De staat van bedrog

16 oktober 1996

Gisteren ontstond een incident tussen rechter-commissaris Punt en mij. Nadat hij een uitspraak van advocaat Den Hertog bagatelliseerde met: ‘Den Hertog maakte maar een grapje...’ keek hij me aan en zei: ‘Ik geloof, dat u vindt dat ik het niet zo goed doe.’

‘Ik constateer inderdaad, dat de door u gepresenteerde weergaven van getuigenverhoren vervalsingen zijn.’

‘Dat neemt u terug!’, riep hij woedend.

‘Nee, dat doe ik zeker niet,’ antwoordde ik. ‘Worden we niet geacht de waarheid in deze rechtszaal te handhaven en liefst te spreken? U stelt een vraag. Ik geef naar waarheid antwoord. Neemt u mij dit kwalijk? Getuigen spreken hier een halfuur, soms een uur, en u produceert op de achterzijden van afgedankte kaarten een zogenaamd verslag van een of anderhalf A-viertje, wat in de verste verten niet weergeeft wat er daadwerkelijk is gezegd. Dit heet Haagse rechtspraak, met methoden die teruggaan tot de dagen dat prinses Wilhelmina werd aangehouden bij Goejanverwellesluis. Wilt u dat ik dit allemaal terugneem?’ Punt zweeg.

Vandaag kreeg ik een antwoord op de brief die ik Wim Kok schreef op 25 september 1996. De inhoud van mijn brief was als volgt geweest.

[p. 105]

Gisteren verscheen in NRC Handelsblad de kop ‘Wantrouwen is slecht voor politici’, zo had u verkondigd. Enkele dagen geleden hoorde ik u zeggen bij de algemene beschouwingen: ‘Ik prijs me gelukkig dat we in dit land rechtvaardig zijn, ook tegenover mensen die in dit land onderdak zoeken.’
Men merkt onder bewindslieden blijkbaar niet meer dat er tegen de klippen op gelogen wordt, ook omdat ‘het apparaat der ambtenaren’ hun superieuren cruciale informatie en vitale waarheid onthouden. U gaat er wellicht van uit dat er rechtvaardigheid in het koninkrijk heerst omdat u zelf ook een rechtvaardig man bent en er daarom geen reden tot wantrouwen behoeft te zijn. Ik geloof graag dat uw regering jegens asielzoekers en anderen zorgvuldig te werk gaat inzake hun vestiging hier. Maar ik ben in dit land geboren en getogen. Hoe rechtvaardig is het gezag jegens mij?
Tussen 1956 en 1996 ben ik regelrecht geterroriseerd door de overheid, mijn rechten als burger en journalist werden geschonden. Ik ben door de overheid voorgesteld als misdadiger en homoseksueel, ook al beweren ambtenaren kennelijk tegenover u dat dit allemaal onwaar is. Ik ben nu op mijn 71ste jaar gedwongen mijn gelijk met alle mij ter beschikking staande middelen te bewijzen. U als minister van Algemene Zaken, en de ministers Van Mierlo en Dijkstal, steken geen vinger uit om het walgelijke gedrag van ambtenaren, tot en met ministers uit vorige regeringen, maar ook uit uw eigen, huidige regering, te corrigeren in Wiedergutmachung. Stukken worden verduisterd en verdonkeremaand, de Wet Openbaarheid van Bestuur wordt niet als bedoeld uitgevoerd. En wat doet u? U blijft Oost-Indisch doof.
In tegenstelling tot de heer Lubbers, die op het laatst van zijn premierschap wel met mijn lot begaan was, hebt u geen flauw benul waar mijn zaak over gaat en u kijkt gewoon een andere kant op alsof u dit niet regardeert. U denkt in uw oppermachtigheid een bro

[p. 106]

chure, die exact op tijd waarschuwde dat het bezoek van de Koningin in Jakarta in de soep zou draaien, tussen de journalisten als oud vuil weg te kunnen smijten in een van uw spreekwoordelijk geworden woedeuitbarstingen. Natuurlijk kunt u doen of ik niet besta (terwijl we elkaar op reis in Zuid-Afrika in 1994 nog hebben gesproken). U staat zelf geheel buiten het onrecht mij aangedaan, tenminste tot 1994. Daarom begrijp ik niet, dat u werkeloos blijft toezien.
Met een groet, Willem Oltmans.

Vandaag arriveerde dus een antwoord van Wim Kok, dat deze man mijns inziens ten voeten uit tekent. Twee regels: hij bevestigt de ontvangst van de brief van 25 september, welke hem geen aanleiding geeft tot een reactie. Een premier van het koninkrijk met een mond vol tanden! Wie laat in godsnaam iets dergelijk onbenulligs uitgaan?