Den vaderland getrouwe. Uit het dagboek van een journalist

[p. 142]

Washington - 25 april 1961

De ervaring had mij geleerd, dat Bung Karno, als hij een vriend zag, deze begroette. Ik adviseerde dus de heren Van Konijnenburg en Scholtens om de ochtend van 24 april in de lobby van het Mayflower Hotel - waar de president van Indonesië logeerde - te wachten. De berekening klopte. Sukarno kwam met de lift naar beneden om naar het Witte Huis te rijden, zag ons, hield stil en onmiddellijk ontspon zich een geanimeerd gesprek, waarbij Konijn snel doordrukte, dat de volgende dag een half uur werd ingelast om te overleggen.

Aan het gesprek deze ochtend namen behalve president Sukarno en de heren Van Konijnenburg en Scholtens, ook dr. Subandrio (de minister van Buitenlandse Zaken) en ambassadeur Zain deel. Later was ook nog dr. Johannes Leimena, vice-premier en vertrouweling van Sukarno ‘haast verlegen’ binnengekomen.

‘Wij moeten naar normale betrekkingen als met andere landen streven,’ aldus de president. Hij suggereerde opnieuw een bezoek van hem aan Nederland en voegde eraan toe dat prins Bernhard spoedig naar Indonesië zou moeten komen. Ook sprak Sukarno zich uit voor het snel tot stand brengen van een officieus gesprek tussen een kleine groep Nederlanders en Indonesiërs. ‘Het gaat om de bereidheid van Nederland Nieuw-Guinea te willen overdragen,’^1. aldus Bung Karno. Hij wees ambassadeur Zain aan om alle komende contacten te regelen. Sukarno verklaarde zich eveneens bereid ogenblikkelijk zowel een officiële als een officieuze club van onderhandelaars te benoemen. Bung Karno zei: ‘Sukarno en Van Konijnenburg zijn vrienden. Regelen jullie alles maar onder elkaar en zo snel mogelijk.’

1. ‘Moreel,’ zei oud-premier Drees (in 1973) tegen een groep Amsterdamse studenten, ‘konden wij niet met Sukarno over een overdracht van Nieuw-Guinea spreken. Het zelfbeschikkingsrecht stond hiertussen. Maar praktisch zou het beter geweest zijn wanneer wij het wel hadden gedaan.’