Spanhoek

[p. 78]

Afspraak

DAAR STOND HIJ DAN, OOG IN OOG MET LANA Turner. Lana, de wereldberoemde gevierde actrice vol sex appeal. Hij keek haar aan. Zij keek terug. Maar in hun beider blik was niets gelijk.

Hij keek met levendige, glinsterende ogen vol verwachting. Ogen die flikkerden en daarna knipperden om tot de werkelijkheid terug te keren.

Zij keek verstrooid als levend in een wezenloze wereld, recht voor zich uit. Zo te zien keek zij naar hem, maar in werkelijkheid zag zij hem niet, want zij keek maar in de ruimte die hij daar opvulde op het trottoir vlak voor theater Bellevue. Zij keek hem aan vanaf een reclamebord. Ze was er alleen maar als afbeelding aanwezig, als plaat, beschilderd bordpapier met wat stijfsel op oude planken vastgeplakt.

Niettemin onderging hij de bekoring, het verlangen van enkele uren samenzijn met Lana Turner.

Hij was van huis gegaan, zomaar voor een avondwandeling, zonder geld, en ook zonder het voornemen de bioscoop te bezoeken. Maar nu voelde hij plotseling de aandrang om, komen wat kwam, deze film te zien. Die film, vanavond nog: Lana Turner beweeglijk en intrigerend in het levend beeld op het witte doek, dat tijdens de voorstelling nu eens in Parijs dan weer in Hollywood veranderde.

Over 'n half uur zou de voorstelling beginnen. En hij dacht: Het komt er nu op aan binnen een half uur zestig centen te ‘vinden’.

Toen kwam er een heer aan met een onzeker voorkomen, maar die erg deftig deed. Hij vroeg hem om een kwartje. Maar hij kreeg een vernietigende blik terug. Nog zo'n heer, die hij meende te kennen werd door hem gemolesteerd. Maar ook deze ging verder met zijn onuitgesproken gedachten.

Ten einde raad begon hij op en neer te lopen, toen zijn blik op enkele vrienden aan de overkant viel. Hij liep ernaar toe, en vroeg in de ruimte wie van hen hem 60 centen lenen kon. Een hoon-gelach was het algemene antwoord. Maar een grote in de troep voegde hieraan toe:

[p. 79]

‘If joe wani go na film, ie moes wroko.’

Een voorbijganger keek de spreker aan met een goedkeurende blik, en mompelde ‘goed zo’. Helaas bleek hieruit dat hij dit soort niet kende, want na 'n kleine aarzeling kwam de vraag: ‘Ie abie wan sani dan? Pé?’

De grote wees hem de leegstaande auto aan, die geparkeerd stond in het dwarsstraatje naast het Essogebouw, en zei in het Surinaams:

- Daar zit een stofjas in en 'n actetas. Ik heb die stofjas nodig en misschien kunnen we ook iets vinden in de tas. Als je ze voor me haalt, krijg je van mij een gulden, zodat je nog sigaretten en ‘drinks’ kunt kopen. -

Hij keek naar de aangewezen richting, liep naar Spanhoek, langs de Keizerstraat over de Jodenbreestraat, langs een omweg op het doel af.

En nu mogen er nog zoveel klachten zijn bij en over de Surinaamse politie, maar de dienaar der wet die aan de overkant surveilleerde, had deze jongeman in de gaten gehouden. Hij had zijn gierige blikken gezien, had in zijn ziel gelezen dat hij naar binnen wilde, doch geen geld bij zich had. Hij had hem zien bedelen en de straat zien oversteken. Hij had zijn aandacht gevestigd op de gesticulaties en aanwijzingen van de overkant en kon nu concluderen dat er iets gebeuren ging wat strafbaar was.

De agent begreep ook wáár, en was daarom ongemerkt een eindje verder opgewandeld. En net op het moment dat onze vriend het autoportier geforceerd had en met een tas en jas uit de auto kwam, sommeerde de beambte hem te staan waar hij was.

Wat er daarna volgde is duidelijk. Op het Bureau Van politie bekende hij, maar wilde de namen van de andere vrienden niet noemen. Daarom werd hij maar vastgehouden en voor een nachtje in een leegstaande cel gestopt. Hij huiverde nu van alles en was Lana Turner volkomen vergeten. Hij dacht niet meer aan enig samenzijn.

Maar op het moment dat het lichtje aanging ontdekte hij op een van de grauwe wanden een plaatje van een actrice. Dáár had je haar weer.

[p. 80]

Het wás Lana Turner, nu breed glimlachend alsof ze zeggen wilde:

‘My love, My happiness, je hebt je aan je afspraak fijn gehouden. Nu zijn wij eindelijk bij elkaar’.