Spanhoek

Schepping

WIST U DAT DE NATUUR TOT U SPREEKT, WANneer U op een vrijdagmiddag dwars door mahoniebomen of kankantrees, bewonderend staart naar de ondergaande zon?

Zag U die glinstering in de ogen van Uw zoontje of Uw dochtertje, een glinstering als een helder spiegeltje, dat niet Uw eigen beeld weerkaatst, doch het wonder der schepping?

[p. 88]

Zag U wel ooit Uw eigen land wanneer de nacht met gulle hand, de sterren opprikt aan het firmament, of maanglans het gewelf verlicht als goud geschilderd perkament?

Niet altijd zien wij dit en toch is al dit schilderachtige te vangen en kan ieder er van genieten als een eigen bezit. Want dit alles is van ons.

We hebben deze week in kleine filmpjes - slides - die oude straat van ons teruggezien. Een terugzien, dat een openbaring was. We komen er dagelijks langs, kennen dat houten bruggetje, drie huizen verder, schoppen tegen de berm van rood zand en groen gras, plukken een takje paarse stanvaste, of rijden met onze fiets achteloos over kottomissies en pingpings. De wisselende kleuren der huizen valt ons niet meer op; het is allemaal eentonig geworden.

Totdat wij die kleurenfilm zagen, waarin het oog van de camera al het mooie op een rechthoekig plaatje samenbundelde Als een openbaring lag daar plotseling een stukje stad, een rijke straat in elke denkbare kleur weerspiegeld. Het blauw en wit van de hemel werden afgewisseld door de rode daken. Tussen het groene gras lag het rode opvulzand. De gele kréré-kréré's wisselden af met de purperen bougainville's en over het wegdek lag zonneschijn als vloeiend zilver.

Nadat wij dit gezien hadden, dachten wij aan Sasa, een oude vrouw, die de rimpels op de handen en het gelaat als gravures van de tijd meedraagt. Sasa heeft deze kleurenfilm nooit gezien. Maar in haar wenerhouten hobbelstoel gezeten plukt zij, nog jeugdig van geest, uit haar verleden bloempjes, die eenmaal ontloken in haar denken, nooit meer verdorden.

Met haar eigen woorden wijst zij haar kleinkinderen op haar tuin, op haar hemel en de kleuren die voor haar geschilderd liggen over stad en land.

In Sasa spreekt de natuur in al zijn schilderachtige vormen. De jaren van haar jeugd staan ergens apart te bloeien zegt zij. Zichzelf beschouwt zij als een kotto-missiestruik, vol zware half verdorde takken en haar kleinkinderen ziet zij nu als die kleine tere kotto-missieplantjes die rond de huizen staan te bloeien met een enkele frisse bloem hoog op de rechte steel gestoken.

[p. 89]

Tussen jeugd en ouderdom ligt ook een schilderstuk.

Wie er oog voor heeft, wie het allemaal zien wil, wie zich even los wil rukken van alle dagelijkse beslommeringen, wie de speldenprikken van het dagelijks leven wil laten voor wat ze zijn, wie politiek en waterleiding terug wil dringen achter de omheining waar het rommelig is en geladen is vol spanningen en nervositeit...... hij kan genieten van stad en land, van jeugd en ouderdom, van een gewone straat, van de ondergaande zon, van maan en sterren, van kottomissie en stanvaste, van schepsel en Schepper.