Den vaderland getrouwe. Uit het dagboek van een journalist

Soestdijk - 12 juni 1962

De situatie ontvouwde zich al ras in een goedkope thriller. H.A. Lunshof - terecht overigens - vertikte het onder druk, zelfs van Soestdijk, te bezwijken. Hij wist zich immers door mijn informaties betreffende Verrips, als rechterhand van Rijkens, en de vreemde escapades in de Amerikaanse hoofdstad, alsmede door zijn vertrouwelijke gesprekken met Luns in Wenen, volmaakt gedekt.

Hij sloeg zijn hoofdkwartier op in het Haagse hotel Wittebrug. Aan de overkant, in het hoofdgebouw van de klm, zat de bemiddelaar van die dagen tussen Soestdijk en Elseviers, drs. Van den Beugel.^1.

Eindelijk kwam deze middag het verlossende telefoontje: ‘Zou de heer Lunshof in de late middag een glas sherry bij de prins willen komen drinken?’

Om 20.00 uur die avond begon de Nederlandse televisie-uitzending

1. Prof. dr. Ernst H. van der Beugel is bijzonder hoogleraar in de Westelijke samenwerking na de Tweede Wereldoorlog, aan de Universiteit te Leiden, een soort privé-Bilderberg-leerstoel. Van 1957 tot 1959 was hij staatssecretaris voor Buitenlandse Zaken in het kabinet-Drees, van 1962 tot 1963 president-directeur van de klm, lang genoeg om namens Luns dr. Emile van Konijnenburg te wippen, en hij werd onlangs benoemd tot voorzitter van de beheersraad van het Internationaal instituut voor strategische studies in Londen, wat op zijn minst een opvallende benoeming mag worden genoemd. Het Instituut voor strategische studies is een in 1958 opgericht onafhankelijk centrum voor informatie en onderzoek over en naar problemen betreffende de internationale veiligheid, defensie en bewapening.

[p. 199]

met een verklaring, door de heer Lunshof voorgelezen:

‘Zijne Koninklijke Hoogheid de Prins der Nederlanden heeft de uitlating, welke hij zaterdagmorgen jongstleden bij zijn aankomst uit de Verenigde Staten op Schiphol deed, op de meest royale wijze teruggenomen.’ Of, om de worden van het secretariaat van prins Bernhard te gebruiken: ‘De prins heeft zijn opmerking ingetrokken en zijn verontschuldigingen aan de heer Lunshof aangeboden.’^2.

Naar buiten werd de indruk gewekt of het team Luns-Lunshof glansrijk uit de strijd naar voren was getreden. Het toeval wilde echter, dat drs. R.E.M. van den Brink van het Elsevier-concern, een persoonlijke vriend van prins Bernhard was en is. Het zou dan ook niet al te lang duren voor Lunshof als vast medewerker naar het buitenland vertrok en als hoofdredacteur werd vervangen. Hij is al jaren een soort displaced person bij dit lijvigste van onze nationale weekbladen.

2. Elseviers Weekblad, 16 juni 1962, zie volledige tekst in Appendix IX.