'Tell me who your friends are...'

[p. 120]

Eduard Voorbach

Eduard Voorbach (42) leerde ik in 1980 kennen. Dit gebeurde dertien jaar na Peter. Ook van Eduard ben ik holderdebolder geweest. Het pijnlijke verschil op den duur is, dat Peters familie, en in het bijzonder zijn voor mij onvergetelijke moeder, mij als oudere vriend van hem volledig aanvaardde. Ed schrijft dat ik hem ‘pas 20 jaren jong’ op de plaats rust zou hebben ingepalmd. Mijn herinnering is dat Eduard exact wist wat hij deed. Ik was kennelijk ook allesbehalve de eerste ervaring met een man in zijn leven. Ed was beslist geen onbeschreven blad, die door een boze wolf werd verslonden. Voor de naaste familie van Eduard, en in het bijzonder zijn ouders, zou ik echter altijd een monster blijven. Ook al kan hij hier weinig aan veranderen, dit heeft - en ik geef de onredelijkheid er van toe - de afgelopen jaren van mijn kant een emotionele verwijdering tussen ons veroorzaakt. Eduard ben ik evenwel zeer veel dank verschuldigd, vooral na de misdadige uitzetting in 1992 uit Zuid Afrika door toedoen van de Nederlandse staat. Ik moet zelfs onderstrepen dat Eduard mij letterlijk heeft gered. Ik had dankzij hem na tien weken zwerven op mijn 65ste jaar door zijn hulp, en zijn opofferingsgezindheid, weer een dak boven mijn hoofd. Hij schreef als volgt.

Niet zo lang geleden vroeg Willem mij om een bijdrage te schrijven voor zijn liber amicorum, dat verschijnt omdat hij 50 jaar als journalist werkt. ‘Ik doe mee,’ zei ik meteen. Dit bleek gemakkelijker gezegd dan gedaan. Ik leerde Willem kennen in sauna Thermos. De ontmoeting vond plaats bij het aankleden, toen deze wel erg gedreven en interessante man mij aansprak en mij probeerde in te palmen. Nog jong en denkende de wereld in huis te hebben dacht ik dat ik dit wel aan kon. Dus ik belde hem een paar

[p. 121]

weken later op en we maakten een afspraak. Ik reed naar Amerbos in Noord in mijn rode Renault 4, die Willem als een bidet en roues omschreef. Gewapend met een vaas met bloemen begon aldus een turbulente vriendschap, welke inmiddels 22 jaar heeft stand gehouden.

De vaas zou later nog dienst doen als vase de nuit toen Willem na een enerverende uitzending bij Sonja van een studio trap gevallen, zijn middenvoetsbeentje brak en zich niet kon bewegen. We hebben een zeer gepassioneerde relatie gehad met de nodige ups en downs. Willem met zijn zeer sterke persoonlijkheid, palmde mij in. Ik was pas twintig jaren jong met de natuurlijke neiging om een plaats voor mezelf te creëren. Ik kan nu stellen, dat ik me die dagen in de verste verten niet realiseerde wat deze ervaring mij voor wending in mijn leven op aarde zou brengen.

Tussen ons was mijnerzijds al snel duidelijk dat ik deze verhouding niet aan kon. Ik wist dat ik een tijd uit Willems leven moest verdwijnen om voor mezelf een leven te creëren, waar ik zelf de baas over was. Willem maakte daarentegen iets door in zijn leven waarvan ik nu begrijp dat hij halsoverkop verliefd werd en volledig voor mij ging. En Willem nu kennende is dat blijkbaar het parcours dat hij moet afleggen, wanneer hij voor iemand gaat. Hij probeerde op allerlei manieren in contact met mij te blijven. En dit heeft uiteindelijk geresulteerd in de vriendschap, die wij nu hebben. Dat heeft echter toch wel een paar jaar geduurd. Nu kunnen we er allebei soms om schaterlachen.

Willem ben ik enorm gaan waarderen om zijn vasthoudendheid en gedrevenheid waarmee hij als mens en journalist in het leven staat. De passie, die hij voor zijn beroep voelt is een gedrevenheid die men, denk ik, zelden in de journalistiek zal tegen komen. Willem begint al in de vroege ochtend te werken. Hij is uitstekend op de hoogte van wat er in de wereld gebeurt en mede door zijn vele boeken, interviews en studie van de Psychologie kan hij haarscherp over die politiek oordelen. Zolang als ik hem ken, bleek hij altijd gelijk te hebben, ook al werd dit soms jaren later duidelijk. Daardoor ben ik zelf ook heel anders naar de wereld om ons heen gaan kijken. Bericht men wel de waarheid en de feiten? Willem zal zich altijd afvragen wat de andere partij heeft te zeggen. De feiten

[p. 122]

en waarheid achterhalen vormt bij hem een ware gedrevenheid en hij staat vervolgens pal voor zijn mening.

De manier waarop de Nederlandse overheid heeft geprobeerd hem zwart te maken en zijn werk onmogelijk te maken is kortom schandelijk geweest. Veel hiervan heb ik van nabij meegemaakt. Uiteindelijk heeft de staat dus bakzeil gehaald, mede door Willems onuitputtelijk energie verder te knokken. Hij won alleen, omdat uiteindelijk bleek dat hij gelijk had en de waarheid sprak over de schandelijke manier waarop Nederland, met minister Joseph Luns voorop, de kwestie Nieuw-Guinea in de wereldpolitiek behandelde. Jarenlang van treiteren, waar ieder ander al lang onder door zou zijn gegaan, hebben uiteindelijk dan toch geleid tot arbitrage, welke een schaderegeling mogelijk maakte, in mijn ogen was dit zeer terecht en nog veel te weinig, wanneer men zich namelijk realiseert wat de zaak Oltmans de Nederlandse belastingbetaler heeft gekost. Hoeveel miljoenen zijn er niet besteed om deze man het leven zuur te maken, omdat hij vijf jaar te vroeg voorspelde hoe het Nieuw-Guinea beleid van de regering in een fiasco zou eindigen. Onbegrijpelijk dat een staat zich tot dergelijke praktijken leent.

Voor mijzelf heeft het er toe geleid dat ik Nederland heb verlaten. Ik heb mij in Frankrijk gevestigd. Gebeuren daar dan geen ontoelaatbare zaken, wordt mij wel gevraagd. Zeker, maar ik ben geen Fransman en het doet dan ook minder pijn naar een overheid te kijken, die zich wellicht ook daar aan praktijken bezondigt, die onder de mantel der zogenaamde Franse vaderlandsliefde worden gedekt.