Spanhoek

Statuutfeest

ANANSIE SCHROK ZICH EEN AAP EN VERSTIJFDE gewoon, toen hij op 29 december 1954 zulke zware kanonschoten hoorde dreunen door het huis. Nadat hij wat van de schrik bekomen was, stapte hij uit zijn beslagruimte om eens te zien wat er aan de hand was. Het eerste wat hij zag, was een broodje op tafel, met een etiket erop: ‘Statuutbroodje’. Anansie snoepte ervan en als bij toverslag voelde hij zich groot en stevig worden, hij ademde vrij en wist plotseling dat hij zelfstandig geworden was.

Buiten klonk er parademuziek en hoorde hij trompetten schallen en sirenes loeien.

Anansie trok daarom zijn beste broek aan en kuierde naar buiten. Als eerste trof hij de kakkerlak aan. die half dronken van de drank op z'n poten waggelde. Omdat hij zijn huisgenoot was, stapte hij vermanend af op de kakkerlak.

‘Domme jongen’, zei hij, ‘je bent nu ook wel zelfstandig, maar daarom hoef je je toch niet dronken te drinken. Let maar goed op. Je weet toch dat de kippen overal bij zijn? Zorg maar dat je vlug een goed heenkomen zoekt’.

Lallend hief echter de kakkerlak het liedje aan van ‘De West en ook Vrij Nederland, reiken elkaar de hand......’

Anansie schudde het hoofd en liep verder. Toen hij de hoek omsloeg keek hij nog even om en zag tot zijn verba-

[p. 36]

zing dat een haan net bezig was in gulzigheid de kakkerlak te verorberen.

‘Verdiende straf’, zei Anansie, en stapte de Zwartenhovenbrugstraat in. Hij liep langs Kersten en voorbij Bellevue. Overal feestende diertjes die in vreugde hun zelfstandigheid vierden. Op Spanhoek trof hij een groep honden aan, die jankten en blaften, terwijl zij daarbij liederlijke en onzedelijke taal uitsloegen. Dit vond Anansie niet netjes en hij spoorde hen aan hiermee op te houden, temeer, daar zij geen penning om hadden. Hij zei, dat ze beter heen konden gaan en de wacht houden bij het huis, waar zij toch zelf inwoonden.

De honden lachten hem echter uit en een brutale fox vloog hem zelfs aan. Hij zou zijn doodgebeten, wanneer hij zich niet snel uit de voeten had gemaakt en een goed heenkomen had gezocht in het postkantoor. Overigens was deze schuilplaats met overleg gekozen, daar Anansie geredeneerd had, dat een post-kantoor, zeker post-oros moest hebben. Hij had ze daar dan ook gevonden, dank zij de voorzienigheid, die nog geen stenengebouw in de plaats van dit houten krotje had gebouwd.

Hier bracht Anansie de nacht door.

Toen hij de volgende morgen zijn eennachtsverblijf verliet, kocht hij vlak bij het standbeeld van Simon Bolivar, een ochtendkrant om te zien hoe het allemaal gegaan was daags tevoren. Overal trof hij de woorden feest en vreugde, stemming en blijdschap aan. Slechts een enkele rubriek had iets neerslachtigs. Hij las daarin, dat de honden van Spanhoek door de hondenkar waren opgehaald omdat zij zonder penning hadden rondgelopen. ‘Eigen schuld’ zei Anansie weer, maar vond het toch wel jammer daar hij zich levendig voor de geest haalde, hoe een sterke hand deze arme beesten aan hun achterste poten greep, hen in de groene getraliede wagen duwde, om ze weg te voeren voor vergassing en verstikking.

Hoofdschuddend liep Anansie nu via de Kathedraal in de Gravenstraat, voorbij de Oranjestraat, naar het plein.

[p. 37]

Hier ademde hij echter opgelucht. Want op het plein vond hij alles in diepe rust. Het was er zo vredig. Zelfs de grasluizen roerden zich niet en de houtluizen aan de bomen hadden hun op en neer gedraaf gestaakt. Mieren lagen te zonnebaden op de Marinetrap.

Omdat dit pastorale Anansie zo aantrok zocht hij in de omgeving een geschikt en beter verblijf. Dat vond hij in een gebouw, waar je over rode lopers naar boven moest klimmen. Hij ging helemaal naar boven en nestelde zich lekker in een grote stoel. Tot vandaag roemt Anansie nog om dit mooi verblijf, want moeilijkheden heeft hij er niet. Slechts éénmaal is hem bijna een ongeluk overkomen toen hij zeer ongepast durfde zeggen dat hij ook nog vrije toegang heeft tot de publieke vermakelijkheden die daar worden gehouden.

Bij het horen van deze woorden vloog een vleermuis echter op hem af, snauwde hem toe dat hij niet zo laatdunkend mocht spreken over een Staatscollege, en gebood hem voortaan in een post-oro te blijven zitten.

Bang als Anansies kunnen zijn trok hij zich daarom terug. En wie dit alles niet geloven wil, mag gerust een kijkje gaan nemen daarboven, want daar woont Anansie nóg.