Wel heb ik vele malen mijn hoofd geschud, want met je vele goede eigenschappen ben je vaak zo heftig - en dan niet zuinig met veel te krasse bewoordingen - dat je mijn gepreek van de ‘druppel honing’ steevast aan je laars lapte!
Wim, je heette toen nog gewoon zo (Het was Peter, die er na 1967 Willem van maakte), en niet het deftige Willem L. zoals je jezelf later betitelde, mijn man - zelf echt ‘rechts’ - heeft je jarenlang niet willen zien: ‘Die vent is een communist!’
Je had toen vrije toegang tot de Russische inderdaad communistische heersende kliek in Moskou.
Ik wierp tegen: ‘Ik heb het hem pointblank gevraagd. Hij zei “Nee”, en ik geloof hem. Hij is eerlijk.’
Mijn man zei: ‘Moet jij weten, maar ik wil hem niet meer zien.’
Ik heb je dat, meen ik, nog geschreven, maar het feit is dat onze vriendschap enkele jaren onderbroken is geweest, en eerst na zijn dood in 1973 weer ‘tot bloei’ kwam.
Wat ik in jou waardeer is je trouw. Al die jaren waarin je van hot naar her over de wereld reisde, kreeg ik een briefkaart, brief of telegram.
In de ellende waarbij Luns jou je beroep als persjournalist onmogelijk maakte, heb ik me dood geërgerd! En als een van je vrienden in spanning heeft gezeten tijdens je proces tegen de staat, dan was ik dat wel.
En hoe blij, toen je eindelijk - eindelijk schadeloos werd gesteld. Schadeloos?
Nee, dat was feitelijk onmogelijk. Je hebt er eigenlijk een nekslag voor je wezen door gekregen: steeds heftiger reageren, en soms in niet al te fatsoenlijk bewoordingen. Dat is noch goed noch verstandig, maar ik heb als oud mens allang geleerd, dat mijn mening er gewoon niet meer toe doet.
Je bent nu zelf aan het ouder worden, en ik hoop innig, dat je verder een gezegend leven zult meemaken, genietend van je prachtige vleugel! (Iedere dag die God geeft)
Ik weet nog van vroeger, dat je boven de middelmaat speelt. Houwen zo!
Zoen.
Auteursrechtelijk beschermd
