Spanhoek

[p. 91]

Dopeling

KATHOLIEK-ZIJN BEGINT MET HET H. DOOPSEL. Dit is naar ons weten het mooiste beginpunt van ieders zijn. Daarom blijven wij het jammer vinden, dat hoewel wij bij ons doopsel er zelf bij waren, wij niets hebben meegenomen van al hetgeen daar achter in de St. Rosakerk gebeurde.

Wij kregen dezer dagen weer eens heimwee naar dat ogenblik, toen wij twee heren helemaal alleen - zonder een of andere dame mee - in een auto zagen stappen met een dopeling. Een van beiden, die de vader was, hield het kindje in doeken gewikkeld op de armen, terwijl de peet, onbezonnen, het bundeltje vergeleek met een pakket boodschappen van de slager, waar bijelkaar zes pond biefstuk, braad en soepbeentjes in gewikkeld waren.

Dat vond de vader niet leuk, want in heel zijn houding kon je zien, dat hij die gloednieuwe hoedanigheid van het vaderschap over zich liet neerkomen als regen in een openvlakte, die verkwikking brengt maar waartegen men op de lange duur geen schuilplaats heeft.

Toen hij in de auto stapte, was de chauffeur van mening met een ziektegeval te doen te hebben, en vroeg bezorgd, naar welk ziekenhuis hij moest rijden. Hij had goede reden dit te vragen, want de jonge papa keek zo bezorgd en zo onafgebroken naar het broze wicht in zijn armen, dat men het ergste ervan zou vrezen.

In de kerk gekomen, moesten zij even wachten op de komst van de priester. Nu had de peet het kind in de armen en toetste de wetenschap aan de werkelijkheid: ‘gezicht: klein en nietig; neus: plat en kort; het hoofd betrekkelijk groot, rust op korte dunne hals en de beenderen van de schedel zijn langs de naden beweeglijk.’

Toen hij net iets hardops wilde zeggen, gebeurde het.

Daar hij weinig aandacht had geschonken aan de ‘onderlegger’, moest hij plotseling opspringen, omdat het op zijn schoot zo vochtig werd. In kleine zenuwachtige trekken legde hij het kindje op een der kerkbanken neer en zocht naar een zakdoek. Nog voor deze echter te voorschijn kwam had de kleine door zoveel geschud, zijn maagje leeg gespuugd, waardoor het doopjurkje eraan geloven moest. -

[p. 92]

De zakdoek was er nog niet - Verschrikt tilde hij daarna het wicht weer op. Nu merkte hij echter dat het broekje zo papperig aanvoelde. Op zijn voorhoofd kwam een zweetdruppeltje naar beneden parelen.

Even dacht hij na en scheen een vast besluit genomen te hebben. De vader, die al die tijd beduusd had toegekeken, riep hij tot de orde en beval, dat zij maar naar huis terug moesten rijden om schone kleertjes aan te trekken.

Bij de ingang echter kwam de goede herder, die hen rustig terug meenam, het H. Doopsel ritueel toediende en hen daarna erop wees, dat dit Sacrament er juist is om elke smet zo schoon en zuiver mogelijk weg te wassen.

‘Ja’, zei de vader, met zijn vinger wijzend op het nu vergeelde luierbroekje: ‘maar deze smetten en vlekjes ziet of ruikt men niet.’