'Tell me who your friends are...'

[p. 105]

Daan Dijksman

Daan Dijksman, voorheen HP/De Tijd en un de VARA gids, is me dierbaar, omdat hij tot de weinige collega's heeft behoord, die me altijd serieus tegemoet traden, ook in de tijd dat de rest van het journaille klakkeloos Luns en de zijnen nakletste. Boebie Brugsma schreef zelfs in de HP/De Tijd dat ik een homoseksuele verhouding zou hebben gehad met president Sukarno. Hij had deze ‘kennis’ uit de ‘chronique scandaleuse’, die Luns over me liet circuleren, klakkeloos overgenomen. Daan is wellicht minder bekend geworden dan bijvoorbeeld Brugsma, maar ik heb hem steeds als de betere journalist beschouwd. Ook Daan stond kritisch tegenover mijn handel en wandel in het verleden en misschien nog. Maar hij ging en gaat niet af op kletsverhalen van anderen en verifieert zelf. Menig uurtje heb ik in Amsterdamse cafeetjes gezeten, omdat hij van mij zelf wilde horen hoe de vork in de steel zat. Daarom ben ik blij en dankbaar dat aan de hand van vele positieve herinneringen huist hij in deze reeks mee doet. Zoals Bibeb en Arendo. De sleutel tussen ons als journalisten is wederzijds respect geweest.

Man met een missie

In geen jaren hadden we elkaar meer gezien. Zijn Zaak tegen ‘die kloten in Den Haag’ had ik (toen ik een jaar of acht geleden het kwijnende maar dynamische opinieblad aan de gracht in Amsterdam had verruild voor een blad met een meer dan tien maal zo grote oplage in het slome Hilversum) nog slechts van een afstand kunnen volgen.

Maar nu was het contact in zoverre hersteld dat hij me mondeling had verzocht bij te dragen aan de boekstaving van zijn vijftigjarig bestaan als journalist. Vereerd was ik geweest, maar tevens voorlopig verhinderd, omdat een gebroken arm tikken vooralsnog onmogelijk maakte. Dat laatste had langdurig getob voorkomen over de vraag waarover mijn bijdrage had moeten gaan.

[p. 106]

Over onze contacten in de context van wijlen het weekblad de Haagse Post natuurlijk. Maar veel herinneringen waren, wat mij betreft althans - bij een dagboekenier als de jubilaris ligt dat anders - min of meer verdampt. Voor de kwestie Soekarno was ik natuurlijk te jong geweest (als pennelikker die pas in 1970 het slagveld had betreden). Maar vervolgens had ik een aantal malen gefigureerd in de marge van Willems oeuvre. Zo had ik verslag gedaan van de verwikkelingen rond zijn bijrol in de Oliver Stonefilm jfk. Hoewel, misschien was Willem ook wel opgetreden als correspondent op de set in Texas en had ik gefungeerd als redacteur-intikker. Omdat hij ter redactie door velen werd gezien als een fenomeen waarmee we ons als medium niet al te zeer moesten verbinden (en omdat we niet royaal van betalen waren) stond de samenwerking nogal eens onder druk. Als het Willem weer eens te machtig werd, al dat ignorante gekloot, wilde hij nog wel eens geagiteerd verwijzen (‘Het komt er echt allemaal in!’) naar zijn diaries to come: Het dreigement heeft me tot een (nog) getrouw(er) afnemer van de dagboeken in boekvorm gemaakt.

Behalve natuurlijk over ‘die superkloot van een Luns’ ging het óók over Kremlin-gezant Georgi Arbatov en over de Heemsteedse koopman Ernst van Eeghen die op weer een andere manier tussen Oost en West dacht te kunnen bemiddelen. En óók over al die collegae die er geen flikker van snapten. En óók over Desi Bouterse en óók over Zuid-Afrika. En óók (en soms vooral) over royalty.

Verdomd, dat is hem onmiskenbaar, die herfst-ochtend voor de Atheneum Boekhandel op het Amsterdamse Spui. Dat niet zichtbaar aan sleet onderhevige lijf, die blauwe, soevereine, adelaarsblik, de gezonde lichaamsteint, de sportieve uitmonstering.

‘DAANTJE, kerel!’ En dan, zonder ook maar een een gat van een seconde te laten vallen: ‘Dus dat was nog wáár ook van die arm in het gips!’ Om onmiddellijk terzake te geraken over thema's van gans andere allure. Uit zijn Atheneum-tasje diept hij een nieuwe biografie over Richard Nixon op. Van Nixon ce n'est q'un pas naar het rampspoedige beleid van die andere kloot, Bush junior, inzake de terreur en inzake Irak. En passant kondigt hij een missie zijnerzijds naar het Bagdad van Saddam Hoessein aan. Hij

[p. 107]

doet dat met de vanzelfsprekendheid waarmee zijn gesprekspartner een kwartiertje eerder tot aanschaf van een strippenkaart was overgegaan.

En dan is daar de dood van Claus, waaraan Zij natuurlijk meer dan medeplichtig is geweest, met het tegenhouden van therapie, waarin natuurlijk alle familie-rotzooi naar buiten zou zijn gekomen. Dat gaat hij vanavond op de televisie uitleggen, in de hoop dat niet een of andere kloot tot knippen overgaat.

De ontmoeting heeft een kleine minuut gevergd. We moeten beiden weer eens verder. Ik met de vertraagde stoptrein via Weesp naar station Hilversum Noord, om ter redactie van het omroeptijdschrift de vakantiestaatjes te paraferen. Hij op naar een zoveelste - never ending - missie.