'Tell me who your friends are...'

[p. 169]

Hans en Carla Tichelaar

In 1992 werd ik door toedoen van Den Haag uit Zuid-Afrika gesmeten. Ik kwam in de Jordaan terecht. Dit werd een geheel nieuwe ervaring. Bij het samenstellen van dit boekje wilde ik één keuze uit de Jordaan maken. In ons flatgebouw woonde gelijkvloers, mevrouw An Gödecke (87). Zij had in haar leven op grachtenkantoren schoongemaakt en genoot van haar oude dag. Donderdagavond, strijk en zet, gaat zij klaverjassen, waarvoor zij per auto wordt afgehaald. Iedere week naar de kapper. Of met haar duwkarretje naar Albert Heijn. Ik zend haar van overal nog altijd kaarten. Dan was er Wil Borgman, die mijn studio op orde hielp houden. Gelukkig is zij meeverhuisd naar het penthouse aan het Singel dat zij als super-interieur-verzorgster op orde houdt. Zij is honderd procent Jordaanse en gehuwd met een brandweerman-docent. Wanneer ik haar het mandje zie gebruiken dat eens van mijn moeder was, met borstels, dozen boen-

[p. 170]

was, wrijfdoeken en wat dies meer zij, krijg ik wel eens tranen in mijn ogen. Zij weet dit niet, maar Mam kwam vroeger met haar twee honden bij mij in Amsterdam-Noord logeren, nadat mijn vader in 1966 was overleden. Ik haalde haar in de auto uit Bilthoven en dan nam zij dit mandje mee om mijn meubels in de was te zetten.

Zo zijn er allerlei mensen in de Jordaan of de Haarlemmerstraat, waar ik al jaren bij in de winkel kom - het meest bij Tabakshuis Strüwe. Velen werden meer dan goede kennissen. Ook bij de zaterdagmarkt aan de Lindengracht raakte ik zeer gesteld op een dame, die in de groentestal van Henkie Koch werkte. Ook zij, Kitty Janisch-Dombroek (77) werd een vriendin. Zij is 7 september 2002 geheel onverwachts overleden, terwijl ik in Zuid-Afrika was. Toen in 2000 bekend werd, dat ik door de staat schadeloos was gesteld en ik als altijd op zaterdag groentes kwam halen voor mijn wekelijks pan soep, zei ze: ‘Ik dacht dat u nu voortaan bij Dikker & Thijs zou gaan eten.’

Toch heb ik uiteindelijk Hans en Carla Tichelaar van de printshop in de Westerstraat gevraagd te schrijven opdat de Jordaansfeer hier niet zou ontbreken. Misschien heeft dit zijdelings ook te maken met het feit dat ik een speciale relatie heb gekregen met hun hond, Luna, die zij eens op een verlaten strand in Spanje vonden en die iedere dag braaf in zijn mand in de winkel ligt.

Willem Oltmans

Hij komt vrijwel iedere ochtend in onze winkel de hond een halve croissant brengen. Luna zit al te wachten en hoort hem aankomen, zonder dat hij Willem nog kan zien. De andere helft eet hij zelf op. Even met de hond spelen, een gezellig praatje met ons, dikwijls over de politiek, en onderhand maakt hij de kopieën die hij nodig heeft. Dan gaat hij weer, want Willem heeft het altijd erg druk. Hij doet alles op de fiets, die hij bij ons binnen mag zetten, want er werden er al een aantal gestolen. Hij raced door de stad als een jonge vent.

De mensen hier in de Jordaan kennen hem allemaal. Ze mogen hem erg graag. Persoonlijk kennen we Willem nu zo'n jaar of tien. Maar eigenlijk hebben we hem ons hele leven via kranten, radio en televisie gevolgd. Toen we nog jong waren werd er bij ons

[p. 171]

thuis ook wel over hem gesproken als gevolg van de controverse over Sukarno. Het deed ons goed dat hij na zoveel jaren volhouden en vechten van de staat heeft gewonnen. Eindelijk gerechtigheid. Hij kwam hier dus alle jaren van zijn proces en bleef ondanks alles vrolijk en opgewekt. We namen ons petje voor hem af. Hij is eerlijk en recht door zee.

Laatst stond hij in de supermarkt af te rekenen, en een cassière riep: ‘Meneer Oltmans, U moet de plaats van Pim Fortuijn innemen.’ Volgens ons zou hij dat best leuk vinden. Hij geniet van alle aandacht, die hij van iedereen krijgt. Willem: we hopen je nog heel lang mee te mogen maken en vooral in goede gezondheid. Wij houden van je.

Hans en Carla Tichelaar.

Mijn vriendin Luna