‘Zelf-’
GA EENS OP EEN RUSTIGE ZONDAGMORGEN-zonder-politieke vergaderingen in theatergebuwen......... ga eens op zo'n zonnige morgen een wandeling maken voorbij de Poelepantjebrug, langs de Mahonielaan of achter de Kwattaweg.
Het is geen uitstapje meer ‘naar buiten’. Er is geen jeugd meer die manja's en awarrabomen, moppébomen en leguanen met stenen en stokken bekogelt. Nu vallen de vele stenen huizen op, gebouwd door bedrijven, gefinancierd door kapitaalkrachtige particulieren en niet zelden door een enkeling - een politieman, een noeste kantoorklerk, een arbeider - in al zijn vrije tijd zelfgebouwd.
Zelfbouw.
Omdat zij, worstelend voor een redelijk zelfbestaan, wisten wat zelfwerkzaamheid en zelfbeperking is, hebben zij voor hun toekomst en die van hun gezin, zoals vogeltjes dat doen, hun eigen nestje zélf gebouwd. Om hun huisje, waarin het goed leven is, ligt vandaag een aureool, die het sieraad van hun zelfstandigheid is.
Zelfstandigheid.
U hebt met mij vaak gelezen in perscommentaren, regeringsprogramma's en andere mooie boekjes, dat Suriname mag worden gezien als een jong land, onlangs zelfstandig-geworden. Zelfmeesterschap of autonomie heet dit deftig. Wij weten dus samen, dat ons land sinds 29 december 1954 te 9 uur des morgens geen kind-onder-voogdij meer is, dat onder het wakend oog van een moederland gedwee door het leven gaat.
Maar, ga nu eens op een zondagmorgen-MET-politieke-vergaderingen in theatergebouwen rustig overdenken, of, en hoe ons land die zelfstandigheid beleeft. Deze vragen zult U zich dan stellen: Waar zijn in het land, als organisch geheel, de zelfbouwers? Waar zijn die deugden van zelfdiscipline, zelfbeperking, zelfwerkzaamheid, en waar wordt het Surinaamse huis gebouwd, waarin het goed leven is?
Eerder hoort men het zelfbeklag, dat tot nietsdoen leidt, en ontdekt men bij velen een zelfgenoegzaamheid, die zelf-
Auteursrechtelijk beschermd