgegraven? ik wil je er graag een gulden voor geven, maar ongeschonden.’

[p. 51]

Daniël kijkt verrukt en zegt:

‘Dat is al net een tref mijnheer; als je er naar zoekt, dan vindt je ze niet, maar als ik er een vind, zal ik het u brengen.’

Mijnheer de Witt zegt:

‘Ik hoor Rubens, dat je dochtertje zulk een mooie stem heeft.’

Rubens kijkt verschrikt op en zegt haastig: ‘Och ja, ze zingt wel een aardig deuntje.’

‘Ja maar, weet je wel, dat het misschien heel iets bijzonders is, waar ze veel geld mee kan verdienen?’

‘O mijnheer, praat daar niet van, ik wou dat ze een stem als een kraai had.’

‘Maar Rubens, je moest dankbaar zijn, als je dochter zulk eene groote gaaf ontvangen heeft.’

‘Neen neen! ik moet er niets van hooren, dat brengt niets dan ongeluk.’

Haastig pakt Rubens zijn boeltje bijeen en na de gasten bedankt te hebben voor de klandizie, vertrekt hij met Daantje.

‘Vader,’ zegt Daniël buiten komende, ‘nu heb je goede zaken gedaan en ze willen nog meer koopen, dat heb ik gemerkt.’

[p. 52]

Nathan loopt in gedachten voort en geeft geen antwoord.

Daniël ziet hem van ter zijde aan en vraagt dan:

‘Vader, zou het waar zijn, dat Roosje geld kan verdienen met zingen?’

‘Zwijg jongen, praat er niet van.’