Den vaderland getrouwe. Uit het dagboek van een journalist
(1973)–Willem Oltmans–
Auteursrechtelijk beschermdDjakarta - 1 oktober 1965 (7)Dat de Verenigde Staten in 1965 haast maakten met in te grijpen in Indonesië, liep parallel aan het besluit van Washington om de oorlog in Vietnam op grote schaal te gaan voeren. Walt W. Rostov had mij immers in 1961 een ‘grote Aziatische landoorlog’ in het vooruitzicht gesteld? President Kennedy had hem als gezegd naar het ministerie van Buitenlandse Zaken weggepromoveerd, omdat hij juist een einde wenste te maken aan de Amerikaanse betrokkenheid in Vietnam. Maar Kennedy's opvolger Lyndon B. Johnson haalde Rostov naar het Witte Huis terug om geheel op diens kompas te gaan varen. En zie. Waar Johnson bij zijn presidensverkiezing in 1964 als tegenstander van de conservatieve senator | |
[pagina 255]
| |
Barry GoldwaterGa naar eindnoot1. had gezworen ‘geen Amerikaanse jongens naar Azië te zullen zenden om Aziatische oorlogen te voeren, waar Amerikanen immers niets te zoeken hadden,’ besloot lbj, eenmaal op het Witte Huis geinstalleerd in 1965, om honderdduizenden jongens naar Vietnam te zenden.Ga naar eindnoot2. Indonesië was nauwkeurig van de Amerikaanse plannen in Zuidoost-Azië, een Indonesische Lebensraum bij uitstek, op de hoogte. Om die reden draaide Bung Karno ook in de kwestie Maleisië extra de duimschroeven aan. Hij reageerde op een Amerikaanse expansieve machtspolitiek, precies zoals de Verenigde Staten zelf onmiddellijk alarm sloegen toen de Sowjet-Unie haar eigen heilige territoir in de Caraïbische Zee, op Cuba, of bij de dreiging van een aan de macht komen van een links georiënteerd bewind in de Dominicaanse Republiek, amok maakten. Maar hoe durfde deze Sukarno zich te permitteren wat de Verenigde Staten zich meenden te kunnen veroorloven? |
|