Den vaderland getrouwe. Uit het dagboek van een journalist

[p. 19]

Rome - 1 juni 1956

Ik bezocht de Indonesische ambassadeur, Sutan M. Rasjid. Ik wilde Sukarno ontmoeten. Een normale journalistieke aangelegenheid, behalve wanneer men aan De Telegraaf is verbonden. Ik vroeg de ambassadeur om een exclusief gesprek met Bung Karno. Hij hield twaalf slagen om de arm en informeerde waarom ik als enige van de negen Nederlandse journalisten in Rome, dit verzoek tot hem richtte. Ik had weinig of geen contact met collega's en kende niemand in de zogenaamde Nederlandse kolonie, zodat ik een antwoord schuldig moest blijven.

Ik stelde de hoofdredactie van De Telegraaf in Amsterdam er telegrafisch van op de hoogte dat ik een onderhoud met Sukarno zou hebben. Vrijwel onmiddellijk seinde hoofdredacteur J.J.F. Stokvis mij: vraag geen interview met sukarno voor de telegraaf.^1. Dit leek mij een onzinnige instructie. Het was duidelijk, dat de Indonesische president zich zou gaan uitsloven om in Italië begrip te kweken voor het Indonesische standpunt inzake Irian-Barat. Italië was een navo-partner. De Indonesiërs zouden wel eens succes kunnen boeken, wat bij de komende behandeling van het vraagstuk in de Verenigde Naties onaangename repercussies voor Nederland zou kunnen hebben. Ook Luns^2. scheen zich zorgen te maken. Hij gelastte ambassadeur dr. H.N. Boon bij de Italiaanse regering tegen de uitnodiging aan Sukarno te protesteren en deze zo mogelijk ongedaan te maken. Maar markies La Terza, de Italiaanse ambassadeur in Djakarta, had Sukarno's bezoek grondig voorbereid. De Italianen kozen, evenals de Duitsers éen week later zouden doen, eieren voor hun geld.

De Italianen toonden het Indonesische gezelschap onder meer de fabrieken van Erba en Fiat. De Duitsers Siemens, Krupp en Mercedes Benz. Italië zou fregatten gaan bouwen voor de alri, de Indonesische marine. De haven van Hamburg hengelde naar de Indonesische rubber- en tabakmarkt. Waarom wilde De Telegraaf niet dat de eigen Romeinse correspondent de lezers over Sukarno's politieke flirtpartij in Italië zou inlichten? Waarom geen gesprek met Bung Karno zelf? Was dit een waarmaken van het geven van onpartijdig nieuws ofwel, zoals Artikel 2 der Statuten van het blad dagelijks op de opiniepagina vermeldt, ‘zonder gebonden te zijn aan enige staatkundige partij, kerkelijke richting of belangengemeenschap, uitsluitend in dienst van 's lands belang’?

1. Zie document Appendix I.

2. Mr. J.M.A.H. Luns, toen minister van Buitenlandse Zaken.