Spanhoek

[p. 22]

Manja!

GEEL EN BRUIN EN ROOD GETINT OP HET VLAK waarop de zonnestralen vallen, hangen weer de manja's te rijpen aan de bladerijke bomen. De gedachte aan 't goudkleurig nat en het sap langs de manjavezels, maakt hongerig en tovert al het vocht uit de speekselkliertjes...... ie mofo é long 'ba!

Het is ook een bloeiend en vruchtbaar tafereel; manjebomen, zwaar van dracht, torsend hun vracht, tot de rijp heid er is en een zacht windje de rijpe vrucht uit het luchtruim haalt ......manja é lép' a bong!

Het spreekwoord: ‘Pe manja, dé, pina dé’, gaan wij vandaag voorbij en stellen voor onszelf een andere zegswijze in de plaats, nl.: ‘Pé manja dé, lafoe kan dé!’ Er hapert iets aan, maar het volgende voorval is de bron waaruit wij de wetenschap putten.

Een vrouwelijke kennis van ons, die gehuwd is, krijgt regelmatig een ongehuwde vriendin op bezoek. Dat zou onze kennis niet erg vinden, als de bezoekster niet steevast zo laat bleef hangen, dat haar man, haar vriendin naar huis moet brengen. Dit zou onze kennis weer niet erg vinden, maar ze weet, dat haar man ook geen zoete koek is en haar vriendin evenmin voor een kleintje is vervaard......

Wat doe je daartegen, vroeg onze kennis aan ons en aan anderen. Sullig als onze kennis is - dat kunnen we haar nageven - vond ze voor zichzelf geen goede oplossing, totdat haar weekblad in de rubriek ‘Een Eerlijke Vraag En Ons Antwoord’ haar beter raad aan de hand deed.

Ze bedacht eerst een heel plan-de-campagne en zou het al de zelfde avond - wanneer haar vriendin weer op bezoek kwam - uitvoeren. Maar wat kwam ervan terecht? Totaal niets. Want zij durfde niet. En dan hielp al het andere evenmin. Geen hardop gapen en geeuwen, geen odo's, zoals: ‘mi na wang swieti djaroesoema......’ of ‘te sani a no fo joe, no feti na ing bakka......’, niets hielp, zelfs niet het vroegtijdig dichttrekken van de ramen in de voorzaal. Haar vriendin zat maar te zitten als een der onnozele kinderen, wachtend op de klokslag van 11...... het late uur.

[p. 23]

En daarna zag zij hen gaan ......haar man en haar vriendin. De maan was pas aan het wassen in een schriel en vroegtijdig eerste kwartiertje, maar tekende nog net heel flauwtjes schemerige schaduwen onder alle bomen langs de straat. En ook onder die grote manjaboom in de zijstraat van de straat, een doodlopend slopje, waar geen huis meer stond.

Wat die twee dáár moesten hebben heeft het vrouwtje - onze kennis - nooit geweten. Maar dát ze er waren, wél! En vandaag dankt zij de hemel voor de hulp die zij bracht, in de vorm van een saprijke watrasoepoemanja!

Want haar man kwam thuis, na het galante werk van vriendinnetjes naar huis brengen, in een stemming en een pakje waar alles aan bedorven was. Door 'n zacht windje bewogen was een volrijpe watrasoepoe uit de lucht komen neerploffen, midden op zijn hoofd. En die dikke sappige gele klodders hadden landkaarten getekend op zijn fijn gestreken witte jas. Achter zijn oren, in zijn kraag op de mouw van zijn rechterhand...... overal manjevocht en manjekleur, manjeolie en manjegeur.

Neen, veel ruzie heeft ze goddank met hem niet gemaakt.

Een lief woord was al genoeg, toen hij ruiterlijk bekende even op een zijpaadje te zijn gestapt, omdat de maan zo jong was. En hij begreep dit woord. En zij - die vriendin - begreep het beter. Want sindstoen is ze nimmer meer op bezoek geweest.

Onze kennis én haar man, hebben haar nu voor altijd het huis ontzegd!