De staat van bedrog

4 juli 1996

Rechter B.C. Punt heeft vonnis gewezen en prinses Margriet hoeft van hem niet te getuigen om te bewijzen dat ook leden van het Koninklijk Huis jarenlang werd verboden contact met mij te onderhouden. In Canada was Margriet als vertegenwoordigster van de Majesteit. Om die reden waren haar uitspraken aldaar onderhevig aan ministeriële verantwoordelijkheid, waaronder blijkbaar ook een uitlating tegenover haar woordvoerster Jessa van Vonderen. Punt nam slaafs het standpunt van de landsadvocaat over.¹⁰³

Peter Nicolaï en Ellen Pasman vinden het gedrag van de nvj totaal onacceptabel en zelfs hoogst onbehoorlijk. Zij maakten Verploeg duidelijk dat juist zij mij hadden geadviseerd nooit een bemiddeling met een bindend advies aan te gaan, want met de hedendaagse Haagse verhoudingen ben je aan de heidenen overgeleverd. Zij herhalen dat Abram en Verploeg op de hoogte waren van dit juridisch advies van mijn advocaten en nu zenden zij, buiten de advocaten om, mij een ultimatum met juist die kardinale onacceptabele eis als pièce de résistance. Verploeg had hen eenvoudig geantwoord: ‘Ja, maar we denken er nu anders over.’ Hij was weer eens in Den Haag geweest om zijn licht op te steken, waar hij had gehoord dat ik er beter aan zou doen per ommegaande een laag bedrag te accepteren in plaats van tien jaar door te procederen en dan miljoenen krijgen.¹⁰⁴

103 Zie bijlage 50.

104 Ze vergeten in Den Haag dat ik een wettige erfgenaam heb die de procedure voortzet als ik er niet meer zou zijn.

[p. 90]

Ellen hoorde via Gertjan Wolffensperger dat Buitenlandse Zaken vooral gekant was tegen een forse schadeloosstelling omdat dan geconcludeerd zou worden dat ze dus toch ‘fout’ waren geweest. Ik vraag haar de heren onder de neus te wrijven dat de filmer Joris Ivens in 1985 van Elco Brinkman en het kabinet-Lubbers zeven ton kreeg, met de erkenning dat de Staat fout was geweest om de man een levenlang te saboteren als communist. Zeven ton toen is anderhalf miljoen nu. Bovendien ging Ivens vrijwel direct na ontvangst van het geld dood. Lubbers voegde mij in dit verband toe: ‘U leeft nog wel twintig jaar.’ Lubbers zelf kwam aanvankelijk met honderdduizend gulden op de proppen.

Een ander constant geschil met Verploeg is dat niet de nvj, maar de advocaten Nicolaï, Vermeer en Pasman de strategie tegen de Staat bepalen, maar zij werden door de nvj belast met mijn verdediging. Verploeg wil onder geen beding dat er in hoger beroep wordt gegaan inzake Margriet, iets wat mijn advocaten toch doorzetten. (In 1982-1983 wilde hij dat in de zaak-prins Claus en India ook niet, waardoor ik toen verloor en nieuwe schade leed.) ‘Willem zal eerst door de knieën moeten’, blijft Verploeg ook Ellen Pasman voorhouden, die dit natuurlijk bestrijdt.