Den vaderland getrouwe. Uit het dagboek van een journalist

[p. 63]

Amsterdam - 26 september 1957

Het christelijke kamerlid F.H. van de Wetering begon met mij foto's van een reis naar Nieuw-Guinea te laten zien en vroeg: ‘En u wilt deze mensen aan Sukarno overdragen?’ Hij vervolgde: ‘Doctor Albert Plesman stelde al in 1926 voor om Nieuw-Guinea van Indië te scheiden. Tijdens de Ronde-tafelconferentie toonde niemand de geringste belangstelling voor de Papoea's. Het zijn de communisten die hier de aandacht op hebben gevestigd en Sukarno heeft dit overgenomen. Mohammed Hatta, die mag ik erg graag. Ik heb dertig jaar in Indonesië doorgebracht en verliet het land pas in 1947. In Hatta heb ik vertrouwen. Sukarno is een prul. U bent wel zeer optimistisch! Stikker^1. heeft als industrieel een misselijke rol gespeeld in het Indonesische drama. Hij huldigde het nare, immorele standpunt van de grote zakenlieden. Lever de Papoea's maar uit, wij hebben onze belangen in Indonesië! Stikker zwaaide met een telegram in de Kamer vlak voor de stemming over de soevereiniteitsoverdracht. Dat soort trucjes werd gebruikt. De Papoea is in wezen zeer intelligent. Wij hebben daar van alles opgebouwd. Zoals Margaret Mead heeft geschreven: “Breng de koppensnellers naar de fabriek, dat kán!” Een bediende in mijn hotel in Hollandia gaf mij gouden schelpjes als herinnering aan het goede Maleis dat ik had gesproken. Zegt u mij, wat moet Indonesië met Nieuw-Guinea? Wat kan het Indonesië schelen? De Nederlandse regering heeft de kwestie Nieuw-Guinea eigenlijk lelijk gespeeld, ook jegens het parlement. Frans Goedhart heeft een zéer misselijke rol gespeeld. Na eerst hartelijk door Sukarno te zijn ontvangen heeft hij later zijn gastheer liederlijk beklad. Als ik Sukarno was zou ik Goedhart nooit meer willen zien.’

Van de Wetering vervolgde: ‘Noch Nederland, noch Indonesië wil thans zijn gezicht verliezen. Indonesië speelde eigenlijk altijd op de pvda. Na de stemming in het parlement over de soevereiniteitsoverdracht gaven de Indonesische afgevaardigden de kamerleden van de pvda de hand. Wij, die er ook waren, werden genegeerd. Niet dat dit mij wat kon schelen!’

1. Mr. D.U. Stikker, oud-directeur van de Heineken Bierbrouwerij, oud-vvd-minister van Buitenlandse Zaken, die enkele jaren geleden in een vara-uitzending zei er spijt van te hebben in de Indonesische kwestie niet altijd open kaart te hebben gespeeld. (Hij was minister in de kritieke fase 1948-1949.)