|
| |
| |
| |
Bruylof-Ghedicht.
DAer is een soet ghewelt, dat noyt ons comt bestrijden,
Of t'sal ons vvinnen eerst, end' daer nae vveer verblijden,
Een plaech die vvel ons schijnt te baren groote pijn,
Doch is een groote gaef end' enckel Medecijn,
Die teghen onsen danck ons vvel comt eerst bekruypen,
En dickwils onverwacht int hert gaet henen sluypen,
Doch als sy by ons is, soo lieflijck is end' soet,
Dat sy ons op een nieu vvel dobbel leven doet,
T'is eenen stouten gast, die naulijcx is ontfanghen,
Of hy verjaecht sijn vveert, end' maeckt datvvij verlanghen,
Om buyten ons te zijn, end' in een huys te gaen,
In't vvelck vvy onder t'recht eens anders moeten staen,
Die noeyt ons en besoeckt of hy sal gaen logeren,
Int beste van ons huys, en daer sijn const hanteren.
Een gast die haest is heer, end' stelt het hert in dwanck
De reden, end' t'vernuft naer volgen sijnen ganck,
Dees ist, dien t'volck al om den naem van liefde gheven,
Maer mocht met grooter recht vvel heeten t'angstich leven:
| |
| |
Want sy niet is soo haest ghecomen in het hert,
Of sy brengt voot den dach een aengename smert,
Een smert die niet en vvil haer yemant openbaren,
End' hoe sy meerder schuylt, hoe s'haer sal meer verclaren.
Een smert die eerst gheneest, als vermeerdert wort,
End' dan eerst overgaet, als sy haer cracht uytstort.
Ick hadde noyt ghedacht, dat hy elck een quam plagen,
Dat hy naer gheen persoon, of staet en vvilde vraghen,
Ten waer, ick had ghesien, dat ghy oock vvaert ghevelt,
Heer Bruyd'gom, end' van haer met boeyen seer ghequelt.
V mannelijck ghesicht, u ongeveynsde reden,
V staet'ge treffelijckheyt, u ongemaeckte zeden.
Schier hadden toegeseyt, dat u de soete cracht,
Inden ghebonden staet soud' hebben noyt ghebracht.
Doch t'is u groot gheluck, vvant d'oorsaeck van u minnen,
Niet vvas een ydel dinck, gheen licht-verslaghen sinnen,
Gheen rijckdoms giericheyt, noch hoop van grooten staet,
Gheen vvellusts heeten brand, noch t'schaed'lijck vleyend' quaet:
Maer dat u had gheraeckt vvas het lieftallich vvesen,
Van u vriendins ghesicht. een sieckt die vvas gheresen,
| |
| |
Wt d'eerbaerheyt end' deuggt van die ghy meest bemint,
Van vvien oock uwe liefd' een dobbel liefde vvint.
Dit is den besten bant, noyt sal het vvel ghedijen,
Als liefd' is coopmanschap, als al het angstich lijen,
Al t'minnelijcke vyer naer veel te crijghen haeckt,
En het ghewonde hert op t'hebben altijt vvaeckt,
V sullen daerom oock haest volghen nieuwe vruchten,
Van u optrechte min, eer vvech sal zijn het suchten,
Oock vanden grijsen tijdt, vvant t'hert dat g'hebt ghetrout,
Sal noyt verflouwvven, of in liefde vverden out,
Gaet henen eensaem paer en blijdelijck slijt u daghen,
Die een exempel zijt van vvare liefd' te draghen.
Gaet henen met gheluck, nu het gheniet begint,
Dat ghy langh' hebt ghesocht, en nu met vreuchden vint.
V. R.
|
|
Auteursrechtvrij