Maalstroom

[p. 48]

Een work-out

De man had zich gestoken in een glanzend paars trainingspak bedrukt met lichtgevende integralen en somtekens. Zijn gitzwarte nattige haar had een kleurovergang naar peper en zout bij de bakkebaarden en werd in de nek bijeengehouden in een paardestaartje. Het haar was overvloedig bewerkt met wet-look-gel en het staartje bezoedelde de kraag van zijn trainingspak. Maar zijn sportschoenen waren maagdelijk wit en ook de gifgroene New Balance-sporttas zag er kreukloos nieuw uit.

Hij hield de kennismakingsfolder van de gym bijna tegen zijn neus gedrukt, zo was hij erin verdiept.

‘Wat kan ik voor u doen?’ vroeg de baas van de sportschool van achter de bar.

‘Ik wil een work-out,’ antwoordde de man luid, zoals mensen doen wanneer ze met de omstandigheden een beetje verlegen zijn.

‘Dat kan,’ antwoordde de eigenaar, wiens klandizie een afspiegeling was van de Amsterdamse binnenstadsbevolking; de wetenschappelijk hoofdmedewerker werkte zich in het zweet naast de moderedactrice, de vrijwilliger voor Amnesty International, de bankklerk met lunchpauze en de huisvrouw. Beschaafd sport ieder voor zich onder leiding van een lichaamsexpert die gezegend is met een dermate fraai exterieur, dat de mijmering de vrije loop neemt. Dat wat mensen van goden scheidt, is misschien toch niet meer dan figuurcorrectie, conditietraining en pose.

In de gym zijn geen tribunes waarop toeschouwers met hun aanmoedigingen een team of een enkele sportheld kunnen aanzetten tot prestatie. Er is geen scheidsrechter, want

[p. 49]

niemand strijdt er tegen een ander: een jury is er evenmin. De enige die bekwaam is tot oordelen, is het eigen beeld op de spiegelwand.

‘We hebben low impact, high impact, aerobics, body shape - keuze genoeg. Wilt u een dagkaart om te kijken of het bevalt, met of zonder sauna en Turks bad? U kunt ook een maandabonnement nemen, net wat u wilt.’

De man antwoordde zonder aarzelen: ‘Ik heb het al bekeken. Prima sfeertje hier. Geef mij maar een kaart met alles d'r op en d'r aan. Honderd gulden? Geen probleem.’

Hij ging aan de bar zitten en bestelde wat te drinken. Neen, geen sinaasappelsap, te zuur, dat ging in de maag zo knagen. Isostar? Kende hij niet maar het leek hem wel wat. ‘Geef deze mevrouw...’ - hij legde zijn hand kort op de schouder van een vrouw die een barkrukje verder half verscholen zat achter haar krant - ‘...ook maar een eh, hoe heet dat spul... Isostartje van mij.’

De vrouw keek terloops op en schudde van neen. ‘Voor mij niets, dank u.’

‘Het is gemengd hier. Tenminste, dat heb ik me laten vertellen. Het ziet er relaxed uit zo te zien,’ probeerde de man het gesprek met de eigenaar voort te zetten.

‘We hebben, als u dat bedoelt, een gezamenlijke kleedruimte en ook verder is het hele gebeuren gemengd,’ zei de eigenaar. ‘Als u wilt, leid ik u even rond en kan ik u het een en ander laten zien. U krijgt een sleutel voor uw locker, daar kunt u alle spullen in kwijt.’

‘Nou als je dat doen wilt, wat graag. Als je nieuw ergens komt is het altijd even wennen.’

De eigenaar ging hem voor naar de afgesloten kleedruimte. In het vertrek was een hoek uitgespaard voor heren. Aan de andere kant was een vrouw bezig zich de body-stocking van het lijf te stropen.

‘Gods kolere,’ riep de man uit, struikelend over de drempel. ‘Alles is hier open en bloot.’

[p. 50]

‘Pardon meneer.’ De eigenaar haalde zijn wenkbrauwen op. ‘U moet bij het betreden van de kleedruimte wèl uw schoenen uitdoen.’

‘Ze zijn brandnieuw man. Ik heb ze voor het eerst aan.’

‘Hygiënische overwegingen,’ zei de eigenaar. ‘Er zijn nu eenmaal regels.’

Het werd druk in de van lichaamsgeuren bezwangerde kleedkamer, en warm. Als fietsers in het spitsuur scheerden de sportmensen langs elkaar, iedere botsing vermijdend. Ook de dame die hij zojuist een drankje had aangeboden kleedde zich om voor de volgende les. Ze ontweek zijn blik.

De man stond als een zombie. Hij had nog steeds zijn schoenen aan. Onder een arm hield hij zijn New Balance-trainingstas geklemd. Hij fixeerde de vrouwen die zich onbespied veinsden en hun kanten ondergoed verwisselden voor sport-bh's. In zijn ogen laaide de hebberigheid op van mensen die datgene waar hun begeerte al zo lang naar uitgaat binnen handbereik hebben maar niet willen weten dat die weelderige troost toch onbereikbaar zal blijven.

De eigenaar van de gevestigde sportschool pakte de nieuwkomer in zijn brandnieuwe sportuitrusting bij de arm: ‘Gaat u maar met me mee,’ zei hij. ‘Wij moeten nog even praten.’