Den vaderland getrouwe. Uit het dagboek van een journalist

New York - 15 augustus 1962

Het trieste Papoea-draaiboek werd voor Nederland, bij een plechtige ondertekening van het bereikte Nieuw-Guinea-akkoord aan de hoefijzervormige tafel in de zaal van de Veiligheidsraad in het uno-gebouw op deze late middag gesloten. Er moest nog wel wat zelfbeschikt worden door de Papoea's en Indonesiërs onderling - Papoea's waren van nu af aan Indonesiërs - maar de kogel was eindelijk door de Wawelaar's kerk geschoten. Onze mission sacrée in Azië was tutup.^1.

Ik herinner mij levendig het stijve boordje en zure uitgestreken gezicht van de heer Van Roijen. Luns liet de arme man voor het tekenen van wat De Telegraaf in koeieletters de volgende dag noemde het ondertekenen van het capitulatie-akkoord, rustig opdraaien. Een laffe Luns-streek, want voor Indonesië was de minister van Buitenlandse Zaken, dr. Subandrio zelf aanwezig. Wat Adam Malik op zijn beurt razend had gemaakt, want die vond, dat hem als chef-kok van de musjawarah-soep à la Elsworth Bunker, de eer te beurt had moeten vallen om het overwinningsdocument te paraferen. Toen later Adam Malik op de plaats van Subandrio kwam te zitten bij het Suharto-regime, en Subandrio ter dood werd veroordeeld, zal Malik zich ruimschoots gecompenseerd hebben gevoeld voor Bandrio's ‘ongepaste optreden’ in 1962. Luns en Van Roijen moeten hun partijtje kaart altijd nog uitspelen.

1. Indonesisch voor gesloten, beëindigd.