Spanhoek

[p. 11]

Water

ALS KIND PROBEER JE DOOR DE ZWARTE REGENwolken heen te kijken, in de hoop, de engeltjes te zien. die de aarde overgieten met zoveel hemelwater. En nu weet je, dat het van de wolken komt, maar je blijft steeds kijken. Kijken naar die watermassa's, naar hun komen en hun gaan.

Dat deed ook vrouw Erna toen het weer zo regende; vrouw Erna, die met haar man en zeven kinderen voorop woont, in die ‘fesisee-oso’ en daarom een eigen watermeter heeft.

Wat zal mijn watermeter registreren dacht ze, wanneer al die duizenden kubieke meters water erdoorheen zouden gaan. Nu klettert het op de daken de dakgoot in, naar het riool, de straattrens uit en verder......... verder......... altoos verder.

Midden in dit gepeins, vlak na zo'n regenbui, kwam echter die oude heer van de waterleiding met een rekening in de hand en een vermanend gezicht.

Hij zei:

- Mevrouw, als U deze rekening niet vóór twaalf uur vandaag betaalt, wordt de leiding afgesloten. -

‘Wat’, riep vrouw Erna, en wilde haar verbazing in woorden gieten, maar snel pareerde de goede oude baas: - ‘Omdat ik U ken, daarom heb ik vandaag een uitzondering gemaakt, om het U te zeggen; dag vrouw Erna’...... en weg was hij...... Wég; de moeder van zeven kinderen achterlatend in een vloeibaar probleem, de toevoer van leidingwater naar haar huis en dat, terwijl tonnen water zojuist nog voor haar ogen wegstroomde.

‘Volksgezondheid en malaria’ zuchtte ze hardop, nadat ze eerst een nogal lelijk woord had weggeslikt.

- Potie Erna - zou haar moeder zeggen. Ze deed haar best. Ook haar man deed zijn best, maar sinds 3 maanden had hij toch geen werk kunnen vinden waar een vast weekloon aan zat. Over de waterrekening hadden ze al gesproken, hij en zij. Maar een oplossing hadden zij niet gevonden. Geen geld!

Het was half tien. Haar man zou ze niet meer bereiken. Het gonsde in haar hoofd: ‘Vóór twaalf, vóór twaalf!’ Een

[p. 12]

tijd lang dacht ze na. Daarop vloog ze naar boven, omdat ze weer eens een oplossing had gevonden. In een cederhouten kist op zolder lag nog een heel oude gouden broche van haar moeder. Het laatste erfstuk. Vlug kleedde zij zich aan, bracht het jongste kind bij de buren en haastte zich de straat op, regelrecht naar het eerste pandhuis dat zij tegenkwam.

Zij kreeg er 6 gulden voor.

Als een bromfiets zo vlug, snelde zij naar het kantoor, waar zij hijgend aankwam, toen de klok daar elf uur aanwees. Ze was op tijd. Kletsnat, omdat het wéér regende, maar ze was er toch. Omwille van het water, omwille van de volksgezondheid en terwille van de Surinaamse Waterleiding Maatschappij.

Ze wachtte geduldig tot twee mannen hadden betaald. Vóór haar stond nog een huisvrouw, die ook betalen moest. Doch ze betaalde niet. Neen, ze smeekte, smeekte, of die meneer achter het loket niet nog maar één dag kon wachten en haar waterleiding niet wou afsluiten, omdat zij toch een baby had en de was moest doen. Morgen zou zij het geld zelf komen brengen, als ze voor de was ontvangen had...... En, of ze de directeur mocht spreken en, of de meneer......

Verder kwam ze niet, want de meneer gaf een antwoord zo koud als het ijzer waarachter hij zat. Hij zei: - Spijt me vrouw, maar ik kan U niet helpen; volgende persoon - ......en met een droge wijsvinger wees hij op vrouw Erna. Dezelfde vrouw Erna, die zo juist nog hetzelfde gevoel, loodzwaar had moeten ronddragen en dus eens te meer de klacht en het gejammer van deze vrouw begreep.

Daarom nam zij het besluit.

Vóór zij zelf betaalde, trok ze de jammerende vrouw naar zich toe, nam haar de rekening uit de hand en samen met haar eigen nota, duwde ze het bedrag van 6 gulden onder het raampje door, terwijl ze zei:

‘Ontvangt U van ons allebeide meneer.’

De klerk ontving.

Vrouw Erna kreeg van haar 6 gulden maar 60 centen terug; het restant van de gouden broche, het gouden erfstuk. Maar de omhelzing van die arme vrouw, het warme gelukkige en blije gevoel in haar hart, waren haar meer waard

[p. 13]

dan duizend gouden broches, meer, dan al het water dat door alle waterleidingbuizen stroomt.