Den vaderland getrouwe. Uit het dagboek van een journalist

Amsterdam - 25 januari 1972

Andermaal leverde De Telegraaf een staaltje ‘feitelijke en zakelijke informatie’ door een kolom te publiceren van de hand van Jacques Gans, die mijn onschuldige voorvader, de schrijver Jan Frederik Oltmans en diens bekende historische roman De Schaapherder misbruikte om zijn anti-rode-keukenmeiden-praatjes aan op te hangen. En men bedenke, dat er nog altijd legioenen te vinden waren die Gans ‘verslonden’!

veel geschreeuw en weinig wol

‘Aanvankelijk had ik boven dit stukje als titel willen plaatsen: “Oltmans, de schaapherder van het Kremlin”. Bij nader inzicht en vooral na het holle gedreig van de jongeman met processen tegen navo-secretaris-generaal Luns, hoofdredacteur Hofland van nrc-Handelsblad, De Telegraaf-fotograaf Zonneveld en De Telegraaf-hoofdredacteur Goeman Borgesius, leek me de titel “Veel geschreeuw en weinig wol” beter op zijn plaats. Want zelfs als schapenscheerder voor het Kremlin, kan de zich in alle zieligheid zelf ontmaskerende Oltmans met zijn koude persconferentiedrukte, de toets van een nuttig instrument voor dat bolwerk van de rode dictatuur in geen velden of wegen doorstaan. Er steekt geen Perrol met de rode hand van een vroegere Oltmans in deze machteloze dilettant. Het pleit evenmin voor het intelligentiepeil van de Russische kgb, afdeling Nederland, dat zij zich drie man sterk nog wel door deze fantast naar Amsterdam lieten ontbieden om zich door fotograaf Zonneveld op een plaatje te laten knippen en zich door onze hoofdredacteur toch aan de tong te laten trekken met de opmerking dat zij niet zo erg op Luns gesteld

[p. 534]

zijn als secrataris-generaal van de navo.

Ik begrijp niet, waarom de overige pers in Nederland zo boos over deze toch wel interessante vangst is, waardoor overigens de rel van links tegenover Luns wel in een duidelijker daglicht kwam.

Een blad als vn, dat wekelijks schittert met zijn seksadvertenties, ging er plotseling de fatsoensrakker door uithangen met de pen van Igor Cornelissen, die stelde: “Goddank heerst hier nog burgerlijk fatsoen” en zelfs de platte Blokker in De Volkskrant schaarde zich ook al onder de fatsoensrakkers door te reppen van: “In progressieve en andere fatsoenlijke kringen wordt een dergelijke handelwijze zeer verwerpelijk geacht.”

Maar ja, als het tegen de navo en tegen Luns gaat en De Telegraaf lijkt het bij het rechte eind te hebben, dan zijn zelfs de heftigste rode broeders wel bereid eensklaps het “burgerlijk fatsoen” aan te roepen. Zo liberaal zijn de makkers wel als de nood hoog gestegen is.

Overdreven is deze uitsloverij ten bate van de Russen natuurlijk wel. Tenslotte is die lui geen haar gekrenkt. In Rusland gaat dat wel een beetje anders, als men bij een anders dan het regime denkende particulier op bezoek gaat en de kgb treedt met een ploeg “zuiveraars” binnen. Men mag dan wel uitgenodigde leden van het huis van afgevaardigden zijn of zelfs senator van de Verenigde Staten, maar men wordt dan toch opgesloten en binnen de kortst mogelijke tijd uit dat gastvrije proletarische vaderland getrapt, zoals kortelings het geval was, omdat zij gezondigd hebben tegen de opvattingen van de daar heersende staatsslavernij, waarbij iedere burger geacht wordt geestelijk en fysiek eigendom van de staat te zijn en de geheime politie daar krachtig op toeziet. Er komt dan ook geen plaatje van de Amerikaanse overtreders van die slavencode in Prawda en Izwestia. Ze kijken wel uit.

In het vrije westen gaat dat nog een beetje anders. Daar heerst nog particulier initiatief en daar komt toch een plaatje van de “bezoekers” in de krant. Via dat “particulier initiatief” waar de rode journalistieke makkers zo tegen zijn. Wij van De Telegraaf passen wel voor hen op. Want o, wat zouden zij schrikken als er geen navo meer was en zij op een kwade ochtend in de staatsslavernij ontwaakten.’