Den vaderland getrouwe. Uit het dagboek van een journalist

Amsterdam - 16 april 1970

Etiketjes plakken blijft een geliefkoosde bezigheid voor de boulevardpers, zowel van links als van rechts, nos en de linkse agitatie heette het volgende hoofdartikel van de heren Stokvis en Goeman Borgesius.^1.

Voor hen was het signaleren van feitelijke toestanden en gebeurtenissen in Indonesië rond een naar links geleund hebbende ex-president democratieschennis, want een rechtgeaarde vrijheidslievende en democratisch ingestelde Telegraaf-lezer ziet nu eenmaal gaarne dat zijn ochtendblad het bij uitstek opneemt voor fascistisch georiënteerde coupgeneraals.

Volgens De Telegraaf was de nos met mijn Dewi Sukarno-gesprek in de voetsporen van de vara en de vrpo gestapt. ‘De nos organiseert thans een links ontmoetingsprogramma van agitatoren!’ aldus deze krant. Ik vraag mij steeds weer af hoe het mogelijk is dat weldenkende mensen de rotzooi in huis willen hebben.

De Indonesische ambassadeur, generaal Taswin, zond onmiddellijk een protestbrief naar het nos-bestuur. Dat was de man, die later dat jaar, bij het rommelige bezoek van generaal Suharto in 1971, in pyjama de benen zou nemen, omdat enige Ambonnese saboteurs zijn huis bezetten.

Alleen De Telegraaf wist te melden, dat generaal Taswin tegen de voorgenomen uitzending met Dewi had geprotesteerd. Coupgeneraals, of hun boodschappenjongens als Taswin, weten maar al te goed, wie zij voor hun propaganda moeten inschakelen. Taswin vroeg mij in 1967 eens hoe ik toen tegenover Sukarno (in gevangenschap) stond. ‘Niet ik heb heibel met Bung Karno, maar u,’ antwoordde ik. ‘Ik stond voor 1965 achter Sukarno en ik sta nú achter Sukarno.’^2.

1. Hoofdartikel van 16 april 1970.

2. Zie ‘De Verraders’, Willem L. Oltmans, Uitgeverij P.R. van Amelrooij, Utrecht (1968), pagina 228.