Spanhoek

Ettire

DIT JAAR ZAL ETTIRE MET LEREN SCHOENEN UIT de winkel van Bromet naar de Petrusschool gaan. Hij verheugt zich al weken op deze gebeurtenis, want behalve die schoenen liggen nog zijn khakiebroek en overhemd, een leren riem en zelfs een nieuwe pet te wachten op zijn gaan.

‘Meneer now mi regel!’

Dat zei hij tegen ons, in een spontaan gesprek waarin een levensverhaal schuil ging. Hij is pas 11 jaar, maar bezit een grote levenswijsheid op één levensonderdeel: De kunst van inwonen bij anderen.

Door het plotselinge overlijden van zijn moeder, verloor Ettiré toen hij zeven jaar oud was ook het laatste familielid. Niet dat zijn vader vooraf gestorven was. Neen, maar de omstandigheden rond z'n geboorte zijn van dien aard geweest, dat niemand een ander had kunnen belasten met het vaderschap over dit kind, dat overigens door zijn moeder werd erkend en door een priester werd gedoopt. Dit alles vond plaats te Mariënburg.

De vrouw die bij de geboorte van Ettiré gebakerd had, en daardoor rondliep met een deel van het geheim van zijn leven, ontfermde zich over hem, toen zijn moeder overleed. Een jaar lang was Ettiré háár kweekje. Daarna bracht zij hem onder dak aan het Pad van Wanica, bij een Chinese

[p. 59]

winkelier, Asang, die het riskant vond des nachts zo moederziel alleen in de winkel te zijn. Van dit verblijf herinnerde Ettiré zich die lange en ruime Chinese borstrok-met-mouwen, die je bij de hals kunt open en dichtknopen en die hij als slaappakje droeg.

‘Toen Asang ging trouwen - zo vertelde hij verder - kwam ik in huis van de moeder van de vrouw van Asang’.

Op dit trouwen zijn wij niet dieper ingegaan, want reeds was hij vol lof over het nieuwe adres, waar hij voor het eerst merkte, dat kinderen ook geschoeid naar school kunnen gaan. Hij kreeg nu patta's van Nassief, en ook een pet van Vasconcellos. Iets vond hij heel vervelend, hoewel hij er nimmer over klaagde. Zijn slaapvertrek, een ruime zolder, lag een half-uur verder dan zijn logeeradres. Want hij had tot taak de nacht door te brengen bij Oma Sasa, een ziekelijke vrouw, die de moeder was van de moeder van de vrouw waar Asang mee trouwde.

Hij was negen jaar, toen hij werd uitbesteed aan een familie die ‘voorop’ woonde in het ‘fe'see-hoso’ aan de straatkant van het erf waar Oma Sasa woonde. Bij dag logeerde hij voorop, des nachts sliep hij op het erf bij Oma Sasa. Hij had het hier iets beter, kreeg goed te eten en voor het eerst een echte pyama als slaappakje. Maar heel lang mocht hij daar niet blijven, omdat Oma Sasa van oordeel was, dat hij door deze mensen als werkezel werd misbruikt. Dus kwam hij weer terug bij de moeder van de vrouw van Asang.

Ettiré was steeds tevreden en keek met zekere trots op de materiële vooruitgang die hij mocht smaken. Want met zijn schoeisel en kleding, hield ook zijn schoolbezoek gelijke tred. Eerst het afdakje van Mariënburg, dat kleuterschool heette, toen de school met traliewerk aan het Pad van Wanica, daarna de school, die op een woonhuis leek met een balcon ervoor.

Hoewel naar onze maatstaven het eerste decennium van Ettiré's bestaan een beetje droevig was, is hijzelf een gelukkig en tevreden kind gebleven. Vandaar zijn blijdschap voor al die mooie dingen die hij dragen zal wanneer de school begint. Hij is nu opgenomen in het gezin van een pas uit Aruba gerepatrieerde Surinamer, die in welstand

[p. 60]

verkeert, maar zelf geen kinderen heeft. Hij zal de jongen als zijn eigen kind in huis opnemen en ook verder opvoeden.

Wij hopen dat het Ettiré goed mag gaan. Hij is totnogtoe in omloop geweest als een bankbiljet van hand tot hand, en zal daarom ook als alle bankbiljetten een beetje verkreukeld en versleten zijn. Dat mag niet hinderen, als hij maar zijn intrinsieke waarde blijft vertegenwoordigen. En dáár hebben wij vertrouwen in.