Rymen ende Zangen over het Hooge-Lied Salomons

[p. XXX]

Op den Selven.

VVAt grolt gy Ieugt, vermufte Rymen,
Op vuyle Venus, gaile Hymen,

En blakert Ziel en Zin,

Steets in Onkuyse-Min:

Gy volgt der Heydens Fabel-Goden;
Dat Romens-ballingh was verboden:

Verbant oock zijn Gedicht,

En singt dat beter sticht.

Singt 't Hooge-Liedt vol Geest en Leven;
Door Oosterwyck, op Maat beschreven,

Dat eertijts Salomon

Soo aardig singen kon.

Singt, 't is een Liedt vol deftigheden,
Vol soet gevley, en Minne-reden,

Een Vreugde-Liet, (ey kom!)

Van 's Hemels Bruydegòm.

Hier'st kuysche vier, laat daar u Zielen,
Met Christi Bruyt te same Krielen,

Laat vry die ware gloet,

Ontsteken u gemoet:

[p. XXXI]

 

Dien brant en sal u niet vervelen,

 

Maar Eeuwig vrolijcker doen quelen,

 

V eerste Gulle drift

 

Sal werden uyt-gesift.

 

 

 

Wat kanmen aangenamer Zingen?

 

Als Gode-lof, die alle dingen,

 

Soo Hemels heeft bereyt,

 

Tot 's Menschen Zaligheyt.

 

 

 

Weg dan Vry-geestige Poëten:

 

Wy zijn nu veyliger geseten;

 

Dien trouwen Predikant

 

Die hout een beter trant.

 

 

 

A. Bon.