als een paal boven water had vast gestaan dat men met onhaalbare kaarten jongleerde.
Premier De Quay richtte zich via radio en televisie, met misschien nog een zuurder gezicht dan Van Roijen in New York had getrokken, tot de mannen en vrouwen van Nederland. Doe het maar eens, om een sof van zo'n omvang die Drees, De Quay en Luns met hun trawanten in Indonesië met zoveel zorg hadden gefabriceerd, te moeten mooipraten. In reuzenletters stond in De Telegraaf: zonder steun was strijd vruchteloos, aldus zei De Quay in zijn toelichting op de grandioze nederlaag.
‘Niettegenstaande grote terughoudendheid aan Nederlandse zijde, spitste door voortdurende acties in woord en daad van Indonesië het conflict zich toe en dreigde in een werkelijke oorlog over te gaan. Gesteld voor deze verantwoordelijkheid en constaterende, dat Nederland daarbij niet meer op de steun van bondgenoten zou kunnen rekenen, heeft de regering gemeend het (op basis van de Bunker-voorstellen) gesloten akkoord te moeten aanvaarden.’
Aldus de premier-professor via radio en televisie, in een hardnekkige poging een punt te draaien aan zijn geknoei en gesol met Nieuw-Guinea. Nederland was terughoudend geweest! Ja, en een beetje behoudend ook! Indonesië - lees Sukarno - ‘had door voortdurende acties in woord en daad’ alle ellende veroorzaakt. Wijs mij een land dat in 1945 de onafhankelijkheid uitroept en dan blijft zeuren en zaniken van 1949, toen het met handen en voeten de oorlog had gewonnen, tot 1962 om de vrijheid van dat land af te maken. Sukarno heeft zich altijd tot de bevrijding van Nederlands-Indië bepaald. Portugees Timor is onder zijn presidentschap van 1945 tot 1967 Portugees gebleven. Nehru tippelde de Portugese enclaves in India binnen, maar Indonesië erkent nog steeds de Portugese soevereiniteit over half Timor. Juist omdat Indonesië en Sukarno al die jaren zo terughoudend waren geweest en Nederland zich niet aan zijn daden en woorden hield of de belofte de soevereiniteit over Indië aan Indonesië af te staan, is er al die jaren gesodemieter geweest. De verantwoordelijke premiers, Willem Drees, Leo Beel en Jan de Quay, met him grote steun en toeverlaat Joseph Luns, als expert voor buitenlandse zaken, zijn in eerste instantie mede schuldig aan het omdraaien en opzettelijk verfraaien van de feiten, zoals hierboven aangegeven.
En dan in de tekst van De Quay: ‘...toen Nederland niet meer op de steun van bondgenoten kon rekenen...!’ Er was nooit ofte nimmer steun toegezegd. Steun van Amerika was een privé fata morgana van Luns, wat voor ons land tot een ramp zou leiden.
Auteursrechtelijk beschermd