Corrie en de kaboutertjes

[p. 130]

Hoofdstuk XXIII. [Afscheid nemen]

De meisjes Mouw zitten met haar vieren aan de Kaap tegen de helling van den berg, in de hei.

‘De laatste avond,’ zegt Truida met een zucht.

‘O, waarom zeg je dat?’ zegt Toosje, ‘ik doe juist mijn best om er niet aan te denken.’

‘Wat is het hier toch heerlijk, ik zou hier zoo graag altijd blijven.’

‘Toch niet in den winter,’ meent Toosje.

‘O ja, altijd; stel je maar eens voor, als het hier alles met sneeuw bedekt is, hoe mooi dat zal zijn; zoo spierwit, zonder éen voetstap, zonder éen vuiltje, en dan zoo heel stil, zonder gerammel van wagens of geschreeuw van kooplui.’

‘Ik kan nu nog niet aan den winter denken,’ zegt Toosje, ‘ik denk liever aan de groene boomen

[p. t.o. 130]

[p. 131]

en de bloeiende hei en het zitten in het warme zand. O, konden we maar wat zand en dennenaalden meenemen naar Rotterdam!’

‘En Mary is toch liever in de stad dan buiten, ze vindt de stilte zoo vervelend, en ze vindt nooit iets mooi op het land. Ze vindt alle boomen hetzelfde.’

‘Hè, hoe is het mogelijk!’ zegt Truida, ‘het is hier telkens weer anders. 's Morgens is het heel anders verlicht dan 's avonds. Als de zon zoo laag en zoo rood aan de lucht staat, wat worden dan de boomstammen duidelijk zichtbaar, die van de dennen zijn dan als met goudstof bestoven, je kunt ze wel tellen, terwijl het midden op den dag éen donkere massa is, onder de schaduw van hun belommerde kruinen.’

‘Hé Truida, wat ben je poëtisch! heb je dat zelf bedacht?’ vraagt Toosje lachend.

‘Ja, waarom niet! als ik hier altijd was, zou ik ook verzen kunnen maken zooals Lili, maar in Rotterdam worden mijn gedachten aan kleine stukjes gebroken door al die drukte; ik zal er mij ellendig voelen.’

‘O Truida, dat heb ik juist van morgen ook te-

[p. 132]

gen Lili gezegd, en weet je wat ze zei? we moesten de herinnering aan dit heerlijke buitenleven meenemen naar de stad, dan zouden we veel gelukkiger zijn dan al die menschen, die niet naar buiten zijn geweest, die stakkerds!’

‘Ja, dat is waar,’ zegt Greta; ‘als we nu gaan jammeren omdat de pret op is, zijn we ondankbaar. Laten we nu afscheid nemen van de hei en van het mooie uitzicht, bekijk het nog eens héel héel goed; ik wil het goed onthouden, dan kan ik het mij later duidelijk voorstellen met de oogen dicht.’

‘Dag lieve, lieve hei! dag berkeboomen en mooie geurige dennen! ik hoop dat ik jullie het volgend jaar weer zal zien,’ zegt Jetje.

Ze staan alle vier nog een poos in stilte te kijken, en slaan dan het pad in, dat door de bosschen en over den Rouwenberg naar de Steeg voert. Op den Rouwenberg bij de bank, schrijven ze in 't zand: ‘Vaarwel.’