Spanhoek

Esseline

ZE ZATEN AL RUIM 2 UUR AAN DE BAR. RUDY betaalde. En daarom vermeed Paul een diepergaand meningsverschil omtrent de samenstelling van het Nationaal elftal. Hij gooide het dan ook over een andere boeg en vroeg:

- Hoe gaat het met Esseline? Wil ze nu weer, of wil ze niet? -

Rudy keek Paul vragend aan, maakte een natte tjoerie

[p. 64]

en dronk met één teug zijn 8ste glas bier leeg. Er stonden al 5 djogo's op zijn rekening. Toen antwoordde hij pas:

- Ik ben wel een beetje soppel, maar je zuster is werkelijk het enigst kind waarmee ik verder zou kunnen leven. Alleen die onberekenbare momenten van haar breken mij telkens. -

Paul kende deze tirade wel en onderbrak zijn vriend dan ook weer met de zelfde vraag: - Wil zij nu meer, of wil ze niet? -

- Ja, zei Rudy, ze wil wel, maar niet meer zomaar. Trouwen heeft ze nu in d'r hoofd gezet. -

Paul nam een gulden uit z'n zak, bestelde nog een djogo, betaalde en vulde beide glazen technisch tot de rand. Hij wilde net iets zeggen, toen Rudy hem echter de pas af sneed en sprak:

- Je S'sa heeft wat. Ik leef nu al 7 maanden met haar en toch blijft ze voor mij een raadsel. Ze leeft in twee werelden. Nu eens staat ze midden in de wereld van vandaag, dan weer grijpt ze terug in het verleden, alsof zij door dit verleden is bewiest. De vorige week dansten we bij Rita. Midden in een stevige méréngué ziet ze een kruis aan de wand, en plotseling krijg ik het gevoel, alsof ik met een KJV-er dans ......je weet wel, die meisjes met die bruine rokken, vroeger, toen jij misdienaar was en ik koorzanger, toen jij ‘Pater noster’ bad en ik moest antwoorden: ‘Et koem spiritoetoeo’.

Paul schoot in een lach om die ‘spiritoetoeo’ en Rudy, die eerst gemelijk keek, lachte nu ook mee. - Al die rotzooi, zei hij daarop en greep naar zijn glas. En zondag a.s. gaat dat kind van haar Eerste Communie doen. -

Juist op dat ogenblik trad een jonge vrouw de lokaliteit binnen. Haar kleding was opvallend, haar gang onbeheerst, maar haar regelmatige figuur en scherp getekend knap gezicht herstelde overal het evenwicht. Ze leek wel op een modern schilderij, dat je toch kunt begrijpen, als je al de onderdeeltjes op hun juiste plaats denkt.

Ze liep op de twee vrienden af.

Paul gaf ze een duw en keek Rudy vragend aan. Toen greep ze naar een van de beide glazen bier en dronk het glas leeg. Ze zette het lege glas neer met de opmerking: -

[p. 65]

Dit zal me goed doen. Ik had zo'n vieze smaak in m'n mond. -

Rudy was bij haar binnenkomen helemaal opgeklaard. Hij leek wel geheel nuchter te zijn geworden.

- Dag Esseline - zei hij rustig.

Ze antwoordde: - Tjakkes, die smaak is toch niet uit m'n mond. -

Rudy weer: - Hier, drink dan maar ook mijn glas leeg, dan kun je het wegspoelen. -

Toen keek ze hem lang aan, met een blik die hij door zijn hoofd voelde gaan en vanaf zijn achterhoofd voelde kruipen naar beneden. Kruipen langs z'n ruggegraat. Hij huiverde ervan.

Daarna zei ze zacht murmelend:

- Wegspoelen...... ja, wegspoelen. Weet je wat mij overkwam toen ik Eerste Communie ging doen? Die Hostie bleef plakken aan m'n verhemelte, en ik werd er radeloos van, daar ik er met mijn hand niet aan mocht komen. Toen vroeg ik die soeur wat ik doen moest. En die zei, dat ik het maar met m'n tong moet wegzuigen en zodra ik thuis kwam met wat water wegspoelen. Ja, wegspoelen zei ze toen ook.

- Wegspoelen - herhaalde ze nogmaals, keerde zich zonder te groeten om en verdween door de deur, alsof ze door de avondwind naar buiten werd gezogen.

Wat er verder gebeurde is een lang verhaal.

Maar drie maanden daarna waren Esseline en Rudy getrouwd. En het kind van Esseline, het Communiekantje, was sindsdien blij, dat hij niet meer ‘Oom’ tegen meneer Rudy hoefde te zeggen, maar gewoon ‘Papa’, en dat er verder geen vreemde ‘Ooms’ meer op bezoek kwamen op de meest ongezette tijden.