Willem Oltmans in gesprek met Desi Bouterse

23

‘Een revolutie’, vervolgde Desi Bouterse bij een volgend gesprek, ‘is geen eenvoudige zaak. Die te leiden nog minder. Ik erken dat. Maar we zullen er komen door het bevorderen van eenheid, arbeid en strijd. Via intensieve scholing zullen we de mensen leren om hun belangen te identificeren. Men zal leren begrijpen, wat de werkelijke belangen van het volk in de plaatselijke, regionale contexten zijn.

We zullen dus een Nationaal Democratisch Congres opzetten, dat zal worden samengesteld uit leden en plaatsvervangende leden van de relevante massa-organisaties en functionele groepen. Dit forum van oprechte patriotten zal de regering in het openbaar adviseren met betrekking tot de door het volk gewenste sociaal-economische en politieke ontwikkeling of met betrekking tot het regeringshandelen in het algemeen. Daarnaast komt er een Centrale Staats Raad, die zal bestaan uit leden van het (militaire) Beleidscentrum, de Raad van Ministers, het Advies College, het Nationaal Democratisch Congres, de districtcommissarissen, de Nationale Veiligheids Raad en de leiding van het Nationale Leger. De Centrale Staats Raad (crs) zal de jaarbegroting en het actieprogramma van de regering goedkeuren. Deze twee organen zullen dus het praktische laboratorium vormen van waaruit een waarachtige democratie voor het land en volk van Surina-

[p. 88]

me zal gaan functioneren.

We weten natuurlijk heel goed, dat de vijanden van ons volk de echte en de vermeende tekortkomingen van de revolutie en haar leiderschap opzettelijk aandikken en aan de kaak stellen, terwijl wezenlijke prestaties in alle talen worden dood gezwegen. Eigenlijk is er niets nieuws onder de zon. We weten hoe reactionairen en contra's te werk gaan. Dezelfde corrupte en leugenachtige manipulatoren, die op een walgelijke manier met de werkelijke belangen van Suriname in de periode 1975-1980 zijn omgesprongen, spannen nu op het grondgebied van Nederland tegen ons samen. Dit is een situatie, die tussen souvereine staten niet houdbaar is. We zullen ons dan ook op de meest effectieve wijze, en met de inzet van ons bestaan, tegen iedere poging van huurlingen om de revolutie te frustreren, verzetten. Ik zei u dit reeds, maar ik wil het hier herhalen, opdat er geen misverstand over bestaat.

We gaan dus rustig door met Suriname politiek bewust te maken, dus om het volk, dat in het verleden tegen elkaar werd uitgespeeld, vooruit te brengen en vaste grond onder de voeten te geven. Daarom ook, dat we moeten voorkomen, dat tussen de progressieven onderling teveel meningsverschillen bestaan. We moeten eerst de condities scheppen voor een alles omvattende alliantie binnen het volk. Dat is “Stanvaste”.

Dat is indertijd ook de vraag geweest, die we in het voorjaar op kaderavonden, waarvan u er enkele bijwoonde, hebben gesteld. Bij wijze van huiswerk hebben we toen dus aan iedereen gevraagd om ons op korte termijn en schriftelijk de onder de mensen levende ideeën te doen toekomen. Daar zijn die kasten vol dossiers uit voortgekomen. Ik kan de lezers verzekeren, dat sedert 1980 deze zijde van de revolutie mijn voornaamste zorg is geweest, namelijk, hoe de totale mobilisatie van alle oprechte vooruitstrevende krachten in het land van de grond te krijgen. Het werd ook steeds duidelijker, dat het absoluut onmogelijk zou zijn om revolutie via een achterdeurtje te maken. Revolutie is inderdaad een vorm van permanente oorlogvoering, waar Mao de term “protracted conflict” voor gebruikte.

Er wordt ook door mensen die het revolutionaire proces in principe steunen, nog te gemakkelijk over de revolutie gedacht. Teveel mensen denken nog steeds dat het zo'n vaart niet loopt. Dat is een funeste houding.

We zijn begonnen met de politieke scholing voor het leger te organiseren. We kunnen nu eenmaal niet op alle fronten tegelijk beginnen. Daarvoor is de erfenis van een verwaarloosd Suriname veel te omvangrijk. Voorlopig is het leger de voornaamste drager van de revolutie. We zijn zorgvuldig te

[p. 89]

werk gegaan. Het is dus een feit, dat in deze fase van de revolutie de primaire rol van het leger niet is weg te cijferen. Anderzijds willen we voorkomen het odium op ons te laden dat we een zuiver militair regime zouden zijn. We willen dus de taken van het leger ook meer en meer in de richting van het volk ontwikkelen. Het leger bestaat tenslotte in de eerste plaats voor de mensen zelf. Het leger behoort het volk ten dienste te staan. Het leger behoort nauw met het volk samen te werken. Militairen krijgen dus een opleiding om ook andere dan militaire taken te vervullen. We zitten dus ook in een transformatie van het leger.

Inhoudelijk hebben we eveneens een begin gemaakt met het onder de loupe nemen van het onderwijs. We zullen het curriculum gaan aanpassen. We zijn ook begonnen met het herschrijven van onze geschiedenis. Of je zou moeten zeggen, de geschiedenis van ons land wordt nu pas voor het eerst echt geschreven. In ons land zijn ook nog altijd een zestig duizend mensen die niet kunnen lezen of schrijven. In augustus 1984 zal voor den duur van zes maanden een campagne van start gaan ter bestrijding van het analfabetisme in Suriname. We zullen vrijwilligers, scholieren en studenten voor dit doel mobiliseren. Tenslotte kan nog altijd één van de zeven mensen op het Latijns-Amerikaanse continent niet lezen of schrijven.

We hebben in Suriname inderdaad voor een moeilijke weg gekozen. Je zou misschien zelfs kunnen zeggen, dwars door een mijnenveld heen. Toch ligt onze beslissing vast. We zijn bepaald niet opportunistisch bezig. Samen met de progressieven van dit land zijn we bezig de sprong te wagen. Maar ik geef toe, er moet nog zeer veel werk worden verzet, waarbij we ons vooral zullen moeten blijven toeleggen op het wortelen van het revolutionaire proces in de massa zelf.’