Spanhoek

[p. 62]

Roël II

ZIJN VERLOOFDE GAF ZICH VEEL MOEITE OM het goede antwoord te vinden. Zij is er ook achter gekomen doch pas ná het ongeluk op de weg naar zijn buitenplaats.

Roël hield oprecht van Carla. Het was niet langer een geveinsde blijmoedigheid, wanneer hij in haar nabijheid was. Neen, nu was hij echt gelukkig en reeds werd heel voorzichtig gesproken over een trouwdatum.

‘In october’, had hij al voorgesteld. Maar, Carla wilde toch liever enkele maanden later. Na een jaar lang les geven op school is een lange vacantie toch wel goed. En, voor zij aan het klaarmaken van o zoveel begon, zou ze toch nog graag een laatste keer met haar meisjes een week of zo uit kamperen gaan. Als leidster in de jeugdbeweging heeft zij het ieder jaar opnieuw gedaan en dit jaar......

Maar toen zij hierover sprak werd het blijmoedig gezicht van Roël toch wel even effen.

- Vind je het anders te lang duren voor we trouwen? - vroeg Carla.

Ja, dat ook, antwoordde Roël koel. -

- Oók, zei ze, dus er is nog meer. -

- Ja, kwam Roël maar kordaat voor de dag. Waarom moet je nu weer een week weg, speciaal met kinderen. Met mij kun je toch ook vacantie hebben. Overigens dacht ik, dat je maar spoedig afscheid moet nemen van al die sociale zorgen die je op je geladen hebt: jeugdbeweging, collecte groep, personeelsvereniging......

- Maar Roël...... - riep Carla toen in een iets hogere toonaard. Doch ze hield de andere woorden in. Werd weer beheerst en stelde voor, hierover na haar vacantie te beraadslagen. Hij moest het nu maar goedvinden dat zij ging, ook, omdat het misschien de laatste keer zou zijn.

Carla ging uit kamperen.

Dezelfde week ging ook Roël voor enkele dagen op de buitenplaats van zijn vader, waar hij in een gezonde ledigheid de dagen doorbracht.

Op die woensdagmiddag - precies één dag nadat Carla van het kamp terug was - was hij weer buiten en snoof een droge maar koele wind op, terwijl hij bewonderend

[p. 63]

keek naar een kolibri, die op de slagen van zijn vleugels balanceerde en scheerde van bloem op bloem. Het laatst zag hij het dier nog zoemend en zuigend in een rode hangalampoe, toen hij opgeschrikt werd door een gierend geluid van remmende auto's, gevolgd door een zware klap en 'n langgerekte gil van een vrouw.

Snel keerde hij zich om en zag op een afstand twee auto's tegen elkaar. In een van beide lag een vrouw half uit het opengeslagen portier.

Zijn eerste impuls was snel eropaf lopen. Want van af zijn plaats kon hij het maar vaag zien. Doch hij remde zich zelve af alsof hij op het punt stond van een hoge berg af te tuimelen. - Blijf hier -, zei hij tot zichzelf. Daar hoef je niet bij te zijn. Straks betekent 't nog, dat je moet helpen sjouwen voor vreemden en daarna als getuige moet optreden voor een rechtbank...... Niks vanaan...... blijf hier!

En hij bleef, waar hij was.

Was hij maar niet blijven staan! Want, in de auto op 300 meters afstand lag Carla die uit verwondingen bloedde. Pas nadat de ambulance haar had weggereden, hoorde hij van voorbijgangers dat zij verongelukt was.

En toen hij in het hospitaal zich over haar boog om haar uitleg te geven, waren haar eerste woorden die zij tot hem sprak:

- Roël, je hebt misschien veel, maar iets mis je toch. En wel 'n heel voojaam iets. Je mist GEMEENSCHAPSZIN, en LIEFDE VOOR DE GEWONE MENS EN MEDEBURGER.