Memoires 1982

[p. 9]

Amsterdam

18 februari 1982

Amerbos

Tijdens de vlucht vanuit New York heb ik voortdurend notities gemaakt in het speciale carnet, bestemd voor Eduard. Ik wilde mijn gedachten en gevoelens zoveel mogelijk met hem delen. Ik probeerde daarnaast zoveel mogelijk te slapen. Ik had de beschikking over drie stoelen.

Ik mis hem totaal. Het emotioneerde me enorm om mijn koffer leeg te maken, die zo lief en zorgvuldig door Eduard was gepakt. Ik luister in tranen naar Shostakovich.

Mijn tr-6 is verloren. Ik heb nog 10.000 gulden in contanten, maar de reparatie na het bijna fatale ongeluk nabij Schiphol zou 13.000 gulden kosten. Het wrak brengt 3.100 gulden op. Dus geen auto meer.

Ik heb bonje met de vara. Joop Daalmeijer sprak in Caracas met me af dat we samen in Israël professor Reuven Feuerstein, psycholoog aan de Bar-Ilan universiteit in Jeruzalem zouden gaan filmen. De contacten werden door mij gelegd en bestendigd, dus het sprak eigenlijk vanzelf dat ik mee zou gaan.

Joop van Zijl, eindredacteur van Achter het Nieuws, maakte op 20 januari al excuses voor de gang van zaken.¹ Ook in een tweede brief van 16 februari 1982 werd ik afgekamd: ‘Willem, wees er van overtuigd,’ aldus van Zijl, ‘dat ik jouw inbreng op hoge waarde schat. Je hebt nu eenmaal, in de positieve zin des woords, een eigenaardige manier van werken maar ik moet rekening houden met de financiële maatstaven bij de omroep.’ Daalmeijer maakte in een telefoongesprek duidelijk dat hij nooit in Caracas de afspraak met mij had mogen maken en dat hem dit speet. Hij ging nu alleen naar mijn vrienden in Israël om een programma te filmen waar hij verder nauwelijks enige studie van heeft gemaakt, namelijk over de bijdrage van Feuerstein tot het Venezolaanse Intelligentieprogramma.

Time zond een brief aan Haagse Post² naar aanleiding van het lange interview van Max Pam met mij in het kerstnummer van 1981. Er wordt weer vrolijk verder gelogen. Natuurlijk is Wibo

1 Zie bijlage 1.

2 Zie bijlage 2.

[p. 10]

even schuldig als Kroon, want Wibo pleegde meineed en weigerde de waarheid te vertellen, namelijk dat hij het hele Pink House of Orange van Kroon in Time als bullshit beschouwde.

Ik zond prins Claus afschriften van wat deze draaikonten nu weer hebben geschreven.

Gerrit Jeelof meldt in een brief van 2 februari jl. dat hij Jermen Gvishiani eindelijk in Wenen zal gaan ontmoeten. Die deur heb ik voor Philips geopend.

Daniel Yankelovich schrijft in Psychology Today dat ‘as a nation, our mood today is one of vulnerability and imbalance - a sense that things may be spinning out of control. Three forces of disequilibrium - psychological surprise, moral ambivalence, and intellectual disorientation - combine to form a powerful new reality. They make people feel vulnerable, and they evoke a disturbing sense of moral disarray.’³

3 Psychology Today, januari 1982.

19 februari 1982

Voetelink meldt dat de Staat glashard blijft weigeren te erkennen fout te hebben gehandeld in New Delhi. Hij adviseert nu een kort geding tegen de Staat te beginnen. God zegene de greep. Ze blijven uitzonderlijk smerig bezig op Buitenlandse Zaken.

De ppr heeft Ed van Thijn, minister van Binnenlandse Zaken, gevraagd de bvd te verbieden huisartsen en andere vertrouwenspersonen te benaderen voor het verkrijgen van informatie. Dat zoiets nodig is. Gestapo-praktijken.

Nieuw-Guinea-onderzoeker Chris van Esterik zendt een bandopname van de oud-ministers Toxopeus en Bot en journalist Jerome Heldring. Ik heb mede op gezag van ambassadeur Van Boetzelaer, die ik in Taxco, Mexico bij Claire Bonebakker ontmoette, herhaaldelijk gezegd dat een aantal ambassadeurs zich afvroeg of zij de leugenachtige fratsen van Luns langer konden tolereren. Esterik: ‘Curieus vind ik dat ze niet durven ontkennen dat gebeurd is wat jij hebt gezegd, maar dat ze er verder niets mee te maken willen hebben. Let maar op de zeer afhoudende toon van Toxopeus en Bot. Waarschijnlijk omdat het een scandale diplomatique betreft. Goed voor roddels in eigen kring in de Witte Brug en op Buitenlandse Zaken, maar niets voor het gewone volk en zeker niets voor journalisten. Maar toch, het bewijs is geleverd.’

Pieter Baaij schreef in december een brief aan Wagner omtrent de gaspijpleiding uit de Sovjet-Unie. Wagner zei nu tegen nrc

[p. 11]

Handelsblad: ‘Het zou me niets verbazen als ontwikkelingen rond het Amerikaanse embargo extra vertraging voor het hele gasproject zou opleveren.’⁴ Washington doet al het mogelijke de sovjetplannen te helpen torpederen, want het mag de ussr vooral niet goed gaan. General Electric werd reeds verboden onderdelen te leveren voor turbines.

Max van der Stoel heeft in verband met de spanningen tussen de ussr en Polen gedreigd dat wanneer er niet snel verbetering komt, de eeg maatregelen tegen het Kremlin zou nemen. Geen wonder dat Van der Stoel indertijd na terugkeer uit Moskou niemand informeerde, ook Shell niet, dat premier Kosygin had voorgesteld samen naar energie te gaan zoeken in de Kaspische Zee, de Zwarte Zee en de Barentszzee. Onze Max speelt altijd een smerig spel. Er schijnt wrevel in Den Haag te ontstaan over het uitblijven van orders aan de bouw van de energiepijplijn naar Siberië.⁵

4 NRC Handelsblad, 22 januari 1982.

5 NRC Handelsblad, 1 februari 1982.

20 februari 1982

Ik belde met mejuffrouw Büringh Boekhoudt in Baarn. Ze zei dat haar leven een aflopende zaak was, waar ik erg van schrok. Zij heeft last van kortademigheid. Ik moet er snel weer naar toe. Minister van Ontwikkelingssamenwerking Van Dijk is in Djakarta geweest en heeft zich weer eens volkomen laten inpakken. De fascistische politiestaat Indonesië wordt met de dag corrupter, maar Den Haag steekt er maar al te graag vele miljarden aan belastinggeld in, onder het mom van ontwikkelingshulp. Ook Peter Schumacher, die mee is geweest, meldt in nrc Handelsblad dat Van Dijk zich voornamelijk door Indonesische en Nederlandse overheidsfunctionarissen liet voorlichten. Hem wordt dus een volkomen vertekend beeld van de Indonesische werkelijkheid voorgespiegeld, wat dat betreft: niets nieuws onder de zon.

In april gaan Beatrix en Claus naar Washington in verband met de viering van het tweehonderdjarig bestaan van de Verenigde Staten. The New York Times is van mening dat de betrekkingen tussen Washington en Den Haag verre van ‘warm’ zijn.⁶ Wat de Amerikanen in de wereld uitspoken is niet acceptabel. Anderen de wet voorschrijven, misdadig gedrag jegens Cuba en andere communistische landen, het vanzelfsprekend vinden dat we allemaal raketten plaatsen, inbegrepen de neutronenbom, is inmiddels volstrekt onacceptabel.

6 The New York Times, 8 februari 1982, door R.W. Apple.

[p. 12]

Er zal een receptie in Washington plaatsvinden waarbij gasten duizend dollar moeten betalen om binnen te mogen.⁷ Dit bedrag dient te worden gestort op de rekening van de Netherlands American Bicentennial Commission en dan mag men Beatrix een hand geven. Heel vreemd. Dergelijke absurde regelingen wijzen erop dat Beatrix niets van de Lockheed-affaire heeft geleerd. Deze vorm van entreeheffing is een vondst van prins Bernhard: 10.000 gulden storten op de rekening van de 1001-club van het Wereld Natuur Fonds en dan mag de ‘schenker’ een kopje koffie op Soestdijk komen halen. Zoals een dame uit Houston me eens vertelde ‘een echte koningin’ te gaan ontmoeten omdat ze tien mille had betaald.

7 De Volkskrant, 12 februari 1982, door Jan van Wieringen.

21 februari 1982

Ik bezocht mejuffrouw Büringh Boekhoudt in Baarn. Ik omhelsde haar pas bij vertrek. ‘Dag lieverd,’ zei ze toen. ‘Kom nog maar eens,’ zei ze, ‘ik leef nog wel een half jaartje.’ Die uitspraak ging me door merg en been. Haar longen zijn versleten. Zij heeft ernstig last met ademhalen. Zij mag zowat alles en probeert iedere dag nog wat te lopen. De situatie maakt haar somber, maar haar geest is prima. Zij vertelde dat het urenlange gesprek met Lex Poslavsky haar in alle opzichten was tegengevallen. ‘Om je eerlijk te zeggen,’ zei ze, ‘ik had me er meer van voorgesteld.’ Ik ging er verder niet op in.

Zij adviseerde me met Voetelink mijn gevecht tegen Den Haag voort te zetten en ook Ernst van Eeghen te vriend te houden. Zij vroeg naar mijn materiële omstandigheden. Deze zette ik haar uiteen. Zij begreep de situatie maar al te goed. Ik vertelde over de recente problemen met de vara, die gemaakte afspraken niet nakwam en Hervormd Nederland, dat gewoon niet betaalde. Zij gaf te kennen te begrijpen dat ik soms in een stemming was de journalistiek helemaal te verlaten. Over het onbetrouwbare gedoe met Joop Daalmeijer en de reis naar Jeruzalem had ik slapeloze nachten. Professor Feuerstein seinde mij herhaaldelijk omdat hij verwachtte het televisiegesprek met mij te zullen maken. Bovendien wilde Daalmeijer ook nog dat ik hem zou beschermen tegenover de vara, alsof hij de afspraak nooit met mij gemaakt had.

Büringh Boekhoudt had een aardige, warme brief van koningin Beatrix gekregen. Mejuffrouw Boekhoudt meende nog steeds dat haar gewezen lievelingsleerlinge heel anders is dan het steriele koningssymbool waar zij voor wordt uitgemaakt.

[p. 13]

‘De Oranjes zien dit werk als een opdracht waar zij geen nee tegen durven te zeggen,’ aldus mejuffrouw Boekhoudt. ‘Wat zou je krijgen wanneer zij het niet meer zouden doen? Iedere vier jaar touwtrekken om een nieuwe president?’ Er stond een foto van Beatrix en Claus op haar televisietoestel. Het stel zat op de treden van een stenen trap ergens buiten.

Ik herhaalde dat ik het een zaak van mentale gezondheid vond voor een klein volkje als het onze, om eindelijk eens volwassen te worden en de sprookjes uit de Middeleeuwen achter ons te laten en het koninkrijk te beschouwen als een moderne multinational als Philips, Sony en Volkswagen, die geleid moest worden door een manager. ‘Bovendien lijkt het me voor de Oranjefiguranten zelf een gezonde zaak door het leven te gaan als de mensen die ze zijn en het koninklijke make-believe-gedoe te kunnen laten vallen,’ zei ik.

Daarop bracht zij de succesvolle terugkeer van de koning in Spanje ter sprake. ‘Ja, en zo heb je in Swaziland nog altijd koning Sobhuza ii. Maar de Spanjaarden vergapen zich anno 1982 ook nog altijd aan stierengevechten, zoals men hier het voetballen en Oranje nog altijd graag verhaspelt.’

Zij gaf me bij vertrek de boeken die ik haar in de afgelopen jaren gaf terug, wat me door merg en been ging.

Bij terugkeer op Centraal Station Amsterdam vloog een mulatto, een hoofd groter dan ik, een ringetje in zijn oor, op me af met uitgestoken hand: ‘Ik ben blij dat je die gluiperd van een Claus aanpakt. Dat vind ik prima.’ Vrijwel in een adem deelde hij mee een ‘businessjongen’ te zijn die een half uurtje met klanten mee ging. ‘Ik doe alles, ook pijpen.’ Ik vroeg hem wat dit opbracht. ‘Dertig gulden, maar het is een slappe tijd.’ Ik nam hem nog eens in me op en dacht: wat zonde, een stevige kerel, brede schouders, kennelijk een prima lijf, maar in de goot.

Ik besprak het gesodemieter van de vara met Wim Klinkenberg. Hij zei dat de nvj zou ondersteunen opdat ik volledig werd gecompenseerd. Zelf had hij twee artikelen voor Haagse Post geschreven en knokte nu al een jaar via de nvj om betaald te worden.

rsv-Thomassen wil zestig turbines leveren voor de pijplijn voor gas uit Siberië. Een Nederlands consortium van Boskalis, hgb, Ballast-Nedam, nbm, hak-pijpleidingen en Volker Stevin wil nog steeds met een complete aanbieding op tafel komen. nrc Handelsblad plaats de reportage onder de kop: rsv doof voor russiche signalen.⁸

8 NRC Handelsblad, 6 februari 1982.

[p. 14]

Zo is het dus niet. Alle pogingen van het Nederlandse bedrijfsleven werden door de regering, en vooral door Max van der Stoel sinds zijn bezoek aan Moskou in 1974, opzettelijk gesaboteerd. Konings van rsv drong er keer op keer bij de Raad van Bestuur van rsv op aan, na overleg met sovjetfunctionarissen, om besluiten te nemen. Konings had vanuit Moskou hetzelfde signaal als Van der Stoel in 1974 gekregen. Washington voorop, gevolgd door de beruchte Haagse ‘rode knop’ - welke Van der Stoel in de zak heeft - stelt alles in het werk om een opleving van de sovjeteconomie te voorkomen.

Kort na zes uur vanavond belde mejuffrouw Büringh Boekhoudt. ‘Wimpje, geef me eens je bankrekening. Ik wil je wat geld sturen. Denk niet dat je een half miljoen krijgt.’

Ik stond aan de grond genageld. Ik zei dat ik haar een overzichtje van mijn steeds penibeler financiële situatie zou toesturen. Ik kon dit nauwelijks geloven. Zou zij me werkelijk te hulp komen? Zij is inderdaad alleen op de wereld en is een betrekkelijk bemiddelde oude dame. Dikwijls laten zij dan hun vermogen aan een goed doel of de kerk na. Na een kwart eeuw sabotage vanuit Den Haag, begint me al hun smerige gedoe langzamerhand op te breken.

Ik zei ook tegen haar dat het me speet wanneer ik haar de afgelopen veertig jaar verdriet had gedaan, ook ten aanzien van mijn standpunt dat een koningshuis niet in de 21e eeuw hoort. Zij antwoordde: ‘Maar je hebt me ook veel plezier gedaan met al je interessante verhalen, en vooral ben ik je dankbaar voor je trouw.’

Haar telefoon gesprek maakt me erg onrustig. Zij zei eerst dat de tulpen die ik voor haar had meegebracht er mooi bij stonden. Ik ben aan een brief begonnen om Aunty⁹ inzicht in mijn situatie te geven. Misschien is het aller-dringendst een bijdrage om mijn ‘ameublement de la bouche’ (Molière) in orde te laten maken, wat op 15.000 gulden is begroot. Maar ik heb geen idee met welk bedrag ze me zou willen helpen. Ik zal exact opsommen wat ik nog heb en wat ik schuldig ben.

Ik keek naar een liefdesverhaal op Duitse televisie en was in tranen. Ik word dan overmand door gevoelens voor Eduard en concludeer dat ik me, 35 jaar ouder dan hij, stante pede uit zijn leven moet terugtrekken en hem weer zijn eigen gang moet laten gaan. Dan zie ik op een ander kanaal een roeitrainer die tegen een jochie zegt: ‘When I love someone, it is not connected to age.’ en dat neutraliseert dan weer de effecten van de Duitse film.

9 Ik noemde haar Aunty, Beatrix noemde haar Miss B.B.

[p. 15]

Het bestaat, een actieve seksuele relatie met iemand die veel jonger is. Dewi Sukarno was 19 toen zij Bung Karno ontmoette, die de vijftig was gepasseerd.

Ik besloot de koningin te informeren over de toestand van haar (en mijn) Miss B.B. Omdat onze vriendin momenteel mijn boek Over intelligentie leest - met 28 internationale gesprekken over brains - heb ik Beatrix ook een exemplaar gezonden.¹⁰

Ik stelde een brief van zes pagina's op¹¹ en gaf een nauwkeurig overzicht van mijn financiële situatie. Zij vroeg letterlijk om mijn bankrekeningnummer. Ik antwoordde: ‘Mag ik u dit schrijven?’ Mijn overweging was: ik heb haar in veertig jaar nog nooit inzage gegeven in deze kant van mijn leven, misschien, nu zij een initiatief nam, is nu het moment dit te doen. Ook vraag ik me af of ik misschien eerst advies van Ernst van Eeghen moet inwinnen, de meester-financier. Ik antwoordde haar te zullen schrijven maar zie nu pas wat het voordeel daarvan is. Bij huwelijken krijgen mensen inzage in een lange lijst van wensen, voor ieder budget wat. Door Aunty een totaalbeeld te geven, kan zij zelf kiezen met de tandarts of op een andere manier te helpen.

10 Zie bijlage 3.

11 Mijn dagboek bevat een kopie daarvan.

22 februari 1982

Theodore Shabad meldde in The New York Times dat het werk in Siberië zonder fanfare is begonnen. ‘Experts estimate that Moscow stands to earn up to 8 billion a year from deliveries of up to 1.400 billion cubic feet of gas through the new system, and the Soviet Union has given the project the highest priority.’¹² Natuurlijk zet het Kremlin alles op alles om massaal energie te leveren tegen harde valuta. Op die manier kan men de interne sociaal-economische problemen het snelste het hoofd bieden.

Wagner geeft in gesprek met Max Pam in Haagse Post toe, dat Nederland eigenlijk in de achterste koets zit ten aanzien van de aanleg van die pijplijn: ‘In Moskou bleek dat wij al te laat waren. De Duitsers doen dit soort zaken met de Russen (hij zal sovjets hebben bedoeld) al een groot aantal jaren. Over dit speciale project waren zij al vier jaar aan de slag.’ Dat Nederland, en Wagner, pas te elfder ure in Moskou arriveerden, is uitsluitend en alleen te wijten aan Max van der Stoel en de zijnen, die eigen antisovjetspelletjes speelden in strijd met de belangen van het koninkrijk.¹³

12 The New York Times, 21 februari 1982.

13 Haagse Post, 20 februari 1982.

[p. 16]

Ik lunchte met Ernst van Eeghen in restaurant Peking. Ik vertelde over de ontmoeting met mejuffrouw Boekhoudt gisteren en dat ik haar alles naar waarheid had geschreven. Hij dacht dat mijn oude vriendin me een ton zou overmaken. Hij adviseerde alles in ‘cash deposito's’ om te zetten - wat dit ook mag betekenen - ‘want dan vang je meer’.

Hij vertelde dat Voorhoeve en Neuman hun escapade naar Moskou in een rapport dat ze Moskouse Verkenning hebben genoemd, hebben samengevat. Daarbij hebben ze de portee van het gezamenlijke gesprek met Valentin Falin gewoon ‘vervalst’. Ernst gebruikte dit woord. Hij heeft dit in een brief van 3 december 1981 aan Max van der Stoel onderstreept.

Falin had de Hollandse delegatie namelijk verteld dat indien waar ook ter wereld een conflict uitbrak, bijvoorbeeld in het Nabije Oosten, de ussr onmiddellijk en zonder blikken of blozen alle Westerse first strike weapons, dus ook kruisraketten, zou vernietigen. Falin had eraan toegevoegd dat dit dermate snel zou gebeuren, dat het Westen zelfs niet zou weten waarom het werd aangevallen. Ernst had op dat moment zelfs tegen Voorhoeve gezegd: ‘Zie je het nu?’ Na een stilte om van de schok te bekomen had Klaas de Vries opgemerkt dat Nederland er niet over dacht om first strike weapons op haar grondgebied toe te laten. ‘Ik geloof dit volgaarne,’ aldus Falin, ‘maar probeert u onze generaals hier maar eens van te overtuigen.’

Wat rapporteerden Voorhoeve en Neuman in hun fameuze rapport voor de top van de Haagse politiek? Dat Falin zou hebben gesproken over Pershing iii's, die zich niet op Nederlands grondgebied bevonden. ‘Ze dachten blijkbaar: die Van Eeghen merkt de vervalsing toch niet,’ aldus Ernst. Van Eeghen belde Klaas de Vries op en verwees naar pagina 28 van het Voorhoeve-Neuman-rapport. ‘Het beslissende kwartiertje van onze reis is vervalst,’ meldde de Amsterdamse koopman. De Vries was het met Van Eeghen eens.

Vervolgens belde Ernst naar mijnheer Neuman die, nadat hij door kreeg dat Klaas de Vries de mening van Van Eeghen deelde, zei hun standpunt niet te willen bestrijden. Hij was bereid pagina 28 te wijzigen. Intussen veranderde Neuman geen moer en werd hij in de ministerraad met zijn rapport ontvangen. Daarop schreef Van Eeghen opnieuw naar premier Van Agt, Van der Stoel en Van Mierlo. Toen Willem Brugsma ervan hoorde, zei hij: ‘Dit moet direct naar het anp.’ Maar het anp dient de staat, dus er gebeurde niets.

Ernst vertelde nu helemaal overtuigd te zijn in Den Haag met boeven en oplichters te maken te hebben, alsof dit wat nieuws

[p. 17]

zou zijn. ‘Het is allemaal tuig. Klaas de Vries is nu aardig maar hij laat je morgen even keihard vallen,’ aldus Ernst tijdens een nasi goreng speciaal. ‘Klaas noemde Voorhoeve en Neuman tegenover mij broodschrijvers,’ vervolgde Van Eeghen.

‘Inbegrepen Klaas zelf,’ vulde ik aan.

‘Nee, ik heb hem nog niet op het vervalsen van rapporten betrapt,’ aldus de koopman.

Consul-generaal Morey Bell van de vs was met senator Sam Nunn ten huize van de Van Eeghens in Heemstede opgedoken. Washington wilde kennelijk meer weten over de contacten die ik samen met Van Eeghen in Moskou had gelegd met als enig doel dat men zich, buiten de gebruikelijke antipropaganda om, nauwkeuriger zou oriënteren over wat het Kremlin werkelijk denkt en wil. Nunn was ook bij Jerome Heldring, Schulte Nordholt en dergelijke koudeoorlogsfiguren geweest. Ik zeg niet dat je niet naar hen zou moeten luisteren, maar er bestaat bij hen geen evenwicht ten aanzien van de andere kant van het IJzeren Gordijn.

Ernst stelde voor dat ik aan Jermen Gvishiani een exacte lijst zou vragen van de sectoren van de sovjeteconomie die dringend hulp nodig hadden. Hij zou dan met zijn zwager Onno Sickinghe bij vmf en bij Dirk Stikker gaan praten om te zien hoe het varkentje gewassen kon worden. Ik sprak Ernst verschillende malen met Ed aan, maar dat merkte hij gelukkig niet. Zoals ik broer Theo altijd met Peter verwar.

Van Eeghen vertelde dat Sicco Mansholt eveneens actief is. Ik adviseerde Brugsma om aan Mansholt vragen voor Arbatov bestemd voor Haagse Post mee te geven, wat hij heeft gedaan. Arbatov had toegezegd de vragen te zullen beantwoorden. Gezamenlijk willen ze zoeken naar een oplossing voor de problemen tussen de ussr en Polen, waarbij ook het Duitse zakenleven zal worden betrokken.

Ik ontving een kattebelletje van Mansholt. Ik belde hem in Wapserveen en stelde voor dat hij een nieuwe groep zou vormen om te bemiddelen tussen het zakenleven en de ussr, zoals Paul Rijkens indertijd de groep had voorgezeten die naar een vreedzame oplossing in het geschil rond Nieuw-Guinea had gestreefd. Hij antwoordde dat hij van augustus 1982 tot juni 1983 met een zeilboot naar Zuid-Amerika zou varen. Dat was een jongensdroom die eindelijk in vervulling zou gaan. Er zijn dringender zaken waar Mansholt voor nodig is nu. Ik heb hem niet voor niets met Arbatov samengebracht. Jammer.

Bruna is uitstel van betaling verleend. Hoe kan dit? Ze staan circa twintig miljoen rood.

[p. 18]

Minister Jan Terlouw van Economische Zaken wil de invoer van gas aan banden leggen. De regering blijft met Moskou in gesprek over import van gas uit de Sovjet-Unie ‘al was het alleen maar voor de geloofwaardigheid’. Of is dit omdat het bedrijfsleven na alle gemaakt blunders blijft hopen op een deel van leveranties bij de aanleg van de Siberische pijplijn?

Madeleen Brinkman exposeert met twaalf keramieksculpturen van Beatrix in verschillende fasen van haar leven.¹⁴ Het schijnt dat de kunstenares erin is geslaagd Beatrix te tonen als veranderend van spontaan meisje met individuele trekken tot een vrouw met een verstarde krampachtige uitdrukking op haar gezicht. Ze is dus van mens van vlees en bloed in het symbool der natie veranderd. Haar oorspronkelijke glimlach is nu nog slechts een masker. Het zou wel eens waar kunnen zijn. Mag je als onderdaan van een prinses een dergelijk offer verlangen?

14 NRC Handelsblad, 20 februari 1982.

23 februari 1982

Eduard Voorbach is gisteren uit New York teruggekomen, en door de hele familie op Schiphol verwelkomd, zijn vriendin Marit met een spandoek: ‘Welcome home Ed.’ Wat zou ik daar graag bij geweest zijn, maar ik ben zijn geheime vriend, ook vanwege het leeftijdsverschil. Bovendien weten zijn ouders eigenlijk niets van zijn ware gevoelens voor mannen.

Ik zou met Carel Enkelaar lunchen, maar Eduard wilde al om 12:00 uur komen en hij ging voor. Hij gebruikte niet zijn sleutel maar belde aan. Een slecht teken. Ik zag het met een oogopslag: het verkeerde gezicht. Hij had een ontsteking aan zijn lip, wat hij mond-en-klauwzeer noemde, en zei dat het van de zenuwen kwam. Ik krijg dit dan altijd ook meteen.

Ik ben behoorlijk in de war van deze hereniging. De jongen raast door mijn hoofd. We gingen niet, zoals voor zijn reis naar New York, vrijwel meteen naar boven. Er gebeurde niets. Even raakte zijn hand mijn arm, wat als een rilling door me heen ging.

Het schijnt niet best met Leonid Brezhnev te zijn. Hij is 75. Hij woonde de begrafenis van een vriend generaal Konstantin Grushevoi bij en huilde tranen met tuiten, wat de anders nauwkeurig gecensureerde sovjettelevisie in beeld toonde. Drie weken geleden woonde hij de begrafenis van de partijideoloog Mikhail Suslov en vergoot geen traan. Algemeen wordt in Moskou aangenomen dat indien Brezhnev om gezondheids-

[p. 19]

redenen zou aftreden, Konstantin Tsjernenko (70) zijn opvolger zal zijn.¹⁵

De Amerikaanse woede over de Europese plannen ten aanzien van de Siberische gaspijplijn richt zich nu weer op Frankrijk omdat Gaz de France een 25-jarig contract met Moskou heeft gesloten. Generaal Al Haig, die onlangs de Europeanen nog als ‘lafaards’ omschreef, heeft als minister van Buitenlandse Zaken een krachtig protest laten horen.¹⁶

William Safire schijnt dienaangaande een ontmoeting te hebben gehad met kanselier Helmut Schmidt. De Duitser vroeg Safire waarom er in de vs toch zo'n aversie tegen die gaspijplijn bestond en waarom Washington het liet gebeuren dat de trans-Atlantische irritaties hierdoor slechts toenamen. Safire vroeg of Schmidt niet bevreesd was dat de ussr zich met harde valuta zou kunnen permitteren Westerse geavanceerde technologie aan te kopen. ‘Helemaal niet,’ aldus Schmidt, ‘de sovjets zullen er Amerikaans graan en voedsel mee kunnen kopen.’

Safire bleef zeuren. Wanneer het Westen maar technologie aan de ussr zou onthouden, betekende dit immers dat Moskou die pijplijn niet binnen enkele jaren van de grond kon krijgen.

‘Zeker, het zou enige tijd tegengehouden kunnen worden,’ aldus de kanselier. ‘Ik ben hier geen voorstander van. Zoals u weet zijn patenten op pijplijntechnologie niet uniek in de wereld. De sovjets zullen hun eigen technologie ontwikkelen,’ waarmee hij op de geavanceerde sovjet Spoetnik en de ruimtevaartprimeurs doelde. Ook Otto Wolff von Amerongen, van Exxon Duitsland en de Duitse kamer van koophandel gaf soortgelijke informatie aan Safire.

‘Neither man seems to grasp,’ aldus de Amerikaanse journalist, ‘how profoundly insulting that proposition is: shut up America, and never mind giving Moscow control over much of Western Europe's energy supply. As never before, such contempt for American diplomacy and strategy underscores the need for a grain embargo now - not only to make the Russians pay for their Polish coup but to help the West Germans decide which side they are on.’¹⁷

Wat een treurig commentaar. Amerikanen zien de splinter in het oog van anderen en niet de balk in hun eigen visie op de wereld, die doorspekt is van wraak en straf voor allen die andere denkbeelden hebben over wat er in hun eigen land moet gebeuren. Amerika echter mag overal in wat ze hun eigen in-

15 The New York Times, 22 februari 1982, door John Burns.

16 The New York Times, 24 januari 1982, door Bernard Gwertzman.

17 The New York Times, 19 februari 1982.

[p. 20]

vloedssfeer vinden ingrijpen: Cuba, Nicaragua, El Salvador, Dominicaanse Republiek, Panama, noem maar op. Amerikaanse ‘adviseurs’ mogen in El Salvador ook wapens dragen.¹⁸ Zelfs de paus, als Pool, heeft zich uitgesproken tegen de Amerikaanse sancties tegen Polen die Reagan en Haig bepleiten.¹⁹ Wanneer de sovjets in hun invloedssfeer hetzelfde doen, dan is voor Washington het hek van de dam. Godzijdank zijn er politici als Schmidt en zakenlieden als Von Amerongen, die shut up tegen de vs zeggen.

Er wordt in Washington natuurlijk even smerig gelogen als in Den Haag. The New York Times benadrukte dit weer eens in een hoofdartikel war, intelligence and truth.²⁰ cbs heeft een documentaire gemaakt: The uncounted Enemy: A Vietnam Deception. De film toont aan hoe Lyndon Johnson het slachtoffer werd van leugenachtige inlichtingendiensten. Hem werd bijvoorbeeld verteld dat de Vietcong 285.000 man in de strijd had gebracht, terwijl het ware aantal het dubbele was. De president en het congres worden voortdurend op de kast gejaagd met mogelijke Havana's in Latijns-Amerika en Hanois in Azië en de boosdoeners zijn natuurlijk Moskou en Peking. Ook onderstreept de krant dat de toenmalige commandant in Vietnam, generaal William Westmoreland, doorgaat met liegen over wat er in zuidoost Azië is voor gevallen, alsof er niet is gebeurd. Het lijkt op Luns en diens kornuiten, allemaal van hetzelfde laken een pak.

Het is nu zover dat het Pentagon enkele tientallen hoge functionarissen aan leugentests heeft onderworpen, waaronder mensen als Frank Carlucci, Fred Iklé en zelfs de voorzitter van de gecombineerde chefs van staven, generaal David Jones. Ik zie zoiets al in Den Haag gebeuren.

Ik zag een film met Robert Redford en Barbara Streisand op televisie, die me weer eens tot tranen bracht. Ik krijg dan sombere gedachten: wil ik nog wel verder leven? Of moet ik eerst voor voldoende fondsen zorgen om Peter en Eduard na te laten? Waar ben ik mee bezig? Wat is het nut? Ik ben ongeschikt voor dit leven. Eigenlijk heb ik nog nooit een beantwoorde affectie gekend. Zij die er wel voor in de markt waren kon ik niet beantwoorden (Inez, Frieda, Micheline). Ik ben echt in de war van Eduard.

18 The New York Times, 20 februari 1982, door Richard Halloran.

19 The New York Times, 20 februari 1982, door Henry Kamm.

20 The New York Times, 24 januari 1982.

[p. 21]

24 februari 1982

Ik kon niet slapen van de onrust over Ed. Dat je zulke problemen niet kunt loslaten, zelfs niet gedeeltelijk en eerst je hele hart wilt uitstorten. Ik heb grote moeite kalm te blijven. De zevende symfonie van Bruckner brengt me naar hoger sferen.

Mejuffrouw Boekhoudt had mijn brief ontvangen en gelezen. Zij belde op. ‘Waar ik je mee kan helpen is een druppel op een gloeiende plaat,’ zei ze. Zij was het met me eens dat ik er zeer beroerd voor stond en dan weet zij nog helemaal niets van mijn totale verwarring over mijn verhouding met Eduard.

Zij had naar Ernst van Eeghen geïnformeerd. ‘Hij is een door en door fatsoenlijke vent, maar een beetje een idealist, die niet helemaal met beiden benen op de grond staat dus ik begrijp wel dat het klikt met jou,’ aldus mejuffrouw Boekhoudt. Zij voegde eraan toe: ‘Hij schijnt erg rijk te zijn.’

Ook adviseerde zij geen 15.000 gulden te investeren om mijn gebit in orde laten maken en beter bij de universiteit gratis al mijn tanden en kiezen te laten trekken. ‘Iedereen loopt met een gebit,’ zei ze ook nog tot overmaat van ramp. Waarschijnlijk doelde zij met ‘iedereen’ op de heren en dames in haar verzorgingsflat Amaliagaarde, waar men, lijkt me, nauwelijks meer seksueel actief is. In ieder geval ben ik dat wel en ik zie niet hoe dat met een klapperende tandenwinkel nog zou kunnen plaatshebben. Misschien moest ik ook van mijn ziekenverzekering klasse 2A afstappen en in een wat lager tarief gaan zitten. In ieder geval had zij vanwege wat ik had geschreven een slapeloze nacht gehad. ‘Ik zal je wat sturen,’ zei Aunty. Ik hield mijn hart vast.

‘Ik ben altijd eerlijk geweest,’ zei ik tegen haar, ‘en daarom heb ik nu niets meer.’

‘Daar ben ik van overtuigd,’ zei ze. Zij denkt bij haar advies over het gebit natuurlijk niet aan seks, de lieve schat, die een leven lang ongetrouwd bleef. Zij vroeg zelfs of ik misschien waardevolle schilderijen had geërfd die ik zou kunnen verkopen.

‘Het meest waardevolle schilderij van mijn ouders is naar mijn oudste broer in Kaapstad gegaan,’ vertelde ik. Of mijn broers me dan niet konden helpen, of mijn tante in Wassenaar. Het was een lang telefoongesprek.

Tante Jetty is trouwens vandaag 84 jaar geworden. Mams zuster had een brief van vier kantjes van Tatjana Poslavskaya uit Tasjkent gekregen, wat toch wel wijst op meer openheid naar het Westen toe, een openheid die ik wat de familie Poslavsky betreft, heb weten te forceren. Mejuffrouw Boekhoudt adviseer-

[p. 22]

de mijn tante niet op te bellen maar haar te bezoeken (en om hulp te vragen). Ik pieker er niet over. Juist deze dame heeft me gedwongen een lening af te sluiten, die me nog meer opbreekt.²¹

Voetelink legde gedurende een lang gesprek uit dat eerst het korte geding tegen de staat gewonnen moest worden voor hij kon gaan procederen voor een ton schadevergoeding. Hij begon te vertellen over een juffrouw in Zwolle die in 1911 tot de Hoge Raad toe een proces verloor. De man die boven haar woonde verdomde het de hoofdkraan dicht te draaien waardoor haar huis steeds weer volliep. Er was echter geen wet die de man verplichtte de hoofdkraan te sluiten. Dus kon de Hoge Raad niet anders besluiten.

Voetelink wist te vertellen dat Beatrix onlangs bij het Concertgebouw met kwetsende spandoeken werd verwelkomd. Dit had haar dermate geïrriteerd, dat toen zij werd voorgesteld aan de burgermeester van Uithoorn, zij glashard had gezegd: ‘Wat doet die hier?’ Haar werd toen uitgelegd dat de man aanwezig was in zijn hoedanigheid van lid van het bestuur.

Voetelinks demarche bij historicus professor De Jong ten behoeve van oud-ambassadeur Van der Gaag, heeft vruchten afgeworpen.²² ‘En de ambassadeur betaalde mijn declaratie,’ voegde hij er aan toe.

Frank Press laat namens de National Academy of Sciences in Washington weten het manuscript van Philip Handler te willen lezen om een uitgever te kunnen aanbevelen.

21 Zij schoot mij het geld voor Amerbos 5 voor. Na het overlijden van mijn moeder eiste ze het geld op staande voet op.

22 Ik had Van der Gaag bij Voetelink geïntroduceerd, omdat de ambassadeur wilde dat de historicus een passage in zijn geschiedschrijving zou herzien, wat nu is gebeurd.

25 februari 1982

Eduard kwam voor de lunch naar Amerbos. We gingen vervolgens naar de tweede etage en eindigden in bed. Wat ik absoluut nooit doe - en bij Peter helemaal nooit heb gedaan - is vandaag gebeurd: ik heb hem een complete blow-job gegeven. Achteraf kwam de kater. We waren terug bij de problemen zoals die er sedert New York zijn geweest.

Toen hij zijn auto instapte, maakte hij een opmerking die me erg trof: ‘Beloof me dat je me niet vergelijkt met Peter, die straks komt. Dat is niet fair. Peter is Peter en Ed is Ed.’ Zo'n opmerking brengt me alleen maar dichter tot hem. Ik hou van hem en hij weet het. Maar ik ben als een molensteen om zijn nek, want hij is pas 21 jaar. Hij zei ook: ‘Ik voel me schuldig, want

[p. 23]

ik kom niet naar Amerbos om dat te doen.’ Dit weet ik ook wel.

Oud-ambassadeur Van der Gaag heeft Over intelligentie gelezen. Het boek schijnt hem allemaal niets te hebben gedaan. De beschouwingen over neuronen en intelligentie zeggen hem bedroevend weinig. We leven in twee verschillende werelden. Dankje de koekoek. Maar ik had hem toch voor intelligenter gehouden.²³ Hij sluit bij zijn brief een gedicht over een klein meisje in van Annie M.G. Schmidt.

The New York Times meldt dat Georgii Arbatov van Washington een visum voor vijf dagen in plaats van de gevraagde dertien dagen heeft gekregen. Waar een groot land klein in kan zijn. Het zou een tegenmaatregel zijn omdat er problemen met visa voor Amerikaanse wetenschappers in de ussr zouden zijn geweest. In april 1981 waren er ook al problemen over Arbatovs visum gemaakt. Toen was het om te voorkomen dat Arbatov zou deelnemen aan een televisiediscussie bij de Public Broadcasting Service.²⁴

23 Zie bijlage 4.

24 The New York Times, 25 februari 1982, door David Schribman.

26 februari 1982

De gpd zal tweeduizend gulden meebetalen aan het proces tegen Claus. De nvj stort eveneens tweeduizend gulden. Hoe schraap ik de rest bijeen voor de peperdure Voetelink?

Ik kom tot niets.

De Volkskrant heeft gisteren en vandaag over twee hele pagina's een gesprek van Oriana Fallaci met vicepremier Mieczyslaw Rakowski overgenomen dat eerder in Playboy is verschenen. De ongelooflijk impertinente vragen die deze dame stelt, zijn onvergefelijk. Je zou Rakowski er juist aardig om gaan vinden en er haar nog meer om gaan minachten.

Ik ben in Krasnapolsky naar de afscheidsreceptie van Jan van der Pluijm, hoofdredacteur van de Volkskrant, gegaan. Ik sprak met de Poolse ambassadeur, onder andere over Fallaci. Morey Bell was aanwezig, evenals de ambassadeurs van Cuba, Hongarije en Roemenië. Ik gaf Van der Pluijm Made in Soestdijk. Hij wist nog niet wat hij ging doen: ‘Misschien voor het eerst jou nareizen.’

27 februari 1982

Ik kreeg een brief van Walt Rostow, die bereid is een televisiegesprek te geven.

[p. 24]

Er is een curieus schandaal in Moskou ontstaan rond de minnaar van Brezhnevs dochter Galina, die in hetzelfde flatgebouw als Volodja en Consuelo Molchanov woont. Boris Tsigan is zijn naam. Officieel is Brezhnevs dochter gehuwd met generaal Yuri Churbanov van het ministerie van Binnenlandse Zaken. Vroeger zou publiciteit in zo'n geval ondenkbaar zijn geweest. Boris krijgt Amerikaanse auto's van Galina. Volodja ontmoet haar wel eens in de lift als ze bij Boris een nummer gaat maken. Zo hebben de poedels van Galina Brezhnev en Volodja ook kennis gemaakt en jongen gekregen.²⁵

De West-Duitse minister van Economische Zaken, graaf Lambsdorff, heeft in Washington gezegd dat de bouw van de pijplijn naar Siberië gewoon doorgang zal vinden en dat Washington moet ophouden met zeuren, daar komt het ongeveer op neer.

Eduard is met zijn familie per auto onderweg naar Oostenrijk. Als ze maar voorzichtig zijn. Het lijkt me wel een levelheaded gezin.

Ik ben voor het eerst in zes maanden weer eens naar de gang bang room in Thermos gegaan. Ik wees allerlei vieze mannetjes af maar toen een leuk, gespierd ventje arriveerde die met mijn fluitje begon te spelen, liet ik hem zijn gang gaan. Ik kreeg een prima blowjob. Ik masturbeerde mee. Hij verslikte zich niet. Dit is lange tijd niet gebeurd. Dan volgt het gewetensconflict: is het nodig dit Ed te melden of moet ik het gewoon vergeten? Zo'n ervaring heeft trouwens geen moer te maken met mijn affectie voor Peter of Eduard. Ik herinner me nauwelijks het gezicht van de jongen en heb zijn naam nooit geweten.

25 International Herald Tribune, 27 februari 1982.

28 februari 1982

Ernst van Eeghen belde voor hij naar de kerk ging vanmorgen. Hij vroeg of ik vanavond op Berkenrode kwam eten en desnoods bleef slapen.

Ik lees Meester/antimeester van Jan Foudraine of Swami Deva Amrito.²⁶ Ik word er geleidelijk aan (bereikte pagina 109) onpasselijk van. Het is veel ondragelijk gezeik. Hoe dikwijls brengt hij niet ‘de bruisende levensrivier’ te berde? Toch staan er regels van wijsheid en waarheid tussendoor. Wat ik misschien nog het meeste mis, is een poging om evenwicht te bereiken. Foudraine heeft problemen, maar wie zit erom verlegen die met hem te delen? Voor vertrek naar Poona besloot hij alles wat hij

26 Meester/antimeester en de psychotherapeut, Jan Foudraine, Uitgeverij Ankh-Hermes, Deventer, 1981.

[p. 25]

dacht en voelde aan de Bhagwan te schrijven. ‘Ik wierp de schaamte weg hem met zo'n lange brief te belasten,’ waarop ik dacht: waarschijnlijk is deze bij de Bhagwan in de prullenmand terechtgekomen.

Ik stapte per ongeluk in een trein naar Zandvoort in plaats van Heemstede. Maar Ernst van Eeghen haalde me op. Het zou een genoeglijke avond worden tot na middernacht.

Ernst zei dat hem nooit eerder de smerigheid van politici zo duidelijk was geworden als sinds we onze Moskouse initiatieven ontplooiden. In de zakenwereld lag dit heel anders. Ik vroeg hem bijvoorbeeld: ‘Hoe durft mijnheer Neuman jou nog onder ogen te komen, want je betrapte hem op een essentiële vervalsing.’

‘Dat heb ik me ook afgevraagd,’ antwoordde hij. ‘Neuman is nu poeslief tegen me. Het gaat tenslotte om het doel, dus we gaan verder ook al heeft hij de kluit belazerd. Klaas de Vries heeft in het defensiedebat gewoon plagiaat gepleegd. Hij heeft mijn benadering helemaal overgenomen.’

Morgen komen Frinking (cda), Neuman en De Vries, met diverse dames dineren bij de Van Eeghens op Berkenrode. Dat belooft gezellig te worden. Ook een Rus zit aan, de opvolger van Pankov bij het sovjetcomité voor Europese samenwerking. Ernst vertelde dat, terwijl Joris Voorhoeve en Klaas de Vries charmant tegen elkaar deden, Voorhoeve tegen hem had gezegd dat de PvdA toch meer stemmen zou verliezen ‘en dan raken we Klaas vanzelf kwijt’. Voorhoeve had het diner niet aangenomen omdat hij De Vries niet opnieuw wilde ontmoeten. Op de terugweg uit Moskou heeft Klaas tegen het gezelschap gezegd: ‘We schrijven allemaal wat we willen, maar we schrijven niet tegen elkaar.’ Ernst zei dat De Vries zich hieraan had gehouden maar Neuman en Voorhoeve helemaal niet. ‘Dit heb ik dus ook in brieven vastgelegd,’ aldus Ernst.

Van Eeghen had een bezoek van twee uur aan sovjetambassadeur Tolstikov gebracht ‘die nu doet of hij de sovjetcontacten met Philips en Gerrit Jeelof er door heeft gedrukt. Wij weten dat jij dat hebt gedaan.’ Toch is Ernst overtuigd dat Klaas de Vries ook vuile spelletjes speelt ‘al is hij misschien het minst erg van het hele stel’. Daar ben ik het mee eens. Hij zou minister van Buitenlandse Zaken willen worden.

De bomen op Berkenrode waren schitterend, alhoewel nog kaal. Vele reigers zaten in elkaar gedoken langs de vijver. Ernst heeft iedere dag een gesprek met de tuinbaas, dus ook op zondag. Deze reed de Mercedes voor. Ernst en Erika van Panhuys hebben bij hun verloving ook de Van Stirums op Spiekerbosch

[p. 26]

bezocht, waar ik met Cila Schimmelpenninck in de oorlog logeerde. We deden tal van ontdekkingen over vroeger. Ik verbaas me altijd weer hoe iedereen elkaar kent in dit land.

Aan het einde van het diner kwam het geloof ter sprake. Erika haalde een soort bijbeltje uit haar tas en las een lang gedicht aan koning David voor. Ze toonde een tekening van een knielende man die een glas ophield tegen een achtergrond van Christus aan het kruis. De man ving druppels bloed van Jezus op in diens glas. Toen ik, na verificatie, want hoe kom je op zoiets gruwelijks, begreep wat het betekende, werd ik straalmisselijk. Erika legde de tekening gauw weg. De Van Eeghens schijnen van mening te zijn dat zij het aan hun geloof verplicht zijn om dat uit te dragen. Ze zijn er zeker van dat God de schepper was, dat het christendom als enige liefde predikt, enzovoort.

Ik heb hen gevraagd of ze eens mejuffrouw Büringh Boekhoudt een bezoekje wilden brengen om van haar te horen hoe de afgelopen veertig jaar onze vriendschap was verlopen, zoals ik ook met Lex Poslavsky deed.

1 maart 1982

Ik heb mejuffrouw Boekhoudt geschreven en gevraagd of zij de Van Eeghens wil ontvangen.

Ik had een ontmoeting met Carel Enkelaar in de Palace Residence aan de 's Gravelandseweg.

Bij Panoramiek was irritatie ontstaan omdat ik zou hebben gedreigd de hulp van de nvj in te roepen. Ik zette uiteen dat, net als de vara, ook Panoramiek afspraken opzegde en ik het kind van de rekening was. ‘Als ik een baas had, zou ik daar mijn beklag doen, maar ik ben freelancer dus heb geen andere toevlucht dan de nvj,’ legde ik Carel uit. Hij vond wat Daalmeijer en de vara hadden gedaan ‘schandelijk’ en adviseerde dat ik tienduizend gulden schade moest rekenen. ‘Dan smijten ze het geld in je gezicht,’ zei hij, ‘en willen verder niets meer met je te maken hebben. Je bent misschien niet makkelijk, maar je wordt inderdaad niet correct behandeld.’ Hij voegde er nog aan toe: ‘En Daalmeijer lijkt zo'n aardige jongen.’

‘Er wordt altijd geschermd met de uitspraak “met het oog op toekomstige samenwerking” en intussen word je vrolijk tekort gedaan,’ zei ik.

‘Ze kunnen niet tegen je op, dat is het probleem,’ antwoordde Carel.

Ik onderstreepte dat ik al twaalf jaar zonder de minste problemen samenwerkte met Cees Meijer, hoofdredacteur van De Typhoon.

[p. 27]

Carel had de hele correspondentie met Panoramiek bij zich. Ze denken nu bij de nos dat ik daarvoor naar Enkelaar ging, terwijl ik juist een follow-up in de jfk-affaire met hem wilde bespreken. Hij noemde zichzelf ‘een druk baasje’. Hij is nu 62 jaar en zei er wel eens tussenuit te willen. Vorige week had hij na een carnavalsfeestje nog tot 02:00 uur in het Catshuis met Dries van Agt zitten praten bij een open haardvuur.

Intussen is er via advocaat Lennox Bower in Dallas een brief van Time gekomen met de boodschap dat ik vanwege de negatieve uitspraak van rechter Higginbotham ook nog eens $ 2.993,80 aan Time moet betalen. Je moet maar durven. Ze zetten je als kgb-agent neer die het koningshuis wil omtrekken, je procedeert vergeefs omdat ze meer geld hebben dan jij - want die uitspraak heeft geen zier met recht te maken - en dan moet je ook nog extra zout naar de zee dragen door een miljardenconcern als Time & Life drieduizend dollar te geven. De omgekeerde wereld.

2 maart 1982

Hans van Mierlo, minister van Defensie, heeft toegegeven dat de Marine Inlichtingendienst de antimilitaristische actiegroep Mobilisatie '81 heeft geïnfiltreerd. Waar slaat dit op? Gestapomethoden. Het vermoeden bestond, aldus de drogreden van de minister, dat de groep de paraatheid van de krijgsmacht zou kunnen schaden.

Het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken heeft toegegeven dat de foto's die minister Al Haig heeft gebruikt om aan te geven dat het Sandinistische leger in Nicaragua wreedheden tegen Miskito-indianen zou hebben begaan, ‘een bedrieglijk karakter hadden’. Ze waren weliswaar door Le Figaro gepubliceerd, maar waren openlijk frauduleus. In werkelijkheid tonen de foto's juist wreedheden van de gardisten van het fascistische bewind van de vriend der Amerikanen Anastasio Somoza.

Het blijft opmerkelijk dat zoiets in Washington tenminste soms wordt recht getrokken.

Dirk Keijer reageert niet, want hij is razend dat ik in een optimistische bui het curriculum van Casper van den Wall Bake bij hem in de bus deed. Vanwaar die ontstemming? Hij blijft een mysterieuze figuur in de klasse Werner Verrips. Wie weet is hij ook dubbelspion.

Douglas Logan van Dodd & Mead Publishers schrijft nog steeds het Arbatov-boek in de vs te willen uitgeven. Ik hoop dat hij opschiet.

[p. 28]

Beatrix en Claus zijn op bezoek in West-Duitsland. In Aken bracht Hare Majesteit een toost uit op de stad ‘welke op een kruispunt ligt van drie bevriende landen’. Zij schonk Aken Nederlandse bloemen en overhandigde de burgemeester een zilveren tulp.

Later tijdens een galadiner op slot Augustusburg, aangeboden door bondspresident Karl Carstens, heeft de Koningin onder meer gezegd: ‘Egoïstisch nationalisme verspert de weg naar een verenigd Europa en moet daarom worden uitgeschakeld. Dit betekent absoluut niet dat we ons de vreugde aan onze eigen waarden en verworvenheden moeten ontzeggen maar we mogen ze niet tot absolute norm verheffen. Wanneer we ons patriottisme in deze zin relativeren mogen we er best voor uitkomen.’

Henk Strabbing meldde uit Bonn dat de toespraak van Hare Majesteit ‘politiek getint’ was geweest.²⁷ Dat moet kunnen, anders zit zij helemaal als een marionet in de ‘kooi’.

Nu is Fiat weer het doelwit van Amerikaans getreiter tegen de Sovjet-Unie. Fiat wil voor 710 miljoen dollar bulldozers, reserveonderdelen en technische kennis leveren, wat Washington niet wil hebben vanwege de strategie van Ronald Reagan om de ussr de nek om te draaien. Fiat dreigt nu de Amerikaanse vestiging Fiat Allis te sluiten als represaille.²⁸ Het Amerikaanse gedrag op internationaal niveau is totaal onacceptabel. mit Press heeft geen belangstelling om herinneringen van Philip Handler te publiceren, schrijft Frank Urbanowski in een brief van 26 januari.

Mejuffrouw Büringh Boekhoudt heeft tweeduizend gulden op mijn rekening laten overmaken. Ik ben er totaal ondersteboven van. Dit ben ik haar dus waard in mijn penibele situatie. Ik ben blij en dankbaar, maar moet bekennen gehoopt, en ook verwacht, te hebben dat ze me echt te hulp zou komen. Misschien was het niet mogelijk.

27 De Volkskrant, 2 maart 1982.

28 Idem.

3 maart 1982

Henk Strabbing meldt dat Duitsland heimwee zou hebben naar de monarchie. Er wordt ook breed uitgemeten op gewezen in de Duitse media, dat ons koningshuis van Duitse bloede is. Wilhelmina had een Duitse moeder, Juliana een Duitse vader, Beatrix heeft een Duitse vader en een Duitse man, Willem Alexander is vrijwel een Duitser.²⁹

29 De Volkskrant 3 maart 1982.

[p. 29]

Ik had een lang gesprek met professor Arbatov. Fulbright schrijft een voorwoord voor de Amerikaanse uitgave van ons boek. Prima. Hij wilde een paar antwoorden over Polen wijzigen en ook moest zijn toon ten aanzien van Reagan meer pessimisme weergeven. Hij vroeg ook om Douglas Logan in New York niet te vertellen dat de staf van Arbatov een paar vragen had ingelast. Mooie zin voor de meeluisteraars bij de bvd.

Ik kreeg een brief van Jacob van der Gaag, welke voor zichzelf spreekt.³⁰

30 Zie bijlage 5.

4 maart 1982

Ik verlang intens naar Eduard Voorbach.

Ben Knapen meldt dat de koninklijke glimlach, whatever that may be, Duitsland zou fascineren.³¹ Het staatsbezoek nieuwe stijl stond kennelijk in het teken van public relations. Volgens Knapen gaat het te ver om te stellen dat de majesteit in Duitsland een spoor van tulpenbollen heeft achtergelaten, maar het schijnt er veel van weg te hebben.

De laatste dag is het koninklijk paar naar West-Berlijn gereisd, welke plek Beatrix als ‘een symbool van de vrijheid en de vrede’ noemde.

Voor mijn gevoel ben ik soms al uit de journalistiek. Het is nodig dat ik het roer radicaal omgooi. Ik moet zien in public relations in de richting van Moskou terecht te komen. Ik ging naar Hilversum om met Dirk Keijer te spreken.

Hij had mijn boekje Made in Soestdijk gelezen. Hij vroeg hoeveel ik er mee had verdiend. ‘Drieduizend en vijfhonderd gulden,’ zei ik.

‘Okay, en je hebt voor een ton vijanden gemaakt, dus geen goede gedachte.’

Indien de Sovjet-Unie Nederland een belangrijke order voor de aanleg van de energiepijplijn naar Siberië had gegund, dan zouden de heren Baaij en Klaassen van de Gasunie erbij zijn betrokken en zou ik een aardige commissie hebben kunnen toucheren voor de introducties en bemoeiingen, meende Dirk. ‘Pieter Baaij kan er ook niets aan doen dat de politiek in Den Haag niet meewerkt. Ze hebben nu ook minder gas in Moskou aangekocht, dus de animo orders aan Holland te geven nam verder af. Het gas dat Nederland niet wil hebben, wordt in Italië en Frankrijk ondergebracht.’

Op de vraag hoe het nu met Philips was gesteld, zei Dirk: ‘Philips heeft de Sovjet-Unie de afgelopen twintig jaar laten

31 NRC Handelsblad, 4 maart 1982.

[p. 30]

barsten. De voorwaarden voor Philips om apparatuur te leveren voor de pijplijn waren beter dan die van de Fransen maar het contract voor een miljard is toch naar Frankrijk gegaan omdat ze de houding van Philips niet zijn vergeten. Daar komt bij dat Philips de benodigde order alleen kon uitvoeren, terwijl nu drie Franse bedrijven nodig zijn. Ik praat nu over Philips met jou. Normaal noem ik Philips nooit, want het is verloren tijd.’ Ik zette uiteen waar ik mee bezig was via Gerrit Jeelof.

‘Dat is een mooi contact.’

‘Maar ik kan hem als oud-studiegenoot toch niet om geld vragen?’

‘Waarom niet? Het is een schot waard. Als je het niet probeert vang je nooit wat.’

Hij poeierde iedere suggestie van mogelijke financiële hulp in mijn huidige situatie af, ook al heb ik vele zaken voor hem in Moskou bepleit. Hij zei nu zelf een kantoor in Moskou te hebben met eigen contacten. ‘Het is daar niet een grote baas die de zaken beslist. Brezhnev kan eigenlijk niets. Er komen bij zakendoen daar allemaal kleine baasjes aan te pas.’ Hij zei nu zelfs: ‘Ja, ik heb je geïntroduceerd bij Pieter Baaij. Maar als ik had gedacht dat er wat uit zou zijn gekomen, zou ik die contacten voor mezelf hebben gehouden.’

Ik dacht: man wat ben je een schurk.

Ik herinnerde hem zo subtiel mogelijk aan uitspraken uit het verleden toen hij me vroeg zijn naam in Moskou te helpen bevorderen. ‘Je moest eens weten wat ik met jou voor heb.’

Hij ging er niet op in. Even later zei hij zelfs: ‘Je moet met Baaij doorgaan, het kost immers maar weinig tijd?’

Hij achtte Ernst van Eeghen een prima contact ‘maar ik kom hem industrieel nooit tegen. Wat doet hij eigenlijk? Pootaardappelen, wat?’

Ik antwoordde dit ook niet precies te weten.

‘Dan is de volgende vraag,’ aldus Keijer, ‘is hij een eerlijk man? Vergeet niet vmf en andere clubs hebben eigen kantoren in Moskou. Je moet Van Eeghen de Nederlandse kant laten doen en dan pak jij Moskou aan voor een vast p.r.-salaris met een kleine commissie.’ Voortdurende benadrukte hij dat zakendoen in de ussr in het algemeen een hopeloze zaak was. ‘De Duitsers zijn hun belangrijkste handelspartners en daar komen wij Hollanders niet tussen,’ vervolgde hij. ‘De Duitsers moeten zich rot gelachen hebben om dat bezoek van die juffrouw daar [Beatrix dus, wo]. De sovjets praten juist nooit meer over de oorlog en dan gaat zij het nog eens even juist aandikken tijdens haar bezoek.’

[p. 31]

Hij voelde zich niet goed. Ik ben maar weggegaan. Inge Keijer was er niet. Ik wandelde in de stromende regen van de Utrechtseweg terug naar station Hilversum.

Ik ben vast besloten niet te reageren op de aalmoes van mejuffrouw Boekhoudt. Sorry, het is bijna een belediging.

5 maart 1982

Het wordt voorgesteld als een gevecht tussen Caspar Weinberger (Defensie) en generaal Haig (Buitenlandse Zaken) over druk op West-Europa geen aardgas van de Sovjet-Unie te kopen. Nu zou Haig gewonnen hebben en president Reagan hebben overtuigd dat een krachtmeting met Europa over aardgas vermeden dient worden.

Het gesprek met Dirk Keijer heeft me geschokt. Als ik weer in Moskou ben, wil ik van oud-ambassadeur Romanov het naadje van de kous weten. Hij stelde zich namelijk steeds op alsof Keijer okay was. Ik twijfel er steeds meer aan. Ik moet nu alles op alles zetten om via contracten met Jeelof en Van Eeghen uit mijn financiële perikelen te komen.

Ik was vanmorgen al vroeg bij Van Eeghen op kantoor. Ik vroeg om een blad papier en zette hem mijn situatie uiteen, naar de letter wat nog in kas was en wat ik schuldig ben aan de amro. Ook zette ik uiteen wat ik de afgelopen jaren voor Keijer, Baaij, Dirkx en Paesa in Moskou had gedaan zonder ooit gehonoreerd te zijn.

Hij adviseerde opnieuw om Jermen Gvishiani een uiterst gespecificeerde lijst te vragen van wat er nodig is, ‘dan kan ik hier wel orders krijgen. Dan delen we de commissie en als er voor mij niet teveel werk aan is, krijg jij misschien een beetje meer.’ Hij benadrukte Gvishiani niet te vertellen dat hij, Van Eeghen, de Nederlandse kant verzorgde. ‘Indien hij dit zou willen, kan Gvishiani jou contracten toespelen.’ Ik zei dat Gvishiani dit zelfs meer dan eens had voorgesteld.

Het diner met Neuman met echtgenote, Frinking met echtgenote en Klaas de Vries, alleen, op Berkenrode was een succes geweest. De gast uit de Sovjet-Unie had de correspondent van tass voor de Benelux meegenomen.

Mejuffrouw Boekhoudt schrijft de Van Eeghens ‘natuurlijk’ te willen ontvangen ‘maar ik vind eerlijk gezegd dat jij dat niet van hen kunt vragen’. Ze vraagt ook of ik haar overboeking heb ontvangen. Ze zal niet begrijpen waarom ik niet meteen enthousiast bedankte. Ik zit er over met een graat in mijn keel. Ik ben op dit moment niet in staat iets over de gift te zeggen.

[p. 32]

De goudprijs is op het laagste pijl sinds 1979. Ik verlies dus alleen nog maar meer.

6 maart 1982

Jan Foudraine, met wie ik momenteel een nogal felle correspondentie (mijnerzijds dan) voer, belde op. Freek de Jonge had in De Tijd een interview gegeven wat hij als ‘een doorbraak’ beschouwde.

Deze Freek, geïnterviewd door Frénk van der Linden,³² verkondigt de nodige onzin. Tussenkopje: ‘Je moet je kwaliteiten kennen. Ik ben een messias.’ Of anders: ‘Jezus heeft geen moment nagelaten te zeggen: ik ben de weg, de waarheid en het leven. Was dat hoogmoedig? Nee, hij vond dat hij gelijk had. Ik ben iets genuanceerder: ik ben een weg, een waarheid, een leven.’ Dan weet je eigenlijk al genoeg.

Er zijn van Malcolm Muggeridge over de periode 1932-1962 maar 539 pagina's dagboek gepubliceerd.³³ Het is natuurlijk een selectie maar is dat alles?

Het boek begint in Moskou op 16 september 1932 en noemt de stad ‘an exquisite city’. Waar haalt hij het vandaan? Toen ik in 1971 arriveerde vond ik het al een ramp. Wel verloor hij ook toen voortdurend zijn geduld en maakte overal bonje, zowel op Buitenlandse Zaken als in het hotel. Dit herken ik, zij het een halve eeuw later, precies. Ook concludeert hij dat een journalist in de ussr werkzaam eigenlijk Russisch zou moeten kennen. Dat is waar, maar er is nu eenmaal geen beginnen aan om Japans, Chinees, Russisch, Spaans of andere talen te gaan leren als globetrotter.

Soms denk ik dat ik de pederast wel begrijp, al zal ik nooit of te nimmer die richting inslaan. Er loopt hier in Amerbos al een paar jaar een jongen van, ik denk nu vijftien jaar, rond die me enorm aantrekt. Hij heeft iets bijzonders. Moet je mij horen terwijl ik tot over mijn over verliefd ben op Eduard!

Vanmorgen gaf de jongen me bij de kruidenier een unieke glimlach, onverpest, helemaal ongerept. Ik fantaseerde wat er zou gebeuren als hij werkelijk in mijn vingers terecht zou komen.

Mevrouw Cecile van Lennep³⁴ schrijft vanuit Het Enserinck in Vorden dat zij gelezen heeft over het proces tegen Claus. ‘Alhoewel je mij verteld hebt over je desastreuze India-reis speet het mij te lezen dat het tot een rechtszaak is gekomen. Hoe ge-

32 De Tijd, 5 maart 1982.

33 John-Bright Holmes, Like It Was: The Diaries of Malcolm Muggeridge, Collins, Londen, 1981.

34 De moeder van mijn vriend van Nijenrode Frank van Lennep.

[p. 33]

lijk je ook hebt, deze episode doet alleen jou kwaad. Je weet maar al te goed dat je naam als journalist hierdoor weer besmeurd wordt en je steeds onpopulairder wordt. Je bereikt er niets mee, alhoewel je meent in je recht te staan en dat dat dus voldoende voor je is. Je toekomst wordt er door vernield en je journalistieke gaven gooi je ermee weg, vooral in Nederland. Wat bereik je ermee? Je eindigt nog eens als een verbitterde oude man! Heb je daarvoor je gaven gekregen?’

Als ik deze brief vind, is het 1996 en ben ik opnieuw in een gevecht met de staat verwikkeld, ditmaal op leven en dood. Deze keer gaat het om het horen, niet van prins Claus maar van prinses Margriet. In 1982, toen mevrouw van Lennep me schreef was ik 57. Nu ben ik 71. Verbitterde oude man? Allerminst.

Helaas leefde mevrouw Van Lennep niet meer toen ik in het bezit kwam van geheime stukken uit de jaren 1956-1964 die aantoonden met wat voor schurken op Buitenlandse Zaken en bij de inlichtingendiensten ik al jaren te maken heb gehad. Haar man was zelf ambassadeur in Denemarken toen hij aan een hartstilstand overleed. Ik vermoed dat wanneer zij iets had gezien van wat mij is overkomen als journalist in dit land, zij meer begrip had getoond voor het feit dat ik mij tegen al deze praktijken met hand en tand en tot de laatste snik zou verzetten, ongeacht wat dat mij voor reputatie zou opleveren bij voornamelijk mensen die niet weten waar de strijd over gaat.

7 maart 1982

Ik heb een heerlijke fietstocht door de polders gemaakt, door de kou maar in de zon. Godzijdank ben ik bijna niemand tegengekomen.

Ik ben stil. Stilte voor de storm? Hoe zal het zijn als Eduard terug is uit Oostenrijk? Van Peter hoor ik helemaal niets. Ik ken dit.

De Club van Rome is in het Smithsonian Institution bijeen geweest en komt met een oproep om ‘sustainable global balance’ te bereiken. Aurelio Peccei heeft de geïndustrialiseerde wereld en vooral de vs beschuldigd van ‘irresponsible attitudes pushing us over the brink of catastrophe’. Hij sprak over ‘an insane and grotesque search for security’. Hij heeft natuurlijk volkomen gelijk. ‘The West must reach an understanding with the Soveit Union, particularly on goals for helping the developing nations.’³⁵

35 The New York Times, 7 maart 1982, door Philip Shabecoff.

[p. 34]

Rudy Kousbroek heb ik altijd een etter gevonden. Nu noemt hij professor W.H.C. Tenhaeff ‘oneerlijk’. Types als Kousbroek doen zoiets als de man in kwestie dood is en zich niet meer kan verdedigen.

8 maart 1982

Eduard is terug, maar kan nog niet komen. Ik ben er helemaal ondersteboven van, want ik had zo op zijn komst gerekend. Ik voel me belachelijk het me zo aan te trekken.

Er valt een kaart van hem uit Oostenrijk in de bus.

Ik ging naar de sauna, maar vertrok weer na 45 minuten. Ik was verscheiden keren bijna in tranen. Toen mijn bus Amerbos naderde, dacht ik: zou hij er toch zijn? Even later reed zijn Renault inderdaad voor. Hij had een leugentje moeten bedenken om te kunnen komen. Terwijl het het huis binnenliep zei hij: ‘Okay, you win.’

Hij ging, in kale jeans, op de bank in mijn werkkamer zitten. Ik was erg opgewonden, maar hij hield iedere fysieke toenadering af. Hij vertelde over zijn skivakantie en zijn bezoek werd een soort visite. Mijn voorstel om samen naar Parijs te gaan voor mijn gesprek met Jermen Gvishiani werd beantwoord met: ‘Parijs loopt niet weg Willem.’ Ik ervoer zijn bezoek als een koude douche.

Amerikaanse prominenten en artiesten hebben op 14 juni a.s. de Fisher Hall afgehuurd opdat Volodja Feltsman in New York kan optreden. Yehudi Menuhin zet zich zelfs voor de emigratie van deze joodse pianist in. Ik vrees dat Moskou niet zal zijn te vermurwen en Volodja gewoon in Moskou moet blijven.³⁶

36 The New York Times, 4 maart 1982, door John Rockwell.

9 maart 1982

Ik heb geen oog dichtgedaan. Ik had een reeks nachtmerries. De wonderlijke wegen van de human mind. Mijn emoties zijn van de kook door wat ik als een ontsporing met Eduard ervoer. Ik begon de dag met een brief aan mejuffrouw Boekhoudt. Ik moet haar langzamerhand bedanken voor haar gift.

‘Dit wordt een moeilijke brief. Ik kan er al dagen niet van slapen. Ik ontving in dankbaarheid uw overmaking vorige week, maar kon de juiste woorden niet door mijn keel krijgen. U had wel gewaarschuwd: “Je moet niet denken, dat je een half miljoen krijgt”, maar misschien omdat ik werkelijk in een wanhopige situatie ben, had ik toch gehoopt op echte hulp. Per telefoon zei u, na mijn overzicht te hebben gelezen, dat wat u kon

[p. 35]

doen slechts een druppel op een gloeiende plaat zou zijn. U stelde voor schilderijen te verkopen, maar behalve de vleugel, waar ik iedere dag op speel, heb ik niets meer van werkelijke waarde. En als ik dit jaar ook nog mijn huis uit zou moeten, heb ik net als vroeger geen dak meer boven mijn hoofd.’

Ik heb voor de zoveelste maal een visum voor Indonesië aangevraagd. Minister Mochtar Kusumaatmadja van Buitenlandse Zaken is in Den Haag voor besprekingen met Max van der Stoel. Hij zou ambassadeur generaal Ahmad Kosasih meteen opdracht kunnen geven. Ik stuurde ook een levensteken naar mevrouw Hartini Sukarno.

Joop Daalmeijer belde om de groeten van professor Feuerstein uit Jeruzalem over te brengen. Hij vertelde dat zij een schitterende reportage hadden gefilmd. Ook dat werd me door de neus geboord, terwijl het mijn contacten waren.

Hans Rolloos meldt uit Bandung dat in kringen van het Indonesische planbureau wordt geconstateerd dat West-Duitsland bezig is de belangrijkste handelspartner van Indonesië te worden ten koste van Nederland. Dat was te voorzien. De nasleep van het mislukte dekolonisatiebeleid onder Schermerhorn, Drees, Luns, Romme en consorten kon geen ander resultaat opleveren dan dat onze voorsprong van een paar eeuwen in het belangrijkste gebied van Zuidoost-Azië verspeeld zou worden.³⁷

37 NRC Handelsblad, 9 maart 1982.

10 maart 1982

Eduard arriveerde tegen 12:30 uur. Het was meteen gezellig. Hij liet zich overhalen mee naar boven te gaan en het was weer als vanouds helemaal raak. Gigantische opluchting. Naderhand bracht de post een tweede kaart uit Oostenrijk. Later zocht hij uit hoe ik vanuit Den Haag Peter van de boottrein uit Hoek van Holland zou kunnen oppikken. Hij is bijzonder handig en regelt zoiets in een wiffie.

Het is weer hommeles met de telefoon. Een gesprek met Pieter Baaij werd verbroken. ‘We worden niet door de bvd afgeluisterd,’ zei hij, ‘maar door de financiële recherche.’

Het is anders gelopen. Ik ontmoette Baaij in Den Haag. We reden samen naar Amsterdam waar hij me op lijn 24 zette. Hij heeft me de weg gewezen in wat ik in Parijs met Jermen Gvishiani zou moeten bespreken. Hij was veel nauwkeuriger dan Ernst van Eeghen. Het is ook allemaal nieuw voor me. Hij meende dat ik na overleg met Gerrit Jeelof meteen de Philipsbelangen kon meenemen, ‘tegen betaling natuurlijk’.

[p. 36]

Ook vertelde hij dat de Sovjet-onderminister voor de Olie-industrie in Nederland was geweest. Het was een vervolg op onze reis naar Moskou. Klaassen en Baaij hadden twee uur met hem gesproken in het Promenade Hotel. Dat gebeurt dus allemaal en ik zie nog steeds geen rooie cent. De minister werd verhinderd om tijdens een bezoek aan Stork een onderwater meetapparaat te mogen zien. Esso en Shell hebben blijkbaar een tien jaar durend patent op dit apparaat en niemand mag dichterbij komen dan 25 meter. Toen hij me bij de Diepenbrockstraat afzette, zei hij: ‘God zij met je.’

Lloyd deMause schrijft een boek over Ronald Reagan. Hij zond me een kopie van hoofdstuk 3, ‘Where is the rest of me?’ Dit zou Reagan in een autobiografie hebben geschreven in 1964. Reagan schijnt het belangrijkste gedeelte van zijn leven het gevoel te hebben gehad dat hij een deel van zijn Zelf miste. Volgens Lloyd wordt in Reagans psychohistorie duidelijk dat hij, wat Freud noemde, met castration anxiety zit opgescheept. Dit zou niet alleen bij analyse van zijn toespraken maar ook uit diens tekeningen duidelijk worden. Een schokkend verhaal.

11 maart 1982

Voetelink belde. Hij werkt aan het pleidooi in de India-zaak en het horen van prins Claus. Hij wilde meer argumenten hebben. Ik zond hem een brief met gebruikelijke smoesjes van Luns van 31 mei 1967 gericht aan de nvj.³⁸

De advocaat zei: ‘Ik zal blij zijn als het voorbij is.’ Ook zo bemoedigend.

Ronald Reagan heeft de cia toestemming gegeven acties en geheime operaties tegen Nicaragua te ondernemen in verband met steun vanuit dat land voor het verzet in El Salvador.

Er is in de residentie een relletje ontstaan of ‘hokkers’, mensen die samenwonen maar niet getrouwd zijn, op ontvangsten van de Koningin mogen verschijnen. Premier Van Agt wil het protocol niet wijzigen om dit mogelijk te maken, dat betekent dus dat Beatrix het niet wil hebben. Er zijn Kamervragen over gesteld.

Hans Jacobs van de vara is best van goede wil. Hij heeft Daalmeijer uitgekafferd (zegt hij) en probeert serieus een regeling te treffen om me schadeloos te stellen voor niet nagekomen afspraken. Hij is geïnteresseerd om een gefilmd portret met vicepremier Mieczyslaw Rakowski te krijgen. Ik maak dan afspraken voortaan rechtstreeks met hem.

38 Zie bijlage 6.

[p. 37]

Er zijn weer vragen gesteld over gedrag van de bvd. Bakker (d'66) wil weten waarom enkele tientallen ambtenaren van de Rijks Geneeskundige Dienst en de Rijks Psychologische Dienst worden onderworpen aan een vertrouwensonderzoek van de bvd. Vertrouwensonderzoek naar wat?

Frans Kellendonk is een onwaarschijnlijke beauty zoals Steye Raviez hem fotografeerde. Hij heeft het boek Letter en Geest geschreven. Volgens Jaap Goedegebuure³⁹ ‘een tour de force, die niet alleen vernuftig is, maar ook goed doordacht en volkomen adequaat. Het is namelijk in zijn geheel een omgekeerde jakobsladder.’

Kellendonk, in het dagelijkse leven blijkbaar bibliothecaris, schijnt ‘de merkwaardige wereld van wetenschappelijke boekerijen met veel satirieke scherpte in kaart te hebben gebracht,’ aldus de recensent. Ik zou Kellendonk willen leren kennen, niet via schrifturen, maar in levende lijve.

In hetzelfde nummer van Haagse Post besteedt Tom Rooduijn zes hele pagina's aan Gerard Reve, ‘De koning van de Kalverstraat’. Er staat zoveel beangstigende onzin in, dat je je afvraagt hoe het mogelijk is dat men zich in dit land laat aanpraten, vanuit een vaste kliek broodschrijvers, wie er tot ‘de groten’ in het koninkrijk moeten worden gerekend.

Reve verwacht dat ‘vrijheid’ in Europa nog een jaar of tien bestaat en dan staan we hier in de rij, net als in Moskou. Hij wil ook dat we solidair zijn met Amerika. Hij weet of begrijpt dus kennelijk niets van de vs. Hij wil veilig kunnen wonen. De politie doet niets. ‘Gelukkig kan je ze d'r nu gewoon uitgeramd krijgen. Kost 500 gulden ongeveer, zo'n knokploeg. Een stuk of zes, acht. Niet eens duur.’ En meer van dergelijk geklets. Het kan niet op. Reve is een modeverschijnsel, zoals korte rokken voor dames soms ‘in’ zijn.

39 Haagse Post, 13 maart 1982.

[p. 38]

Mejuffrouw Boekhoudt wil nu de Van Eeghens toch ontvangen.

De eeg heeft geruisloos de helft van de lijst van sancties tegen de Sovjet-Unie geschrapt. Ze werden dus enige weken geleden met veel tamtam gelanceerd om ongenoegen te demonstreren met de ontwikkelingen in Polen. Intussen verstrekte Bonn een kredietgarantie aan Moskou van 1,2 miljard mark, alsof er niets was gebeurd.

13 maart 1982

Ik moet nog steeds 520 dollar naar New York zenden voor mijn abonnement op The New York Times. Nobel geht die Welt zu Grunde. Ik kan niet buiten die rijkdom aan informatie. Ik lees The New York Times nu al 25 jaar. Ik moet ermee doorgaan, ook met het oog op de Memoires. Maar de poen is nu het probleem.

Waar komt toch die mentaliteit vandaan die Westerse politici zich constant aanmeten, om landen die niet naar hun pijpen dansen, onmiddellijk, als een klein kind te willen straffen? De Amerikanen hebben de import van Libische olie verboden want, zeggen ze, kolonel Muammar Khadaffi ondersteunt terrorisme (voorpagina van The New York Times). Bij het artikel is een foto geplaatst waarop kanselier Bruno Kreisky de Libische leider in Wenen ontvangt voor vier dagen van gesprekken. Kreisky zit op dezelfde golflengte als Aurelio Peccei, Jermen Gvishiani en Philip Handler. Een moedig man.⁴⁰

40 The New York Times, 11 maart 1982, door Steven Weisman.

[p. 39]

Op dezelfde voorpagina staat het bericht dat het hoofd van de gecombineerde chefs van staven in Amerika, generaal David Jones, heeft aangekondigd dat Washington heeft besloten geen soldaten naar El Salvador te zenden. Amerikanen beschouwen het niet als terrorisme wanneer zij mijnheer Suharto in Indonesië steunen om een miljoen linkse tegenstanders koud te maken. Dat werd ook zonder inzet van Amerikaanse militairen bereikt. Ze hebben kennelijk geconcludeerd dat andere vormen van bijstand voldoende zijn om het linkse verzet in El Salvador de das om te kunnen doen.⁴¹

Eveneens op dezelfde voorpagina (waar Khadaffi werd veroordeeld voor hulp aan links verzet)⁴² wordt gemeld dat Washington miljoenen dollars naar Nicaragua stuurt ‘om gematigde krachten’ - lees rechts - in het zadel te houden. De cia ‘regelt’ de zaken voor de vs in Nicaragua. Dan weet je toch precies wat er aan de hand is? Eigenlijk ontstellend wat er gebeurt.⁴³

Bij de Inlichtingendienst Buitenland (ons eigen mini-cia'tje) onder verantwoordelijkheid van Dries van Agt is een ernstig conflict ontstaan. Een deel van het personeel is blijkbaar weggelopen. De idb is een contraspionagedienst welke informatie overal en elders verzamelt welke van belang zou kunnen zijn voor het kabinetsbeleid. Ik zou wel eens willen weten wat voor types voor die dienst werken, hoe men selecteert en wat ze precies uitspoken.⁴⁴ Er zijn nu meer dan dertig medewerkers opgehoepeld.⁴⁵ Waarschijnlijk good riddance.

Peter Schumacher kondigt groot opgemaakt aan dat de oppositie in Indonesië wacht op de val van Suharto. Hij sprak met de oud-burgemeester van Djakarta, Ali Sadikin, die Suharto van 1966 tot 1977 braaf heeft gediend. Dat is de ellende: ze hebben allemaal eerst met Suharto meegedaan en niet meteen vanaf 1966 doorzien wat voor vlees ze in de kuip hadden. Ik geef toe, Suharto's persoonlijke optreden is uitermate bedrieglijk: ik ben er zelf in 1966 ook eerst ingetrapt.⁴⁶

‘De grondwet is door deze mijnheer en de kliek om hem heen met voeten getreden. Mijn eerste twijfels over de juiste koers van de Nieuwe Orde van Suharto, waar ik eerst helemaal achter stond en in het kader waarvan ik de Communisten heb be-

41 The New York Times, 11 maart 1982, door Richard Halloran.

42 Voor het gemak bedien ik mij van de termen ‘links’ en ‘rechts’ wat slechts gedeeltelijk de realiteit weergeeft.

43 The New York Times, 11 maart 1982, door Philip Taubman.

44 Premier Lubbers zou later de idb opheffen.

45 NRC Handelsblad 13 maart 1982.

46 Idem, zie bijlage 7.

[p. 40]

streden, kwamen eigenlijk al zo'n jaar of tien geleden,’⁴⁷ aldus Sadikin nu.

47 In 1995 gaf ik in Sadikins woning op zijn verzoek een lezing over Bung Karno zoals ik hem had gekend.

14 maart 1982

Hoe de dag van gisteren, waarop ik samen was met Eduard, te beschrijven? Hij kwam binnen met een stapel foto's van zijn skivakantie in Oostenrijk. Fysiek lijkt hij inderdaad erg op zijn vader. Terwijl ik ze zat te bekijken, leunde hij op mijn schouder. Ik had me voorgenomen niet opgewonden te raken. Later zei hij met hetzelfde voornemen naar Amerbos te zijn gereden. We gingen naar de stad waar we boodschappen deden bij Eichholtz en bij De Papeterie.

Later stonden we het eten klaar te maken toen we elkaar heel lang omhelsden. Hij ging vast naar boven. Toen ik de slaapkamer binnenkwam, stond hij nog als een stoute jongen bij het raam. We hebben zalige seks gehad, wat ons beide eigenlijk verbaasde na wat er zoal is besproken en gebeurd.

Het eten was heerlijk. Hij at als een wolf. We zijn naar de film Body Heat gegaan. Toen we thuiskwamen was Jan Kikkert inmiddels gearriveerd. Hij zat televisie te kijken.

15 maart 1982

Wilfred Hawker is in Paramaribo vermoord. Desi Bouterse zat doodgemoedereerd op televisie ‘te verklaren’ wat er was gebeurd. Max van der Stoel haastte zich te verklaren dat Nederland in principe tegen de doodstraf is. Politiek Den Haag staat erover op zijn kop.

Peter arriveerde gisteravond en zat heerlijk te schransen. Hij kon weer helemaal niet slapen. Hij voelde zich vanmorgen geradbraakt. Hij is naar de ww gegaan waar hij Willeke van Ammelrooy ontmoette, in hetzelfde schuitje als hij op dit moment. Ik geloof dat hij een grass-sigaretje opstak toen ik naar bed ging, maar dat schijnt niets uit te halen. Hij erfde het probleem van slapeloosheid van zijn vader.

Folio Civitatis van 13 maart heeft een halve pagina van me gepubliceerd over het intelligentieprogramma in Venezuela.

Voor de zoveelste maal is aangetoond hoe de Amerikanen zelf bezig zijn met terrorisme. The Washington Post⁴⁸ bericht hoe Orlando José Tardencillas Espinosa (19) het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken te schande heeft weten te maken. De jongen is een guerrilla uit El Salvador. De Amerika-

48 The Washington Post, 14 maart 1982, door John Goshko.

[p. 41]

nen hadden hem een jaar geleden aldaar ontdekt en brachten hem naar Washington in de verwachting dat hij op een persconferentie zou bevestigen dat Nicaragua en Cuba diep betrokken waren bij de guerrillabeweging in El Salvador om het fascistische regime aldaar (wat Washington zo graag in het zadel wil houden) omver te werpen.

De Amerikanen zijn er volkomen ingetrapt. Zij organiseerden Orlando's persconferentie als publiciteitsstunt tegen Cuba en Nicaragua. In plaats daarvan vertelde hij de pers dat zijn eerdere bekentenis, dat hij in Cuba en Ethiopië was opgeleid, onder martelingen en bedreiging met de dood werd afgelegd. Washington stond compleet in haar hemd. Hij noemde de door de Amerikanen gesteunde regering van El Salvador moordenaars en fascisten. Washington heeft de jongeman zo snel mogelijk op een vliegtuig naar Managua gezet. Daar werd hem een heldenwelkom voorbereid. Voor zo'n jongen neem ik mijn pet diep af.

Er is bekend geworden dat de bvd elf jaar lang Aad van Wijk (31), lid van de inmiddels opgeheven Rode Jeugd, vanuit een aan de overkant gelegen woning heeft bespioneerd. Ze zijn toch echt mesjogge. En daarvoor betaalt de burger belastingen, klinkklare onzin.⁴⁹

In Argentinië is heisa ontstaan over een project om 48.000 pinguïns per jaar af te slachten ten behoeve van de leerindustrie, voor de productie van handschoenen en tassen.

49 De Volkskrant, 11 maart 1982.

16 maart 1982

Gisteravond kwamen Ed en zijn vriendin Marit eten. Peter omhelsde Eduard. Later arriveerde Saskia Holleman met een vriend. We hebben tot middernacht zitten tafelen. Allemaal erg geslaagd.

Ik sprak in Den Haag met de ambassadeur van Polen om het interview met Rakowski op de rails te krijgen. Hij zei de eerste beroepsdiplomaat uit Polen in Nederland te zijn in de afgelo-

[p. 42]

pen halve eeuw. Ik hoorde dat mijn oude vriend uit de vn, Czarkowski, nu ambassadeur in Irak is. We zaten op vergulde stoeltjes in een erker bij een open raam.

Peter Schumacher sprak in Djakarta met de gepensioneerde generaal Hartono Dharsono, voormalig commandant van de Siliwangi divisie. Ook Dharsono had pas later in de gaten dat Suharto een wolf in schaapskleren was. Hij was tot 1969 militair en betrad toen de diplomatieke dienst en bracht het tot secretaris-generaal van asean. Na een meningsverschil met Suharto trad hij eind jaren zeventig af. Hij zit nu in de oppositie samen met generaal Sadikin en anderen.

Ik kreeg een brief van Wicher de Marees van Swinderen uit Phoenix, Arizona.⁵⁰ De openingszin: ‘Tegenwoordig kom ik tot niets meer. Ik weet niet of dat ouderdom is of dat ik niet veel goeds meer zie in het dagelijkse leven.’

Zoiets begrijp ik niet. Niet alleen in de wereld maar ook in de hoofden van mensen neemt de chaos alleen maar toe. De wereld is een bende. Waar! Dit is geen reden bij de pakken te gaan neerzitten.

50 Ik ben met hem bevriend sinds het Baarns Lyceum.

17 maart 1982

Professor Arbatov belde uit Moskou. Er is werk aan de winkel voor de bvd. Hij gaat naar Londen voor een bijeenkomst van de Olof Palme Commissie. Moet ik er heen?

Ik vroeg of hij iets voor me kon regelen op de sovjettelevisie. Hij adviseerde me ze te schrijven en hem een kopie te zenden maar dit niet te zeggen. ‘I shall see what I can do.’

Er was wrijving vanmorgen met Peter, die zei: ‘Je staat op en je gaat naar bed met kritiek op mij.’ Ik denk er nu vanavond pas over na. Ik merk niet eens dat ik zoiets doe. Roteigenschap. Mij valt op, dat als Eduard hier is en er liggen boven aan de trap oude kranten die naar het afval beneden moeten, hij ze mee naar beneden neemt. Peter laat ze liggen.

J.H. Ritman, bekend in Djakarta als Paatje Ritman, is op 88-jarige leeftijd in Den Haag overleden. Ik heb zijn vrouw geschreven. Hij was mijn hoofdredacteur bij de Nieuwsgier in Djakarta, zij het kort, want hij werd door Tengku D. Hafas opgevolgd in 1957. Hij was al in 1928 hoofdredacteur van het Bataviaasch Nieuwsblad (toen was ik drie). Du Perron noemde hem die dagen in een brief aan Ter Braak ‘de fatsoenlijke bangerd van het Bataviaasch Nieuwsblad’.

[p. 43]

18 maart 1982

Gisteravond belde ik Volodja Molchanov. Zijn vader, directeur van de Bolshoi, was overleden.

Ik kan geen woord over Peter door mijn keel krijgen. We zitten elkaar voortdurend in de haren. Ik ben nagenoeg in tranen. Ik was er dermate door van streek, dat ik nauwelijks kon slapen. Hij vroeg of ik niet had kunnen slapen uit zorgen over Eduard. ‘Nee, over jou,’ reageerde ik.

Er zit me ook veel dwars. Het lijkt wel alsof hij niet over zijn toekomst denkt. Hij zegt dat er kans is op een filmrol. Hij oefent zijn stem veel met zingen, waarvan te duidelijk is dat het nooit iets bijzonders zal worden. Maar wat zeg je dan? Doe wat anders? Hij is bovendien erg intiem met Edwin en zegt: ‘We are very compatible.’⁵¹

51 In 1996, als ik dit schrijf, zijn Peter en Edwin nog altijd samen en wonen in Johannesburg.

19 maart 1982

Een Nederlands televisieteam is in El Salvador uit elkaar geschoten. Peter was er diep door gegrepen. Ze hebben de Nederlanders natuurlijk opzettelijk vermoord en het kan zeer goed gebeurd zijn op advies van de zogenaamde Amerikaanse ‘adviseurs’. Over terrorisme gesproken.

Ik moet naar Den Haag waar ik een lunch heb geregeld voor oud-ambassadeur Jacob van der Gaag bij de Cubaanse ambassadeur Diaz en zijn vrouw. Diaz is van huis uit professor in de psychologie, zijn vrouw is pedagoge. Ik heb een kwartier met hem alleen gesproken, omdat ik nog steeds naar Havana wil om een boek à la Arbatov met vice-president Carlos Rafael Rodríguez te schrijven. Ook wilde ik weten of er een subsidie in zou zitten in de vorm van een vliegticket en hotel. Dan moest ik via Ottawa op La Cubana vliegen. Hij beloofde meteen een telegram over mijn voorstel te sturen.

Het schijnt dat prins Claus als jong Duits diplomaat ook op Cuba is geweest en het prettig vond Cubaanse sigaren te roken. De ambassadeur noemde Lepeltak alias Stan Huygens van De Telegraaf ‘a complete idiot’. Ambassadeur Diaz was eveneens geschokt over het televisieteam dat in El Salvador was omgekomen. Hij kende Koos Koster uitstekend. Ook een zoon van filmer Piet ter Laag, Hans ter Laag is omgekomen. Afschuwelijk. Van der Gaag reed me terug tot Leiden. Hij heeft mijn advies opgevolgd en schrijft nu zijn memoires samen met een vriend, Leo Ott. Die goede man is 83 en verlamd is. Ze werken iedere

[p. 44]

maandag samen aan het manuscript. Ik zal hem bij Guus Jansen van Strengholt introduceren.

De oud-ambassadeur is nu voorzitter geworden van de voc, een club ultrarechtse prominenten. Hij is 77 jaar. Morgen moet hij een krans leggen bij het monument voor Johan van Oldenbarnevelt. 's Avonds moet hij spreken bij een diner van voc. Hij had drie jaar op de wachtlijst voor die club gestaan. Er mogen per jaar maar zeven nieuwe leden worden toegelaten.

De Koningin laat bedanken voor het boek dat ik haar stuurde en dat ik haar waarschuwde over de achteruitgaande gezondheid van mejuffrouw Büringh Boekhoudt.

20 maart 1982

De regering van El Salvador beweert dat ons televisieteam in een gevecht tussen een legerpatrouille en guerrilla's terecht zou zijn gekomen en daarbij zou zijn gedood. Washington meldt een eigen onderzoek via de ambassade te hebben laten instellen en ziehier, Amerika bevestigt de lezing van haar ambassademedewerkers ter plaatse. President Reagan liet bekend maken ‘diepe spijt’ te hebben dat vier van onze journalisten om zijn gekomen. De basterd weet maar al te goed hoe de vork in de steel zit en dat uiteindelijk Washington voor die moorden verantwoordelijk is. Er is prompt een demonstratie georganiseerd bij het Amerikaanse consulaat-generaal. The New York Times noemt de demonstratie door links georganiseerd omdat Amerikanen nu eenmaal de ziekte hebben om in politiek links of rechts te denken.

Intussen zou het aantal militaire ‘adviseurs’ van de vs in Honduras op honderd zijn gebracht, dit met de bedoeling om het staatje te beveiligen tegen infiltraties vanuit Nicaragua.⁵² Het Amerikaanse militaire machtsdenken is de vloek van de wereld. Aan het begin van het jaar stonden 403 journalisten bij arbeidsbureaus ingeschreven als werkloos. Van de 75 studenten die afstudeerden aan de School voor Journalistiek, vonden 29 een vaste baan. En nu gaan de idioten ook met dergelijke opleidingen beginnen in Tilburg en Kampen.

De politie gaat homo's pakken rond de Amsterdamse pissoirs. Agenten in burger gaan tippelen als lokaas om nichten erin te laten lopen. Dat gebeurt onder burgemeester Polak.

Chris van Esterik stuurde me opnieuw een bandopname, nu van niet uitgezonden gedeelten van zijn interviews met oudministers Toxopeus en Bot en Jerome Heldring. Ik had Chris

52 The New York Times, 20 maart 1982, door Bernhard Gwertzman.

[p. 45]

verteld van de ontmoeting met ambassadeur Van Boetzelaer in Mexico, die refereerde aan een overleg tussen een aantal ambassadeurs over de vraag of zij het gedoe van Luns langer konden tolereren. Chris concludeert dat in deze interviews is gebleken dat de bewering van Van Boetzelaer de juiste was.⁵³

Na de moord op onze journalisten, schijnen collega's en masse El Salvador te ontvluchten. De schurken kunnen geen pottenkijkers gebruiken bij de zogenaamde verkiezingen. De Amerikanen als 's werelds grootste verdedigers van democratie, maken zich steeds belachelijker. Ze zijn langzamerhand de risee van deze planeet, of zouden dat moeten zijn.

53 Zie bijlage 8.

21 maart 1982

Zogenaamd lente. Geen straaltje zon.

De Amerikaanse oorlogsmachine slurpt momenteel 454,8 miljard dollar op. Moet je nagaan hoe gek ze zijn. De vs zijn de grootste oorlogsfabriek ter wereld.

Armin Wertz van radio sfb in West-Berlijn heeft tegen The New York Times gezegd dat het televisieteam van ikon opzettelijk is vermoord. Hij was samen met de Nederlanders toen zij zich bij de guerrilla's aansloten. Raymond Bonner laat in een reconstructie in The New York Times zien hoe onze mensen in de hinderlaag terecht zijn gekomen. Ook een twaalfjarige jongen, die hen naar de guerrilla's heeft gebracht, is vermoord.

In New York worden filosofen betrokken bij opleidingen van artsen en specialisten. Zij zullen met de doktoren spreken over vragen van leven en dood en ‘the meaning of life’. De medische wetenschappen kampen met de gebruikelijke morele en ethische vragen over bijvoorbeeld of een kind dat met ernstige hersenafwijkingen wordt geboren in leven moet worden gehouden. De filosofen moeten hun bijdrage gaan leveren op de visie welk ‘management for human lives’ het meest acceptabel is.⁵⁴

De wetenschapsbijlage van nrc Handelsblad komt met enkele pagina's over de Club van Rome, vol met kleine ‘onnauwkeurigheden’. Simon Rozendaal schreef een chronologie over het bekend worden van het rapport Grenzen aan de Groei. Hij stelt het voor of nrc Handelsblad op 31 augustus het eerste bericht hierover presenteerde. In werkelijkheid kwam de The Observer in augustus 1971 met de primeur over de Club van Rome, omdat Willem Brugsma mijn film, die in mei gereed was, tegenhield bij de nos onder het motto: ‘Ik wil die rot-

54 The New York Times, 19maart 1982, door Ronald Sullivan.

[p. 46]

zooi van Oltmans niet presenteren.’ De primeur ging dus naar de plank.

Pas na The Observer was Harry Hagedorn bereid mijn film alsnog uit te zenden. De fleur van de primeur was er inderdaad af. Allerlei kapers op de kust hadden via nos-lekken te hooi en te gras de informatie te pakken. Nu schrijf Frits Böttcher klakkeloos dat in augustus 1971 Wouter van Dieren en ik het rapport Grenzen aan de Groei te pakken hadden gekregen. Ook Böttcher, voorzitter van de Raad van Advies voor het Wetenschapsbeleid, heeft een geheugen als een garnaal. Hij werkte voor mei 1971 al mee aan de totstandkoming van mijn film, toen niemand nog ooit van brave Wouter had gehoord. Het is verder niet belangrijk, maar het is anders gelopen dan in het gezaghebbende nrc Handelsblad staat vermeld.⁵⁵

Ik zag een film over El Salvador die me woedend maakte. Waarom hebben Koster en diens vrienden zich toch zo nodeloos blootgesteld aan gevaar?

55 NRC Handelsblad, 18 maart 1982.

22 maart 1982

West-Duitsland schijnt een swing naar rechts te maken, weg van Helmut Schmidt, wat een alarmerende zaak is. In Frankrijk schijnt hetzelfde aan de gang te zijn. Daar is het wellicht een nuttige zaak, want François Mitterrand en Co zijn te wishy-washy. Net als de PvdA hier.

Voetelink vertelde tijdens een gesprek van twee uur: ‘Je moet niet denken dat het me door sommigen in dank wordt afgenomen dat ik je verdedig. Ja, ook hier op kantoor is men er tegen.’ Droogleever Fortuijn had tegen Voetelink gezegd dat de koninklijke familie het niet op prijs stelde dat ik voortdurend contact met hen zocht. Misschien had ik Voetelink moeten zeggen dat Bernhard zelf in Paramaribo voorstelde om een gesprek te hebben. Trouwens, ik zoek nooit contact in de zin dat ik iemand van die familie zou willen ontmoeten. Wel zend ik geregeld informatie, waarvan ik vind dat ze die moeten hebben, zoals over de gezondheidstoestand van Miss B.B., waar de Koningin trouwens voor liet bedanken.

Voetelink: ‘Ach man, ik sta met die zaak van jou op en ga er mee naar bed. Ik zal blij zijn als het voorbij is. Als ik me er in werk, dan doe ik het ook helemaal.’ Hij gaf me het ontwerppleidooi inzake de rel rond Claus.⁵⁶

Henk Hofland heeft blijkbaar eveneens naar de El Salvadorfilm gekeken. Ik vind het geen acceptabel verhaal, wat hij er-

56 Zie bijlage 9.

[p. 47]

over schrijft. Iedere authentieke emotie ontbreekt eraan. Misschien zijn ze al uit zijn bol weggewaaid.

Eduard kwam heel laat opdagen. Ik haalde me al van alles in mijn hoofd. Hij komt zo laat mogelijk, dacht ik, dan is er geen tijd voor een nummer. Maar er waren problemen met zijn contract bij Transavia geweest. Dat was hij eerst gaan oplossen. Hij had ook prikken tegen gele koorts gehaald. Ik had nu dus weer gewetensbezwaren vanwege een tekort aan vertrouwen in hem.

Peter had hem verteld hoe geweldig zijn relatie met Edwin van Wijk was. Dat maakte me nog miserabeler, dus het is duidelijk, een liefdesrelatie is voor mij niet voorbestemd. Op een dag raak ik Eduard natuurlijk ook kwijt, zoals Peter uiteindelijk is geëindigd op zijn vaste punt bij Edwin. Waarom ben ik de laatste tijd toch steeds zo overstuur? Ik zou helemaal niemand meer willen zien, geen Ed, geen Peter, niemand. Toch verlang ik er met mijn hele wezen naar een keer een vriend voor mezelf te hebben. Ik herinner me ineens dat Peter opmerkte dat hij zich voor het eerst realiseerde dat zijn moeder ouder werd. Hij zag haar hand beven en was er diep van onder de indruk.

In Washington is een rapport gepubliceerd over de wijze waarop Cuba en Nicaragua proberen de komende verkiezingen in El Salvador met alle middelen te verstoren. De Amerikanen zouden over dermate geheime inlichtingen beschikken dat deze informatie niet kan worden vrijgegeven. Vice-president Carlos Rafael Rodríguez zou in interviews in 1981 hebben toegegeven dat guerrilla's uit El Salvador in Cuba worden getraind.

23 maart 1982

Ik kocht een verjaardagskaart voor mejuffrouw Boekhoudt met een afbeelding van twee vlinders.

André Spoor verlaat nrc Handelsblad als hoofdredacteur. Daar begrijp ik niets van. Waarom?

24 maart 1982

Ik raakte met Peter in Thermos in een intens gesprek verwikkeld. Ik probeerde hem duidelijk te maken hoe ik me voelde, nu ik 56 jaar ben en eigenlijk pas voor het eerst met Eduard heb ontdekt dat er een verbinding is te leggen tussen een liefdesaffaire en seks. Althans, door deze ervaring met Ed had ik parallel lopende gevoelens losgeweekt. Nu realiseerde ik mij dat ook deze ontmoeting toch niet het hoogtepunt van mijn leven zou worden. ‘Ik moet er niet aan denken dat ik straks

[p. 48]

aan het einde van de rit ben gekomen en nooit de totale omhelzing zal hebben gekend,’ zei ik tegen Peter.

Het probleem met Eduard is dat hij mijn ideaal in een relatie is, en dan ook helemaal.

25 maart 1982

Ik zit in een trein in Duitsland op weg naar Wenen. Ik begon een brief aan Peter om alles wat er gebeurt uit te leggen. Dan geef ik Ed een kopie.

Ik was van plan tweede klasse te reizen, ook vannacht. Maar nadat een familie met kind binnenkwam, heb ik toch maar een privé sleeper genomen voor 87 mark.

Ik ben bij Franz Schulz een leren omslag gaan halen voor Eduards paspoort. Al pratende stelde ik voor om deze schitterden hulzen in verscheiden kleuren leer voor Schulz in Nederland te importeren. Ik zou deze business samen met Ed willen doen, dan verdient hij ook een centje bij.

Ik ontmoette Jermen Gvishiani in het Imperial Hotel. Hij wilde eerst met me over iiasa (International Institute of Applied System Analysis) spreken. Hij zou hetzelfde onderwerp vanavond met kanselier Bruno Kreisky aanroeren. President Ronald Reagan had op een brief van Kreisky van twee maanden geleden in negatieve zin geantwoord. De brief was ondertekend op 23 maart 1982. Amerikanen op iiasa hadden de tekst laten lekken. Volgens Reagan kon belastinggeld beter worden gebruikt dan voor dit instituut, want volgens hem dient dit instituut nergens anders voor dan om langs deze weg de Sovjet-Unie in het bezit te laten komen van Westerse wetenschap en techniek. Bovendien werden op iiasa waarschijnlijk Westerse veiligheidsbelangen geschonden.

Ik stond perplex, vooral omdat ik in 1971 de oprichting van iiasa in Wenen met hem, Aurelio Peccei en Philip Handler van nabij heb meegemaakt. De brief van Reagan had onder meer tot gevolg gehad dat de National Science Foundation in Washington geen geld meer voor iiasa had uitgetrokken. De kwestie was al besproken in het Foreign Relations Committee van de National Academy of Sciences in Washington, evenals door de National Security Council en de cia. Volgens Gvishiani was alleen het ministerie van Buitenlandse Zaken voor de voortzetting van Amerikaanse deelname aan iiasa. In het Congres is het comité voor wetenschap en techniek verdeeld over deze zaak. Republikeinen steunen Reagan, democraten willen met iiasa doorgaan.

Ik maakte een grapje en zei dat het jongste bezoek van kolonel

[p. 49]

Khadaffi aan Kreisky de stemming in de vs jegens Kreisky en Oostenrijk ook geen goed had gedaan. Hij lachte. ‘We have now also some people in Moscow,’ vervolgde hij, ‘who ask why we should continue to pay for iiasa if the Americans halt payments.’ Frankrijk, West-Duitsland, Zweden en vooral Canada oefenen druk uit om iiasa voort te zetten. Italië, Groot-Brittannië en misschien Polen zouden zich terugtrekken wanneer Amerika dit zou doen.

Reagan zou iiasa hebben omschreven als een wespennest van spionnen. Ik zei me te herinneren dat men hem vorig jaar zelf had willen opzadelen met de rol van spion. ‘All these problems are being organized by the same people at the highest levels,’ antwoordde hij. Ik stelde voor dat ik McGeorge Bundy zou opbellen en zou proberen het contact tussen hem en de Amerikaan te herstellen. Tenslotte heeft McGeorge Bundy zich indertijd intensief met de oprichting van iiasa bemoeid. Gvishiani vond dit een uitstekende gedachte.

Hij vervolgde: ‘iiasa actually is such a small issue, only 1,6 million dollars. We upped this amount to 2,2 million, since after all, some 300 people are connected with iiasa. There are contracts to observe. So, we told them,’ zei hij ‘that we are ready to make changes in appropriations, after all we are speaking of non-governmental money that is voted by the academies. Therefore, the money comes from various sources. This year we are paid up. What we are talking about is 1983.’

Gvishiani zei: ‘Everything can be changed by Reagan.’

Ik vroeg me daarbij af of hij de positie van Brezhnev niet even verwarde met die van de Amerikaanse president. Reagan lijkt niet een Washingtonse baas die echt de dienst uit maakt. Trouwens, Brezhnev waarschijnlijk ook niet. Het ging er dus om, meende mijn Georgische vriend, iiasa tot 1984 op de been te houden tot er een nieuwe regering in Washington zou zijn. Hij noemde de oppositie van Reagan tegen iiasa een soort mccarthysme. Hij zou willen weten of Nederland ook de bijdrage aan iiasa onder Amerikaanse druk zou intrekken.

Hij zat samen met Boris Fyodorov in de Club van Rome met toestemming van het Kremlin. Fyodorov was echter overleden. Hij zocht een andere hooggeplaatste functionaris. Ik zei: ‘Waarom Arbatov niet?’ Hij zou er met hem over spreken.

Ik kreeg sterk de indruk dat de sovjetregering zich enige moeite getroost om ervoor te zorgen dat het Westen niet ontdekt hoe effectief de onder Reagan geïntensiveerde sabotage van de sovjeteconomie is. ‘That would please Mr. Reagan,’ zei Gvishiani, ‘and we do not want to please him.’

[p. 50]

Ik vroeg hem hoe zijn ontmoeting met Jeelof was verlopen.

‘I understand we have mutual friends,’ had Jeelof gezegd en daarop mijn naam genoemd. Gvishiani had aan Jeelof verteld hoe ik indertijd had getracht in Den Haag een diner te arrangeren om de zaak van Philips te bevorderen en hoe onhandig dit was verlopen. Met andere woorden: deze Willem Oltmans bevordert Philips belangen al lange tijd. Uit het gesprek met Jeelof was onder meer een bezoek aan de vestiging van Philips in Oostenrijk voortgekomen, waar Gvishiani ook de zoon van Wisse Dekker had ontmoet.

‘Onze minister voor de Elektronische Industrie, Pergusian, die op dit moment Grundig bezoekt, zal ook naar Wenen komen voor gesprekken bij Philips over de video 2000.’ De Philipsdirecteur in Oostenrijk was volgens hem een ondernemende jongeman. Gvishiani heeft hem en Jeelof naar Moskou uitgenodigd. Ik heb hier toch een aantal zaken aan het rollen kunnen brengen via mijn oude klasgenoot van Nijenrode.

Uiteindelijk heb ik mijn kaarten op tafel gelegd. Ik zette uiteen dat ik al lange tijd vanuit Den Haag werd gesaboteerd omdat ik een vriend van Sukarno was geweest⁵⁷, dat ik steeds moeilijker aan werk kon komen als ouder wordende journalist en dat ik steeds meer had moeten interen op het geld dat mijn ouders mij hadden nagelaten.

Hij adviseerde me om me te vestigen als consultant. Hij was dan in een positie een aantal zaken met Nederlandse en niet-Nederlandse bedrijven in mijn richting te sturen. Hij noemde als voorbeeld Braun-Bovari. Dit bedrijf had onlangs een nieuw kantoor in Moskou geopend. Daarop was Reagan met zijn sabotage begonnen en kon een aantal contracten niet worden gehonoreerd.

Over Philips en het missen van de order bij de aanleg van de energiepijplijn naar Siberië, zei hij letterlijk: ‘We did not know to what extend Philips would go ahead if we gave them the contracts, if the situation would sharpen and the pressure from Washington would mount.’ Dit lijkt me informatie van immens belang voor Jeelof, want dan kan hij met die achterdocht jegens Eindhoven rekening houden, een achterdocht die me overigens meer dan gerechtvaardigd lijkt. Den Haag danst nu eenmaal altijd al naar de pijpen van de Amerikanen. Waarom mag Joost weten. Ik vroeg Gvishiani of hij dit tegen Jeelof had gezegd. Dat was niet het geval geweest. Dit is het gevolg van het feit dat ik in tien jaar vertrouwen heb opgebouwd met

57 In 1982 had ik nog geen idee hoe ernstig deze sabotage was geweest. Ik had er nog geen bewijzen van.

[p. 51]

Gvishiani waar Jeelof nog mee moet beginnen. ‘When big deals have to be concluded,’ waren zijn woorden, ‘there must be mutual trust and mutual confidence.’ Dat bezit ik in Moskou. Dat is de waarde die ik voor Jeelof en Philips vertegenwoordig en daar moeten ze nu maar eens voor betalen. Tenslotte heb ik de afgelopen tien jaar de sovjetcontacten vrijwel geheel met eigen geld en contacten opgebouwd.

‘There are people in Moscow,’ aldus Gvishiani, ‘who advocate that we should cancel everything with foreign companies and do it all ourselves. This is not an acceptable policy. Yet, we do not want to indicate our soft spots in foreign trade. It is now a matter of saving face.’

Als gevolg van de politiek van Ronald Reagan waren er nu ook problemen met Creusot-Loire turbines. Hetzelfde gold voor compressors van General Electric. Het contract met Braun-Bovari was voor een deel gebaseerd op onderdelen, die geleverd moesten worden door General Electric. Hier had Reagan een stokje voor gestoken. ‘We now have to do things extremely carefully. We are only interested in serious trade conversations and serious negotiations.’

Hij zei dat wanneer ik zakenmensen zou aanbevelen ‘your envoy should be able to answer immediately on whatever we propose in deals. This is now very serious business. What is decisive, is whether your envoy is making promises that will be kept. General Electric said to us: “We cannot help it that we have a stupid president.” The question for us is now, if you send us a businessman, does he possess the courage to disobey Reagan? Because this president is not interested in commercial interests of American or western companies. He is solely obsessed with anti-Communism. We are still ready to discuss new possibilities. But we do not want to be making special efforts, if our business partners are unable to explain to Reagan, that because of him they are losing business and contracts’.

Ik vroeg hem op de man af of hij van mening was dat Wagner de Nederlandse belangen moest leiden bij de bouw van de energielijn naar Siberië of dat Pieter Baaij dit zou kunnen overnemen. Hij zei dat men er in Moskou niet in was geïnteresseerd of een zakenman een enorme reputatie had als Wagner, want hij beschouwde de Shell-baas toch al veel te veel betrokken bij de personen die in de Westerse wereld uiteindelijk de dienst uitmaakten. ‘We are now looking for guys who can deliver the goods,’ zei hij met nadruk.

Ik vertelde hem dat ik onze gezamenlijke vriend, Philip Hand-

[p. 52]

ler, nog in het ziekenhuis in Boston had bezocht en hoe we dikwijls hadden gesproken over de gedenkwaardige avond in 1971 met Aurelio Peccei en hem in Wenen. Ik benadrukte dat hij had gezegd dat die avond toen Handler piano had gespeeld en Gvishiani erbij had gezongen, volgens hem de stemming tussen beide heren dermate gunstig had beïnvloed, dat zij het de volgende dag in de onderhandelingen over iiasa betrekkelijk snel eens waren geworden.

‘Yes,’ lachte Gvishiani, ‘we were still talking about where to have iiasa. He was for London, because he said most iiasa members would feel there more at home. But after that evening with you and Aurelio together, he said the next day that he felt the atmosphere in Vienna was fine.’

Ik nam de express naar Salzburg en stapte daar over op de nachttrein naar Mokum. In Salzburg belde ik Peter en zei dat de ontmoeting met Gvishiani ‘a smashing success’ was geweest. ‘You deserve it, schat, at last,’ zei hij. Hij zat rustig op Amerbos televisie te kijken.

Gvishiani zei, zoals ook Volodja Molchanov dikwijls onderstreept: ‘You are known now in our country.’

Wat me ook weer sterk opviel, was hoe totaal anders ik met Gvishiani kan spreken - precies als met Peccei en Handler - in vergelijking met Baaij of Klaassen. De vaderlandse productie in deze sector is erg middelmatig.

The New York Times⁵⁸ waarschuwt dat op aarde iedere dag ‘die God geeft’, zoals het gezegde luidt, ‘one of the world's five to ten million species dies. By the end of the decade the extinction rate will approach one an hour. A million species may have vanished by the year 2000.’

58 The New York Times, 25 maart 1982.

26 maart 1982

Amerbos

Het is mooi weer. Peter zit op de boot naar Engeland en heeft een rustige reis.

Station Utrecht

Ik herinner me nog zo goed hoe de perrons vroeger vol stonden met karretjes met allerhande zaken en de krantenjongens die langs de trein liepen en riepen. Dat maakte reizen gezellig. Nu zit de rotzooi in machines.

[p. 53]

Amerbos

Er lag een brief van Peter.⁵⁹

Voetelink heeft de president van de Arrondissementsrechtbank in Den Haag geschreven en hem onze stukken toegestuurd.

Het schijnt dat generaal Vernon Walters eens in het geheim een cia-topper in Havana is geweest. Daar zou ik meer van willen weten. Zou er eindelijk een doorbraak komen in de Amerikaanse waanzin ten aanzien van Cuba? Waanzin die door generaal Eisenhower en Nixon indertijd in de rails werd gezet en waar jfk, Johnson, Nixon, Ford, Carter en nu Reagan, zes presidenten geen kans toe zagen om te doorbreken?

Ik dineerde met Pieter Baaij in restaurant Garuda in Den Haag. Hij zei erg ingenomen te zijn met het verslag van mijn gesprek met Jermen Gvishiani. In een brief aan hem van Wagner had de Shell-baas een regel met de hand toegevoegd: ‘Er komen ook nog andere tijden.’ Na Reagan dus.⁶⁰

Baaij waarschuwde dat niet Reagan maar Wagner besliste of er oorlog in het Nabije Oosten kwam. De olieboeren hadden jfk vermoord - en diens broer - en zij waren het die de dienst uitmaakten. Zij besloten al in 1973 om de prijzen op te drijven ten einde gigantische investeringen voor het aanboren van nieuwe energiebronnen te financieren. Wagner zou veel machtiger zijn dan Reagan. Baaij had nog meer van zulke extreme theorieën.

Mede om die reden kon hij nog niet zeggen wanneer hij naar Moskou zou gaan, want hij wilde eerst met Wagner spreken. Ik legde zo geduldig mogelijk uit dat ik nu juist met Gvishiani had overlegd hoe hij de rol van Wagner zou kunnen overnemen, omdat hij een oliebons was die aan de hand van Washington liep en daardoor voor Moskou ‘onbetrouwbaar’ was, terwijl Baaij een gesprekspartner zou kunnen zijn die zich onafhankelijk van Den Haag of Washington zou kunnen opstellen.

‘Je hebt gelijk, het is beter eerst naar Gvishiani te gaan,’ zei hij, maar ik geloofde hem niet meer.

Hij zei bezig te zijn in Polen een raffinaderij te huren. De olie zou uit de ussr worden geleverd en Baaij zou het product wereldwijd gaan afzetten, een project van drie miljard dollar per jaar. Hij dacht dat Gvishiani hem ook bij die transactie zou kunnen helpen. ‘Ik deel die winst ook met je. Niet flauw zijn. Als we honderd miljoen dollar maken, ieder de helft en niet

59 Zie bijlage 10.

60 In 1982 dacht ik meteen aan Reagan, maar wellicht had Wagner indicaties met betrekking tot Gorbatsjov.

[p. 54]

49.999.000, maar het volle bedrag. Als je dat niet doet kan je ook geen grote zaken doen.’

We reden naar Den Haag cs en Pieter zei: ‘Ik heb er nog een kaaswinkel in de galerij.’ Zijn oudste zoon leidde de winkel. ‘Wat zaken doen betreft ben je nog een kind,’ zei Baaij heel vriendelijk, waar hij overigens meer dan gelijk in heeft. ‘Je bent er eigenlijk te aardig voor en je bent hondsbrutaal.’

Ik ben niet te aardig. Een man als Baaij is het begrip ‘integer’ gewoon langs de handelsroute kwijtgeraakt. Ik antwoordde: ‘Ik zou je kunnen antwoorden dat jij nog een kind bent in het pianospelen en alleen boer er ligt een kip in het water kan tingelen met een vinger.’

Hij zei dat ik nog steeds een zeer slechte naam had in Holland en me om die reden hier nooit als consultant zou kunnen vestigen.

‘Je moet op de achtergrond blijven, de sovjetkant van deals behandelen. Het gaat nu om geld maken, verder niets.’

27 maart 1982

Ik zie warempel een vlinder.

The New York Times bericht dat er beweging is in het diplomatieke veld rond Cuba. De Mexicaanse minister van Buitenlandse Zaken, Jorge Castañeda y Álvarez de la Rosa heeft een bijzondere boodschap van Fidel Castro aan de Amerikanen overgebracht. Generaal Walters heeft vier uur met Castro gesproken.⁶¹ Uit Washington wordt gemeld dat de vs gereed zouden zijn om gesprekken te voeren met de Cubaanse regering, maar sterk twijfelen aan het nut ervan.⁶² Als je er zo al aan moet beginnen, zal er niets uitkomen.

In het jaar 1981 zijn in de staat New York 166.027 herten afgeschoten door jagers. In 1980 waren het er 136.255. Wat blijft er over? Mensen zijn ondingen. Punt.⁶³

Van Thailand tot en met Indonesië worden regenwouden gekapt op een schaal als nooit te voren. In 1961 voerde Indonesië 0,11 miljoen m³ hout uit. In 1979 was de export van hout opgelopen tot 18,9 miljoen m³. In 1961 was 53 procent van Thailand oerwoud. In 1981 was dit teruggelopen tot slechts 28 procent. Er blijft niets over. Ze zijn hartstikke gek. En wie doet er wat aan: niemand.⁶⁴

Eduard kwam gistermiddag naar Amerbos. Ik had vier zout-

61 The New York Timesi, 26 maart 1982, door Alan Riding.

62 Idem, door Barbara Crossette.

63 Idem, door Harold Faber.

64 Idem, Bob Sector, 26 maart 1982.

[p. 55]

vaatjes gejat uit het restaurant van het Imperial Hotel voor zijn nieuwe eigen kamer. ‘Wim, je moet niet stelen voor mij,’ zei hij. Ook legde ik hem de leren paspoortetui-buisness uit en we concludeerden dat ik Ernst van Eeghen om advies zou vragen. Later eindigden we in bed. Eduard heeft me warempel geneukt: the first screw ever for me.⁶⁵

We zijn bij Djanoko gaan eten.

Ik heb veel tijd verspild aan een reactie op een column van Jerome Heldring: journalisten geen propagandisten.⁶⁶ Het ging over het televisieteam in El Salvador. Hielden zij zich aan berichtgeving van feiten, of presenteerden zij commentaren op de feiten, want de journalist die dit doet wordt propagandist. De journalist mag geen voogd worden van zijn lezerspubliek. Ik schreef een brief naar de nrc Handelsblad.

Wie de schrifturen van Heldring over de jaren heeft gevolgd, heeft zich in goede gemoede afgevraagd of zijn inspiratie direct of indirect uit Washington afkomstig was. Althans voor mij, die sedert 1958 in de vs woont en zelf dertig jaar journalistiek bedrijft, zijn de opvattingen van Heldring dikwijls nauwelijks te onderscheiden van de propaganda uit Washington.
Ik heb dit nooit een probleem gevonden, je weet dit als je Heldring leest. Het lieve vaderland zit vol met deze mensen. Commentatoren die nooit, hetzij sporadisch voet zetten in die andere grootste helft van Europa, het Oostblok, of mensen die van de derde wereld helemaal niets weten en geen syllabe begrijpen. Hun totale perspectief is op Amerika gericht, gehersenspoeld en geconditioneerd, hetgeen de discussie juist zo kleurrijk maakt. Er is geen enkel bezwaar tegen, vooral in die delen van de wereld die zich de luxe van dergelijke praatjes kunnen veroorloven. Maar om, zoals Heldring nu doet, van achter een bureau in een gepensioneerdenflat de jongens van het vermoorde ikon-team voor propagandisten uit te maken, is een vrij gemene verdraaiing van de door Heldring zo geliefde feiten.
Latijns-Amerika vecht een doodsstrijd tegen Heldrings Amerikaanse vrienden die de meest misdadige en smerige fascistische regimes op dat continent met wapens en grote sommen geld steunen. Latijns-Amerika wemelt van de groene baretten en Washingtonse ‘adviseurs’, types die in Vietnam hun opleiding in moord en doodslag kregen en bijvoorbeeld

65 Tevens de laatste.

66 NRC Handelsblad, 24 maart 1982.

[p. 56]

met succes de jacht op Che Guevara openden. Wat Heldring nu doet is juist zijn lezers een rad voor de ogen draaien in tegenstelling tot het ikon-team, dat aan de zijde van de vrijheidsstrijders stond. We kunnen gevoegelijk aannemen dat Heldring dit zelf ook doet. Waarom dan die arrogante, waanzinnige pose van vermeende objectiviteit in dit verschrikkelijke conflict?
Waar stond Heldring in 1940-1945? Of om het anders te zeggen: gesteld dat in de jaren 1940-1945 een El Salvadoriaans ikon-team naar Nederland was gekomen om een film te maken over de oorlog. Enerzijds zouden ze Seyss-Inquart hebben gefilmd, zoals het ikon-team ook de Amerikaanse Gauleiter Duarte filmde. Anderzijds zou het contact met het verzet tegen de nazi's hebben opgenomen.
Amerika steunt immers El Salvadoriaanse NAZI's en NSB? Zoals de Sovjet-Unie aan de kant staat van het verzet tegen het Yankee-imperialisme? Het is in ieder geval te hopen dat Heldring c.s. in diens vrijetijdsbesteding ‘commentaren schrijven’ eveneens achter het El Salvadoriaanse verzet staat, zoals het ikon-team dit deed. Waarom hier oneerlijk of niet open over zijn? We stonden toch ook allemaal achter het verzet in oorlogstijd? Maar doet Heldring dit inderdaad, dan botst hij natuurlijk wel met zijn Amerikaanse vrienden die voor de zoveelste maal in de wereldpolitiek achter de verkeerde groepen staan, waarmee zij bovendien op den duur links in Latijns-Amerika in de kaart spelen.⁶⁷

Na dit artikel te hebben geschreven, las ik het, staande bij de piano, over en sloeg Heldrings artikel nog eens open. Heldring maakt het ikon-team niet rechtstreeks voor propagandisten uit, maar het zit er tegenaan. Peter wijst mij er dikwijls op te gehaast en niet nauwkeurig te lezen. Hij heeft hier gelijk in. Ik zal het bijslijpen.

Ik ontving een aardig briefje van oud-ambassadeur Van der Gaag.⁶⁸ Na het lezen van mijn Over intelligentie houdt het onderwerp hem wel bezig.

Ik arriveerde met roosjes voor Erica van Eeghen op Berkenrode in Heemstede. Er werd een schnitzel geserveerd met lof uit eigen tuin. Ernst was in een pesterige stemming.

Na het diner opperde ik de volgende gedachte: ‘Ik denk Ernst,

67 In 1996 viel Heldring me in een column in NRC Handelsblad aan, waarbij hij refereerde aan deze aanval van mij.

68 Zie bijlage 11.

[p. 57]

dat je een rol zou kunnen spelen door bepaalde contacten te leggen tussen Amerikanen en sovjets. Is dat waar je mee bezig bent?’ Dat was het exact. In Brussel had de voorzitter van de Opperste Sovjet, Chitikov, gezegd: ‘Ik ben hier een ander mens dan in Moskou.’ Hij had benadrukt informele contacten niet uit de weg te zullen gaan ‘maar ze moeten dan wel invloed kunnen uitoefenen op het regeringsbeleid in Washington’. Vervolgens was Chitikov in Den Haag gekomen waar hij had geluncht met Kamervoorzitter Dolman. Van Eeghen had opnieuw met Chitikov gesproken in het bijzijn van ambassadeur Tolstikov en vertaler Lukin. Tolstikov zou zijn mond hierbij niet hebben opengedaan.

Inmiddels had Ernst met senator Sam Nunn getelefoneerd die had gezegd: ‘Go ahead, I am free to participate.’ Hij wilde wel het State Department erover informeren. Ernst vermoedt dat Nunn, als bekende havik, het zou kunnen gebruiken in diens politieke positie in Washington om in Nederland aan geheime gesprekken met de sovjets deel te nemen. Er zou dus op Berkenrode een ontmoeting kunnen worden georganiseerd met van onze kant Ernst, Klaas de Vries, en een derde figuur. Nunn had gezegd drie maanden nodig te hebben om zo'n gesprek voor te bereiden. Chitikov zou via Tolstikov laten weten wie er van de Sovjet-Unie zouden komen. Het zou zeker niet Georgii Arbatov worden. Hij dacht dat Chitikov over Vadim Zagladin had gesproken. Het is strikt geheim. Toch zal ik er met Arbatov over spreken want ik ben benieuwd wat zijn reactie op deze onderneming is. Het is bovendien naïef te denken dat Chitikov zulke gesprekken goedkeurt zonder dat Arbatov zou weten dat senator Nunn erbij is betrokken.

Consul-generaal Morey Bell gaf onlangs een diner voor de gouverneur van Missouri en inviteerde Ernst en Brugsma. Ik ben te controversieel voor zoiets: fuck him. Ernst zegt nooit een onaardig woord over me te hebben gesproken dus aan hem kan het niet hebben gelegen. Overigens heeft ambassadeur Dyess van de vs in Den Haag nog nooit een woord met Van Eeghen gewisseld, volgens Bell op uitdrukkelijke instructie vanuit Washington. (Of vanuit Den Haag?)

Binnenkort wordt een Amerikaanse melkfabriek geopend. Ernst van Eeghen is er president-commissaris van. Prins Claus schijnt de opening te zullen verrichten en ambassadeur Dyess zal er bij aanwezig zijn. Ernst vraagt zich af wat dit voor complicaties voor hem zal meebrengen. Ik adviseerde Voetelink naar Max van der Stoel te sturen namens hem en aan het Haagse geklier een einde te laten maken. Morey Bell had hem beloofd te zullen ingrijpen.

[p. 58]

Intussen zat Erica mij te tekenen.⁶⁹

Wat de etui-business betreft, zag koopman Van Eeghen duidelijk mogelijkheden. Hij dicteerde de brief die Schulz moest schrijven opdat ik agent kon worden.

Ze brachten me samen naar de laatste trein naar Amsterdam.

69 Zie bijlage 12.

28 maart 1982

Douglas Logan stuurde een verslagje over de vooruitgang van de Amerikaanse editie van ons Arbatov-boek.⁷⁰

Ik keek naar een afschuwelijke film op de Duitse televisie over de ondergang van Mussolini.

De kindersymphonie van Haydn⁷¹ wordt uitgevoerd. Vroeger hebben we dit stuk met de hele familie opgevoerd, maar was het in Sprimont bij de Poslavsky's of op de Vinkenhof in Bosch en Duin?

70 Zie bijlage 13.

71 Inmiddels is bewezen dat de kindersymfonie of speelgoedsymfonie een werk van Mozart is.

29 maart 1982

Ik lees een artikel over gevoelens van dieren uit Psychology Today. Dat is precies waarom ik doodskreten van dieren op televisie niet kan aanhoren. Ik zal nooit de psychische verdoofdheid van mensen ten aanzien van geluiden van in doodsnood verkerende dieren begrijpen. Wij hebben het voordeel als ‘dieren’ niet meer de kans te lopen levend te worden verscheurd. Zelfs het lezen beklemt me. Ik moet trouwens Delprat bellen want de pijn in mijn hartstreek is er nog altijd.

Er is een eendenpaar dat al dagenlang komt schooien om brood. Ze zitten er soms gewoon op te wachten. Ze kennen het geluid van de balkondeuren exact. Ze reageren ogenblikkelijk. Soms zien vogels vanaf het dak aan de overkant dat ik in de keuken ben en dan maken ze schijnaanvallen naar het balkon. Dieren hebben een geheugen. Ze zijn intelligent. Waarom zouden dieren dan niet ook gevoelens hebben? De kreeft wordt levend in kokend water geplonsd om geconsumeerd te worden: beestachtig.

30 maart 1982

Den Haag, Paleis van Justitie

Voetelink stond erop dat ik kwam. ‘Misschien wil de president u iets vragen.’

Er is niemand, ook niet van de nvj. Aart van der Want kwam

[p. 59]

mee vanuit Leiden. Er is niemand van de pers. Dit terwijl de zitting op de rol staat. Hoe krijgt die beruchte ‘rode knop’ het toch iedere keer weer voor elkaar de pers bij zoiets uit de buurt te krijgen? Waarschijnlijk via het zogenaamde college van hoofdredacteuren. Zelfs de gpd en Jan van Beek (die mee betalen) vaardigden niemand af.

Voetelink stak een voortreffelijk pleidooi af. Droogleever Fortuijn lanceerde de nodige leugens. Zij stelden dat ik het programma van Claus had overlegd en beweerden dat dit een bewijs was dat ik zowel geïnformeerd was als wist wat Claus deed. Het smerige van zo'n verhaal is dat de man heel goed weet dat professor Van Dam het programma van Claus de dag van vertrek onder mijn deur in het hotel schoof. Bovendien zou Claus aan de Indiase journalisten niets anders hebben verteld dan professor Van Dam mij onder vier ogen eveneens had toevertrouwd. Ik schoof een briefje naar Voetelink, met de boodschap dat Claus in New Delhi over gezamenlijke driehoeksprojecten van Nederland en India samen in Afrika had gesproken, waar ik niets van wist. Dit was een voorbeeld. Is dit hoe men advocatuur in Nederland bedrijft?

Overigens gaf Droogleever Fortuijn toe dat Luns, toen hij indertijd verbolgen was geweest over mijn activiteiten, een instructie had doen uitgaan mij uit te sluiten. ‘Oltmans is overgevoelig,’ aldus de zogenaamde landsadvocaat, ‘gezien het verleden inzake Luns, maar daar is geen aanleiding toe. Oltmans is in India zeer tegemoetkomend behandeld.’ aldus deze verdraaier van de feiten. Maar daar wordt hij ook voor betaald door Buitenlandse Zaken. Hij loog. Ik ben meer dan schofterig behandeld in New Delhi.

Na afloop constateerden Aart en ik dat Voetelink opvallend vriendelijk stond te flikflooien met Droogleever Fortuijn. Ik houd er niet van. Aart interpreteerde het nog veel negatiever ten aanzien van Voetelink dan ik.

Ernst van Eeghen had me een interview beloofd. Hij heeft het echter al met Brugsma voor Zero gemaakt.

Bij thuiskomst zag ik Eduards auto staan. Hij was met zijn eigen sleutel binnengekomen wat me een jubelend gevoel gaf. Hij had de tafel in orde gemaakt en had broodjes en rosbief meegebracht. De lunch stond klaar. Hij was erg geïnteresseerd in de leerhandel die ik tracht op te zetten. Ik zei hem zijn deel bij Vontobel in Zürich te zullen laten deponeren.

Ik belde Peter en stelde het nieuwe project wel erg rooskleurig voor, 30.000 dollar per maand. Het zou realistische zijn misschien op 10.000 te rekenen. Terwijl ik dit zat te bespreken

[p. 60]

over de telefoon, vroeg ik me plots met schrik af wat de bvd nu weer zou kunnen doen om ook dit voor me te verpesten. Roeland Kerbosch maakte een documentaire, De heilige familie. Ik vind het geen geslaagde titel. Zijn grootvader Mathieu Kerbosch moet de scepter hebben gezwaaid op de Bandungse kininefabriek. Hij heeft er veel filmopnamen gemaakt, waar Roeland allemaal niets van heeft geweten, totdat zijn grootvader overleed en hij het materiaal vond.

Leonid Zamyatin werd 60 jaar en kreeg zijn tweede Leninorde voor bewezen diensten. Van ons boek hoor ik nooit meer iets. Het project is als een nachtkaars uitgegaan. Zo gaat het maar al te dikwijls in Moskou. Gvishiani spreekt er ook nooit meer over, dat we een boek zouden schrijven.

31 maart 1982

De International Herald Tribune meldt dat de groene baretten in Honduras zelfs dertienjarige jongetjes - ze staan op een foto in uniformpjes met levensgrote Amerikaanse helmen op - gevechts- en parachutistenopleiding geven. Ze zijn gek.

Secretaris-generaal Luns van de navo heeft in een rede in St. Louis gezegd dat de kgb grote invloed heeft op de Europese vredesbeweging en alles in het werk stelt de Westerse publieke opinie te beïnvloeden. Daarom was plaatsing van nucleaire middellangeafstandsraketten nodig in West Europa ‘als bevorderlijk voor de vrede’.

Pieter Baaij zegt nog niet te hebben besloten wanneer hij naar Moskou zal gaan.⁷²

Ik schreef een artikel voor de Volkskrant over de absurde Europese angsten voor de Sovjets, dat begint met de zin: ‘Langzamerhand heeft Europa een psychiater nodig.’⁷³

72 Zie bijlage 14, Baaijs notities voor een handelsoverleg met Gvishiani.

73 Zie bijlage 15.

1 april 1982

‘Will computers one day be grown in test tubes,’ vraagt Andrew Pollack in The New York Times van 18 februari jl. Men voorziet in de toekomst een ontwikkeling dat ‘computers will be made out of proteins or other chemicals, rather than the silicon now used. In what would be a merging of two glamour fields - electronics and genetic engineering - they say that bacteria could be manipulated to produce computer components in the same way they are now being engineered to turn out insulin and other chemicals.’

[p. 61]

In 1942 heeft een Amerikaanse tandarts president Franklin D. Roosevelt overtuigd om tegen Japan vleermuizen in te zetten die brandbommen naar Japanse steden zouden kunnen vliegen. Twee miljoen dollar werd gebruikt om te experimenteren met die gedachte. Op Harvard werd een ‘bat-borne celluloid case’ ontworpen ‘for napalm gel and a 15-hour timer to set it off’. De vleermuizen zouden in dozen boven Japan worden afgeworpen.⁷⁴

Op het Witte Huis zijn in het geheim gedurende vijf dagen oefeningen voor een atoomoorlog gehouden. De codenaam Ivy League. Terwijl Reagan, ministers en adviseurs toekeken, speelde William Rodgers, oud-minister van buitenlandse zaken de rol van president en oud-cia-directeur Richard Helms de vice-president. Zij stegen in het zogenaamde doomsday-toestel op, een vliegend Witte Huis, om de kernoorlog tegen de Sovjet-Unie te leiden.

Een telefoonrekening van 1.450 gulden kan natuurlijk nooit meer!

Nico Scheepmaker schrijft ook over Heldrings commentaar inzake het ikon-team in El Salvador. Hij beschouwde zijn eigen opstelling op terreinen waar hij meer van af weet dan de gemiddelde Nederlander: de Sovjet-Unie en Oost-Europa. ‘De schaarse keren dat ik in die landen was, heb ik mij voornamelijk tot dissidenten gewend - tot de tegenstanders dus van de regering.’ Hij had ook ‘subversief materiaal’ naar die landen meegenomen en omgekeerd. ‘Toch heb ik nooit het gevoel gehad dat ik tekort ben geschoten als journalist. Ik heb altijd beschreven hoe het daar was en dus zelden gewag gemaakt van hoe het daar volgens de Opperste Sovjet en de kgb toeging.’ Scheepmaker denkt dat het ikon-team ook zo werkte en een overdosis aan waarheid was gaan halen bij het verzet.⁷⁵

Voor mij heeft het accent de afgelopen tien jaar in de Sovjet-Unie op de gevestigde orde in het Kremlin gelegen, waar we veel en veel te weinig over horen, anders dan officiële propaganda of antigeklets uit het Westen, van mensen als Scheepmaker, die er sporadisch zijn geweest. De werkelijkheid en de waarheid ligt, zo is mij gebleken, veel meer dan ik voor mogelijk had gehouden, in het midden tussen deze uitersten. Ik ben nooit op stap gegaan om dissidenten - laat staan eerst - te ontmoeten. Wanneer ze op mijn pad kwamen, ontrolde zich veel informatie van die kant vanzelf. Neem de gesprekken met de pianist Volodja Feltsman.

74 The New York Times, 28 maart 1982, BATTY BOMBERS.

75 Column TRIJFEL, 30 maart 1982, GPD

[p. 62]

2 april 1982

Godfried Bomans bracht zijn jeugd door op Berkenrode. Michel van der Plas, alias Ben Brinkel, van Nijenrode (ons jaar) schijnt er een boek over te hebben geschreven. Bomans schijnt tot 1945 het standpunt te hebben ingenomen met politiek niets te maken te hebben. Dat is ook wel zo. Ik houd me er ook verre van en heb nooit gestemd. Maar dat wil niet zeggen dat ik me niet interesseer voor het wereldgebeuren, meer dan voor het Hollandse gedoe.⁷⁶

Onder auspiciën van Wibo van de Linde kondigde Robert Kroon weer eens op televisie aan hoe schandalig het was om als Nederlander anti-Amerikaans te zijn. Wibo zit er bij als een nazistoottroeper met zijn als kleine jongen geknipt hoofd. Een walgelijk stel, die twee. Eigenlijk een compliment dat ze mij met z'n tweeën in Time en De Telegraaf voor iedereen te schande hebben proberen te maken.

Doug Logan, mijn Amerikaanse uitgever, belde om te zeggen dat hij besloten had het boek van Arbatov en mij niet uit te geven. Thomas Landshoff zou er mee akkoord gaan. Hoe kan dit nu weer?

76 De Volkskrant, 2 april 1982.

3 april 1982

Premier Van Agt maakte bekend dat het kabinet overweegt een onafhankelijke commissie in het leven te roepen waar klachten van burgers over het optreden van de bvd kunnen worden behandeld. De commissie zou uit twee leden van de Raad van State en een lid van de Hoge Raad moeten bestaan. De Volkskrant noemt het voorstel ‘een verbetering’. Het blad wijst er op dat de bvd en de top van Binnenlandse Zaken zich al gauw terugtrekken achter een muur van geheimhouding. Nu de regering deze zaak toch gaat aanpakken - zij het veel te laat - kan het beter ineens ambitieus gebeuren. ‘Dat is de enige weg om veel wrok en wantrouwen weg te nemen,’ aldus het hoofdartikel van heden.

Pieter Baaij zendt een ‘rechtzettertje’.⁷⁷

De Journalist zet het ikon-team op de omslag. Omdat Max van der Stoel, wie had anders van de lul verwacht, heeft gezegd dat ‘moord’ op het team niet was te bewijzen. Het blad meldt terecht dat bewijs nauwelijks van belang is wanneer we met ‘een misdadig en leugenachtig regime’ te maken hebben waar in elk geval geen woord waarheid van te verwachten is.⁷⁸

77 Zie bijlage 16.

78 Zie bijlage 17.

[p. 63]

Mejuffrouw Büringh Boekhoudt belde om te adviseren bij alles wat ik nu deed vooral naar Van Eeghen te luisteren. ‘Je bent soms impulsief. Wees nu niet eigenwijs. Het lijkt me een goede zaak dat hij helpt je financiën op orde te krijgen. Denk niet in overmoed: ik zal dit zelf wel even regelen.’

Ik dankte haar voor haar lieve zorgzaamheid en vertelde Ernst van Eeghen als een soort (wonder-) dokter te beschouwen waar dus naar geluisterd diende te worden.

4 april 1982

Ik heb heerlijk door de polders gefietst. Er zijn nog zoveel dieren in de weer. Maar de zon is niet als vroeger. Er hangt een permanente waas van smog in de lucht.

Eduard kwam naar Amerbos. We zijn een autorit gaan maken. We stopten bij mijn ouderlijk huis, De Horst, wat er troosteloos en onverzorgd uitzag. Geen bloemetje meer in de tuin. Alles was verkommerd. Triest. We zijn ook naar De Vinkenhof van mijn grootmoeder gaan kijken. De Hoefslag was dicht, we zijn in Baarn gestopt.

In het Engelse taalgebied zijn 10.000 dagboeken gepubliceerd, aldus de sociaal-psycholoog Patrick Huyghe.⁷⁹ Dagboek schrijven schijnt populair te zijn in de vs ‘ondanks de opkomst van de telefoon en televisie’. Wat heeft dat er mee te maken? ‘The journal is, and has been throughout history, a tool for self-understanding,’ aldus Huyghe. Ik vraag me af of dat waar is.

Samuel Pepys zag zijn dagboek als een plek om te biechten tot God en verantwoording af te leggen voor zijn leven. Ik bezit diens dagboek en heb er wel eens in gebladerd, maar kwam nooit verder. Op een dag wordt zoiets over dit geschrift opgetekend.

79 The New York Times, 8 november 1981.

5 april 1982

De Amerikaanse onderminister van Defensie, de bekende havik Fred Iklé, heeft in Beieren gezegd dat we ‘de communistische economische systemen op hun beloop moeten laten en op die manier paal en perk moeten stellen aan de sovjetbewapening’.⁸⁰ Het alternatief zou niet betekenen ‘liever rood dan dood’, maar ‘rood en dood’.

Jan van Wieringen wijdde een pagina aan het bezoek van koningin Juliana aan de vs in 1952.⁸¹ Dit met het oog op het ko-

80 NRC Handelsblad, 29 maart 1982, door Ben Knapen. Iklé sprak over wapens, in werkelijkheid ging het erom de USSR kapot te krijgen.

81 De Volkskrant, 3 april 1982.

[p. 64]

mende bezoek van Beatrix en Claus aan dat land. Juliana hield zeventien toespraken tijdens haar bezoek aan Amerika en kreeg over een aantal van haar uitspraken vliegende keet met minister van Buitenlandse Zaken, Stikker. Hij liet de redevoeringen door zijn ambtenaren herschrijven. Juliana stond zelf veel te dicht bij de voorstanders van vreedzame co-existentie. Dit deed sommige hooggeplaatsten in Den Haag twijfelen aan haar geestelijke vermogens.

kvp-leider Romme zou Juliana zelfs in de Ursulakliniek in Wassenaar hebben willen laten behandelen, zoals professor van Hamel indertijd aan Wim Klinkenberg openbaardde. Koningin Juliana zei indertijd op het stadhuis in New York: ‘Het heeft heus geen zin de wereld te laten regeren door zenuwpatienten.’ Daar benaderde hare majesteit de pleidooien van psychiater Arnold Hutschnecker, die er al jaren voor pleit dat potentiële leiders van grootmachten een medische en psychologische keuring zouden moeten ondergaan om vast te stellen of ze wel tegen het ambt zijn opgewassen. Wat Jan zoal aanhaalt over Juliana, bewijst dat ik meer op haar lijn zit dan de regering destijds. Het zouden Greet Hofmans en bijeenkomsten op paleis Het Loo zijn geweest die Juliana - en Wilhelmina - tot pacifistische gedachten zouden hebben gebracht. Gedurfde pagina van Jantje.

Als om te onderstrepen hoe waanzinnig de wapenwedloop is, waar koningin Juliana ook zo tegen was, publiceerde The New York Times op 2 april weer eens een recent overzichtje.

Prinses Irene neemt in de Mozes en Aäronkerk deel aan een gebedsbijeenkomst voor Midden-Amerika. Bas de Gaay Fortman, Marga Klompé en familieleden van het vermoorde ikon-team zijn ook aanwezig. De Oranjes zitten toch allemaal blijk-

[p. 65]

baar op de lijn van rekening houden met bovennatuurlijke krachten bij het weren van onheil.⁸²

Het incident bij de Falklandeilanden is weer te belachelijk voor woorden. Wat doet het er in hemelsnaam toe wie er wonen? Jan van der Putten zegt dat de generaals in Buenos Aires de affaire als bliksemafleider gebruiken. Het zal wel op een staakt-het-vuren uitlopen. Argentinië zal waarschijnlijk met dit gevaarlijke spel aan het kortste eind trekken. De 1.800 Britten die het eiland verdedigden, zullen nu door een Britse vloot van 36 schepen moeten worden bevrijd. Lord Carrington is afgetreden. Jammer, hij leek er het meest voor geschikt. Was hij het niet eens met het zenden van de vloot?

Ik ben in de nos studio's naar de film met Reuven Feuerstein gaan kijken. Ik had het verhaal over de vuurvliegjes voor geen goud willen missen.⁸³ Ik zou een gesprek hebben met Joop Daalmeijer, maar hij liet zeggen plotseling naar het buitenland te hebben moeten afreizen. Zo gaat dat bij de vara.

Newsweek⁸⁴ kondigt de laatste dagen van Leonid Brezhnev aan. Dat zou wel eens waar kunnen zijn. Volgens de Amerikanen heeft hij enige weken geleden een ernstige beroerte gehad tijdens een bezoek aan Tasjkent. Ronald Reagan heeft tijdens zijn meest recente persconferentie gezegd dat de Sovjet-Unie er veel beroerder aan toe is dan hij had aangenomen. Ook de corruptieschandalen met familieleden of met protegés van Brezhnev worden belicht. Konstantin Tsjernenko wordt genoemd als mogelijke opvolger. Westerse diplomaten vermoeden dat Brezhnev onder vuur ligt van de kgb. Dan zou Yuri Andropov erbij betrokken zijn. Valt Brezhnev, dan zou het ook kunnen dat de macht in handen komt van een jongere generatie. Genoemd wordt Mikhail Gorbatsjov, een partijsecretaris voor Landbouw.

Het bevat ook een interview met Marshall D. Shulman, directeur van het Sovjet Instituut aan de Columbia University, de man die voor Jimmy Carter de sovjetbetrekkingen leidde. Hij noemt de politiek van Reagan tegenover de ussr ‘needlessly provocative’. Ook zegt Shulman terecht: ‘It is not in our interest to link negotiations on arms control with other problems, whether Poland or Afghanistan.’ En: ‘We should not use the arms control talks to try to compel change in Soviet behavior on other problems.’ Ook is Shulman voor jaarlijkse topontmoetingen. ‘Now it is time to talk to Moscow,’ is zijn boodschap.

82 NRC Handelsblad, 5 april 1982.

83 Duidelijker dan dat was ik er niet over.

84 Newsweek, 12 april 1982.

[p. 66]

6 april 1982

nrc Handelsblad meldde dat Nederlandse bedrijven voor een kwart miljard gulden aan orders hebben gekregen in het kader van het pijpleidingproject naar Siberië. Een bankconsortium was zelfs bereid tot 2,5 miljard gulden te garanderen. Baaij zit er niet bij.

De neurofysioloog Lon van Keulen kwam gisteravond langs.⁸⁵ Hij wandelde op de dijk omdat hij te vroeg was. Hij had een beetje in mijn boek Over intelligentie gelezen. Er stonden tegenstrijdigheden in en ‘lezers willen alles voorgekauwd krijgen: ze weten niet wat ze met je boek aanmoeten, of wie er gelijk heeft’.

Ik was nogal verbaasd over dit commentaar. Lezers moeten aan het denken worden gezet, of niet? Door meer informatie voorgezet te krijgen, krijgen ze toch een duidelijker beeld over een onderwerp dat ze interesseert? Ik vond Lon wat agressief. Hij zou bijvoorbeeld de oortjes van Henk Hofland wel eens even willen wassen. Hij heeft vijf jaar gestudeerd op de betrekking tussen twee cellen van een poes.

Ik ontmoette Ernst van Eeghen om 09:00 uur op zijn kantoor. Hij vond de deuren, die ik voor Philips had geopend via Gerrit Jeelof in Moskou verreweg het belangrijkst en adviseerde me samen met Jermen Gvishiani daarop te concentreren. ‘Play it cool, don't get excited,’ zei hij. ‘Je moet jezelf niet goedkoop verkopen. Begin met Jeelof een ton te vragen, want het contact wat je legde met Gvishiani is voor hem goud waard.’

Aangaande zijn geheime contacten met Washington en Moskou zei ik dat de tijd was gekomen om een nieuwe groep-Rijkens in het leven te roepen, nu dan om detente te helpen bewerkstelligen tussen de vs en de ussr met Sicco Mansholt als trekker. Hij was het daarmee eens. Hij had zojuist een belangwekkende brief van Mansholt ontvangen als antwoord op Van Eeghens verslag over zijn contact met Chitikov en Sam Nunn. Mansholt was bij Helmut Schmidt en François Mitterrand geweest. Senator Nunn zal op 14 april zijn beslissing bekend maken. ‘Hij sprak nu niet meer over het State Department raadplegen, maar het State Department over zijn plannen informeren.’ Ook toonde Ernst met trots een artikel dat hij in het blad van de Koninklijke Marine had gepubliceerd. Die toevallige ontmoeting in Parijs met Van Eeghen heeft toch het nodige in beweging gebracht.

Om 18:00 uur kreeg ik warempel bezoek van de consul-gene-

85 Hij is de ex van schrijfster Mensje van Keulen. Zij hebben samen een zoontje van twee.

[p. 67]

raal van de vs, Morey Bell. Hij arriveerde in een slee met geüniformeerde chauffeur. Er zijn bij het gebouw vier grote kruizen opgericht voor de in El Salvador vermoorde leden van het ikon-team. Bell zei dat ze koortsachtig zochten naar een oplossing ‘to get rid of those damned crosses’.

‘Don't forget,’ zei ik, ‘we all feel that the United States were very much involved in that killing by protecting the fascists in El Salvador.’ Hij zag een oplossing ter gelegenheid van de verjaardag van Beatrix op 30 april wanneer er tenten moesten worden opgezet, dan moesten de kruizen weg. Ik dacht: als ik het kan, zal ik helpen je plannetje te torpederen. De man heeft geen notie van wat wij, die een bezetting hebben meegemaakt, over deze zaak voelen.

Ik werd in dit gesprek pas goed argwanend toen hij mij ‘de Nederlandse Scotty Reston’ noemde.⁸⁶ ‘You are a very prominent Dutch journalist and you think too much of that negative file of yours. I never read it. I heard already about you when I arrived two and a half years ago. You are too touchy that that file of yours in The Hague is following you.’ Ik heb hem toen maar eens wat achtergronden geschilderd van hoe Den Haag sedert Sukarno mij was gaan saboteren.

Bell was nauwelijks discreet. Hij vertelde dat Van Eeghen grondig had geïnvesteerd in Standard Oil of Indiana⁸⁷. Hij had er direct uit moeten stappen toen het slecht ging. Hij zou 50 procent van zijn investering hebben verloren. Subtiel nam hij zelfs een loopje met zijn vriend Van Eeghen door aan te geven dat hij een minder prominente financier was dan werd aangenomen. Hij vroeg om bij een volgend diner op Berkenrode Harry Lockefeer van de Volkskrant uit te nodigen. Hij wilde niets eten en vertrok weer om 19:40 uur. Hij rookte zes sigaretten ondanks een afschuwelijke hoest.

86 James ‘Scotty’ Reston was commentator van The New York Times.

87 AMOCO

7 april 1982

Voetelink belde dat rechtbankpresident Wijnholt mijn klacht om schadevergoeding vanwege mijn mislukte reis naar India heeft afgewezen.

De gpd, mijn opdrachtgeefster voor het verslag over de reis van prins Claus, maakte in totaal 175 gulden over. Met vliegbiljet, hotels en andere kosten mee, leed ik privé echter een schade van 10.000 gulden. Een tamelijk lage vergoeding dus, wetende dat ik bij het mislukken van de reportage op een schoen en een slof ben overgestapt.

[p. 68]

Wijnholt schijnt te hebben uitgesproken dat ik geen recht kon doen gelden om toegelaten te worden tot de omgeving van de prins tijdens diens reis. Voetelink wil in beroep gaan, maar gaat de nvj hierin mee?

Heb aan Hans Jacobs van de vara doorgegeven dat Morey Bell een snood plan had bedacht om de kruizen voor het ikon-team weg te krijgen op 30 april a.s. Tegelijkertijd dacht ik: als de bvd dit gesprek tapt, waarschuwen ze Bell. To hell with them.

In Durant, Oklahoma is Jackson Martin (44) onder bestaande wetgeving tot 99 jaar gevangenisstraf veroordeeld - door een jury bekrachtigd - nadat een vrouw hem ervan had beschuldigd naakt op zijn gras te hebben gestaan. Er gaat niets boven de Amerikaanse vrijheid! Of Amerikaans recht.

Max van der Stoel heeft weer een rede gehouden waarin hij uit de doeken deed hoe dringend het voor het koninkrijk was om onder de Amerikaanse paraplu van nucleaire bescherming te blijven. Dit soort mensen kent geen flexibiliteit of ruimt zelfs maar plaats in voor nieuwe informatie, nieuwe realiteiten in hun vastgeroeste brein. De sovjets vormen in 1982 absoluut niet het gevaar waar we hen sedert 1942 voor hebben aangezien.

Mijnheer Wijnholt weet natuurlijk heel goed dat ik in New Delhi smerig ben behandeld door de overheid. Maar gekonkel met Droogleever Fortuijn heeft dit vonnis opgeleverd.

Geen schadevergoeding van Staat voor Oltmans
Van een onzer verslaggeefsters
DEN HAAG, woensdag
De president van de Haagse rechtbank, mr. M.R. Wijnholt, vindt

[p. 69]

het niet nodig, dat de Staat der Nederlanden aan de Amsterdamse journalist Willem Oltmans een forse schadevergoeding betaalt voor het gedrag van prins Claus.
De president wees bij zijn uitspraak, in een door Oltmans aangespannen kort geding, de eis van de hoofdstedelijke journalist op alle punten af.
Willem Oltmans had de Haagse rechtbankpresident gevraagd de Staat der Nederlanden tot de betaling van een flinke schadevergoeding te veroordelen, omdat prins Claus hem tijdens een reis door India niet te woord wilde staan.

Josje Hagers schrapte haar naam maar komt met bovenstaande verdraaide stukje in De Telegraaf. Ik heb helemaal geen gesprek met Claus in India aangevraagd. Er was dus ook geen sprake van dat hij me niet wilde ontvangen. Ik werd bij alles van a tot z uitgesloten. Waarom mocht een televisieteam van de kro overal met hem mee en ik als enige andere journalist niet?

Gerrit Jeelof ontving me bij Philips vanmorgen uiterst plezierig op de tiende verdieping. Daarna namen we de privélift naar de twaalfde en hadden een gereserveerde tafel in de lunchkamer van de directie, met gouden borden (bespottelijk).

Hij vertelde na Nijenrode in 1950 bij Philips begonnen te zijn. Het kostte hem dus 32 jaar om als vice-president aan de top te komen. Er wordt een nieuw gebouw neergezet voor de directie en Raad van Bestuur, wat hij door de ramen aanwees. Hij heeft voor Philips in Engeland, Italië, Spanje, Venezuela, El Salvador en andere plaatsen gezeten. Hij heeft twee dochters. Hij vertelde een uitstekende ontmoeting met Jermen Gvishiani te hebben gehad, die hem uitnodigde in april of mei naar Moskou te komen. Jeelof nam de invitatie niet aan en zei tegen Gvishiani dat hij het te druk had voor een reis naar de Sovjet-Unie. Die reactie is dus een blunder, zeker na de uiterst slechte naam die Philips in Moskou heeft gemaakt. Nu is er een kans de zaak te doorbreken en laten ze weer verstek gaan. Hij had wel toegezegd te zullen komen op het moment dat Philips een kantoor zou openen in de ussr. Alsof geen extra tripje mogelijk zou zijn.

De Philipsfabriek bij Wenen was ‘een juweeltje’. Samen met twee Japanse bedrijven en Grundig zijn er met Gvishiani afspraken gemaakt over de Video 2000. Jeelof besefte dat de sov-

[p. 70]

jets aanzienlijke tegoeden hadden in Oostenrijkse banken, vanwege energieleveranties aan dat land, dus er waren inderdaad hooggespannen verwachtingen over deze ontwikkeling onder leiding van Philips Oostenrijk. Dit zou inderdaad ook het bouwen van een grote fabriek in de ussr betekenen. Er moest echter wel met de beperkingen van cocom rekening worden gehouden. Daarnaast werkten er 60.000 man in de Philipsfabrieken in de vs. Reagan en Washington mochten niet over het hoofd worden gezien.

Op dat moment in ons gesprek vertelde ik Jeelof hoe Gvishiani mij in Wenen had toevertrouwd dat Philips een gigantische order bij de aanleg van de energiepijplijn naar Siberië was misgelopen, omdat Moskou ervan overtuigd was dat Philips naar de pijpen van cocom en Washington zou dansen. Hij gaf toe dat Gvishiani hem dit niet had verteld toen ze elkaar ontmoetten. Natuurlijk niet, daarom was ik dus ook de go-between, die in tien jaar een vertrouwensband met Gvishiani opbouwde. Hij adviseerde me overigens ook ten aanzien van Baaij, Wagner en Klein van Willigen bekend te maken, dat ik geen journalist meer was maar consultant met standplaats Moskou.

Ik wreef kameraad Jeelof onder zijn neus dat ik eigenlijk al tien jaar bezig was geweest de belangen van Philips via Gvishiani aan te zwengelen, in het belang van Nederland en geheel onbezoldigd. ‘Daar heb je gelijk in,’ antwoordde hij. Hij zegde toe, dat indien ik erin zou slagen een bureau te openen in Moskou, hij me in contact zou brengen met de relevante Philipsmensen om na te gaan hoe met mij samengewerkt zou kunnen worden. Gvishiani had hem gezegd dat er zich andere gelegenheden zouden voordoen, ook al was het deze keer niet tot zaken gekomen.

Hij vertelde dat er een ware veldslag werd geleverd over wie Maleisië van een nationale telefooncentrale met bijbehorend netwerk zou gaan voorzien. De Japanners hadden uiteindelijk gewonnen omdat de premier van Japan op bezoek was geweest en een staalfabriek had geschonken. Maar in Djakarta was het Philips gelukt een dergelijke order in de wacht te slepen.

Tegen het einde van de lunch vroeg hij naar mijn mening over Brezhnev. Daar was ik voorzichtig mee, want wie weet wat er werkelijk in het Kremlin speelt? Daarop vroeg hij of hij een taxi moest laten bellen. ‘Ik heb genoeg tijd om de bus naar het station te nemen,’ antwoordde ik om hem een lesje te leren. Vooral omdat hij had zitten opscheppen over zijn Concordevluchten van New York naar Parijs, en dat hij zich dan door een Philipstoestel liet ophalen.

[p. 71]

Ik reisde van Eindhoven naar Antwerpen om mijn oude vriend, de consul-generaal van de Sovjet-Unie aldaar, Vladimir Kouznetsov te ontmoeten. Hij kwam me afhalen in een Mercedes. Hij excuseerde zich voor het luxueuze voertuig en zei dat het door zijn voorganger was aangekocht. Zijn zoontjes zijn inmiddels zes en tien. Ambassadeur Romanovsky in Brussel had hem in Antwerpen aangesteld. ‘I do not think I will ever be an ambassador: too many headaches,’ zei hij. Romanovsky was eens minister onder Nikita Chroetsjov geweest. Hij raakte in ongenade en was sindsdien ambassadeur. ‘I learned so much from him’, zei Volodja Kouznetsov (die ik overigens altijd met Mr. Kouznetsov ben blijven aanspreken). We belandden in een Deens restaurant.

‘You know who spoke very bad about you to me,’ zei mijn sovjetvriend, ‘the consul-general of The Netherlands here in Antwerp.’ Hij haalde diens kaartje te voorschijn en het bleek Jonkheer mr. E.M. Michiels van Kessenich te zijn, dus weer zo'n keurige Haagse Buitenlandse Zaken-mijnheer die zich ontpopte als een ordinaire zwartmaker en roddelaar. Ik vroeg Kouznetsov wat hij concreet had gezegd. ‘Oh, he mainly attacked your personality and counseled me to have nothing to do with you.’

‘Nog andere details,’ vroeg ik hem.

‘Well, we talked about my friends in The Netherlands, when I was stationed at the embassy in The Hague. So, I mentioned you and then he said all this, but anyway, here we are. You see I did not pay attention to him and simply did not give him a chance to elaborate by changing the subject.’

Inwendig was ik woedend. Voor de zoveelste maal kwam ik achter sabotage vanuit Den Haag bij buitenlandse contacten. Gelukkig kende Kouznetsov me uitstekend en kreeg Van Kessenich geen poot aan de grond. Maar bij mensen die me toevallig niet kennen heeft zo'n schurk meteen succes.

Ik vertelde hem dat ik de journalistiek achter me wilde laten omdat ik nergens meer een poot aan de grond kreeg en dat overleven nu vooropstond, dus dat ik consultant wilde worden. ‘So, you want to become rich,’ riep hij uit.

‘No,’ zei ik, ‘but I want to be financially safe and be able to hold on to my house, my grand piano and my lifestyle until I die. I fought all my life against dishonesty and all the shit in the world and I do not intend to go on with this forever.’

‘Well, I guess that is human,’ was zijn gelaten reactie.

Hij verwachtte niet dat Leonid Zamyatin nog een grote carrière zou maken. ‘He is drinking too much.’

[p. 72]

‘And Vadim Zagladin,’ vroeg ik.

‘Yes, he will of course.’ Hij sprak over de nafta-raffinaderij in Antwerpen, geleid door zeven sovjets met 200 Belgen, nu de tweede grootste raffinaderij in het land. ‘You can be sure it means a lot of money for Belgium in vat and other income.’ Sovjetschepen komen nu op de derde en vierde plaats in de haven van Antwerpen. In 1981 kwamen 1.600 sovjetschepen de haven binnen. Hij benadrukte hoeveel kansen Den Haag had laten lopen door het koppige en absurde beleid onder geen beding een consulaat-generaal in Rotterdam te willen hebben. Ook weigert Den Haag dat de Sovjet Trans World Marine Agency een kantoor in Rotterdam zal beginnen met tenminste een sovjetdirecteur. ‘That permission alone would mean an extra upturn of income for Rotterdam harbor, I am sure. But they continue to refuse.’

Bij thuiskomst telefoneerde ik Wim Klinkenberg om zijn brief te beantwoorden.⁸⁸ Ik heb hem meteen geattendeerd op de stunt die Morey Bell wil uithalen om de El Salvador-kruizen op het Museumplein weg te krijgen.

88 Brief van 5 april 1982.

8 april 1982

De Volkskrant had een nauwkeuriger bericht dan De Telegraaf over het Claus-proces. Er klopt echt geen moer van die gerechtelijke uitspraak. Voetelink verwacht dat we in hoger beroep een kans hebben om gelijk te krijgen. Claus mag journalisten uitsluiten. Hij doet dit op advies van zijn ambtenaren. Die ambtenaren haten mij sinds ik Sukarno in 1956 in Rome ontmoette. Moet ik daarom in 1982 een kostbare reportage in India mislopen? Ze zijn gek. Wat moet ik hier nu weer tegen beginnen?

Prins had recht journalist niet te ontvangen
DEN HAAG (ANP) - Prins Claus mag als voorzitter van een ambtelijke delegatie in het buitenland Nederlandse journalisten uitsluiten van gesprekken die hij voert met vertegenwoordigers van de plaatselijke pers. Ook als de inhoud van die gesprekken

[p. 73]

voor publicatie is. Dit blijkt uit de uitspraak die de president van de Haagse rechtbank, mr. M.R. Wijnholt, deze week heeft gedaan in het kort geding van de journalist Oltmans tegen de staat.
Oltmans was als enige Nederlandse journalist aanwezig bij een bezoek van een ambtelijke delegatie onder leiding van de prins aan India in februari vorig jaar. Op het programma stonden besprekingen over het verstrekken van ontwikkelingshulp. Tijdens het bezoek arrangeerde de Rijksvoorlichtingsdienst een bijeenkomst van Claus met Indiase hoofdredacteuren. Oltmans werd hiervoor niet uitgenodigd. Hij mocht wel een ander delegatielid, professor Van Dam, interviewen.
Volgens de Rijksvoorlichtingsdienst verstrekte Claus aan de hoofdredacteuren niet meer informatie dan Van Dam aan Oltmans. De laatste vond echter dat hij onzorgvuldig was behandeld en spande een kort geding aan. Hij eiste het recht op altijd voor bijeenkomsten met de plaatselijke pers te worden uitgenodigd wanneer hij beroepshalve ter plaatse is.
De president van de Haagse rechtbank geeft toe dat Oltmans veel belang had bij een uitnodiging voor de bijeenkomst. Hij vindt echter niet dat de journalist er ook recht op kan doen gelden.⁸⁹

89 De Volkskrant, 8 april 1982.

9 april 1982

Ik schreef Gerrit Jeelof een zo tactvol mogelijke brief om toch in mei naar Moskou te gaan en niet al meteen aan te komen met ‘te druk zijn’ nu er beweging zit in een serieus begin van zaken doen met de Sovjet-Unie.

Minister Ed van Thijn van Binnenlandse Zaken ontkent dat de bvd elf jaar lang de Hagenaar Aad van Wijk heeft afgeluisterd. Van Wijk was lid van de Rode Jeugd. Van Thijn liegt gewoon. Dat mag namelijk wanneer het over de bvd gaat.

President Ronald Reagan heeft minister Al Haig van Buitenlandse Zaken opdracht gegeven naar Londen en Buenos Aires te gaan om te bemiddelen in het conflict over de Falklandeilanden. Lord Carrington is opgevolgd door Francis Pym. De

[p. 74]

Argentijnse president generaal Leopoldo Galtieri zou er veel voor geven als hij zonder teveel gezichtverlies van het gevecht verlost zou kunnen worden.⁹⁰

David Broder zet op een halve pagina uiteen dat Ronald Reagans populariteit achteruit loopt.⁹¹ Ik weet het nog zo net niet. Nog 46 procent van de kiezers is van mening dat hij zijn werk behoorlijk doet.

Kees Bastianen stuurde me een boekenbon als betaling voor mijn verhaal over de ussr op de Forum pagina.

Vladimir Kouznetsov stond eveneens kritisch tegenover ambassadeur Tolstikov. Zij brachten een bezoek aan het monument van Zadkine in Rotterdam. Ze waren met drie auto's vanwege gasten uit Moskou. Kouznetsov wees er op dat de auto's niet gewoon maar moesten worden geparkeerd, aangezien het op die plaats verboden was. ‘I don't care,’ antwoordde de ambassadeur. ‘Should we not abide by the laws of the guest country,’ vroeg Kouznetsov. Hij kreeg geen antwoord. Ik heb altijd geweten dat we met een idioot te maken hadden. Ik zag een film op de tros zogenaamd over de laatste dagen van Jezus. Ik vrees dat dit verhaal misschien wel een van de meest gevaarlijke vertelsels uit het verleden is, die werd losgelaten op feeble minds. Ogenschijnlijk wordt een antwoord gegeven, zelfs overtuigend, op de toestand van de mens maar het is in werkelijkheid misleidend gif. Het is een hersenspoeling die veel kinderen krijgen, gebaseerd op de notie god of goden. Dan kost het soms een levenlang om deze halfbakken theorieën weer het brein uit te decoderen. Deze film leidt de kijkers regelrecht het moeras in van overlevering, van hoe mensen tweeduizend jaar geleden tegen de werkelijkheid aankeken. Waar is toch ‘deze prachtige hand van God’ wanneer ‘zijn kinderen’ niets beters weten te doen dan wapens ontwerpen die de hele schepping naar de bliksem kunnen helpen? Het gevaarlijkste van het Christusverhaal is dat het voorgeeft een antwoord te hebben op alle vragen en hocus pocus waar de wereld vol van is.

90 International Herald Tribune, 8 april 1982, door Kenneth Freed.

91 Idem.

10 april 1982

Nelson Mandela schijnt van Robbeneiland te zijn overgebracht naar de Pollsmoor gevangenis in Kaapstad. Volgens vrienden zou hij teveel invloed hebben gekregen onder de 400 gevangenen op het eiland.

Ed kwam lunchen. Hij was heel ernstig. Zijn moeder had er

[p. 75]

ook al wat van gezegd. ‘Waar ben ik eigenlijk mee bezig,’ vroeg hij zich af en onderstreepte dat hij met niemand een vaste relatie wilde en zeker niet met mij, 35 jaar ouder. Hij vond wat zich tussen ons afspeelde, evenals keer op keer seks, een oneerlijke en misleidende ontwikkeling. Ik vroeg hem of hierbij niet meespeelde dat hij nog niet zo lang geleden had erkend homoseksueel te zijn. Vijf jaar geleden had hij een try-out gehad met een politieagente, een collega van zijn broer die bij de politie is.

Toch eindigden we weer op de tweede verdieping en maakten een absoluut zalig nummer samen. Later zei hij: ‘Jij blijft doorgaan tot ik toegeef. Een ander zou zeggen: hij wil niet dus ik houd op.’

Ik antwoordde: ‘Als ik me na al die jaren, 57 jaar oud, eindelijk geef, dan wil ik het ook helemaal doen.’

Krishnamurti heeft twee lezingen gegeven in Carnegie Hall in New York. Er kwamen 2.780 mensen op af. Hij noemde geloofssystemen een handicap bij het aanvaarden van ‘self-awareness’. Henry Miller heeft van hem gezegd: ‘Here is one man of our time who may be said to be a master of reality.’ Ik denk inderdaad dat Krishnamurti meer ‘de weg wijst’ dan de paus en de diverse paters en dominees.⁹²

De Nederlandse ambassade in Washington is woedend over het feit dat op 15 april in Berkeley, Californië de film A Kingdom for a House in première gaat.

Het is de film over de kraakrellen op 30 april 1980 in Amsterdam. Vooral omdat de koningin een week later voor een officieel bezoek in Washington arriveert, zou dit een verkeerd tijdstip zijn. Typisch gekletst van de ambassade en vergezocht.⁹³

Ik laat Eduard los. Ik veroorzaak teveel gewetenswroeging in zijn leven en moeilijkheden met zijn omgeving en familie. Hij zei vanmiddag steeds: ‘Het zal wel aan mij liggen, ik zal het zelf moeten oplossen.’ Maar hij is pas 21 jaar. Ik moet hem vooral niet meer aanraken of seks met hem hebben en mijn leventje van voorheen weer oppakken. Ik heb geen recht op deze jongen. I will definitely let him go. We'll remain friends, just the same. Ik zou willen opbellen om hem dat te zeggen.

Een tijd geleden kwam Eduard naar Amerbos en zei: ‘Jij hebt gewonnen.’ En hij gaf zich weer over. Deze keer zal ik tegen hem zeggen: schat, jij hebt gewonnen. Dit betekent dat onze seksuele kontakten een jaar hebben geduurd. Dat is in ieder ge-

92 The New York Times, 28 maart 1982, door Paul Montgomery.

93 Vrij Nederland, 10 april 1982.

[p. 76]

[p. 77]

val in mijn leven met niemand ooit eerder voorgekomen. Ik spreek nu heldhaftige taal, maar ik moet de besluiten ook nog zien uit te voeren.

Pasen 1982

Ik luister naar Schubert, prachtig uitgevoerd door Volodja Feltsman, en ik denk en denk over mijn lieve jongen.

Willem Klinkenberg is nog altijd overtuigd dat als Joseph Stalin er niet was geweest ‘dan zaten jij en ik hier nu niet te telefoneren’. Ik dacht: ja, daar zou wel eens een grond van waarheid in kunnen zitten.

Hij adviseerde om Harry Mulisch te lezen in Vrij Nederland, die Cuba als een paradijs in Latijns-Amerika had omschreven. Daar ben ik het niet mee eens. Ik ken Mulisch voldoende om wat uit die koker komt over te slaan.

Ik ben tegen mijn zin en voornemen toch maar naar de ontmoeting gegaan die door Lon van Keulen was georganiseerd. De genodigden waren: Henri Remmers, Linda van Dyck en ik. Jan Lenferink was de gastheer van de bijeenkomst, een soort proefuitzending voor een televisieshow. De bedoeling was dat mijn boek Over intelligentie behandeld zou worden. Lenferink begon echter over Dewi Sukarno vragen te stellen, zoals of zij rijk was. Lon had hem verteld dat zij eens op Amerbos logeerde en dat haar tandenborstel nog altijd in mijn badkamer stond. Ook dat werd te berde gebracht. Daarna ging het ook nog over mijn relatie met Henk Hofland en nog andere lullige vragen. Ik ben opgestaan, heb gezegd: tabee, en ben vertrokken. Later belde Lon van Keulen: ‘You saved the show: a royal exit.’ Ik geloofde er niets van, maar vertelde dat ik dat ook eens bij een beroemde kapper in Londen had gedaan die prompt in een psychiatrische kliniek terecht was gekomen.

Er is een boek verschenen over de Amerikaanse psychiater Harry Stack Sullivan.⁹⁴ Hij werd geknuffeld door zijn moeder en niet aangekeken door zijn vader. Pas toen hij tweeënhalf jaar oud was, werd hij aan zijn grootmoeder voor verdere behandeling door gegeven. Hij studeerde aan Cornell University, werd soldaat, liep weg bij de begrafenis van zijn vader omdat hij geen geld had ervoor te betalen en eindigde zijn leven in Parijs in 1949, mogelijk door zelfdoding. Hij had 22 jaar lang een vriend die twintig jaar jonger was. Hij heeft zich ingespannen om psychiatrie te ontwikkelen, gericht op het beëindigen

94 Helen Swick Perry, Psychiatrist Of America: The Life of Harry Stack Sullivan, Belknap Press/Harvard University Press, 1982. Review in The New York Times, 23 maart 1982, door Susan Bolotin

[p. 78]

van oorlog voeren. Jammer dat je niet alle boeken kan aanschaffen die je wilt, laat staan de tijd hebt ze te lezen.

Ben toch maar aan het gesprek van Piet Piryns met Mulisch begonnen. Ik zie nu dat hij gezegd heeft: ‘Vergeleken bij El Salvador is Cuba een paradijs.’ Daar zou hij wel eens gelijk in kunnen hebben.

Gerard van het Reve schijnt te hebben gezegd dat Mulisch er achter staat dat schrijvers worden opgesloten. ‘Dat is het enige moment waarop ik spijt heb geen Amerikaan te zijn. Dan had ik een schadevergoeding van achttien miljoen dollar gevraagd en gekregen. Maar ik wil die gek niet serieus nemen door hier op in te gaan.’ Ik vrees het hier met Mulisch eens te zijn. Ook met een ander punt ben ik het eens, als hij zegt: ‘Mijn standpunt is dat alles wat er in Cambodja is gebeurd, de moorden van Pol Pot incluis, uiteindelijk de schuld is van de Amerikanen.’⁹⁵

Ik ben met al die jaren van rotzooien in de vs toch wel door het oog van de naald gekropen. Een nieuwe virusinfectie, genitale herpes, is reeds door twintig miljoen Amerikanen opgelopen. Dit jaar wordt een half miljoen nieuwe gevallen verwacht. Syfilis en gonorroe kunnen met antibiotica verholpen worden. Tegen herpes schijnt niets te doen te zijn.

‘The virus tends to move from the genitals along nerve pathways into the dorsal root ganglion at the base of the spinal cord. There it lays dormant until ready to re-appear on the skin and the genitals. With the prevalence of oral-genital sex, both types I and II can be sexually transmitted and cause lesions in the genitals and mouth. The gay population is also plagued by rectal herpes. Some experts estimate that as many as 30 percent of adult Americans have some form of recurring herpes infections.’⁹⁶

Over de prachtige natuur gesproken. ‘A firefly's basic phrase is a coded pattern of flashes that draws a female to him for mating,’ schrijft Sharon Begley in hetzelfde nummer van Newsweek. ‘But if a male wooing a female is surprised by a rival, he mimics the flashes of a predator that eats fireflies. The terrified newcomer darts away and the crafty suitor wins the race to reproduce. Female Photuris fireflies imitate the mating signals of females of other species and attract amorous males.’ En nu komt het: ‘Then they eat them.’ Als om ‘de schoonheid der natuur’ verder te completeren, schrijft Begley: ‘When a male deer mouse from Canada meets a female deer mouse from

95 Vrij Nederland, 10 april 1982.

96 Newsweek, 12 april 1982.

[p. 79]

Texas - a population that separated from his more than ten thousand years ago - he sniffs her and backs off. Then, apparently sensing something amiss in her chemical perfume, he eats her. That is nature's effective, if not particularly genteel way of preventing intermarriage.’

12 april 1982

Sneeuw. Walgelijk.

Ik luister naar Schubert gespeeld door Feltsman en vraag me af wat ik het liefste de rest van mijn leven zou willen doen.

Ik had een lang telefoongesprek met mijn vriend Loet Kilian. De cut-throat shit bij klm Catering gaat vrolijk verder.

Peter had een ruwe overtocht gehad uit Londen en arriveerde om 21:30 uur. Ik had eten gemaakt maar hij liet het koud worden, want er belde al een vrijer. Daarna zat hij bij kaarslicht met een zonnebril op te smullen. Ik zei maar niets. Hij vindt het maar gewoon, dit huis, dat er een maaltijd klaar staat, alles. Het herinnert me aan het feit dat we in 1968 Amerbos opzetten om er samen te wonen. We zochten alles samen uit, meubels, gordijnen, alles. Uiteindelijk eindigde hij bij Edwin van Wijk in Londen, wat wel aan mij zal liggen, dat hij die keuze maakte. Ik vertelde hem dat ik op consultancy wil gaan overschakelen. Hij luisterde en zei aan het einde van het gesprek: ‘Ik denk, dat je oom Poslavsky gelijk krijgt en dat je je leven zal eindigen als een kluizenaar.’⁹⁷ Ik ben dit allerminst van plan maar ik moet eerst zorgen dat mijn financiën in orde komen.

97 Nu, in 1996, ben ik 71 jaar en alleen ja, maar allerminst een kluizenaar, althans, zo voel ik het niet.

13 april 1982

The New York Times schrijft dat verkeerde partnerkeuze een bekend verschijnsel is in het psychologisch landschap. ‘According to psychoanalytic theory, such a person repeatedly seeks out partners with the negative traits of a parent in an unconscious effort to win over the partner and thus redress the wrongs of childhood. Lacking such a partner, he or she may manage to fashion one from available material. The result is the same in any case - a painful or unproductive relationship, which fulfills the prophecy that all men or all women are the same.’⁹⁸

Michel Berdy drukt het aldus uit, dat men altijd Mr. of Miss Wrong kiest. ‘If you keep going to the butcher and you expect flowers, sooner or later it occurs to you that if you really want flowers you are going to have to go to the florist.’ Dat is onzin.

98 The New York Times, 18 januari 1982.

[p. 80]

We need both meat and flowers in life, en inderdaad, geen mens is als een supermarkt waar alles wat je hartje begeert onder een dak is samengepakt.

‘Choosing Mr. Wrong is a way of choosing not to be involved,’ aldus Berdy, ‘because the level of commitment and intimacy is not there. It's a way of perpetuating one's single status and victimizing oneself.’ Ik dacht aan Eduards tranen soms, bij de zin: ‘The threat of intimacy posed by a positive relationship may produce anxiety reactions.’

Vanavond zijn Peter, Ed en ik in Le Musicien gaan dineren. We droegen alle drie dezelfde sweaters, die ik uit de vs had meegebracht.⁹⁹ Peter vindt Ed een schat. Het was erg gezellig. We eindigden met z'n drieën op Amerbos en keken naar Dallas, waarbij Peter tranen in zijn ogen kreeg toen Jock de familie meedeelde dat een voorman op de ranch, Ray, zijn zoon was. Een van Peters aanbidders, Jack, belde en het duurde heel erg lang. Ik zat te popelen want ik wilde Willem Brugsma bellen voor het te laat was. Ik snauwde Peter toe: ‘Dit is mijn huis, nu wil ik bellen.’ Eduard zei later dat hij dat erg onaardig jegens Peter vond, waar hij gelijk in had. Ik legde Ed uit dat mijn snibbigheid voortkwam uit een opeenstapeling van nonchalance van Peter jegens mij. ‘Waarom heb je het dan zover laten komen,’ zei het ventje, 35 jaar jonger dan ik.

99 Zie foto's.

14 april 1982

Volodja Pechatnov belde uit Moskou of het akkoord was dat het Arbatov-boek ook in Japan uitkwam. Natuurlijk, vanzelfsprekend. Ze willen dat ik naar Moskou kom.

Ik keek Peter na toen hij naar de bus liep terwijl Eds woorden doorklonken, dat ik niet aardig tegen hem was geweest. Ik heb er vandaag voortdurend over nagedacht. Het hinderde me geweldig dat hij toch weer pas om 12:00 uur beneden kwam toen ik al drie uur had zitten werken. Ik vind dat een verspilling van tijd en leven en erger me er enorm aan. Alles stoort me op het ogenblik, ook als Peter er is. Het ritselen van zijn krant zelfs. Dan besef ik toch weer dat ik liever alleen ben en door niets wordt gestoord.

Ik heb een paar van zijn laarzen, dat hier nog stond, laten oplappen met nieuwe zolen. Ik pieker steeds hoe ik hem kan helpen, maar zelfs zijn lijfelijke aanwezigheid in mijn werkkamer is me nu teveel. Hij zat lange tijd in de tuin te lezen. Later zijn we naar Thermos gegaan. Het is samen als met een kind, een

[p. 81]

zoon, die ik op zijn eenentwintigste jaar (na de dood van zijn vader) kreeg. Nu is hij 36 jaar. Hij ontwikkelde zich niet zoals ik had gehoopt en verwacht. Maar het is anderzijds zijn leven, waar ik niets over te zeggen of te wensen heb. Wie zegt mij dat Ed over vijftien jaar de man is die ik had gehoopt? Hoe is Henk Hofland niet veranderd?¹⁰⁰

Peter maakte me trouwens attent op een artikel in Time¹⁰¹ van Lance Morrow. ‘Hij gebruikt poëtische taal,’ zei hij.

‘Time may be mysterious,’ schreef Morrow, ‘but it also possesses an admirable objective purity, a sort of narrative genius, like Tolstoy.’ Tolstoi lijkt me er wel bij de haren bijgesleept. ‘What is a civilisation to do when it discovers that time also thinks like James Joyce, or worse?’ Dat is een andere overpeinzing van Morrow die me vergezocht lijkt.

Ik ben met Adèle Croiset naar de Enkelaars in Hilversum gegaan in een poging het ijs tussen hen te breken. Sinds de dood van Gerard Croiset, die nogal bevriend was met Carel, is er vrijwel geen contact geweest. Adèle zat op haar praatstoel en kwam uitstekend over. Bij een zwembad in Spanje voelde ze opeens dat Gerard bij haar was. De muziek bij het zwembad stond keihard aan. Adèle zei: ‘Gerard, het is hier zalig, maar kan je niet iets aan die luide muziek doen?’ Vrijwel meteen werd de muziek zachter gedraaid. Ik wist dat ze heilig in haar ervaring geloofde. Ik stond op het punt haar uiteen te zetten wat onder hallucinaties werd verstaan. Anderzijds: illusies maken een onafscheidelijk deel uit van mentale gezondheid.

Er is een nieuwe brief van Douglas Logan die aangeeft aan wat een gevecht rond het Arbatov-boek aan de gang is.¹⁰²

100 Inmiddels zijn we vijftien jaar verder en Eduard is voor mij niet meer de Eduard van 1982.

101 Time, 19 april 1982, OF TIME AND THE FALKLANDS

102 Zie bijlage 18.

15 april 1982

Gisteravond belde McGeorge Bundy uit New York. Hij gaf aan dat hij van 10 tot 13 juni in Parijs zal zijn en van 13 juni tot de 15de in Frankfurt. Hij scheen er naar uit te kijken Jermen Gvishiani weer te ontmoeten. Hij vroeg ook om Gvishiani vast mee te delen dat er een comité was gevormd om te onderzoeken hoe een andere methode gevonden kon worden om iiasa in Wenen te financieren.

Ik stuurde meteen een telegram naar Moskou om Gvishiani deze data voor een ontmoeting door te geven.

Gert-Jan Dröge zendt me een lidmaatschapkaart voor 36 Schaal

[p. 82]

van Richter in de Regulierdwarsstraat. Wat zou hem bewogen kunnen hebben ervan uit te gaan dat ik daar ooit een pas binnen zal zetten.

Onbegrijpelijk dat een overweldigende meerderheid van Britten er voor is dat de vloot naar de Falklandeilanden gaat om de Argentijnen tegen te houden. Geen wonder dat het hele land nog met een been in de Middeleeuwen staat op tal van terreinen.

Het is allemaal minstens even gek als toen Luns de Karel Doorman naar Biak in Nieuw-Guinea zond. Alhoewel, op Irian Barat was naar het schijnt tenminste economisch nog iets te beleven. Op de Falklandeilanden bevinden zich alleen een handvol mensen en schapen. Margaret Thatcher, net als de rest van de Britse kudde, leeft niet in de wereld van nu, maar is mentaal nog steeds in de ban van het oude Albion. Prins Andrew gaat

[p. 83]

mee voor de gezelligheid, als helikopterpiloot op het vliegdekschip Hermes.

Vierentwintig jonge officieren en militairen, islamitisch fundamentalistisch geörienteerd, betrokken bij de aanslag op Anwar Sadat zijn ter dood veroordeeld. Vijf vonnissen zijn reeds voltrokken.¹⁰³

Er komt op 4 juni een economische top in Versailles. Na alle onderlinge keet hebben de Amerikanen besloten de kwestie van de financiering van de energiepijplijn naar Siberië niet langer op de spits te drijven en de bondgenoten tegemoet te komen.¹⁰⁴

103 The New York Times, 16 april 1982, door William Farrell.

104 The New York Times, 16 april 1982, door Clyde Farnsworth.

17 april 1982

Peter kwam vandaag om 11:00 uur beneden en ging in de tuin lezen. Nadat hij vertrokken was naar Tilburg gingen Ed en ik naar boven en hadden absoluut heerlijke en langdurige seks. Vreemd, maar hoe minder ik erover schrijf, hoe meer dit de intimiteit en privacy van dit gebeuren garandeert. Later zijn we samen op bezoek gegaan bij Bertie Hilverdinks¹⁰⁵ moeder voor haar komende verjaardag. Ik gaf haar als cadeautje een sjaal van Jean d'Estrées, een van mijn laatste verrassingen die ik voor mam uit Parijs meebracht.

De onderhandelingen over mogelijke Amerikaanse graangaranties aan de Sovjet-Unie zijn hervat. Er zal 21 mei in Parijs tussen Amerikanen en sovjets over worden onderhandeld.¹⁰⁶

105 Bertie was mijn eerste vriendje, zie Memoires 1925-1953.

106 The New York Times, 17 april 1982, door Bernard Gwertzman.

18 april 1982

Richard Belknap schreef dat de National Academy Press in Washington de herinneringen van Philip Handler niet wil publiceren. Ik kan niets bewijzen, maar het zou me niet verbazen als opnieuw negatieve informatie van de Nederlandse ambassade in Washington tot dit besluit heeft bijgedragen.¹⁰⁷

Ik maak vorderingen met mijn nieuwe manuscript. Ik kan niet wachten het Peter te laten lezen voor een reactie.¹⁰⁸

Tolstikov hoepelt op. Opgeruimd staat netjes. Ik heb hem geschreven in het buitenland te zullen zijn.

Vladimir Horowitz zal voor het eerst in 31 jaar twee concerten in Londen geven. Ik zou hem graag horen.

107 Zie bijlage 19.

108 Niets in mijn dagboek wijst erop over welk manuscript het gaat.

[p. 84]

nrc Handelsblad onderstreept dat, terwijl de tragedie van de vier ikon-journalisten in El Salvador alweer enigermate is verbleekt, ‘het goed is dat de vier kruizen op het Museumplein blijven staan’. Prima. Morey Bell moet niet zijn zin krijgen. De kruizen zijn bovendien al tweemaal omver getrokken. Het El Salvador Komitee zal ze extra gaan verstevigen.

Raymond van den Heuvel uit Auckland, Nieuw-Zeeland heeft weer eens geschreven. Hij roeit veel en werkt een paar avonden in de week in The Bradford Arms Restaurant om bij te verdienen. Raymond is op een of andere vreemde manier toch een blijvertje. Het was ook een van de heerlijkste brief encounters van de laatste jaren.

Er is door Bruna een contract gesloten met Santillana de Ediciones voor de Spaanse uitgave van mijn interviewboek Over intelligentie. Voorschot 5.000 gulden.

Morgen is de sterfdag van mijn vader.

21 april 1982

Frederik van Zyl Slabbert heeft in een interview met Newsweek duidelijk gemaakt dat de problemen in Zuid-Afrika niet opgelost kunnen worden zonder de zwarten bij die oplossing te betrekken. ‘Blacks cannot organize and mobilize in urban areas on the same free and voluntary basis that whites can. First you would have to allow freedom of association, freedom of party formation and the like. I am pretty sure that the African National Council (anc) would get significant support. Chief Gat-

[p. 85]

sha Buthelezi's Inkatha Movement also would be represented.’ Die man lijkt een realistische kijk te hebben op een hopeloze situatie, want de verhouding blank-zwart is drie op tien, wat het onderdrukken van een uitgesproken meerderheid uiteindelijk tot een ramp maakt.

Ik heb minister Max van der Stoel geschreven:

Opnieuw komt mij ter ore, dat een diplomaat verbonden aan uw ministerie, ditmaal de consul-generaal in Antwerpen, zich in buitengewoon laatdunkende termen over mij heeft uitgelaten jegens een collega consul-generaal die zelfs werd geadviseerd dat hij beter niets met mij te maken kon hebben. Uw diplomaat kreeg niet de kans meer te doen dan deze dosis character assassination weg te geven en direct mijn persoonlijkheid en integriteit aan te vallen, omdat de buitenlandse diplomaat het onderwerp van gesprek veranderde.
Dit is in enkele maanden tijd weer een nieuw geval van overheidskwaadsprekerij, dat mij ter ore komt, waarbij men zich moet afvragen wat er zich verder nog afspeelt, waarbij mensen mij niet voldoende persoonlijk kennen om mij te waarschuwen.
Opnieuw verlang ik van u als minister van Buitenlandse Zaken een onmiskenbare toezegging, dat het personeel van uw ministerie geïnstrueerd zal worden zich van dergelijk roddelachtig en misplaatst gedrag te onthouden. Van u persoonlijk verlang ik een explicatie en toelichting wat u hebt gedaan om deze heer Michiels van Kessenich tot de orde te roepen. Ik licht intussen als eerste stap mijn advocaat en de nvj in met een kopie van dit schrijven, hoogachtend WLO.’¹⁰⁹

Het zal me benieuwen wat het resultaat van deze klacht op Buitenlandse Zaken zal zijn, als er ooit een reactie van Van der Stoel op volgt.

The New York Times vraagt zich in een hoofdartikel af of Fidel Castro met diens jongste ouvertures in de richting van Washington, aan zou kunnen geven dat hij er genoeg van heeft in meer dan een opzicht afhankelijk te zijn van een jaarlijkse injectie van 3 miljard dollar vanuit Moskou. De krant herinnert er aan hoe reeds zes Amerikaanse presidenten met het vraagstuk Cuba hebben geworsteld. Het blad moedigt het op gang

109 Deze brief schreef ik 19 april 1982.

[p. 86]

brengen van een gesprek met Cuba aan.¹¹⁰ Voor wie zijn huiswerk inzake het bewind in Havana nauwkeurig heeft gedaan, is duidelijk dat het altijd Castro's beleid is geweest om geen keet met de vs te schoppen. Wat hij alleen nadrukkelijk verdomde, is om als marionet van Washington te fungeren, zoals de elites van Latijns-Amerika maar al te graag doen, meestal in ruil voor Amerikaanse dollars in plaats van sovjetroebels.

Op 19 april 1982 zijn koningin Beatrix en prins Claus met saluutschoten op het Witte Huis ontvangen door Ronald en Nancy Reagan.¹¹¹ In zijn welkomstwoord lanceerde de Amerikaanse president een verkapte kritiek op het feit dat Nederland geen kruisraketten wil plaatsen. De Amerikanen zullen nooit begrijpen wat een moderne oorlog is, tot zij het zelf aan den lijve ondervinden. Europa en de Sovjet-Unie kunnen erover meepraten. Omdat het antwoord van Beatrix van tevoren was opgesteld, ging zij niet op Reagans reprimande in. Tot dusverre was er niet al teveel belangstelling in Washington voor het staatsbezoek.¹¹² 's Avonds werd een officieel diner op het Witte Huis gegeven.

Op 20 april heeft Beatrix het Congres toegesproken, in navolging van Wilhelmina in 1942 en Juliana in 1952. Zij dankte voor de Amerikaanse steun in de Tweede Wereldoorlog en de economische hulp middels het Marshallplan om West-Europa weer op de been te krijgen. Zij pleitte voorts voor de intensivering van de trans-Atlantische dialoog. Bovendien heeft de Koningin duizend Amerikanen als gast naar Nederland uitgenodigd. Dit bezoek, dat op kosten van de belastingbetaler komt, zal een week duren en moet de banden tussen de vs en ons verder aanhalen. Wie zou die onzin hebben bedacht?

Vandaag ontmoette de Koningin journalisten in de National Press Club. Zij stal in alle opzichten de show. Zij gaf gewoon recht toe recht aan haar mening. Jan van Wieringen meldt dat zij op de vraag of zij bezorgd was over kernwapens ‘Natuurlijk,’ antwoordde. Politiek getinte vragen speelde zij door naar minister Max van der Stoel. In totaal kreeg Beatrix een dertigtal vragen. Een keer kwam prins Claus er aan te pas. De Koningin werd gevraagd of zij werkelijk zo wilskrachtig en onafhankelijk was. Prins Claus vulde aan dat zijn vrouw ook ‘vriendelijk, teder en tactvol was’. Dit strookt dus met de mening van mejuffrouw Büringh Boekhoudt.

Minister Caspar Weinberger van Defensie wordt steeds gekker.

110 The New Yor Times, 20 april 1982.

111 De Volkskrant, 20 april 1982, door Jan van Wieringen.

112 NRC Handelsblad, 19 april 1982, door Sytze van der Zee.

[p. 87]

Hij zegt dat de vs nu zeker zijn een atoomoorlog te kunnen winnen. Om die reden moet de vs zich bewapenen ‘on a massive scale’. Het is allemaal zo doorzichtig. De minister van Defensie is in Washington feitelijk de leider van de oorlogsindustrie en die moet tegen iedere prijs blijven draaien.

Volodja Pechatnov stuurde me een briefje uit Moskou. Hij vroeg of hij het goed had begrepen dat ik heb ingestemd met een Japanse editie van het Arbatov-boek.

Eigenaren van een recreatieoord en een hotel in de buurt van San Diego, Californië hebben Penthouse aangeklaagd wegens laster. Penthouse had geschreven dat ze banden met de georganiseerde misdaad zouden hebben. Het artikel bestond uit 5.000 woorden. Ze vragen 490 miljoen dollar, bijna 100.000 dollar per woord. De zaak gaat nu naar de jury. Dat is andere koek dan mijn geknoei tegen Time voor een half miljoen.

22 april 1982

Heel opmerkelijk hebben S. Sullivan van Newsweek en Ferry Hoogendijk van Elseviers Magazine een exclusief interview met de Koningin gehad op Huis ten Bosch.¹¹³ Er wordt opgemerkt: ‘Van alle Europese landen heeft Nederland de meeste kritiek op de vs.’

Beatrix reageert: ‘Dat wist ik niet.’ Zij verwijst naar George Kennan - wat Georgii Arbatov ook wel eens deed - en zegt: ‘Europa zou kunnen helpen bij het tot stand brengen van dialogen tussen de twee supermachten.’ Ook het woord ‘eerlijk’ duikt weer bij Beatrix op, wat ik zo herken door de toon die mejuffrouw Büringh Boekhoudt zo duidelijk in onze jeugd heeft gezet. Prins Claus is erbij. Hij mocht ook drie keer wat zeggen, wat ik geheel uit balans vind.

Sytze van der Zee wees erop hoe ‘zuinig’ Max van der Stoel in Washington heeft gereageerd op de slagvaardigheid van Beatrix. De Koningin had ‘met veel elan en humor’ met de journalisten in de persclub van gedachten gewisseld. Typisch Van der Stoel, de gediplomeerde lul. Claus is opnieuw maar een keer aan het woord geweest bij de persontmoeting. Dat is protocollair misschien gepast maar toch ergens niet in orde van haar jegens hem.¹¹⁴

Vandaag spreekt hare majesteit aan de Universiteit van Princeton.¹¹⁵ Ik heb zo mijn bedenkingen.

De Volkskrant meldt dat het consulaat-generaal van de vs dicht

113 Elseviers Magazine, 17 april 1982.

114 NRC Handelsblad, 21 april 1982, door Sytze van der Zee.

115 De tekst van haar toespraak is in mijn dagboek. Ze begon met Willem van Oranje.

[p. 88]

blijft zolang de kruizen voor het ikon-team er staan. Ik heb Wim Koole van ikon geschreven over de snode plannen van Morey Bell die een truc wil bedenken om ze weg te krijgen.

Peter keerde terug uit Tilburg met een gevoelige beschrijving van hoe speciaal moeders waren. Hij was ook bij zijn oude vriend Philip Nasta in Oostelbeers geweest, die weer op seks uit was geweest. Maar hij had boven geslapen. Ik had het besluit genomen, wetende hoe krap hij zat, hem geld voor te schieten. ‘Hoe is het mogelijk dat je dit zegt,’ zei hij. ‘Ik wilde het je vragen maar zag er erg tegenop en wist niet hoe dit in te kleden.’

Ik ken dit gevoel maar al te goed uit mijn jeugd met mijn eigen ouders. Ik legde hem uit dat ik daarom zo gevoelig was bij dit soort zaken. In al die jaren dat ik hem nu ken, heeft hij letterlijk nooit om een cent gevraagd.

In New York voerde het American Ballet Theatre het ballet Wild Boy op, gebaseerd op het verhaal van de Franse arts Jean-Marc Itard in de 19de eeuw, die een verwilderde jongen vond die helemaal niet in de samenleving was geïntegreerd. De jongen wordt gedanst door Robert La Fosse, een schoonheid. Dit ballet zou ik wel eens willen zien.¹¹⁶

Antonio de Almeida, een van mijn drie beste vrienden in 1948-1949 aan Yale University, heeft in New York La Grandeduchesse de Gérolstein gedirigeerd, een opera van de Franse componist Jacques Offenbach. Tony is de ontdekker van dit nooit eerder opgevoerde stuk van Offenbach. Mark Steinbrink noemt hem ‘the world's leading Offenbach scholar’.¹¹⁷ Kort nadat hij was afgestudeerd als musicus aan Yale, bezocht Tony mijn ouders in Nederland. Mijn moeder nam hem mee naar repetities van het Concertgebouworkest onder Eduard van Beinum.¹¹⁸

Ik schreef Beatrix om prins Claus niet zo naar de achtergrond te schuiven, maar heb bij nader inzien de brief niet verzonden.

116 The New York Times, 21 april 1982.

117 The New York Times, 11 april 1982.

118 Zie Memoires 1925-1953.

[p. 89]

23 april 1982

Gisteravond heb ik Peter vervloekt. Ik wilde alleen zijn en zijn aanwezigheid irriteerde me extreem. Als ik schrijf heb ik totale concentratie nodig en kan ik niemand om me heen verdragen. Mijn vader was hetzelfde maar hij had een gezin. Ik niet, omdat ik weet er ongeschikt voor te zijn. Ik zal Peters eigen kamer beneden, de tuinkamer, nog beter inrichten en er ook een televisie plaatsen, dan is er geen probleem.

Eduard heeft geprobeerd Transavia te interesseren om de leren etuis voor paspoorten aan boord te verkopen. Men vond ze echter te duur.

Ik haalde samen met Peter Sicco Mansholt van het Centraal Station af. Hij zag er oergezond uit, een welvarende herenboer. Peter vond hem ook aardig en zei: ‘Hij keek me zeer geconcentreerd aan.’ We namen een taxi naar Amerbos. Peter ging de stad in. Ik heb tijdens de lunch een vurig pleidooi gehouden voor het nemen van de leiding van een nieuwe internationale lobby, zoals Paul Rijkens dit indertijd had gedaan inzake Nieuw-Guinea, Sukarno en Indonesië. Hij had er inderdaad over nagedacht, vooral nadat hij had gelezen dat prof. jhr. F.A.M. Alting von Geusau een nieuw instituut had opgericht als alternatief en tegenwicht ‘voor de naïeve illusies van de vredesbeweging’.¹¹⁹

Mansholt noemde mij de initiatiefnemer van een dergelijke lobby en vroeg wat ik van Maarten van Traa vond. Ik gaf uiting sterke bedenkingen te hebben en vertelde hem eenmaal in Welingelichte Kringen van de vpro te hebben meegemaakt, wat voor mij voldoende was om met een bocht om hem heen te wandelen. ‘Van Traa is een lokale figuur die international georiënteerd wil zijn,’ zei ik, ‘dus onbruikbaar.’ Tegen Willem Brugsma had ik geen bezwaar als deelnemer. We werden het eens dat er een kleine top moest worden georganiseerd om dit plan te bespreken.

In de taxi terug naar Centraal Station spraken we over het koningshuis en de effectieve job die Beatrix de afgelopen dagen in Washington had geleverd. Daarop zei Mansholt, en de chauffeur keek onmiddellijk naar ons via zijn spiegeltje: ‘Ik heb eens tegen Juliana gezegd dat ik republikein was. Zij antwoordde: “Als ik geen koningin was, zou ik ook republikein zijn”.’ Ook stelde hij voor dat we elkaar zouden tutoyeren. Dat heeft Van der Gaag nooit gedaan. Wat ik aardig van Mansholt vond, was

119 NRC Handelsblad, 17 april 1982.

[p. 90]

dat hij onze afspraak een lobby te starten, bezegelde met een handdruk over de lunchtafel.

In de sauna ontmoette ik Hans Geerlofs, de vriend van Richard Thieuliette. Richard komt volgende week uit India terug. Ik zei: ‘Hans, hij leeft eigenlijk als een straathond.’

‘Nou, meer als een alley-cat.’

Maar ik dacht ook: ben ik zelf zoveel beter? Thermos is immers a whore house within its own right?

Frans Kellendonk is in de vs als gastdocent (welja) aan de Univeristy of Minnesota in Minneapolis. Hij schrijft over lezingen die hij geeft.¹²⁰ Hij geeft een nummertje Richard Nixon weg waar weer uit blijkt dat schrijvers - hetzelfde geldt voor Mulisch, Reve en de rest - zich beter bij hun leest kunnen houden. Kellendonk zegt tegen zijn publiek Nixon het meest bewonderd te hebben ‘omdat hij gedurfd heeft de oorlog in Vietnam te verliezen’. Wat een onbedaarlijke onzin. Toen ik in 1968 met Nixon meevloog op verkiezingtournee, beloofde hij aan iedereen die luisteren wilde een einde te zullen maken aan de oorlog in Vietnam. Hij had als vice-president van Eisenhower veel geleerd. Ike had immers vrede in Korea bereikt. Hij zou het in Vietnam doen. Nixon werd tot vrede sluiten gedwongen door de heroïsche strijd van de Vietcong. Pas acht jaar later, ver in zijn tweede termijn, kwam er rust in Zuidoost-Azië, want de vs werden gewoon verslagen. Kellendonk kletst maar wat.

Er is weer een brief van Percy Barnsby, de man die The World Monarch Organization in Londen leidt. Hij gaat door met zijn idee de Verenigde Naties te willen ombouwen in ‘a world monarchy. The Secretary General will be World Monarch and independent of the Security Council veto,’ aldus de oproep om aan te sluiten bij de wmo.

Sicco Mansholt ging van mij naar het fnv en Wim Kok. Hij zit een commissie voor die de kloof moet dichten tussen de vakbond en de PvdA. Ik adviseerde hem van Centraal Station geen taxi maar een bus te nemen, wat hij deed.

Mansholt sprak veel over zijn komende reis als schipper van een zeiljacht met een driekoppige bemanning. Zijn vrouw zou in Barbados aan boord komen. Hij had gehoord dat er in het gebied de nodige piraten waren. ‘Godzijdank,’ zei ik, ‘dan gaat u niet en kunnen we verder met onze actie.’

‘Nee,’ zei hij, ‘het gaat er nu om dat je weet welke wapens je meeneemt aan boord.’

Ik stond perplex.

120 De Volkskrant, 24 februari 1982.

[p. 91]

24 april 1982

Ik ben bezig met het uitschrijven van de bandopnamen van de gesprekken met Mansholt voor een artikel in Hervormd Nederland.¹²¹ Ik herinner me hem, toen de band al afstond, te hebben gevraagd waar hij de moed vandaan haalde verder te gaan en te blijven knokken. ‘Ach, dat zit in het bloed,’ antwoordde hij.

Peter vertrok zo plotseling, omdat bus 33 er aankwam, dat ik een brok in mijn keel kreeg. Hij vergat zelfs zijn geliefde groene appels.

Op 4 mei zullen er in Indonesië zogenaamde verkiezingen worden gehouden. De spanningen lopen op. In Djakarta zijn er tanks in de straten verschenen. Het staat vast dat Suharto's Golkar-partij moet winnen, dus het is allemaal een beschamende farce. Niemand doet er iets tegen.

Al Haig heeft Fidel Castro ‘een aanbod’ gedaan om in ruil voor een breuk tussen Havana en Moskou de Amerikaans-Cubaanse betrekkingen te herstellen. Daaraan zie je weer wat een schurken in Washington de dienst uitmaken. Castro kan en zal dit nooit aanvaarden omdat hij meer eergevoel in zijn kleine teen heeft dan Haig in heel zijn lijf. Castro beseft terdege dat de Sovjet-Unie hem al die jaren overeind heeft gehouden om de Amerikaanse chantagepolitiek jegens Cuba te neutraliseren. Een man met een greintje eergevoel zou weten dat Fidel er niet over denkt de Sovjet-Unie op een dergelijke manier de bons te geven, terwijl Haigs aanbod alleen maar illustreert wat voor een mafiamentaliteit er in Washington heerst.

Mejuffrouw Büringh Boekhoudt belde op. Zij adviseerde om vooral goed naar Ernst van Eeghen te luisteren met al mijn nieuwe plannen. ‘En nu komt er nog een wat frikkerige opmerking,’ zei ze, ‘je bent nu een beetje court d'argent en dan plak je zeventig cent op een brief aan mij en neemt een heel vel postpapier voor een paar regels. Je kunt toch ook een briefkaart sturen?’¹²²

We spraken uitvoerig over Beatrix. Ze zei altijd geweten te hebben, dat wanneer Beatrix eenmaal koningin zou zijn, zij het uitstekend zou doen, zoals nu weer was bewezen in Washington. ‘Zou een president van een republiek het beter hebben gedaan?’ vroeg zij. Haar stem klonk erg goed, als vanouds. Ik ken haar dit jaar veertig jaar.

121 Verschenen in Hervormd Nederland, 12 juni 1982. PROBEREN DE SOVJET-UNIE OP DE KNIEEN TE KRIJGEN IS LEVENSGEVAARLIJK.

122 Laatst schreef zij me een briefje op een velletje afgescheurd van een brief van mij, want op de achterkant herkende ik mijn hanenpoten.

[p. 92]

Ik bleef bij mijn standpunt het mentaal een hoogst ongezonde zaak te vinden dat tegen het jaar 2000 waar ook ter wereld nog erfelijke monarchieën waren, die niets meer met de realiteiten van deze wereld te maken hadden.

Over mijn plan consultant te worden, merkte zij op: ‘Vroeger dacht ik dat je die contacten van je binnenbracht omdat je aardige stukjes over ze schreef, maar nu je zelf consultant gaat worden gaan die deuren misschien wel voor je dicht.’ Ook dat kon ik dus ten aanzien van bijvoorbeeld Aurelio Peccei van de Club van Rome, of Jermen Gvishiani in Moskou krachtig tegenspreken. Ze voegde eraan toe: ‘Wees vooral niet te enthousiast met die nieuwe zakelijke contacten.’ Zij leeft helemaal met mijn perikelen mee. Ik ook met haar.

Ik zei tegen Büringh Boekhoudt dat me het eerlijkheidsgevoel van Beatrix steeds weer bijzonder opviel. Ze gebruikte het woord ook weer in haar antwoorden in Elseviers Magazine. Büringh Boekhoudt reageerde: ‘Zij is altijd strikt eerlijk geweest. Dat is haar karakter.’

25 april 1982

De kruisen op het Museumplein zijn nu extra verzwaard als bescherming tegen vandalen.

Broer Theo belde uit Lugano op om bij te praten. Ik vertelde dat mejuffrouw Büringh Boekhoudt een gesprek van vijf uur met Lex Poslavsky had gehad en dat diens commentaar was dat zij een van de vijf ladies was die hij ooit had ontmoet. Theo vroeg meteen: ‘Heb je gevraagd wie de andere vier waren?’ Dat heb ik dus niet.

Het was heerlijk in de polders. De weilanden waren vol met mekkerende lammeren.

Robert Sternberg, psycholoog aan Yale, geeft een overzicht hoe niet-deskundigen en hoe deskundigen tegen intelligentie aankijken.¹²³

Fotograaf Ruud van der Linden van De Telegraaf zegt dat hij gezien heeft dat prins Claus, de heer Wagner van Shell en onze vriend Lepeltak, alias Stan Huygens van De Telegraaf, samen de lunch gebruikten in Kasteel Oud Wassenaar. Hij mocht geen foto's nemen. Zo zie je maar weer welke journalisten wel toegang hebben tot Claus.

Het is toch niet te geloven, dat George Gordon Liddy, de man van de beruchte Watergate-inbraak bij het Democratische hoofdkwartier, voor een lezing tussen de 3.500 en 4.500 dollar

123 Psychology Today, april 1982.

[p. 93]

ontvangt. Op Brandeis University kwamen hier nog het gebruik van een limousine en de huur van lijfwachten bij. Liddy verdient dit jaar 280.000 dollar met zeventig optredens.

Ik herinner me in de jaren vijftig in de vs voor 50 tot 250 dollar voor het lezingenbureau van W. Colston Leigh te zijn begonnen. Later kreeg ik wel meer. Na twintig jaar zat ik op 600, 750 en soms 1.250 dollar per lezing. Maar ik was dan ook geen Watergate-inbreker. Hoe belangrijkere schurk in het leven,

[p. 94]

hoe hoger het honorarium. Henry Kissinger schijnt 50.000 tot 100.000 dollar per uur praten te krijgen.¹²⁴

124 The New York Times, 22 april 1982,

26 april 1982

Ik bezocht de Poolse ambassadeur Bartoszek. We spraken een uur. Eerst moest hij een telefoongesprek met de rechterhand van Wim Kok afmaken, want het fnv wilde een bezoek gaan brengen aan Lech Walesa in Polen. Ik zat er voor een komende ontmoeting met vice-premier Mieczyslaw Rakowski. Kok was in december al in Warschau en bij die gelegenheid had de ambassadeur een ontmoeting met Rakowski voor hem gearrangeerd. Maar Kok was toen alleen naar Walesa gegaan en vertelde de ambassadeur achteraf bij thuiskomst geen tijd voor Rakowski te hebben gehad. Bij types als Kok gaat het erom bij thuiskomst te kunnen zeggen: ‘Ik was bij Walesa’. Sensatiezucht blijft de wens om werkelijk geïnformeerd te raken steeds ondermijnen. Omdat deze Walesa nu in het nieuws is als de held van Polen, rent alles achter de man aan, ook Kok. De ambassadeur had twee en een half uur met Wim Kok gesproken, had aangeboden met alle vakbondsleiders contacten te leggen, ook met hen die vast hadden gezeten en weer op vrije voeten waren, maar niet met Lech Walesa.

Hij bevestigde overigens dat Pieter Baaij met succes zaken deed in Warschau. Intussen kocht Nederland 1.100.000 ton steenkool in Polen. De eeg was massaal steenkolen in de vs gaan halen, nadat vanwege de staat van beleg in Polen Europese sancties waren uitgevaardigd. De steenkoolproductie was al van 205 miljoen ton in 1979 naar 165 miljoen in 1981 teruggelopen en vervolgens riep Walesa een algemene staking uit. ‘This was suicide for us,’ zei de ambassadeur.

Ik stelde voor dat hij een gesprek met Sicco Mansholt zou hebben. Hij zou ons in Wassenaar een lunch aanbieden. Ook was hij bereid de studenten van de groep van Michiel Bendien in Groningen toe te spreken.

Sonja bespreekt op televisie hoe koningin Beatrix zich tijdens haar bezoek aan Washington ontpopte, en hoe weinig wij haar hier hebben gezien zoals zij in werkelijkheid blijkt te zijn. Jammer dat ze als gesprekspartners twee kwallen koos: Harry van Wijnen en het Kamerlid Patijn.¹²⁵ Sonja probeerde beide heren op te jutten tot uitspraken dat het de hoogste tijd werd dat de majesteit zich hier ook meer zou profileren zoals zij werke-

125 Hij was ooit de danspartner van Beatrix, en werd later burgemeester van Amsterdam.

[p. 95]

lijk is. Maar in dit opzicht had zij zich de moeite kunnen besparen. Er kwam niets in die richting uit.

27 april 1982

Piet Becht heeft kasten getimmerd voor Peters kamer.

Ernst van Eeghen vertelde dat senator Sam Nunn minister Al Haig had geraadpleegd of hij kon deelnemen aan een ontmoeting op Berkenrode met de voorzitter van de Opperste Sovjet, Chitikov. Haig had geantwoord: ‘It is a Soviet trick and the meeting should be avoided.’ Daar zie je weer van welk kaliber deze mijnheer Haig eigenlijk is. Het gevolg is dat Nunn niet deelneemt en niet komt, zoals trouwens was te verwachten.

Ernst heeft nu de New Yorkse advocaat Ernie Gross op een aantal zaken gezet om toch medespelers te krijgen voor een Berkenrode-meeting. De senatoren Mathias en Cranston worden gevraagd. Gross zou ook contact opnemen met professor Marshall Shulman aan Columbia University. Hij houdt ook contact met Mansholt. Van Eeghen vond de oprichting van een Mansholt-pressiegroep (zonder Amerikanen) een uitstekende gedachte. De bal ligt nu bij Mansholt. Wat een ramp dat hij nu eerst die zeiltocht wil gaan maken.

De conciërge bij Van Eeghen haalde voor ons ieder een broodje ham en een broodje lever met een glas melk en een appel. Toen hij zag dat ik mijn broodje lever niet aanraakte, griste hij het voor mijn neus weg om het met grote happen op te eten. Uiteindelijk pakte hij ook mijn appel. Hij is dan ook walgelijk corpulent. Ik begrijp zoiets niet. Het is gedrag van een ongelikte beer, de koopman van de Herengracht met een kantoor daterend uit de 17de eeuw!

Mansholt belde later wat wijzigingen in de interviewtekst door waarna ik het artikel naar Hervormd Nederland heb gestuurd. Hij is akkoord op 7 mei met de Poolse ambassadeur te lunchen.

28 april 1982

Claudia Stendl telefoneerde vanuit paleis Laxenburg bij Wenen om namens Gvishiani te vragen of ik McGeorge Bundy wilde laten weten of zij elkaar op 8 en 9 juni in Oostenrijk zouden kunnen ontmoeten. Ik berichtte McGeorge Bundy meteen.

Eduard kwam me ophalen. We reden in zijn Renault naar Berkenrode voor de lunch. Erika van Eeghen ontving ons hartelijk. We aten een omelet op het terras.

We hadden een kleine botsing over de kruisen op het Museumplein voor het ikon-team. Zij ziet dit als een belediging tegenover de vs. Maar niemand hier schijnt bereid om na te denken

[p. 96]

over het fascistische optreden van Washington in Midden-Amerikaanse landen, waarbij tal van quislings het vuile werk voor Reagan doen, zoals Seyss-Inquart dit voor Hitler in dit land deed. Het is dat zij het was en ik erg op haar gesteld ben geraakt, onvergelijkelijk veel meer dan op Ernst, dat ik niet ben weggegaan en to hell heb gezegd. Dit zijn principiële zaken in het leven.

Ik maakte met Eduard een wandeling door het park rond Berkenrode. Bij de vijver zei hij: ‘Het lijkt wel een paleistuin.’ Ik ben blij dat ik hem van Erika kon laten meegenieten.

Om 13:30 uur ben ik naar het huis gewandeld, wat door Ernst verhuurd wordt aan de firma Laimböck. Ik sprak met de inkoper van leer, Kleinhout, in een poging de Weense leren paspoortetuis aan de man te brengen. Hij dacht dat vooral België en West-Duitsland potentiële afnemers zouden kunnen zijn. Dat ziet er gunstig uit. De introductie van Ernst van Eeghen deed wonderen denk ik.

Daan Dijksman schreef een omslagverhaal voor Haagse Post over de hofhouding, wat uitstekend is. ‘Als men in dienst van Hare Majesteit is,’ aldus de voormalige privésecretaris van Beatrix en Claus, C.J. van Schelle, ‘pleegt men daarover, noch over zichzelf te spreken.’ De entourage van de koningin is inderdaad een curieus gezelschap. Kapitein-ter-zee Pim Osieck is ook nog steeds hofmaarschalk.¹²⁶

126 Haagse Post, 1 mei 1982. Mijn ouders hebben van 1960 tot 1972 de bungalow van de familie Osieck in Huis ter Heide gehuurd.

[p. 97]

Er zal wel erg weinig naar buiten komen van wat er zich aan het hof werkelijk afspeelt. Knap dat Daan nog zoveel verkwikkende details wist te verzamelen. Osieck kwam al in 1970 als adjudant van de koningin naar Soestdijk. Vandaar waarschijnlijk die bungalow in Huis ter Heide.

In Indonesië is bekend geworden dat het leger van Suharto toestemming heeft om op iedereen te schieten wanneer men probeert de openbare orde te verstoren. Het hoofd voor nationale veiligheid, admiraal Sudomo, heeft dit bekend gemaakt. Suharto blijft een moordenaar. Er zijn al 28 personen bij incidenten rond de verkiezingen in Indonesië om het leven gekomen.

De Britse invasiemacht op de Falklandeilanden verstevigt het in San Carlos gevestigde bruggenhoofd. Ze zijn met Argentijnse Canberra bommenwerpers bestookt. Wat een rampzalig en volkomen overbodig oorlogje wordt daar gevoerd!

29 april 1982

Mannesmann zendt de gasbuizen bestemd voor de energiepijplijn naar Siberië, via de haven van Rotterdam naar de ussr. Er worden jaarlijks 75 tot 100 sovjetschepen ingezet voor dit doel. Een ander gedeelte vertrekt uit Hamburg.

Margaret Thatcher heeft in het Lagerhuis benadrukt: ‘As long as the Argentines refuse to comply with the Security Council resolution [over teruggave van de Falklandeilanden aan Groot-Brittannië, wo] we must continue to intensify the pressure on them. And we must not abandon our efforts to re-establish our authority over our own territory and to free our own people from the invader.’

Juridisch heeft zij gelijk maar toch vind ik het bespottelijk om een oorlog te voeren over een eilandje aan het andere einde van de wereld.

Intussen heeft de Organization of American States (oas) in Washington een resolutie aangenomen waarin de Argentijnse soevereiniteit over de Falklandeilanden wordt bevestigd. De vs, Chili, Colombia en Trinidad and Tobago onthielden zich van stemming.¹²⁷ Het Westen opereert voor de zoveelste maal op de verkeerde golflengte, in strijd met nieuwe realiteiten in de wereld.

127 The New York Times, 28 april 1982, door Barbara Crossette.

[p. 98]

30 april 1982

Hare Majesteits verjaardag wordt in Zuidlaren gevierd. Teveel geveinsde charme en lachbekkerij. Wat een theater. Premier Van Agt heeft gezegd, dat zij ‘het afgelopen jaar ons land grote faam bezorgde en de genegenheid voor Nederland is verbreid en verdiept’. Die man kletst ook maar wat in de ruimte.

Ik heb dit jaar nog niet gezorgd voor het planten van bloemetjes op het graf van mijn ouders.

1 mei 1982

Er is ter gelegenheid van Nel Oosthouts¹²⁸ 80ste verjaardag een bootvaart van Muiden over de Vecht via Pampus terug naar Muiden. Ik breng het niet op. Eduard komt.

De Belgische socialist Claude Dejardin heeft in de assemblee van de Raad van Europa gezegd dat Luns uit de navo verwijderd diende te worden. Waarom pas nu? En waarom moet je socialist zijn in Europa om zoiets nodig te vinden? Hij had er als professionele leugenaar nooit benoemd mogen worden. Wim Koole heeft mijn brief beantwoord.¹²⁹

Ik heb een heerlijke dag gehad samen met Ed. Eerst lunch en seks en daarna de film La Femme d'à côté gevolgd door diner bij de Chinees in de P.C. Hooftstraat. Er moet nog meer inhoud komen aan ons samenzijn. Hij had een moedereend gezien die was doodgereden langs de grote weg. Het mannetje stond er overheen gebogen. Hij vond de film tragisch ‘met een Shakespearean ending’.

Generaal Nasution heeft aan Sjerp van der Vaart een interview gegeven dat bijna paginagroot in de Haagsche Courant staat. Deze man is een even grote verrader als Suharto, met dit verschil dat hij al vrijwel direct na de onafhankelijkheid met subversieve activiteiten tegen Sukarno is begonnen. Nu is hij als gevolg van besluiteloosheid en lafhartigheid al jaren geleden door Suharto buitenspel gezet. Hij doet niet anders dan bouderen en zich beklagen over het ‘militaire regime’, dat zich niet aan de grondwet houdt. Als iemand zich vanaf het begin niet aan de grondwet stoorde, was het deze Nasution.

De verslaggever maakt een snoepreisje voor de gpd naar Indonesië, weet niets van de historie en de achtergronden en komt met een totaal verkeerd verhaal in zijn krant. Zo is het altijd gegaan en zo zal het wel altijd blijven gaan. De historie hangt van dit soort mank gaande verhalen aan elkaar, zeker bij redacties. ‘Indonesië leeft op een vulkaan,’ zegt Nasution. Dat wordt

128 Zie ook Memoires 1964-1966 e.v.

129 Zie bijlage 20.

[p. 99]

al gezegd sinds Suharto aan het bewind kwam middels hoogverraad en een met behulp van de cia opgezette coup.

Bij The New York Times gaat het precies zo. Pamela Hollie is voor de verkiezingen naar Djakarta gezonden.¹³⁰ Suharto noemt de verkiezing ‘a celebration of democracy’. Iedereen in het land weet dat Golkar, de partij van het leger, moet en zal winnen. Hollie deed haar best, maar haar kwartpagina lange reportage geeft in de verste verte niet weer wie deze Suharto is en wat er werkelijk in Indonesië aan de hand is.

President Reagan heeft nu openlijk de zijde van Engeland gekozen en Argentinië beschuldigd van agressie op de Falklandeilanden. De missie Haig is dus mislukt en beëindigd. Londen is begonnen met een blokkade van het eiland.¹³¹

Het is toch niet te geloven dat de bvd twee leden van de psp in Eindhoven heeft gebruikt om te spioneren wat er binnen het partijbestuur gebeurde. De psp is gewoon een politieke partij. Mag de bvd dit doen omdat het om links gaat? Dit slaat nergens om. Gestapomethoden.¹³²

Mr. J.J. Abspoel, officier van justitie gaat met pensioen. Elseviers Magazine noemt als hoogtepunten in zijn carrière het proces tegen Gerard Reve en de bezetters van het Maagdenhuis. Voor mij zal hij altijd de man blijven die voor het eerst de nieuwe wet op de privacy in de praktijk toetste aan het incident in mijn huis waarbij Hofland een Telegraaf-journalist en fotograaf binnensmokkelde om geheime opnamen te maken van drie sovjetdiplomaten die bij mij te gast waren. Zo wilden de inlichtingendiensten en de Haagse overheid mij te schande maken als een met de sovjets en kgb collaborerende journalist. Maar hierover rept de schrijver Jan van Hoof met geen woord.¹³³

130 The New York Times, 2 mei 1982.

131 The New York Times, 11 april 1982, door Bernard Gwertzman.

132 NRC Handelsblad, 28 april 1982.

133 Elseviers Magazine, 17 april 1982.

2 mei 1982

Mijn oude vriendje Randy Shilts heeft The Life and Times of Harvey Milk geschreven.¹³⁴ Het is het verhaal van de homobeweging in San Francisco en de moord op burgemeester George Moscone en homoleider Harvey Milk op 27 november 1978. Milk ging in de politiek toen hij 43 was en bereikte als homo een machtspositie en aanzienlijk invloed. Hij kreeg de bijnaam: The Mayor of Castro Street - de eigenlijke titel van Randy's

134 Randy Shilts, The Mayor of Castro Street: The life and Times of Harvey Milk, St. Martin's Press, New York, 1982.

[p. 100]

boek. Castro Street is het overwegend door homo's bewoonde gedeelte van San Francisco.¹³⁵

Deze periode van schrijven is een van de rustigste periodes ooit. Ik denk en denk en denk, met een niet aflatende stroom van ontdekkingen langs de neuro-paths of my brain. Het verwondert me eigenlijk. Ik ben er nog lang niet uit, maar mijn nieuwe manuscript komt langzaam uit de verf. Ed zei gisteren: ‘Ik denk dat je er nog een jaar over doet voor je alles hebt gevonden.’

Overigens lijkt de beschrijving van wat Eduard en ik beleven samen, ook in bed, absoluut nergens op. Zoveel kleine illustratieve details van hoe we eigenlijk zijn, wat we doen of denken en waar we van gedachten over wisselen, zijn eigenlijk niet op te tekenen. Misschien ook wel: maar ik kan het in ieder geval niet.

Op televisie was een discussie over ‘Onze vijanden de Russen’. Ze zullen de sovjets bedoelen maar dat leren ze niet meer. Deelnemers waren Mansholt, Bolkestein en Mient Jan Faber, Hollandse mijnheren die geen van drieën ene moer van het hete hangijzer, het rode gevaar, werkelijk afweten. Bolkestein komt natuurlijk weer met Stalin en diens gedrag aanzetten, ongeneselijk. Mansholt pleit ervoor het vijandsbeeld bij te stellen. Faber is veel beter, maar hij moet niet meegenomen worden in de commissie Mansholt die we beogen. De sovjets zijn helemaal geen vijanden van ons, dat heb ik de afgelopen tien jaar in de ussr ter plekke geconstateerd. Maar als je het zegt, word je als een rode quisling beschouwd.

Heb met opperste verbazing voor het eerst gelezen in dagboeken die ik in 1940-1941 heb geschreven. Mijn God, het is er allemaal, zoals ik altijd heb gezegd dat het er was. Er is ook veel troep maar daarnaast zijn er mooie details en nuances. Ik val van de ene verbazing in de andere, alsof ik naar een oorlogsfilm zit te kijken.

135 International Herald Tribune, 17 april 1982.

3 mei 1982

Ik las uit 1941 dat Theo op de ijsbaan tegen me zei: ‘Waar is de sleutel, ik vind jou iemand om die te verliezen, ik ken je nu een beetje.’ Ik lachte, maar ik was de sleutel inderdaad kwijt. Een andere scène was hoe we op De Horst 's nachts vanuit de bovenste ramen naar de donkere lucht keken en zagen hoe een geallieerde bommenwerper werd neergeschoten en hoe overstuur mam hiervan was. Mijn oudste broer Henk zei dat hij er met open lens een prachtige opname van had gemaakt.

[p. 101]

Deze notities overlezende, moest ik aan de uitspraak van Gerard Croiset denken: ‘Wie zal dit ooit allemaal lezen?’ Dat weet ik ook niet. Wat ik weet, is dat ik eens alle dagboeken zal en moet bewerken. Het is een tamelijk emotionele en soul-searching onderneming. Dat staat vast. Iets wat Lex Poslavsky me steeds heeft geadviseerd eens uit te voeren.

Wim Klinkenberg belde. Ik onderstreepte te walgen van de Sovjet-Cubaanse gedragslijn om zoete broodjes te bakken met de fascistische generaals in Buenos Aires. Dat doen ze trouwens met Suharto ook al jaren, niet Castro, maar wel het Kremlin. Ik begrijp het sovjetdenken in deze niet. Ik heb er met Olga Chechotkina van Pravda, vroeger ook de nodige gesprekken over gehad.

Nu wordt er bekend gemaakt dat Nederland waarschijnlijk toch gaat afzien van aardgasimport uit de Sovjet-Unie. Het zou de moeite waard zijn een onderzoek in te stellen hoe dit besluit onder Amerikaanse druk - met een Washingtonse marionet als Van der Stoel op Buitenlandse Zaken - tot stand is gekomen.

4 mei 1982

Ik ben met de trein en de bus naar Soest gegaan voor een bezoek aan mijn tante Yuut Mennega-Oltmans¹³⁶ Zij was oud en wankel geworden. Dat haar dochter Hetty, die in Engeland woont hersenproblemen heeft en zij haar twee jaar niet zag, maakt haar niet alleen verdrietig, maar ontneemt haar bovendien de lust verder te leven.

Er is een uitstekend gesprek met Bruno Kreisky in Newsweek verschenen.¹³⁷ Hij is terecht gekant tegen een Amerikaans dictaat over welke wapens er in Europa geplaatst moeten worden. Dat zullen we zelf wel uitmaken. Dan zegt hij anderzijds dat het absurd is de ussr te vertrouwen. Ik weet via Jermen Gvishiani dat Kreisky hem en andere sovjetautoriteiten een heel ander verhaal op de mouw spelt. Hij wordt in Moskou wel vertrouwd, dat is zeker.

Ook maakt hij voor eens en voor al duidelijk: ‘I am Jewish, but what I am not is a Zionist. I think that is an excessive nationalistic ideal.’ Zo is het precies. Bruno Kreisky spreekt zich ook weer eens uit tegen de Amerikaanse mentaliteit van bestraffen en blokkades instellen tegen iedereen en alles die zich niet bij Amerikaanse maatstaven neerlegt.

‘Een Britse duikboot heeft een Argentijnse kruiser tot zinken gebracht binnen de 200 mijlszone van Argentinië.’ Er zaten

136 De zuster van mijn vader.

137 Newsweek, 10 mei 1982, door Zofia Smardz.

[p. 102]

900 manschappen op die schuit. Mijn vriend generaal Knulst belde me. Hij is van mening dat de Britse duikbootcommandant veertien dagen zwaar arrest verdient, ‘want 200 mijl is 200 mijl, en 900 slachtoffers is teveel’. De PvdA-fractie in de Tweede Kamer heeft er vragen over gesteld aan minister Van der Stoel. Dan zijn ze aan een prima adres.

Intussen hebben Argentijnse vliegtuigen met een raket een Britse torpedobootjager tot zinken gebracht. Allemaal gekkenwerk.

nrc Handelsblad meldt dat Bertens van Buitenlandse Zaken heeft gemeld dat de getuigen van de moord op het ikon-team in El Salvador zijn gevonden. Wat zegt Van der Stoel nu? Dat het moord was, zou volgens hem immers niet zijn bewezen?

5 mei 1982

Ik kon lang niet in slaap komen na de afschuwelijke berichten over de verliezen aan mensenlevens in de Argentijnse wateren. Wim Klinkenberg belde gisteravond en had gehoord dat de Argentijnen hadden omgeroepen dat Margaret Thatcher in de menopauze terecht was gekomen. Het is dus een confrontatie tussen Latino machogeneraals en een Britse dame. Hoe krijgen ze het voor elkaar. Wat moet ik vanavond bij de Groningse studenten in hemelsnaam zeggen? De Britse oorlogsbodem was door Elisabeth ii te water gelaten en kostte in 1974 twintig miljoen pond. Een raket en weg. Laat ik maar over het brein spreken vanavond.

Luns heeft ook weer een duit in het zakje gedaan. Volgens hem vergroot de vredesbeweging de kans op oorlog. Altijd weer hebben breinen met de grootste bek moeite om het steeds snellere tempo van gewijzigde realiteiten bij te houden.

Tante Yuut vroeg waarom ik hoe dan ook mijn dagboeken teruglas, of dit nu prettige of onprettige herinneringen waren, het deed er immers niet meer toe. Het was beter het verleden te laten rusten. Het verleden rust in ieder geval. Het ligt gecodeerd en verankerd in het brein en van tijd tot tijd hebben er vulkanische erupties plaats en vraag je je af waarom? Waar komen ze vandaan? De uitbarstingen veroorzaken onrust en lijken uit het niets te komen, maar ze zijn juist het product van wat daar geschreven staat gedurende een periode van een halve eeuw. Juist in die petite histoire die we ons leven noemen, ligt alles besloten. Iedere manifestatie van ongeduld, woede, teleurstelling, ook gelukzaligheid, zijn uiteindelijk vanuit die klomp protoplasma in ons hoofd te verklaren. We moeten deze juist voortdurend heronderzoeken, analyseren, en steeds dieper naar

[p. 103]

ware herinneringen graven om het heden beter te begrijpen en te verklaren. Een dagboek is hierbij de meest betrouwbare en zuivere graadmeter.

Vorden, Het Enserinck

De moeder van Frank van Lennep kwam me met de auto van het station afhalen, bruin verbrand na een reis naar haar geliefde Zuid-Afrika.¹³⁸ Jetske van Lennep was ook thuis en prepareerde een heerlijke lunch. Het werd een plezierig weerzien. De twee zonen van Frank zijn in Kaapstad. Zijn vrouw is nog in Engeland. Mevrouw van Lennep vertelde dat Frank zijn gezin uitstekend verzorgd had achter gelaten. Ik bracht roosjes mee die een mooi plaatsje kregen.

Ik vertelde mevrouw Van Lennep uit de journalistiek te willen stappen om consultant te worden. Zij stelde hierop een gerichte vraag: ‘Hoe zullen je tegenstanders in Den Haag hierop reageren, dat zij dus toch gewonnen hebben en je de journalistiek verlaat?’ Het gaf me te denken, ook al was mijn onmiddellijke reactie: ‘Fuck them.’

Mevrouw Van Lennep scheen kritisch jegens de Falkland-expeditie van mevrouw Thatcher. ‘Is it worth it,’ was haar vraag. Terwijl zij de wereldsituatie omschreef als ‘very, very dark, if not hopeless’, maakte Jetske van Lennep een verschrikkelijke opmerking: ‘You have lived so long, what do you care?’ Ik was geschokt. Moeder Van Lennep, met haar alerte reacties en scherpe blik, keek eerst naar mij voor zij antwoord gaf, alsof zij wilde weten of ik had begrepen wat er was gebeurd. Misschien kon ze dit niet opmaken en vervolgde: ‘Het interesseert me immens wat er allemaal gaat gebeuren.’ Zij leest alles wat los en vast zit, ook buitenlandse bladen en is een echte diplomatenvrouw. Ik deed overigens mijn best om niet te laten merken dat ik haar dochters ongelofelijke botheid had opgemerkt. Eerst wilde ik er ook niet meer aan denken en het vergeten maar omdat ik er steeds weer aan moet denken, noteer ik dit incident alsnog. Het deed pijn.

Ik was om 17:30 uur bij Michiel Bendien in Groningen. Hij heeft al drie jaar een vriendschap met een man in Israël, die kanker heeft. Hij is onzeker over zijn toekomst en weet niet goed wat te doen nadat hij is afgestudeerd. Dan is hij 34 jaar. Hij is aardig, maar inwendig erg nerveus. Hij maakte veel werk van het avondeten. Er kwamen zes of zeven studenten. Het werd een genoeglijke avond.

138 Haar man was tijdens de oorlog gezant in Pretoria. Het werd hun lievelingspost en zij moedigde mij steeds aan naar Zuid-Afrika te gaan, wat ik uiteindelijk deed.

[p. 104]

6 mei 1982

Ik logeerde bij Jan Kikkert, die al bij het ochtendgloren naar zijn werk ging.

Hoogeveen - Zwolle

‘Love can remain silent and often unfelt, part of the condition of a contract long ago made and therefore almost forgotten.’¹³⁹ Geldt dit niet voor zoals het nu tussen Peter en mij is?

Ik stopte in Baarn om een bezoekje te brengen aan mevrouw Van Dijk. Zij vroeg weer vele malen waar mijn broers waren en wat zij deden. Net als ik antwoord had gegeven, stelde zij dezelfde vraag opnieuw. Erg triest. Een bezoekje wordt steeds moeilijker.

Hofland en Brugsma schreven allebei over de Falkland-crisis. Met ogen dicht kies ik toch voor Brugsma.

In Hilversum ontmoette ik Hans Jacobs en Joop van Zijl in een Indonesisch restaurant. We bespraken de problemen rond de niet nagekomen afspraken om films te maken middels mijn contacten en kwamen op een bedrag van acht- tot negenduizend gulden uit. Ik stelde voor interviews te maken voor de vara met Carlos Rafael Rodríguez, de vice-president van Cuba, waar Hans direct voor was, met Walt Rostow, McGeorge Bundy, Rakowski in Polen en last but not least een film over de gaspijplijn vanuit Siberië. Joop van Zijl maakte de aantekeningen.

Bij thuiskomst lag er een brief van oud-ambassadeur Romanov uit Moskou.

Ik was moe, viel in slaap en Eduard was al een kwartier in huis voor ik wakker werd en hem in mijn werkkamer zag zitten. We hadden een diepgaand gesprek, ook over onze relatie. I tried every trick in the book, but he refused sex. ‘Je moet me er niet iedere keer doorheen trekken,’ zei hij en ging om 22:15 uur weg. De El Salvadoraanse verzetsstrijder Martin, heeft tijdens een persgesprek in Den Haag

139 Willard Gaylin, Feelings, Harper & Row, New York, 1978.

[p. 105]

verklaard dat het ikon-team op 17 maart doelbewust door het leger van El Salvador werd geliquideerd. Hij is de enige overlevende ooggetuige van wat er gebeurde. Onvoorstelbaar wat hier onder auspiciën van de Amerikanen is gebeurd.

7 mei 1982

Er lag ook een lieve brief van mejuffrouw Büringh Boekhoudt.¹⁴⁰

Ben nog erg onder de indruk van het gesprek met Eduard gisteren. Zijn broer gaat scheiden, wat binnen het gezin een emotionele explosie heeft veroorzaakt. Nadat hij was vertrokken, viel ik terug in de schok die de herlezing van de emoties uit mijn jeugd heeft teweeg gebracht. Hoe ik tussen De Horst en het in huis zijn bij de familie Van Dijk in Baarn heen en weer werd geslingerd. Een dagboek schrijven is sindsdien een dwangneurose geworden als oplossing van de crisis waarin ik verkeerde. Maar schrijven lost niets op. Dit dagboek suste mijn eigenlijke gebrek aan being in touch with reality in slaap. Uitstel van executie.

Vervolgens ging ik in op allerlei relaties met vrienden, Peter, Erik, Martin, maar geen van allen waren een werkelijk antwoord op waar ik het meeste naar verlangde: de omstrengeling van de Ene. En zij die mij hun affectie wel schonken, Micheline, Inez, Frieda: die omstrengeling ervoer ik als een verstikking, onmogelijk voor mij om te hanteren.

En terwijl ik dus in een extreem sombere stemming was (voor mijn doen erg ongewoon), arriveerde uit New York The Universe Within van Morton Hunt.¹⁴¹ The New York Times publiceerde 24 januari 1982 een bespreking. Ik heb dit boek toen ogenblikkelijk besteld. Ik begon meteen te lezen. ‘The mind is the quintessence of our humanity’, staat al op pagina veertien.

Ik kan niet ophouden met lezen. Een enorme oppepper na het verdriet over Eduard. Ik ben jegens hem in een vreemde stemming. Het voelt vreemd hem voorlopig niet te ontmoeten. Ik zei zelf: ‘Laten we om te beginnen elkaar tot september niet zien.’ Hij herinnerde zich ons allereerste gesprek op Amerbos waarbij ik met klem had verklaard me aan niemand te willen binden. Dat was op dat moment ook de waarheid. Ik had toen geen idee wat zich tussen Eduard en mij zou gaan ontwikkelen.

140 Zie bijlage 21.

141 Morton Hunt, The Universe Within: A New Science Explores the Human Mind, Simon & Schuster, New York, 1982.

[p. 106]

‘Cognitive science is an amalgam of psychology, psycholinguistics, computer sciences, psychobiology, anthropology and philosophy,’ aldus Morton Hunt. ‘Cognitive scientists hold that the human mind is highly complex and thoroughly admirable, that one cannot understand human behavior without knowing what goes on in it and, most important, that it can be scientifically investigated.’

Opzienbarend vind ik: ‘More than a hundred institutions of higher learning now offer courses how to think better, based on recent research in problem solving and creativity.’ Ik doe hele nieuwe ontdekkingen.

‘Memory as information processor’:

8 mei 1982

Wibo van de Linde zegt in tros-Aktua, dat hij zeker weet dat het consulaat-generaal van de vs niet open gaat zolang de kruisen voor het ikon-team er staan. Burgemeester Polak, ook zo'n held op sokken, verklaarde 22 april al dat de kruisen weg moesten. Er zou ergens anders een monument voor het ikon-team komen. Max van der Stoel verklaarde 6 mei in het parlement niet te kunnen zeggen wanneer het Amerikaanse postkantoortje weer open zou gaan. Wat ik hoorde van Morey Bell, wat Wibo hoorde en wat Van der Stoel hoorde zal hetzelfde zijn geweest. Max weet dus precies wat er aan de hand is, maar hij zat weer de kool en de geit te sparen.

Vanmorgen bleken twee van de vijf kruisen te zijn omgezaagd. Polak heeft nu gedecreteerd dat de vijf kruisen weg moeten en de gemeenteraad heeft dit besluit goedgekeurd met alleen ppr, psp en cpn tegen. Wat een stel labbekakken om voor de Yan-

[p. 107]

kees door de knieën te gaan. We zijn toch als volkje geen knip voor de neus waard. Morey Bell heeft zijn zin, zij het dan niet per 30 april.

Billy Graham is in Moskou. Dit zal Ernst van Eeghen prachtig vinden. Dat ze die man hebben binnengelaten. Wat moet je met dit geklets. Hij had een ontmoeting van drie uur en vijftien minuten met Georgii Arbatov. Bij het scheiden van de markt merkte de evangelist tegen de Associated Press over Arbatov op: ‘I have met a very wonderful official here.’ Graham heeft zelfs een preek in Moskou afgestoken.

Ronald Reagan, braaf geflankeerd door Nancy, stelt een amendement tot de grondwet voor waarbij vrijwillig gebed in scholen zal zijn toegestaan. Hij zei dit tegen 120 religieuze leiders, die voor dit praatje in de Rose Garden van het Witte Huis waren verzameld. Hij zei onder meer: ‘Prayer has sustained our people in crisis, strengthened us in times of challenge and guided us through our daily lives since the first settlers came to this continent.’ Een normaal mens zou dus langzamerhand de balans opmaken en nieuwe realiteiten in de wereld en de samenleving onder ogen zien en een nieuw verhaal of middel bedenken om ons door crises, uitdagingen en het dagelijkse leven te helpen. Niet Billy Graham. Niet Ronald Reagan. Deze heren zijn stil blijven staan en vergiftigen het milieu met deze achterhaalde praatjes die door de kudde als zoete koek worden geslikt. Volgens Reagan was het mooiste plaatje uit de geschiedenis George Washington op de knieën bij Valley Forge in de sneeuw. ‘That image personifies a people who know that it is not enough to depend on our own courage and goodness. We must also seek help from God our father and preserver.’¹⁴²

De farao's van Egypte luisterden naar de stemmen van hun goden bij het besturen van het oude Egypte. Voor Reagan is er de afgelopen drieduizend jaar niet al te veel gebeurd of nieuws te melden blijkbaar. Hij bazelt gewoon verder.

142 The New York Times, 7 mei 1982, door Howell Raines.

9 mei 1982

Moederdag.

De wereld staat op zijn kop over 20 doden op een Brits fregat of 200 (van de 900 bemanningsleden) doden op de Argentijns kruiser. Intussen worden duizenden mensen afgeslacht in een waanzinnig gevecht tussen Iran en Irak, dat al twintig maanden duurt en wat geen nieuws meer is. Absurd.

[p. 108]

Het is het mooiste weer van de wereld.

Tennisser Guillermo Vilas is een lekkere kerel.

Om 17:00 uur ging de telefoon. Ik verwachtte dat het Eduard was maar het was Peter. Hij zat nog in Londen terwijl ik steeds dacht: hij heeft een schitterende overtocht met de boot. Ik heb zelfs alles gereed voor een heerlijk maal. Hij is toch wel erg nonchalant in zulke zaken.

10 mei 1982

Het is precies zo'n stralende, zonnige dag als op 10 mei 1940, een dag om nooit te vergeten.

The New York Times meldde dat Reagan in Eureka, Illinois voor studenten een belangwekkende rede heeft afgestoken waarin hij ‘a major shift in his own dealing with the Soviet Union’ zou hebben gemaakt. Ik geloof er absoluut niets van maar het staat er.¹⁴³ Ook heeft Reagan een verdere reductie in atoomraketten aangekondigd. Het klinkt te mooi om waar te zijn.

Ik lees in de tuin in Morton Hunt. In lange tijd heeft een boek me niet zo geboeid. Mind and brain zijn onderwerpen die mij al sinds begin jaren zeventig bezighouden. De Club van Rome en alle daaropvolgende door mij geïnterviewde wetenschappers hebben mij op dit spoor gezet. Cognitieve onderzoeken gaan na hoe de werkelijkheid zich verhoudt tot hoe mensen in hun brein die werkelijkheid interpreteren. Er worden vragen gesteld als: ‘Is the mind, the thinking self, something incorporeal - something like soul and spirit? If so, how and in what place does it store its ideas and conduct its processes? Why does it need the physical brain to manifest itself. Who or what thing chooses when we make a choice - a neuron or a string of neurons? What caused them to choose - some other neuron? Must we hypothesize a ghost in the machine?’

Hunt stelt: ‘What does intrigue cognitive scientists is the machinery by which the mind manipulates its own symbols for objects and occurrences in the outside world (however distorted those symbols may be), comes to some conclusions about them and then proceeds to deal with the outside world on the basis of its conclusions.

De titel van het boek verwijst hier naar:

Morton Hunt vertelt hoe twintig jaar geleden een revolutie broeide onder psychologen tegen de toen overheersende school van behaviorisme. Zij weigerden namelijk om gedach-

143 The New York Times, 10 mei 1982, door Bernard Gwertzman.

[p. 109]

tenprocessen onder de loep te nemen. Juist rond die tijd begonnen ‘computer science, linguistics, formal logic, neurology, anthropology, neurology and child-development studies’ hun invloed te doen gelden op het denken. ‘Imagine,’ schrijft Hunt, ‘not sixteen but ten billion neurons in the cortex alone (a hundred billion, if you include the interior of the brain) - each of them connected to hundreds of others by anywhere from 1.000 to 10.000 synapses or relay points. As for the total number of interconnections and pathways through your brain, it must be in the trillions. The human brain has an astronomical number of pathways through its cells, with the result that nay neuron or group of neurons can contact a vast number of others via innumerable circuits.’

‘Most neurons have a single large branch, the axon, extending out some distance from the cell body and ending in terminal fibers or smaller branches: its job is to send outgoing messages to other neurons. Each neuron also has a set of many smaller branches, the dendrites, whose job is to receive incoming signals from other neurons. The message of one neuron crosses the synaptic gap to another neuron by means of a complicated event: an electrical impulse traveling down the axon manufactures and releases into the gap a burst of molecules of norepinephrine, dopamine, or any one of some twenty to thirty other “neurotransmitter” substances.’

Enkele pagina's verder vond ik een diagram over ‘the flow of information into and within the mind’.

[p. 110]

Het is alsof ik al heel lang op dit boek met deze vitale informatie, waarin ik zo geïnteresseerd ben, heb gewacht. Alle eerdere gesprekken met Margaret Mead, José Delgado, Skinner, Carl Rogers, Noam Chomsky en noem maar op, worden nu aangevuld met vitaal belangrijke gegevens waar ik wel te hooi en te gras over las, maar nooit in 400 pagina's samengevat.

Ik val van verbazing in verbazing. Aunty had gelijk dat mijn kennis over het onderwerp mind, waar ik over wil schrijven, nog veel te ver beneden Amsterdams peil ligt.

Ik was in de tuin toen Peter uit Londen arriveerde met een bos bloemen. Hij smulde van de vis en ons lievelingsmaal van gebakken aardappeltjes met sla. Hij vond zijn tuinkamer super geworden. Het was erg prettig dat hij er weer was, in strijd met mijn innerlijke gejeremieer over alleen willen zijn. Mensen zijn ondingen. Ik voel me permanent schuldig tegenover hem en tekort te zijn geschoten.

Er arriveerde een telegram van McGeorge Bundy. Ik zal morgen Claudia Stendl¹⁴⁴ in Wenen bellen (zie pagina 111).

144 De secretaresse van Jermen Gvishiani op IIASA.

11 mei 1982

Het El Salvador Komitee gaat de kruisen op het Museumplein bewaken. Ze verwachten een actie om ze weg te halen.

The New York Times brengt een uitgebreide reportage over een nieuwe aandoening onder homoseksuelen die de gezondheids-

[p. 111]

autoriteiten alarmeert. Het schijnt een ontregeling van het immuunsysteem te zijn, welke voornamelijk homo's treft. Er zijn 335 gevallen geconstateerd en reeds 136 van hen zijn er aan overleden. Men denkt dat het een onbekende vorm van kanker is, Kaposi sarcoma, en onderzoekers noemen het aid voor Acquired Immuno-deficiency Disease, of anders grid voor Gay-Related Immunodeficiency. Heel griezelig allemaal.¹⁴⁵

Ze zijn bij de bvd toch echt mesjogge. Een mijnheer Will Gunnewegh werd aan de cia uitgeleend om op de Falklandeilanden te spioneren. Ook zou hij in Zuid-Georgië de bodem van onderzeebootjagers van de Sovjet-Unie op elektronische apparatuur hebben moeten onderzoeken. Hij zat daarvoor zes maanden op een Noors schip zonder ooit de onderkant van een oorlogsbodem van de sovjets te hebben gezien. Hij knokte jarenlang voor een bvd-pensioen, wat uiteindelijk werd toegewezen.¹⁴⁶

Prins Claus is in Nairobi op een milieuconferentie. Ik kan me nauwelijks voorstellen dat Stockholm al weer tien jaar geleden was. Overigens is Claus niet meer, zoals in New Delhi, voorzitter van de Nederlandse delegatie. Hij wordt nog meer afgeschermd.

Eduard was hier vanmiddag. Ik forceerde andermaal seks terwijl het duidelijk was dat hij het eigenlijk niet wilde. Ik was van de hele geschiedenis in diepe verwarring. Ik neem me voor hem met geen vinger aan te raken, maar du moment hij in mijn radius zit, zou ik hem op kunnen eten. Toen Peter later thuis kwam, heb ik hem exact mijn dilemma uiteengezet. ‘Zo pre-

145 The New York Times, 11 mei 1982, door Lawrence Altman.

146 De Volkskrant, 11 mei 1982.

[p. 112]

cies heb je me het nog nooit verteld. Ik ben ontdaan,’ was zijn reactie. Hij adviseerde rustig de relatie met Eduard voort te zetten. ‘De tijd zal alles leren.’ Toch ben ik zelf ervan overtuigd dat ik hem moet loslaten. Maar hoe? Hij is zo zalig en nooit eerder heb ik een jaar lang de heerlijkste seks gehad met een en dezelfde persoon.

Morey Bell heeft zijn zin. Vandaag zijn de ikon-kruisen weggehaald. De gemeente en mijnheer Polak zetten pneumatische boren in om het karwei te klaren. Walgelijk.

Professor Henry Kamin retourneert het Philip Handler-manuscript en schijnt nu ook zijn bedenkingen te hebben of het wel publicabel is. Wat een ellende. Ik had het Handler beloofd. Als hij niet zou zijn overleden, zouden ze het niet hebben gedurfd het zo te behandelen.¹⁴⁷

Ik zie dat An Salomonson van nrc Handelsblad een geding bij de Raad van State tegen Buitenlandse Zaken heeft aangespannen, om in het bezit te komen van een verslag van ambassadeur baron Speyart van Woerden betreffende zijn onderzoek in El Salvador naar de omstandigheden waaronder het ikon-team om het leven kwam. Ze houden in Den Haag vitale informatie voor de pers achter. Het wordt tijd dat zo'n geding gebeurt: prima.

147 Zie bijlage 22.

12 mei 1982

De Volkskrant beklaagt zich in het hoofdartikel illusie over de slechte behandeling van Wim Bartels van het ikv op het Interkerkelijk Vredesberaad in Moskou. Bartels is op hoge poten weggelopen nadat hij ontdekte dat bij een werkgroep geen journalisten werden toegelaten. De zelfoverschatting van Nederlandse mannetjes die naar Moskou gaan, kent geen grenzen. De Volkskrant gaat er nog serieus op in ook.

Een West-Duitse jongen van zestien jaar speelt op televisie een pianoconcert van Mendelssohn.

Ik zie Peter in de verte aan komen lopen. De sfeer is heel plezierig nu. De dag samen was vrijwel als vanouds. Hij heeft weer kleur na het Londense stadsleven.

Alexander Solzjenitsyn heeft een uitnodiging van Reagan om te komen lunchen, afgewezen. Ik zou wel eens in die mans brein willen kijken, nu hij eindelijk weet waar de vs voor staan sinds hij er woont.

Morton Hunt: ‘A brain-wave recording shows the composite effect of innumerable neural events but does not portray spe-

[p. 113]

cific thoughts: and even the recording of a single neuron's firing portrays an electrochemical event, not a meaning. In short, thoughts become observable only when they are expressed, and while a limited number can be expressed through gestures or grimaces, nonverbal symbols such as those of mathematics or art, and demonstration (playing an instrument, for instance), most thoughts have no perceptible form except that of spoken or written language. Many child development psychologists therefore regard language as “the window of the mind” and peer through words to see the thought processes inside.’

Het boek bevat een hoofdstuk: why most of what you have heard about memory is better forgotten. ‘The reality of the trillions - or quintillions - of neural events that make up memory is incomprehensible,’ aldus Hunt, ‘but the overall process of memory itself can be likened to some comprehensible object or action.’

‘The late John von Neumann, the distinguished information theorist put the figure that the lifetime capacity of the average human memory at the figure of 2.8 times 10²⁰ 280 quintillion - that is 280.000.000.000.000.000.000 bits of information. To be sure, Von Neumann has assumed that nothing ever is truly forgotten.’

Wat zit er eigenlijk in die drie pond protoplasma, of iets meer, in ons hoofd verborgen? We weten er geen moer van en toch lopen we levenslang met die roze soep in ons hoofd rond, die zo beslissend is voor ons wel en wee. De gemiddelde volwassene, schreef Hunt in The New York Times, ‘holds at 500 times as much information as the entire Encyclopaedia Britannica.’¹⁴⁸

In The Universe Within plaatste hij een schematische weergave van hoe het menselijk geheugen werkt (zie pagina 114).

148 The New York Times, 24 januari 1982.

13 mei 1982

Ik heb het boek van Morton Hunt uit. Een ware shake-up in mijn brein.

Peter en ik gingen naar Thermos. Peter zat aan de bar met iemand te praten. Ik observeerde hem van een afstand en werd overmand door liefdesgevoelens - pure liefde - en kreeg er tranen bij. Later voegde hij zich weer bij me. Ik vertelde wat ik zo juist had gevoeld. Hij streek even met een hand over mijn hoofd. Toch kon ik niet zuiver onder woorden brengen waar-

[p. 114]

om ik zo emotioneel was geworden. Eerst gaf ik als verklaring: ‘Because of the future, I worry so much for you.’ Dit verontrustte hem omdat hij weet dat ik Croisetiaanse neigingen heb, maar ik dacht niet aan iets fataals; meer over hoe hij zijn leven zou besteden en indelen. Hij zei dat een vrouw in Londen - Peter en Edwin hebben de gewoonte naar waarzegsters te gaan - had gezegd dat hij moest oppassen voor een geelgekleurde auto. Voetelink heeft een memorie van grieven opgesteld tegen de uitspraak van de Haagse rechter.¹⁴⁹ Hij wil ook ambassadeur Leopold in New Delhi als getuige oproepen. Zelf heb ik na al het gedonder niet meer zoveel zin in die affaire. Afgezien van de vraag of de nvj mij zal blijven steunen.¹⁵⁰

Ik had Wim Koole van ikon geschreven dat ze de rijksrecherche moesten inschakelen om uit te vinden wat de rotzakken op Buitenlandse Zaken achterhielden, ook ten aanzien van Speyart van Woerden. In een brief van 12 mei 1982 antwoordde hij: ‘Het is ondenkbaar, dat de ikon zou kunnen bewerkstellingen dat bij een kwestie met regeringsbetrokkenheid in het buitenland zonder bemiddeling van Buitenlandse Zaken de rijksrecherche zou kunnen worden ingeschakeld.’

En verder: ‘Waar wij momenteel het meest gespannen op wachten, is de ondervraging van de Salvadoraanse legerpatrouille, die zou kunnen plaatsvinden als de vs zich houden aan de aan Van der Stoel toegezegde bemiddeling.’

Billy Graham heeft in Moskou verklaard dat in de ussr ‘in ruime mate godsdienstvrijheid bestaat’. De lul. Het verbaast me

149 Zie bijlage 23.

150 Verploeg trok de steun inderdaad in.

[p. 115]

niets. Tot voor zijn bezoek aan Moskou riep hij van Amerikaanse kansels dat de Sovjet-Unie het werk van de duivel was. Nu dit. Graham had nog een belangwekkende overpeinzing te bieden: ‘In de vs moet je miljonair zijn om kaviaar te kunnen eten.’ De man is kind aan huis bij achtereenvolgende Amerikaanse presidenten; vanwege diens ‘lucide’ brein? nrc Handelsblad plaatste Graham met Georgii Arbatov op de voorpagina.¹⁵¹

Wat zal Arbatov zich met deze idioot geamuseerd hebben.

Terwijl ik enorm nerveus vanwege Eduard zou moeten zijn, ben ik innerlijk over onze relatie juist erg rustig. Waar komt dit gevoel van zekerheid vandaan?

Het avondzonlicht schijnt precies op het portret van mijn moeder, waarop ze als zestienjarig meisje te zien is, gefotografeerd door mijn grootvader Poslavsky. Als dit gebeurt en ik het zie dan raakt het me altijd weer. Het brengt een gevoel van heiligheid. Vreemd.

151 Zie bijlage 24.

14 mei 1982

Eduard kwam tegen 11:00 uur. Mevrouw Hornkamp was druk in de weer. Dames willen altijd vitrages wassen. Later eindigde ik toch weer met Eduard in bed. Het was even zalig als altijd. ‘I love you,’ zei ik. ‘I know,’ was zijn antwoord. Hoe kan dit nu, terwijl ik me heilig had voorgenomen om koel te blijven en mijn handen thuis te houden. Hij reageerde fysiek volledig, zalig. Treurig eigenlijk hoe beperkt zo'n unieke ervaring op papier overkomt.

In El Salvador is een Amerikaan, Joseph Anderson, gesneuveld. Dan weet je toch hoe laat het is?

Sirhan Sirhan, de moordenaar van Robert Kennedy, heeft vanuit Soledad Prison gezegd, dat Robert Kennedy hem zijn vrijheid zou hebben gegeven indien hij nog had geleefd. Hij is nu 38 jaar en van mening dat veertien jaar in de bak lang genoeg is geweest. Zes Israëlische officieren hebben een persconferentie gegeven en het gedrag van Israëlische soldaten tegen Arabische relschoppers veroordeeld. Zij hadden minister van Defensie Ariel Sharon eerst willen spreken, maar toen deze weigerde hen te ontvangen, zijn ze voor het voetlicht getreden.

De soldaten, die bijvoorbeeld met stenen worden bekogeld, hebben opdracht om op voeten te schieten. Het leger schakelt nog in opleiding zijnde militairen in die noch ervaring hebben, noch erg zuiver kunnen mikken. Heel wat jonge Arabieren hebben het zodoende met een dodelijk schot moeten bekopen,

[p. 116]

afgevuurd door zowel militairen als zogenaamde Israëlische kolonisten. Een luitenant getuigde: ‘I saw it with my own eyes. They take a platoon of trainees and I was shocked. They swoop down at demonstrators like animals tearing at prey. I have never seen such a thing before. Is this how we are educating our soldiers? Good God, what will become of us?’¹⁵²

John Hinckley, die 30 maart 1981 op Ronald Reagan schoot, kan over een paar maanden vrij zijn indien een jury het argument van zijn advocaten overneemt, dat hij in een vlaag van waanzin handelde. De jongeman heeft pech want psychiater John Hopper, bij wie hij de vijf maanden voor de schietpartij in behandeling was, heeft verklaard geen ‘mental illness’ te hebben geconstateerd. Vreemd verhaal.

152 The New York Times, 11 mei 1982, door David Shipler.

15 mei 1982

Alles wat ik van Van Mierlo zie of hoor, toont aan dat we met een zwakke broeder te maken hebben. Soms lijkt daarentegen Van Agt enigszins op Luns. Het lijkt of hij een spoedcursusje bij Luns heeft gevolgd in meligheid en populair klinkende demagogie. Den Uyl is op zijn best een vierderangs Hendrik Colijn. Als de PvdA doormoddert met die man, zal de partij eraan onderdoor gaan. Van den Berg is een type Ferdinandusse, om door te spoelen. Edje Nijpels is een stuk venijn die het om die reden redelijk zal doen.

Ik lees The Aquarian Conspiracy van Marilyn Ferguson. Het bevat veel wijsheid van anderen bijeen geschoffeld, wat niet wegneemt dat er waardevolle vondsten bij zijn.

‘Erwin Schrödinger, the great physicist [waarom moet great erbij?, wo] once said, that it takes at least fifty years before a major scientific discovery penetrates the public consciousness - half a century before people realize what truly surprising beliefs are held by leading scientists.’

Ik vind het een verkeerde conclusie. Schrödinger kondigt geen geloofsbelijdenis aan maar een waarschuwing gebaseerd op feiten. Ferguson heeft gelijk als ze schrijft dat de mensheid zich deze vertragingen niet langer kan permitteren.

‘Next, remember that at a deep level of nature, nothing is fixed. The patterns are in constant motion. Even a rock is a dance of electrons.’

Er is weer zoveel te lezen. The Human Intelligence International Newsletter is binnen. Professor Robert Coles (psychiater aan Harvard Medical school) schreef het artikel psychology and

[p. 117]

armageddon. Freud en Einstein schreven elkaar in 1933 over het onderwerp ‘Why War’. Zij schatten een halve eeuw geleden juist in hoe gevaarlijk oorlog voeren zou worden, lang voor Hirosjima. Freud hamerde op het gevaar van het ‘death instinct, or the agressive side of human beings’. De tegenhanger ervan was ‘Eternal Eros’. Einstein reageerde: ‘It would be of the greatest service to us all were you to present the problem of world peace in the light of your most recent discoveries, for such a presentation might well blaze the trail for new and fruitful modes of action.’ Einstein refereerde aan ‘psycho-analytic wisdom becoming an instrument of both moral and political intervention’. Freud stond perplex en had geen concrete voorstellen te bieden ‘that would rescue us from what, more and more, seems to be our most urgent problem - our very jeopardy as a species’.

Al jaren ben ik overtuigd dat de mind sciences verstek laten gaan en verzuimen de rol te spelen die zij zouden moeten spelen. Heeft men werkelijk geen steekhoudende argumenten tegen de op hol geslagen waanzin van bijvoorbeeld de wapenwedloop, nog afgezien van wanneer deze uit de hand zou lopen en zou eindigen in een werkelijke atoomconfrontatie?

Vijftig jaar na de correspondentie Einstein en Freud is professor Coles bovendien van mening dat we nog steeds niet over voldoende kennis beschikken ‘about mental life to help reduce international tensions’.

‘By no means,’ aldus Coles, ‘do we have enough knowledge of how individuals - an their leaders - manage in the face of actual conflicts, the racial and religious and national confrontations, the wars that grab our attention on the evening news.’ Professor Coles komt dan op het conflict in Noord-Ierland en stelt de hamvraag: ‘Can people indeed change, and dramatically, given a new set of social and racial circumstances?’ Dat is nu exact waar ik met José Delgado al jaren over spreek. Coles citeert vervolgens een kind uit het Zuid-Afrikaanse Soweto dat zei: ‘Why white people do not find other people to hate and leave us blacks alone.’ Coles concludeert: ‘We need more to know about the manner in which children learn their moral and political values - the manner in which nationally sanctioned ideologies become each individual's articles of personal faith.’ Verderop zegt hij: ‘One wonders whether there might not be a positive means by which solidarity can be achieved without a new outcast group.’¹⁵³

153 Psychology Today, mei 1982.

[p. 118]

Dit zijn gedachten van een Harvard-professor anno 1982. Al tien jaar overleg ik met Delgado en vele anderen, ook tijdens tientallen gesprekken in de ussr, hoe de programmering van kinderen van Chili tot Japan onder een noemer zou kunnen worden gebracht. Hoe dit tussen geboorte en zes jaar zou kunnen worden bereikt, omdat dit de jaren zijn dat breinen worden gecodeerd met wat professor Coles terecht noemt ‘nationally sanctioned ideologies becoming each individual's article of personal faith’.

Waar zou ik kunnen schrijven over Morton Hunts boek wat boordevol staat met informatie die iedereen zich eigen zou moeten maken. Kon het maar in nrc Handelsblad maar er is met vereende krachten voor gezorgd dat ook die deur nu dicht is na het vertrek van André Spoor.

Robert Yastrow, oprichter van nasa's Goddard Institute for Space Studies en professor in Astronomie heeft een nieuw boek geschreven: Mind in the Universe.¹⁵⁴ Er gaat weer een andere wereld voor me open.

‘When did the universe explode into being,’ vraagt Yastrow. ‘Calculations based on the present positions of galaxies show that this great event occurred twenty billion years ago. The sun and the earth have only existed for four and a half billion years.

Humanity has existed on our planet for only one million years. Electrons collected around nuclei to form the first atoms. The primordial matter of the universe consisted of gaseous clouds of hydrogen and helium atoms, drifting through a vast dark space. Clouds of atoms came together to form galaxies, within the galaxies, smaller clouds condensed into stars. Around some stars, planets formed. Although a bacterium seems like a simple kind of life to us, it is quite a complex chemical factory. Then 600 million years ago, the

154 Robert Yastrow, Mind in the Universe, Simon & Schuster, New York, 1981. Ik interviewde Yastrow in de jaren zeventig en hield een aantal jaren contact met hem.

[p. 119]

fossil record shows the first hard-bodied creatures, animals with external skeletons, appeared on earth.’

‘These were the ancestors of the clam, the starfish, the lobster, and the insect. They were a simple kind of life: they still lacked a brain. The pace of evolution quickened: in the relatively short interval of 100 million years that followed, some hard-bodied animals evolved. They also possessed a brain. The first fishes had a very small brain: they appeared in the waters of the earth about 450 million years ago. Now life's conquest of the land began. The plants came first.’

16 mei 1982

Ik ploeg geduldig verder door Yastrow. He paints a breathtaking view of creation and the origin of man. Ik ben daarna een uur gaan fietsen door de weilanden. Er zijn nog zo veel dieren in de weilanden.

Aart van der Want belde om me te attenderen op twee pagina's van Karel van het Reve in nrc Handelsblad onder de titel ik wil naar moskou. Ik werd als volgt neergezet: ‘Omstreeks 1958 zijn de laatste aanhangers van het Russische (hij zal Sovjet) regime in Nederland verdwenen. De fellow travellers zijn uitgestorven behalve die gek met dat witte haar, hoe heet hij, Willem Oltmans.’¹⁵⁵ Ik had het artikel gezien maar lees die man niet. Hij maakt zichzelf alleen maar nog belachelijker met dergelijke onzinnige uitspraken. Als hij indertijd voor Het Parool in Moskou werkelijk journalist was geweest, en niet spion, zou hij in 1982 nog in Moskou hebben kunnen zitten.

Ferguson schrijft: ‘Over the years our bodies become walking autobiographies.’ Zij zal bedoeld hebben our minds. Het probleem is alleen: zonder dagboek is ook de mind geen walking biography.

155 NRC Handelsblad, 14 mei 1982.

17 mei 1982

Ik las een adembenemend artikel van filosoof Robert Solomon over de vraag: ‘Has not an animal organs, dimensions, senses, affections, passions?’¹⁵⁶ Descartes dacht dat dieren slechts machines waren. Tegenwoordig wordt over ‘the existence of animal consciousness’ anders gedacht. Jerre Levi, neurofysioloog aan de Universiteit van Chicago, zegt dat ‘much medical research on animals assumes the continuity of consciousness from one species to the other’.

Solomon: ‘Animals scheme, brood, rationalize, resent their su-

156 Psychology Today, maart 1982.

[p. 120]

periors. They become morally indignant, proud, furious. They fall in love, often with members of other species.’ Althans zo gaat het in onze fabels over dieren. ‘Ants warn grasshoppers of perilous winter,’ aldus de beroemde fabel. Waar psychologen nu bij stilstaan, is de vraag: ‘Does a lobster feel pain as it is dropped into a pot of boiling water?’ Na acht pagina's hardop denken van Solomon ben je over de eigenlijke vraag niet echt wijzer geworden. Ik kan het niet bewijzen, maar voor mij staat vast, dat een kreeft een wrede executie ondergaat op die manier. Ik vind zoiets dan ook niet om aan te zien. Het blad illustreerde het artikel met een gezicht van een konijn, met mensenogen en in een ooghoek een traan. Ik heb er een hele tijd naar zitten kijken.

Melvin Konner, professor in biologische antropologie aan Harvard, beschrijft de regendans van de chimpansee ergens bij een waterval in Gombe Stream National Park in Tanzania. Het dier naderde het water ‘and seemed lost in contemplation’, aldus wetenschapper Harold Bauer. ‘He moved slowly closer, and began to rock, while beginning to give a round of characteristic “panthoot” calls. He became more excited, and finally began running back and forth, jumping, calling louder, drumming on trees with his fists, running back again.’ Wetenschappers vragen nu: ‘Was it a thing of beauty, an object of curiosity, a fetish, an imagined creature, a challenge, a communication? We will never know.’¹⁵⁷

Peter arriveerde tegen 20:00 uur. We hadden ons vismaal waar hij zo van houdt en zijn samen naar Zunderdorp gefietst. Heerlijke geuren buiten. Hij had de passage van Van het Reve gelezen. ‘Ik ben er ontdaan van,’ zei hij. ‘Hoe kan die man zo over je spreken. En dat het nrc het klakkeloos afdrukt.’

157 Psychology Today, mei 1982.

18 mei 1982

De Britten hebben nu geen andere keuze dan de Falklandeilanden terug te veroveren. Militair gesproken zijn ze er toe in staat. Voetlink gaat een brief aan André Spoor schrijven over de Reve-passage in zijn krant. Hij zei met Van het Reve in de klas gezeten te hebben. Enkele weken geleden had Karel van het Reve hem een brief gezonden (over een cadeau aan een voormalig leraar) getekend met ‘revolutionaire groeten’. Dan weet je genoeg over deze mijnheer.¹⁵⁸

Eduard arriveerde met prachtige bloemen. Ik heb ze samengevoegd met Peters bloemen in mams vaas op mijn bureau.

158 Zie bijlage 25.

[p. 121]

Irakese troepen hebben weer eens 915 Iraniërs om zeep geholpen bij gevechten rond Ahvaz in Khuzestan. De wereld denkt: laat ze elkaar maar afmaken. Waanzin.

19 mei 1982

Vijftien jaar geleden ontmoette ik Peter in Amsterdam. Toevallig is hij nu hier. Toen ik tegen broer Theo zei dat Peter weer naar Londen zou zijn als hij het komende weekeinde zou komen, antwoordde hij: ‘Dat is niet het ergste.’ Ieder ander zou wat anders hebben gezegd.

Eduard had in De Telegraaf gezien dat Morey Bell vertrok. Bell: ‘Ik verdenk alle demonstranten ervan dat ze niet precies weten wat hen bezwaart in onze politiek ten aanzien van El Salvador. Een zinnig argument heb ik nog niet gehoord. Wel vliegen bij ons steeds de straatstenen door de ramen. Stenen bij gebrek aan argumenten, denk ik.’¹⁵⁹

Hij was hier drie jaar consul-generaal. Houdt hij zich van de domme of is hij echt gaga? Opgeruimd staat netjes. Ik heb hem een pittige brief geschreven. ‘The us are financing, supporting, training and encouraging just another vile, corrupt, Nazi regime in Latin America, and you are really surprised that a majority over here considers the us accomplice of the bastards that shot and killed our journalists?’

De Poolse ambassadeur belde dat vicepremier Rakowski bereid is me in Warschau te ontvangen voor een interview. Ik ga.

Peter verdiept zich nu in Morton Hunt.

Biologen en vogelkenners bestuderen hoe het kan dat sommige vogels de spraak van mensen imiteren. ‘How is it that these creatures can accomplish such virtuosity in sound with a primitive vocal apparatus and a brain about the size of a grape?’¹⁶⁰ ‘Some exotic birds, such as the birds of paradise and bowerbirds of New Guinea and Australia can imitate automobile horns, the sound of falling gravel and the “thunks” made by woodcutters felling trees,’ aldus Webster. Peter Marler van Rockefeller University zegt dat de vogels ‘a brain mechanism for selective learning’ bezitten. Hij ontdekte verder dat ‘mynas and parrots only begin to learn human speech sounds under certain social conditions. To get a myna bird to talk you must intrude on its social life. What this really means is that you get the bird confused about its own identity.’ Waar men zich al niet mee bezig houdt en in verdiept.

Ik had een lunchafspraak op het vliegveld van Nieuw-Loos-

159 De Telegraaf, 18 mei 1982, door Jos van Noord.

160 The New York Times, 18 mei 1982, door Bayard Webster.

[p. 122]

drecht met Hans Jacobs, Willem Brugsma en Joop Daalmeijer. Het was plezieriger dan andere keren en een bijeenkomst met een oprechtere sfeer dan in het verleden. Brugsma was meteen voor het gesprek met Rakowski voor de vara ‘want Polen wil in het Internationale Monetaire Fonds komen’.¹⁶¹ Daalmeijer voerde echter aan dat Rakowski zojuist op de West-Duitse televisie was geweest en dat de nos het gesprek had geclaimd. Dat gaat dus voor de vara niet door.

Ik toonde een recente brief van Carlos Rafael Rodríguez, de vice-president van Cuba en Fidels rechterhand. Daar was men ook niet in geïnteresseerd ‘want als straks een volledige oorlog over de Falklandeilanden uitbreekt, staat heel Latijns-Amerika achter Argentinië en dan is Cuba even niet zo belangrijk’. In juli kon Joop niet mee naar Havana, want Maartje van Weegen (zijn vrouw) had vakantie. Misschien in augustus. Hoe kan ik ooit iets met deze mensen doen, vroeg ik me af.

Ze waren wel geïnteresseerd in een televisiegesprek met McGeorge Bundy straks in Parijs. Daarop vertelde ik eigenlijk ook Walt Rostow, een andere presidentiële veiligheidsadviseur te willen filmen. Ook daar hadden zij belangstelling voor.

Toen ik tegen Brugsma opmerkte dat ik niet dacht dat de Berkenrode-meeting door zou gaan, antwoordde hij: ‘Dat behoor jij niet te weten.’ Zo'n man vergeet dat ik hem bij die zaak heb betrokken. Klaas de Vries had tegen Brugsma gezegd: ‘Dat jij het weet, okay, maar die andere Willem.’ En dan te bedenken dat ik zelfs Klaas de Vries en Van Eeghen voor het eerst in Le Bistrot bij elkaar bracht. Brugsma vond Ernst van Eeghen nog een kind gebleven ‘dat teveel kletste’.

Hij vertelde dat Henk Hofland een keer bij Brugsma in Broek op Waterland was binnengevallen, in gezelschap van een redactrice van De Telegraaf om duidelijk te maken dat hij hoofdredacteur wilde worden van Haagse Post. Boebie moest hem teleur stellen. Hij zag ook niets in een Mansholt-commissie à la de Olof Palme-groep. Daar zou hij wel eens gelijk in kunnen hebben. ‘Schmidt ziet Mansholt al komen,’ aldus Brugsma, ‘hij trapt hem er meteen weer uit.’

161 Mevrouw Brugsma is een Poolse.

20 mei 1982

Ik belde met Volodja Molchanov in Moskou. Hij zei vannacht van mij te hebben gedroomd. Hij vertelde dat Alexander Münninghoff in de Haagsche Courant had geschreven over zijn in Moskou verschenen boekje over de nog vele onopgeloste ge-

[p. 123]

heimen in de zaak rond Pieter Menten.¹⁶² Hij begreep niet waarom Münninghoff dit had gedaan. Of Vladimir Opalev van de ambassade gaf hem Molchanovs boekje of de bvd adviseerde hem dit te doen, vooral om daarmee het vertrouwen van Volodja te winnen.

Jan Pieter Visser (ncrv) belde. Hij maakte een documentaire voor 18 augustus over het lot van Indische Nederlanders. Hij had Den Vaderland Getrouwe hiervoor herlezen. ‘Het is een magistraal werk, waarvoor ik je nog eens mijn compliment wil maken,’ was de boodschap.

Er is nog een passage van professor Melvin Konner, die ik wil vasthouden. ‘At the conclusion of all our studies we must try once again to experience the human soul as soul, and not just as a buzz of bioelectricity; the human will as will, and not just as a surge of hormones; the human heart as the metaphoric organ of understanding and not just as a sticky, fibrous pump. We need not believe in them as metaphysical entities - they are as real as the flesh and blood they are made of. But we must believe in them as entities; not as analyzed fragments, but as wholes made real by our contemplation of them, by the words we use to talk to them, by the way we have transmuted them to speech. We must stand in awe of them as unassailable, even though we see them dissected before our eyes.’¹⁶³

162 Haagsche Courant, 21 april 1982.

163 Psychology Today, mei 1982.

21 mei 1982

Stefan Landshoff belde en vertelde dat Doug Logan nu toch tot publicatie van het Arbatov-boek heeft besloten. Ik telefoneerde met Arbatov, die zei geen tijd te hebben het manuscript nog een keer aan te passen aan nieuwe ontwikkelingen.

Er wordt hevig gevochten op de Falklandeilanden.

Eldridge Cleaver, mijn oude Zwarte Panter-vriend, heeft in een lezing voor studenten in Berkeley gezegd, bewondering voor Ronald Reagan te hebben en de Amerikaanse levensstijl in het algemeen. Hij sprak nota bene onder auspiciën van the Reverend Sun Myung Moon's Unification Church, de Moon-sekte. Studenten probeerden zijn speech te onderbreken en iemand wilde hem in zijn gezicht slaan, waardoor de politie eraan te pas moest komen. Zo zie je, wat een zwarte, marxistisch georiënteerde stichter van een zwarte verzetsbeweging allemaal kan meemaken om tot ‘wijsheid’ te komen. Soms denk ik, dat als je op zwakke gronden aan het einde van het politieke spectrum begint, je haast wetmatig in het andere moet eindigen, zoals

[p. 124]

Cleaver nu bij mijnheer Reagan, Moon en de Heer schijnt te doen.

‘The youth of America is crazy,’ aldus Cleaver nu, ‘they want to destroy the country. The American Government is the best on earth.’ In 1968, toen ik hem ontdekte en voor de nos filmde, schreef hij in een open brief aan de gouverneur van Californië: ‘I will never submit to your demagogic machinations. I think you are a cowardly, cravenhearted wretch.’ In 1980 steunde hij Reagans campagne voor het presidentschap. Er zijn kennelijk minds die niet in staat zijn anders dan in extremen te denken en opereren. Na zijn escapades naar Cuba, Algerije (waar ik hem opzocht), Noord-Korea, China en Noord-Vietnam is hij nu weer ‘thuis’ en op zijn 47ste alsnog in Christus herboren à la Jimmy Carter.¹⁶⁴ Het kan verkeren.

Politicoloog Arend Lijphart is in de problemen gekomen na een studiereis naar Zuid-Afrika. Hij schijnt in Pretoria adviezen te hebben uitgebracht op verzoek van de regering aldaar, hoe de grondwet zou kunnen worden aangepast aan de nieuwe realiteiten. Hij schijnt te hebben ingestemd met stemrecht voor 2,5 miljoen kleurlingen en 850.000 Aziaten, maar niet voor de 21 miljoen zwarten.¹⁶⁵

Lijphart heeft de gedachte van een ‘consociational democracy’ uitgewerkt, waarin diepgewortelde culturele, etnische of rassenverschillen een belangrijke rol spelen. Volgens zijn opvattingen is een meerderheidsbewind in dergelijke samenlevingen ondoelmatig en immoreel omdat dit inhoudt dat de meerderheidsgroep dan voor altijd aan de macht zal blijven. Zijn visie op democratie is een concept voor machtsdeling op basis van overeenstemming tussen verschillende groeperingen binnen zo'n samenleving. Hemeltje, Lijphart heeft het musjawarah (overleg) en mufakat (consensus) van Indonesië voor een belangrijk deel overgenomen. Sukarno noemde het ‘geleide democratie’ wat een veel duidelijker begrip is dan wat Lijphart nu heeft uitgedokterd om er een eigen stempel op te drukken. S.J.J. baron van Voorst tot Voorst, de man die mij in Washington het leven zuur maakt, wordt ambassadeur in Beiroet. Zo gaat dat met die heren.

164 The New York Times, 20 mei 1982, door Wallace Turner.

165 NRC Handelsblad, 18 mei 1982, door Allister Sparks.

22 mei 1982

Prins Bernhard is mevrouw Gandhi een Gouden Ark gaan brengen. Dat zie ik liever dan voor schurken als Suharto of Mobutu.

[p. 125]

De Wereldbank heeft Indonesië nu overigens geschrapt van de lijst der armste landen in de wereld. Het gemiddelde inkomen van de Indonesiër is nu op 520 dollar per jaar gekomen. Het land zit nu op het niveau van Singapore en Zuid-Korea. Brian Jeffries schrijft verder: ‘For the first time in decades, the nation of 150 million people grows enough rice to feed itself. Roads, schools and basic health facilities have visibly improved the quality of life in the countryside. In a country where statistics are unreliable, most economists believe that real incomes for the poor have at least edged up during the past three years. Inflation, moreover, is down from double digits to around seven percent.’¹⁶⁶

Het oorlogsnieuws uit Argentinië, maar ook uit Iran en Irak is afschuwelijk. Peter las uit de krant voor: er zijn enkele Argentijnse duikboten zoek. Iran kondigde aan na Irak naar Israël te zullen optrekken. Daarna las Peter voor dat twee festiviteiten op het Holland Festival met penisnijd te maken hadden. ‘Ik heb nooit begrepen wat dat betekent,’ zei ik. ‘No wonder, Willem, it's a problem for teenage girls,’ antwoordde hij.

Peter is weer bepakt en bezakt naar Londen afgereisd. Hij vond me sikkeneurig. Ik hem ginnegapperig. Ik vind het altijd naar als hij weer vertrekt. Ik had een brok in mijn keel toen hij op Centraal Station in de boottrein verdween. Hij zei Amerbos als vanouds prettig te hebben gevonden.

Ik ben naar een bijeenkomst in het Kuhrhaus gegaan waar Marilyn Ferguson van de Tiger Trust het hoogste woord voerde. Ik dronk koffie met Jan Foudraine en Simon Vinkenoog. Ook aanwezig waren Frank Heckman en zijn vriendin Peggy. Frank zei veel aan mij te denken. Wederzijds, dat gaat nooit meer weg.

Gunter Pauli haalde me bij het Kuhrhaus af. Hij heeft samen met Aurelio Peccei en de Club van Rome in België een Forum Humanum opgericht. Hij gaf me een document van acht pagina's.¹⁶⁷ We zaten tot middernacht te praten.

166 Newsweek, 24 mei 1982.

167 Zie bijlage 26, vanwege de ruimte zijn alleen de eerste drie pagina's opgenomen. Het geheel bevindt zich in het dagboek.

23 mei 1982

Aart van der Want kwam vanmorgen. Met Gunter hebben we de oprichting van een Nederlandse tak van het Forum Humanum uitvoerig besproken. Aart is de enige ouderwets betrouwbare jongeman die ik ken. Hij zal dit prima doen. Ze vertrokken samen naar Leiden en Gunter zou later teruggaan naar

[p. 126]

Brussel. Aart zal op 6 juni in België een bijeenkomst van de Brusselse tak bijwonen. Aart bracht bloemen mee.

Vanavond had ik een buitengewoon plezierige avond met Ernst en Erika van Eeghen op Berkenrode. Hij vroeg hoe ik militair de Falkland-oorlog zou oplossen. ‘Door op een ander punt een tweede landing uit te voeren en liever niet te dicht bij Port Arthur.’

‘Ja, maar liever juist wel zo dicht mogelijk in de roos,’ antwoordde de oud-Indiëganger.

We kwamen ook weer op de ikon-kruisen op het Museumplein. Er was in Amsterdam een bijeenkomst van 62 consulaten geweest en met algemene stemmen werd het beleid van Den Haag en burgemeester Polak tegenover het consulaat-generaal van de vs afgewezen. Intussen waren Ernst en Erika de enige twee Nederlanders die bij het vertrek van Morey Bell bij de slurf van zijn toestel naar Florida aanwezig waren geweest.

Ernie Gross, de advocaat in New York, is nog steeds bezig om in de vs een club te vormen die naar de voorgenomen Berkenrode-bijeenkomst met de sovjets zou willen komen. Alle vooraanstaande Amerikanen schijnen het in hun broek te doen voor Reagan, die zo'n gesprek als verraad ziet. Ook zou een aantal Amerikanen vooral niet in Nederland met Chitikov en de zijnen willen spreken ‘want je weet niet hoe een slechte naam we langzamerhand in de vs hebben vanwege bijvoorbeeld de anti-kruisrakettendemonstratie.’

Ernst legde een vuurtje aan. Toevallig noemde ik het pianokwartet van Fauré, dat we vroeger op De Horst dikwijls speelden, waarop Erika naar de platenkast liep en de plaat opzette. Opnieuw kwam het gesprek op religie. Ik verbaasde mezelf over sommige dingen die ik zei. Voor mij is godsdienst geen onderwerp meer van enig belang.

‘Waar is deze opvatting dan begonnen,’ vroegen zij.

‘Waarom moet er altijd een begin en een einde zijn,’ antwoordde ik. ‘Wanneer je in geen einde gelooft, waarom zou er dan een begin zijn? Waarom denken we altijd weer in tijd en ruimte? Er is geen tijd en ruimte, alleen eeuwigheid.’ Omdat ik wist dat dit opvattingen van Gerard Croiset zijn, begon ik over hem te vertellen.

‘Geloof je in zonden,’ vroeg Ernst van Eeghen. ‘Geloof je dat Christus voor jouw zonden is gestorven?’

Ik zei: ‘Nee, natuurlijk niet.’ Ik vervolgde dit in hoge mate kinderlijke noties en verklaringen te vinden voor onbegrepen zaken in het leven en de wereld, die herinnerde aan sprookjes voor kinderen, maar ze waren zeker geen verklaring voor ern-

[p. 127]

stige levensvragen. Ernst adviseerde de Openbaringen te lezen en Erika wees op een ander bijbelverhaal.

‘Juist, omdat wij geen antwoord op zo vele vragen hebben,’ ging Ernst verder, ‘betekent Christus en het geloof in hem rust en een oplossing voor die vele vragen. Geloof in Christus betekent rust en garandeert het voortbestaan van de ziel.’

Ik dacht: waar zijn deze twee mensen al die jaren geweest? Wat hebben ze gelezen? Wat is er geleerd van de informatie die voorhanden is? Ik zei dat dit soort trucjes van godsdienstgeleerden bedoeld was om wat Jung noemde ‘psychische hygiëne’ toe te passen, opdat geen zieleproblemen zouden ontstaan als gevolg van al het onbegrepene in de wereld. ‘Iedereen heeft een oplossing. Ik heb een dagboek,’ zei ik.

24 mei 1982

Het was 61 jaar geleden dat mijn ouders hier trouwden, Van Eeghenstraat 99, en op huwelijksreis gingen naar St. Fillans in Schotland.

Er is veel te doen over het proces inzake de schutter op Reagan, John Hinckley. De vraag is: heeft hij in een vlaag van waanzin gehandeld? Sommige psychiaters en psychologen houden stuurs vol dat Hinckley getikt was, zoals ‘delusions about Jodie Foster’ bewezen.¹⁶⁸ Anderen beweren dat hij zo normaal was als de pest, dit zegt zelfs de psychiater bij wie hij al maanden in behandeling was.¹⁶⁹ Misschien was het eenvoudiger geweest de 26-jarige man tegen de muur te zetten, dan ben je voorlopig van dit soort affaires af.

In Peking wordt een toneelstuk opgevoerd The September 13 Affair, geschreven door Ding Yisan met als thema de samenzwering van maarschalk Lin Biao om Mao te vermoorden en zelf de macht te grijpen. Met Zhou Enlai en Mao's vrouw Jiang Qing en vele andere beroemdheden uit de communistische tijd wordt nu de draak gestoken.¹⁷⁰

Ernst van Eeghen sprak over schuld, en redding door Christus. Hoe komen ze aan die denkbeelden? Zelfs God ziet geen kans al de rampspoed die mensen veroorzaken te voorkomen. Ik ben bewust van veel van de ellende die ik heb veroorzaakt voor anderen, maar rechtvaardigt dit een schuldgevoel waar die arme Jezus zich mee zou moeten bemoeien, laat staan dat hij er iets aan zou kunnen veranderen?

Erika vertelde naar een bordenbakkerij te zijn gegaan omdat zij

168 Hij stalkte deze actrice omdat hij verliefd op haar was.

169 The New York Times, 24 mei 1982, door Stuart Taylor.

170 The New York Times, 24 mei 1982, door Christopher Wren.

[p. 128]

haar dinerborden zelf had beschilderd en ze ook zelf had willen afmaken. Ze hebben zes zonen en een dochter. Een van hen moest viool leren spelen, maar hij werd schilder. Een andere zoon vroeg om een trompet. Ernst vond het prima, op voorwaarde dat hij iedere ochtend om 09:15 uur de reveille van de cavalerie zou blazen. De tonen waren echter niet al te best. Dat kwam omdat het instrument nog koud was. ‘Dan slaap je maar met je trompet tussen je benen,’ had vader Ernst bevolen.

Ernst van Eeghen heeft een apocalyptische kijk op de wereld. Het volk van Israël is al terug in het heilige land ‘but if you believe in Christ, you can expect salvation - like taking out an insurance policy’. Geschift.

Dewi Sukarno belde uit Parijs. Ze brengt afwisselend twee maanden in Frankrijk en in Indonesië door. Wat voert zij in haar schild?

25 mei 1982

Vanuit tram 8 zag ik bij de Poolse ambassade de auto van de ambassadeur staan. Ik stapte uit en liep binnen. ‘The Falkland war is a tricky situation for the Kremlin. They do not want to lose friends in Latin America, and still they have to think of China and the Kuril Islands,’ zei hij.

Mijn visum voor Polen is klaar. Ik moest eerst dertig gulden per dag dat ik er verblijf deponeren want, zei hij: ‘we doen letterlijk alles om buitenlandse valuta te krijgen’. Het visum kostte 37 gulden, niet elegant van de ambassadeur om me ervoor te laten betalen.

‘Die Poolse paus,’ zei ik ‘heeft nu pater Peerke Donders uit Tilburg zalig verklaard. Premier Van Agt en echtgenote zijn voor die onzin naar Rome gegaan. De man ziet er met die toeter op toch niet helemaal in orde uit,’ zei ik tegen de ambassadeur. ‘Zou hij ooit in de spiegel kijken?’

‘He could then see what he has been doing to himself,’ aldus de ambassadeur.

The New York Times wijdt een hoofdartikel aan de ontdekking van een Ierse psycholoog dat het iq van Japanners gemiddeld elf punten hoger ligt dan dat van Amerikanen. Het zou wel eens waar kunnen zijn.¹⁷¹ Nieuws voor minister Machado in Caracas.

Het is inmiddels twintig jaar geleden dat Rachel Carson Silent Spring schreef met haar aanval op het gebruik van pesticiden en insecticiden. ‘She talked,’ zegt professor Robert Metcalf van

171 The New York Times, 25 mei 1982.

[p. 129]

de University of Illinois, ‘about the need for biological controls and about better ways of sharing the earth with natural creatures, and the same problem persists today. She warned about insects becoming resistant to chemicals, and now more than 400 species of pests are resistant to one or more pesticides.’ De productie van pesticiden in de vs is verhoogd van ‘730 million pounds of active ingredients in 1962 to almost 1.5 billion in 1980. The area doused with herbicides in the us jumped to 250 million acres in 1977. In 1962 it was only 71 million acres.’¹⁷² De Amerikaanse posterijen hebben een zegel ter hare ere uitgebracht. Dat helpt!

Ik ben begonnen in Beyond Ego van Walsh and Vaughan.¹⁷³ ‘We are what we think,’ zegt Boeddha. ‘All that we are, arises with our thoughts. With our thoughts we make the world.’ Ik vind dat die uitspraak rammelt. Zo is het dus niet.

‘Transpersonal psychology aims at expanding the field of psychological inquiry to include areas of human experience and behavior associated with extreme health and well-being. As such it draws on both Western science and Eastern wisdom in an attempt to integrate knowledge from both traditions concerned with the fulfillment of human potentials.’ Dat is een mond vol. Je hebt ook transpersonal psychotherapie. Er staat toch wel weer erg veel in dat nieuw is. Ik moet ook een exemplaar voor Peter kopen.

Arriveerde samen met Wim Klinkenberg voor het Haager Treffen zur Weiterführung der Friedensinitiative Europäischer Schriftsteller. Ik zag dat ook Anton Constandse er was.

Het is een oud verhaal. Een groep heren met de beste bedoelingen van de wereld komt de Koude Oorlog bespreken en blaast stoom af. Maar wanneer je goed luistert, is er nauwelijks nieuwe informatie te beluisteren. Er is eigenlijk in het geheel geen inbreng van nieuwe ideeën. Hoe kan zoiets? Wel de gebruikelijke stelling over kernraketten. Stephan Heym en Günter Grass gingen er over in de clinch. Ik dronk koffie met Constandse en Wim Klinkenberg. Landshoff doet niets aan de uitgave van zijn Bernhard-boek in Duitsland. ‘Misschien doen ze er iets aan als Bernhard eens dood gaat,’ zei Wim.

Bij thuiskomst belde Jeanne Portier.¹⁷⁴ Zij huilde. Zij moet weer het ziekenhuis in met hartproblemen. Toen ik naar Martin vroeg, antwoorde ze: ‘We zijn beiden invaliden.’ Hoe krij-

172 The New York Times, 25 mei 1982.

173 Roger Walsh & Frances Vaughan, Beyond Ego: Transpersonal Dimensions in Psychology, Tarcher Publishers, Los Angeles, 1980.

174 De vrouw van mijn vriend Martin Portier.

[p. 130]

gen ze het voor elkaar? Altijd verkeerd en teveel in onmin geleefd.

Ik belde Lejo Schenk van het ikon om te vragen of hij wellicht was geïnteresseerd in een gesprek met Rakowski. Hij vond het vervelend om te zeggen ‘maar ik denk dat jij te duur voor ons bent’. Ik bood aan voor tweeduizend gulden plus kosten het gesprek te maken. Dat viel mee.

De Duitse televisie vertoont het concert van Vladimir Horowitz in Londen. Zijn eerste optreden daar in 31 jaar. Hij is nu 77. Scarlatti Sonata, Chopin, Schumanns Kinderszenen en Rachmaninoffs tweede pianosonate. Het schijnt dat prins Charles hem overhaalde te komen. Edward Behr had er in Newsweek¹⁷⁵ een uitstekend artikel over.

Er zat natuurlijk weer een walgelijke hoester in de zaal. Altijd prijs. Zijn interpretatie van een Chopin Polonaise was wel erg vrij. Eigenlijk niet zo mooi als de kritieken zeggen. Veel noten waren er gewoon niet en sommige noten zaten er naast. Dat heb ik altijd van hem gevonden. Rubinstein is trefzekerder. Het publiek ging uit de bol.

175 Newsweek, 31 mei 1982.

26 mei 1982

Ik liet in de trein Beyond Ego aan Wim Klinkenberg zien. Hij bladerde er in, las enkele passages en zei: ‘Dat is vreselijk moeilijk voor mij.’ Wat een onzin. Zoiets begrijp ik absoluut niet. Hij keek ook in de index en naar de titels van hoofdstukken. Letterlijk: ‘Dit is niet haalbaar.’ Hij is zojuist weer voor drie jaar herkozen als vicevoorzitter van de nvj.

Wat zouden Freud en Jung hebben gedacht en geschreven wanneer zij over de kennis en wetenschap die thans bekend is geworden, zouden hebben beschikt? We zijn toch echt slechts schakels in een lange, lange ketting van onderzoek en een steeds dieper gaand bewustzijn.

Er is een boek geschreven over Sabina Spielrein, een Russische studente die in 1904 in Zürich werd opgenomen in een ziekenhuis wegens een ernstige vorm van hysterie. Carl Jung behandelde haar met succes (ze werd zijn minnares) en zij ging medicijnen studeren, om vervolgens te promoveren op een dissertatie over schizofrenie. Ze ging naar Wenen, vestigde zich daar als psychoanalytica en ontmoette Freud. Jean Piaget werd gedeeltelijk door haar opgeleid.

In 1923 keerde Sabina naar haar geboorteplaats Rostov aan de Don terug. In 1936 werd psychoanalyse door Stalin verboden.

[p. 131]

In 1942 is ze door Duitse ss-ers samen met haar twee dochters vermoord.

In 1977 is haar correspondentie met Freud en Jung teruggevonden in Genève en professor Aldo Carotenuto, psycholoog aan de universiteit van Rome, heeft er nu een boek over gemaakt.¹⁷⁶ Hij beschrijft de relatie van Sabina met Jung. Hoe hij haar zelfs zijn dagboek te lezen gaf, omdat niemand hem zo volledig begreep als zij. De moeder van Sabina schrijft Jung om haar dochter alleen professioneel te begeleiden - nadat Jungs vrouw haar had geschreven - en geen affaire met haar te hebben. Dan antwoordt Jung iets absoluut afschuwelijks. Hij antwoordde de moeder dat hij zijn rol als specialist ten aanzien van haar dochter had laten varen omdat hij haar nooit een rekening had gestuurd. Hij gaf aan dat indien hij als psychoanalyticus gewoon zou worden betaald, hij, de ‘grote Carl Jung’, zich ook weer professioneel jegens haar dochter zou opstellen. Eigenlijk heb ik Jung als mens, qua persoonlijke integriteit, altijd een graadje hoger aangeslagen dan Freud, maar wanneer ik zoiets lees, ga ik door de grond. Wanneer je denkt dat Jung een overweldigende stapel boeken naliet met de meest progressieve gedachten voor zijn tijd, en je nu dan een kijkje krijgt in het niet onder controle hebben van zijn Wiwimacher juist wanneer het erop aankomt, dan valt ook het sprookje van Carl Jung in duigen.

Ik ontmoette Lejo Schenk op het terras van Gooiland. Hij vroeg waarom ik ikon altijd weer benaderde. Afgezien van het feit dat ik al weken met ikon meeleef in de kwestie El Salvador, zei ik dat Wim Klinkenberg mij dit ook steeds adviseerde, want de spoeling is voor mij nu eenmaal dun met half Den Haag achter me aan om te voorkomen dat ik ergens aan de bak kom. In ieder geval is het Rakowski-interview voor ikon beklonken. Ik kan vertrekken.

Beyond Ego is een geweldig boek. Wat zou ik er nu graag met Margaret Mead over hebben willen spreken. De bijdrage op pagina 71, the nature of consciousness werd geschreven door haar ex, Gregory Bateson.

‘Like the proverbial fish that remains unaware of the existence of water, consciousness, as the matrix of all experience, has been given little attention by comparison with behavior.’ In Oosterse psychologie ‘consciousness has been viewed not only as central, but as the primary constituent of reality. Clarifying one's consciousness has been regarded as the highest human

176 Aldo Carotenuto, A Secret Symmetry, Pantheon Books, New York, 1982.

[p. 132]

goal and the path to psychological health and enlightenment.’ De studie van Oosterse literatuur ‘revealed maps of states of consciousness’. Wim Klinkenberg begrijpt niet wat hij allemaal mist. Dit is weer een heel ander verhaal dan Marx en Lenin.

Gerrit Jeelof schrijft nu eerst te wachten op verdere ontwikkelingen.

De kastanjebomen staan in volle bloei, heel mooi. Alles groeit en bloeit ogenschijnlijk mooier dan andere jaren. Zelfs de twee ex-kerstbomen die in mijn tuin staan, lopen nu uit. Ook de heg rond de tuin bloeit.

Eindelijk is het Amerikaanse consulaat-generaal aan het Museumplein weer open. De schade opgelopen door demonstraties bedraagt 70.000 gulden.

Ik heb Joop van Zijl bij hem thuis aan het Emmaplein opgezocht. ‘Ik ontvang niet al mijn medewerkers hier,’ zei hij. We hebben alle afspraken nog eens bekeken. Hij maakte aantekeningen. McGeorge Bundy zullen we 12 juni in Parijs filmen. Dat wil Willem Brugsma zelf doen. Op 13 juni film ik Walt Rostow in München. Ik krijg voor ieder gesprek 5.000 gulden van de vara.

27 mei 1982

Prinses Juliana en prins Bernhard zijn voor een niet-officieel bezoek in Djakarta aangekomen en door de Sultan van Djokjakarta afgehaald. De ontvangst leek meer op een staatsbezoek. Eigenlijk horen ze er niet, niet zolang die mijnheer er zit. Dewi belde. Zij vertrekt 31 mei naar Djakarta en is op 5 juli terug. Ik adviseerde haar te proberen Juliana en Bernhard te ontmoeten, misschien via Adam Malik.

De bbc zegt dat de Britten nu een bruggenhoofd hebben van meer dan honderd vierkante kilometer op de Falklandeilanden. Ik ben er niet gerust op.

In april hebben McGeorge Bundy, George Kennan, Robert S. McNamara en Gerard Smith een oproep tot de supermachten gericht en gezegd ‘dat het tijd wordt een politiek van “no-first-use” van kernwapens ernstig te overwegen’.¹⁷⁷ nrc Handelsblad was in een hoofdartikel somber gestemd over dit initiatief omdat het gesprek over kernwapenbeheersing tussen de grootmachten er door zou worden bemoeilijkt. Ook Ben Knapen, correspondent in Bonn, schreef onmiddellijk een alarmartikel.¹⁷⁸ Zowel McGeorge Bundy als Rostow zullen hier dus de

177 NRC Handelsblad, 20 april 1982.

178 Idem.

[p. 133]

komende twee televisie-interviews het nodige over zeggen. Ik bracht dit telefonisch bij Rostow te berde. ‘I read the no-first-use arguments carefully,’ zei hij, ‘but if war in Poland or somewhere else might turn loose, you can declare no-first-use now, but it might be true by then.’ Hij gaf aan het liever te houden op zijn standpunt dat ‘the increase of conventional weapons’ door diende te gaan.

Ik zag de film Missing van de Frans-Griekse regisseur Costa-Gavras. Het verhaal gaat over de coup in Chili. Een 31-jarige Amerikaan, Charles Horman gespeeld door John Shea, wordt vermist. Zijn vader, Jack Lemmon gaat hem zoeken. De zoon werd omgebracht omdat hij teveel had ontdekt over de rol van de cia bij de moord op Salvador Allende in 1973. Zijn vader liet elf vooraanstaande Amerikanen, onder wie Henry Kissinger, vervolgen, maar zag zich gedwongen zijn aanklacht in te trekken. ‘Het State Department weigerde cruciale documenten vrij te geven, hetgeen de vader verhinderde zijn beschuldigingen te staven,’ aldus Joyce Roodnat in nrc Handelsblad.¹⁷⁹ Een schokkend en afschuwelijk verhaal, wat exact de smerige wereld van Washington weergeeft zoals deze is. En helpt zo'n film? Ik geloof er niets van. Een aantal bioscoopbezoekers komt in tranen naar buiten en men gaat over tot de orde van de dag. Missing sluit volkomen aan op wat nu in El Salvador en Nicaragua gebeurt als gevolg van hetzelfde misdadige, terroristische Amerikaanse gedrag.

Over terreur gesproken. Ik kom een artikel in The New York Times tegen waarin staat dat Ronald Reagan heeft gekozen voor de zogenaamde Dense Pack Missile Site.¹⁸⁰ ‘This site would be about 10 to 15 square miles of 100 mx missiles in hardened silos and 400 decoy silos. Antiballistic missiles from about five ground sites and about five mobile sites would ring the dense pack and would fire on approaching Soviet warheads, destroying or deflecting some of them’.

De krant biedt haar lezers een keurig overzicht via tekeningen:

179 NRC Handelsblad, 28 mei 1982.

180 The New York Times, 20 mei 1982, door Richard Holloran.

[p. 134]

Ze zijn in Washington werkelijk mesjogge.

Hier is het nauwelijks anders. Ik zou eigenlijk het verraad van de overheden tegenover hun gerobotiseerde burgers willen beschrijven. Wat deed Dries van Agt in het kielzog van Beatrix in Washington? Ging hij weer nieuwe ‘orders’ halen? We zullen het nooit weten. De democratie vertelt haar burgers niets. Max van der Stoel weigerde in het parlement te zeggen of de ikon-kruisen zouden worden verwijderd, zoals Washington wenste. Waar zou ik kunnen schrijven wat ik werkelijk vind? De Nieuwe Revu? Ook niet meer. Gerard van den Boomen ontvangt alleen nog subsidie voor De Nieuwe Linie als hij Wim Klinkenberg en mij niets laat schrijven. We leven eigenlijk in een soort veredelde bezettingstijd. Beatrix wordt gebruikt als onderdeel van de gigantische farce om het volk zand in de ogen te strooien opdat nooit aan het licht komt wat er werkelijk aan de hand is.

28 mei 1982

Ik luister naar prachtige pianomuziek van Satie, uitgevoerd door Reinbert de Leeuw.

Zelden heb ik zo genoten van mijn tuintje als dit jaar. Het blijft fascinerend om de vogels het voedsel in de bekken van hun jongen te zien stoppen. Er komt een dag dat ook alle dieren uit reageerbuisjes zullen komen.

Ik bezocht samen met generaal Knulst en zijn vrouw Martin en Jeanne Portier in Zoetermeer. Martin, eens een sportjongen in hart en nieren, loopt nu zelfs moeilijk. Onvoorstelbaar. Hij heeft zelfs moeite met lezen. En we schelen maar tien dagen in leeftijd. Ik gaf een Indische beeldje aan hem als djimat (talisman) uit de verzameling van mijn grootvader. Hij legde zijn zoon Marcel de betekenis ervan uit. Maar die Indische jongen is al een belanda, het zei hem helemaal niets.

Cor vertelde: ‘Ik lig weer overhoop met die koningin van ons.’ Ik moest zweren het niet te zullen publiceren. Generaal Maxwell Taylor heeft op hoge poten een brief geschreven, als protest omdat hij als drager van de Militaire Willemsorde niet werd uitgenodigd voor de receptie ter ere van Beatrix in Washington. ‘Je kan aan zijn handschrift zien dat hij die brief in woede schreef,’ zei Cor. Ook andere dragers in de vs waren niet uitgenodigd. Cor schreef dus een protest naar de chef van het militaire huis van Beatrix. Zou die man dit wel doorgeven? De Thaise ambassade had de organisatie voor de Militaire Willemsorde gebeld - waar Cor Knulst secretaris van is - over een onderscheiding die prins Bernhard in Bangkok wilde uitreiken

[p. 135]

met zijn Gouden Arkjes. ‘Het is toch totaal absurd,’ zei de generaal, ‘dat Bernhard privé mensen grootkruisen en ridderkruisen uitreikt, die nergens staan geregistreerd?’

Cor hield het voor mogelijk ‘dat de Engelsen op de Falklands op hun broek krijgen’. Daarentegen had Argentinië al veel piloten verloren, wat een probleem zou worden in deze oorlog. abc News meldt dat Fidel Castro in 1964 aan een informant van de fbi zou hebben gezegd, dat Lee Harvey Oswald twee maanden vóór hij jfk doodschoot, de Cubaanse leider had benaderd met een aanbod de president dood te zullen schieten. De informatie zou uit de dossiers zijn verwijderd en betreft Oswalds geheimzinnige reis naar Mexico.¹⁸¹ Weer wat nieuws.

Henk Hofland schrijft een absoluut misselijk stukje over het Haager Treffen, wat hij vergelijkt met een bezoek aan een dierentuin. Dat die krant de onzin afdrukt.

181 NRC Handelsblad, 28 mei 1982.

29 mei 1982

Pieter de Vink en Bert Roeleveld zijn twee shifty baasjes van eenzelfde soort, dus treffers voor de nos-televisie. Nadat Richard Allen in Washington in de problemen raakte, hebben ze mijn voorgenomen interview met hem abrupt afgezegd. Ik eiste alsnog betaling. Dat verdomden zij maar Carel Enkelaar besliste in mijn voordeel. Nu willen ze Vadim Zagladin ook niet meer hebben. Alles wordt zo uitgelegd dat ze niets hoeven na te komen, laat staan te betalen. Hollandser kan niet.

Juliana en Bernhard hebben Suharto gepolst over een staatsbezoek van Beatrix aan Indonesië. Wat hebben zij ermee te maken? Beatrix hoort niet bij die massamoordenaar.

Djakarta heeft de benoeming van Morton Abramowitz als ambassadeur van de vs afgewezen. Minister Al Haig heeft hier zijn teleurstelling over uitgesproken. Er schijnt in 1981 een vertrouwelijk rapport te hebben gecirculeerd binnen de Amerikaanse regering waarin over Abramowitz wordt gezegd dat hij voorstander is van terugtrekking van Amerikaanse troepen uit Korea. De journalist Jack Anderson was van het rapport in bezit gekomen en uiteindelijk belandde het op de tafel van Suharto. Natuurlijk is Suharto, als door de cia geïnstalleerde generaal, als de dood dat Washington haar steun zou intrekken. Ram Dass schreef over relative realities in Beyond Ego. Ik ben onder de indruk van zijn stuk: ‘When you awaken every morning, you awaken from a dream into what? Reality? Or perhaps another dream? The word “dream” suggest unreality.

[p. 136]

We grow up with one plane of existence we call real. We identify totally with that reality as absolute, and we discount experiences that are inconsistent with it as being dreams, hallucinations, insanity, or fantasy.’ Na eraan te hebben herinnerd dat Einstein alle werkelijkheid ‘relatief’ had genoemd, zegt Dass dat iedere realiteit ‘is one given, one possible versions of the way things are’. Verder zegt hij: ‘Normal waking consciousness, dream states, emotional states, and other states of consciousness are different realities, somewhat like channels of a television receiver.’ Ik heb deze redenaties eerder gehoord, maar ik deel ze niet. Er is wel degelijk een onontkoombare werkelijkheid die voor de planeet in haar geheel geldt en voor alle schepsels die haar bewonen.

‘Your ego,’ zegt Dass, ‘is a set of thoughts that define your universe.’ Hij omschrijft het als: ‘We are all prisoners of our minds. This realization is the first step on the journey towards freedom. Your ego has conned you. You believe you need its specific thoughts to survive. The ego controls you through your fear of loss of identity. To give up these thoughts, it seems, would eliminate you, and so you cling to them. You needn't destroy the ego to escape its tyranny.’

En dan stapt hij over op zijn reddingsmiddel voor alles: meditatie. Ik houd echter vast aan wat voor mij vaststaat als de wortel van alle ellende: de total garbage waarmee het brein van elke generatie kinderen jaar in jaar uit wordt opgezadeld. Wat vierduizend jaar geleden in het oude Egypte voor werkelijkheid doorging, is toch bij de start van de 21ste eeuw onbruikbare ballast? Waarom wordt de weerloze jeugd voor hun zesde jaar gecodeerd met een hoop overtollige en onzinnige bagage van wat eens gold als een wet van Meden en Perzen?

Marcel van Lieshout schreef een pagina over de bvd, welke werk verschaft aan 750 mensen. P. de Haan is het hoofd van deze maffiabende die er verantwoordelijk voor is dat ik al jarenlang word geterroriseerd op de meest achterbakse en smerige manieren denkbaar. Ed van Thijn, de minister van Binnenlandse Zaken, is verantwoordelijk voor de farce opgevoerd aan de Kennedylaan in Den Haag.¹⁸²

182 De Volkskrant, 22 mei 1982.

30 mei 1982

In een omslagartikel voor Elseviers Magazine¹⁸³ lucht Piet ter Laag van Cinecentrum - mij wel bekend - zijn hart over wat hij noemt ‘de massahysterie en de hetze tegen Amerika’ en

183 Elseviers Magazine, 29 mei 1982, door René de Bok en Joop Bromet.

[p. 137]

over wat met het ikon-team in El Salvador gebeurde. Hij begint een kruistocht tegen de kruisen ter ere van de omgekomen ikon-ploeg. ‘De naam van mijn zoon Hans wordt voortdurend misbruikt voor politieke propaganda tegen Amerika. Hans zou dat vreselijk hebben gevonden. Reagan is toch Amerika niet, jullie creëren een nieuwe haat.’

Piet ter Laag zegt nooit te zullen vergeten door de Amerikanen uit een Jappenkamp te zijn bevrijd. Hij geeft toe in 1980 te zijn ingestort als gevolg van kz-syndroom. Het gebeurde tijdens een opname in de Bijlmerbajes. Piet is kennelijk verward.

Onbegrijpelijk dat iemand die zelf slachtoffer werd van Japans fascisme, niet wil inzien dat de mensen in Latijns-Amerika als gevolg van de Amerikaanse ‘promotie’ van fascisme - uit angst voor het communisme - onder dezelfde ellende gebukt gaan als hij in het oude Indië toen de Japanners er binnenvielen. Voor de El Salvadoranen zijn de Amerikanen juist de ‘nieuwe Japanners’.

Heb een duidelijke afspraak met Lejo Schenk van ikon,¹⁸⁴ zo mag ik het zien.

Gistermiddag heb ik lang met Eduard in de tuin zitten praten. Hij slaagde cum laude voor het Transavia-examen: 100 vragen, 100 goed. Hij heeft altijd veel ideeën. Sprekend over de jfk-affaire: ‘Jackie is al duizendmaal gevraagd een interview over Dallas te geven. Waarom maak je geen documentaire over wat er met haar gebeurde na Dallas.’ Ik belde meteen met Carel Enkelaar in Buurse. ‘Psychologisch een goede gedachte,’ zei hij. ‘Kijk maar wat je kunt bereiken en zie maar wanneer ik moet inspringen.’

Ik belde Dewi, die morgen drie uurtjes op Schiphol zal zijn voor haar overstap naar Tokio. Ik zal haar gaan ontmoeten. ‘Geen publiciteit, geen fotografen,’ drong ze aan. Later had ik er spijt van dit toegezegd te hebben. ‘Je hebt het beloofd,’ zei Eduard, ‘dus niet doen.’

Ik vroeg of hij meeging om haar te ontmoeten. ‘Nee, het is

184 Zie bijlage 27.

[p. 138]

niet het juiste moment,’ was zijn reactie. ‘Ik ontmoet haar wel een andere keer.’ Ik voelde me zeer, zeer close met hem gisteren, closer than at any time with anyone else. Ongelofelijk. We hadden geen seks, wat er ook niets mee te maken heeft. Het kan niet altijd bal champêtre zijn.

Dewi arriveerde met de klm aan gate 36. Zij droeg een beige mantelpakje, nice. Ze was bezorgd over haar zeven koffers en belde zelf naar Garuda. De dames in de First Class lounge sloofden zich uit. Het restaurant was dicht dus we moesten het doen met tomatensap en snacks. Paling vindt zij heerlijk.

Het was gezellig, als vanouds. Ze pakte drie tijdschriften op en zei dat in een ervan een foto moest staan. Sophia Loren was naar de gevangenis gegaan terwille van de publiciteit ‘because she could easily have paid the tax money’. Over Romy Schneider zei ze: ‘Her brain broke.’

Ik antwoordde: ‘Dewi, a glass brakes, not a brain.’

‘I mean the blood vessel broke.’

Toen ik zei dat de Engelsen fundamenteel gelijk hadden op de Falklandeilanden maar Thatcher ‘a bitch’ vond, antwoordde zij: ‘Thatcher has two balls.’

Zij bleek pro-Reagan. Ik vroeg waarom. ‘Because the dollar has gone up tremendously. With Carter it was 300 French francs, now it is 600.’ Zij staat ook sympathiek tegenover het nieuwe regime in Peking en zei twee regeringen echt te haten, die van India en de ussr.

‘En Mitterrand,’ vroeg ik.

‘Most of my friends don't like him, but most of my friends are rich.’

Zij gaf me een recente kleurenfoto van dochter Karina. ‘She is totally Parisian. She is back now in Paris and is meeting the best people,’ zei ze. Ze waren samen in Indonesië geweest en stonden in kleur op alle omslagen van tijdschriften. ‘She is a born princess,’ aldus de moeder. ‘You can imagine how she gets along with Indonesians.’

Ik vloog met Air France naar Parijs en stapte op Orly over op een lot Ilyushin naar Warschau.

Warschau, Europajski Hotel

Het is hier een absolute ramp. Middernacht. De stad is doods en verlaten. Een paar hoertjes hangen rond in de lobby.

Ik werd afgehaald door Isabelle X.¹⁸⁵ van de persdienst, een freelance tolk in een nieuwe Volkswagen. De tijd voor het Rakow-

185 Later kreeg ik een kaartje van haar: Izabela Platkowska

[p. 139]

ski-interview stond nog niet vast. De vicepremier was in ieder geval niet iemand om te vertrouwen. ‘He is not a fast talker, as if he wants to gain time so people could prepare for a military take-over. May be he is trying to do something, but they are being paid by Moscow to keep us down. Everything is decided in Moscow. May be 2.5 percent of our people are party members but there are 36 million Poles, who do not want them.’ Ze kletste maar door.

‘Zijn jullie vergeten dat de Russen jullie uiteindelijk van de nazi's hebben bevrijd? Er zijn drie miljoen sovjetsoldaten gesneuveld om Oost-Europa te bevrijden,’ zei ik.

‘That is true, but they also make us pay for everything.’

Ik dacht: dank je de koekoek! Het is nogal niet niets. ‘Moscow does not again want to be invaded from the West through a Poland that cannot defend itself,’ ging ik verder.

‘But we know what Soviet occupation means. We were under the Czars [ik geloof dat ze 130 jaar noemde; wo] and now we are under the Communist regime. We do not want it. But what can we do?’

Ik waarschuwde haar: ‘You better be careful what you say. Some day, some journalist goes home and writes what you are saying.’

‘I know,’ antwoordde zij, ‘but I do not talk to everyone so openly. I trust you. I once travelled with an Austrian journalist all over this country and when he left, he felt I was a loyal communist.’

31 mei 1982

Communistische landen zijn eigenlijk dood. Ze zijn overal gerobotiseerd met dezelfde shit. Dit hotel heeft dezelfde lekkende kranen in de badkamer als in Moskou, dezelfde vaatdoeken als handdoeken, er is in geen weken gestofzuigd, zelfs de vloerkleden zijn dezelfde als bij de grote broer. Om 08:30 uur is niets open in dit hotel, ook de koffieshop niet. Geen kranten, niets. Toen ik later in het restaurant wilde gaan zitten, werd ik verjaagd: het was gereserveerd voor de bekende ‘groupa’. Het is tenminste wel stralend weer.

Ik belde om 09:15 uur de derde ambassadesecretaris Henk Post thuis, want alles is gesloten vanwege tweede Pinksterdag. Ook zo'n vondst. Iedere reden is voldoende om vooral niet te hoeven werken. Ik had Post eens bij generaal Knulst thuis ontmoet. Leopold Unger wijst er op dat Lech Walesa en zijn Solidariteitoppositie eigenlijk misdadigers zijn. Ze ontvangen belangrijk sommen dollars uit het buitenland en Walesa bevordert een

[p. 140]

vorm van maffiaterrorisme.¹⁸⁶ Daar fietst de rooms-katholieke kerk dan ook nog doorheen met haar voor het communisme ondermijnende activiteiten als het weer in volle glorie terugbrengen van de Here Jezus-mystiek. Jaruzelski heeft dan ook geen eenvoudige taak om zijn wankele regime bijeen te houden.

Jerry Wezik van het perscentrum van de overheid voorzag problemen. Men ging er vanuit dat het om het geschreven woord ging, niet om televisie. Ik maakte enorm gedonder en eiste dat ambassadeur Bartoszek in Den Haag zou worden gebeld. ‘Okay, if you pay for it,’ zei de kloot Wezik ook nog. Ik kreeg gelukkig de ambassadeur zelf aan de lijn, die bevestigde dat Rakowski hem persoonlijk had gezegd dat een tv-gesprek goed was. Ik vroeg hem dit Wezik duidelijk te maken.

Ik had een buitengewoon aangename lunch met Henk Post in het Forum Intercontinental Hotel. Hij was voordien twee en een half jaar in Kinshasa. Hij behandelt economische zaken op de ambassade en wist niets van een bezoek aan Polen van Pieter Baaij.

Hij vermoedde dat Rakowski me zou vertellen dat het uitroepen van de noodtoestand een betere oplossing was voor het Poolse dilemma dan een sovjetinvasie. Ik vond Post erg goed geïnformeerd en ontmoette eindelijk een Nederlandse diplomaat die eens gewoon tegen me deed. Het was hem bekend dat ik een persoonlijke vriend van Cor Knulst was.

De eerste ontmoeting met vicepremier Rakowski was in het gebouw van de Raad van Ministers. Iedereen moest beneden blijven, ook Izabela. Ik werd begeleid door een student journalistiek, die als tolk zou optreden en wiens Engels allerbelabberdst was, wat ik hem duidelijk maakte. Ook de zogenaamde ‘adviseur’ J. Urban was aanwezig. Hij is natuurlijk degene geweest die een spaak in mijn wiel heeft proberen te steken. Hij kwam later binnen, terwijl ik aan een gesprek met Rakowski bezig was. Hij wilde smoezen met Rakowski alleen. Uiteindelijk werd besloten dat we morgen om 12:00 uur zouden filmen. Later ging ik met Izabela naar restaurant Wilanow, eens het paleis van koning Jan iii Sobieski uit 1681. De ober wilde dat we in dollars betaalden, waar ik geen zin in had en wat ook niet gebeurde. Ik liet hem ter compensatie tien gulden als tip. Ik sprak met Izabela over de Poslavsky's, oorspronkelijk Poolse adel en over overgrootmoeder Ostrowa, ook een adellijke dame. Zij wilde proberen gegevens over de Poslavsky's te vinden.

186 International Herald Tribune, 29 mei 1982.

[p. 141]

Henk Post kwam me weer halen. We gingen naar zijn huis waar we in de tuin gingen zitten. Ik vertelde wat me zoal gedurende de laatste jaren als gevolg van mijn vriendschap met Sukarno in Den Haag was overkomen, inbegrepen de laatste schanddaad van Michiels van Kessenich in Antwerpen. Post en zijn vrouw waren geschokt. ‘Het zal nooit stoppen,’ zei hij, ‘en zelfs al zou je een proces tegen ze winnen, zeggen ze nog altijd in Den Haag: dat is die man die Buitenlandse Zaken heeft aangeklaagd. Dit zal mensen blijven afschrikken.’ Ik moest terug naar het hotel vanwege de avondklok.

Raymond van den Boogaard was in Warschau geweest. Henk had hem overal begeleid. Hij was dan ook erg verbaasd toen ik vertelde wat Van den Boogaard in Moskou had geflikt met zijn mededeling door de bvd te zijn benaderd.

1 juni 1982

Opnieuw het mooiste weer van de wereld.

Izabela kankerde weer op het regime vandaag. Om 11:00 uur waren we in het gebouw van de Raad van Ministers waar ik eerst een bloedneus kreeg. Het vliegtuig vertrekt al om 13:30 uur, het wordt dus een haastklus. Zoiets haat ik.

Het gesprek liep vlot, drie rollen, samen dertig minuten.¹⁸⁷ Er was nu bovendien een uitstekende tolk aanwezig.

Ik vloog van Warschau naar Wenen en nam van het vliegveld een taxi naar de paspoortetuifabrikant F. Schulz. Hij was erg hoffelijk en had een brief klaar die ik naar Saks Fifth Avenue in New York wil brengen, omdat we hetzelfde in de vs zullen kunnen doen. Hij had zojuist een contract met Japan afgesloten voor de levering van kostbare koffers met de naam Schultz op de buitenkant aangebracht. Hij had al drie miljoen schilling verloren omdat de dollar in waarde was gestegen, maar Saks vond hij een prima gedachte. Ik kreeg in verschillende kleuren etuis voor Amerikaanse paspoorten mee met het wapen van de vs erop.

Thomas Szasz heeft weer eens een opzienbarend interview gegeven aan James Lardner van de International Herald Tribune.¹⁸⁸ Hij bekritiseert het gemak waarmee het begrip mental illness wordt gehanteerd. Hij acht de argumenten dat John Hinckley bij zijn verstand was en precies wist wat hij deed toen hij op Reagan schoot, even weinig ter zake doende als argumenten van de verdediging dat Hinckley in een vlaag van waanzin handelde en juist niet wist wat hij deed. ‘Both sides were engaged

187 Een uitgeschreven tekst bevindt zich in mijn dagboek.

188 International Herald Tribune, 1 juni 1982.

[p. 142]

in bamboozling the jury that there is something medical and scientific going on.’

Hij vervolgt: ‘I would say that the history of psychiatry is very largely the history of lies. The people who make the lies may believe them, but they are lies nevertheless. Patients lie and psychiatrists lie. When the patients lie, we call them delusions. When the psychiatrists lie, we call them psychiatric theories.’ Bij thuiskomst op Schiphol was er geen Eduard om me af te halen, waar ik erg teleurgesteld door was. Ben erdoor uit mijn humeur.

nrc Handelsblad meldt op de voorpagina dat het ministerie van Buitenlandse Zaken er niet in is geslaagd de omstandigheden op te helderen waaronder het ikon-team is omgekomen in El Salvador. Ze hebben niet echt gezocht. Den Haag wil niet of kan zich niet permitteren dat er ook maar een aanwijzing naar buiten zou komen dat de Amerikanen en de cia hier achter hebben gezeten. Moet je net puppet Max van der Stoel hebben. Avondrood water in de sloot.

2 juni 1982

Ik belde de Poolse ambassadeur om te melden dat ik 28 minuten film had mee gebracht. ‘You scared me,’ zei hij over mijn telefonische noodkreet uit Warschau.

Jan van Wieringen meldt dat 300 Japanners die naar New York wilden voor een ontwapeningsconferentie geen visum krijgen. De vn zou niet in de vs gevestigd moeten zijn.

Peter is gaan stemmen en is vervolgens de polders in gefietst.¹⁸⁹ Mevrouw Hornkamp had een cockring van hem gevonden en gezegd: ‘Ik heb je armband gevonden, Peter.’

‘Als ik dat aan Edwin vertel,’ zei hij, ‘lacht hij zich kapot.’

Er lag een brief van de directeur van iiasa uit Laxenburg. Misschien kan het Handler-manuscript toch uitkomen.

Richard Belknap van National Academy Press bevestigt in een brief andermaal dat het niet is gelukt Handler in Washington uit te geven.

H. Algra, de meeloper van Luns die me eens te schande probeerde te maken, is op 86-jarige leeftijd in Leeuwarden overleden.

Allen Hughes schreef in The New York Times dat veel te veel pianisten tegenwoordig atleten zijn en geen artiesten. Hij noemt ze ‘keyboard athletes’.¹⁹⁰ Ik denk dat dikwijls van in het Westen opgeleide pianisten, maar nooit wanneer ik in

189 Hiij stemde op de PSP.

190 The New York Times, 27 mei 1982.

[p. 143]

Moskou in het conservatorium ging luisteren. Volgens Hughes zou het met exhibitionistische tendensen te maken hebben.

De Olof Palme Commissie met Arbatov, Vance, Den Uyl, Owen, mijn vriendin Muthamma en anderen is met een eindadvies gekomen voor de komende ontwapeningsonderhandelingen. Ik vrees dat er vrij veel in staat dat zal worden onderschat. In Moskou zal het waarschijnlijk serieus worden genomen, maar in Washington betwijfel ik dit ten zeerste.¹⁹¹

Jonathan Schell is ook met een cri de coeur over de gevolgen van een atoomoorlog op de markt gekomen.¹⁹² ‘We are not only threatening our own lives: we are threatening to bring about the extinction of the species,’ roept hij uit. Of: ‘How do you use ordinary vocabularies to describe something so immense and so absurd as the deaths of, say, 100 million persons?’

191 The New York Times, 2 juni 1982.

192 Jonathan Schell, The Fate of the Earth, Alfred A. Knopf, New York, 1982.

3 juni 1982

Jermen Gvishiani laat weten verhinderd te zijn om McGeorge Bundy in Parijs te ontmoeten. Rampzalig. Na alle moeite die ik heb genomen om die twee heren bijeen te brengen, gaat het gewoon niet door. Dan ben je schoonzoon van een ex-premier van de ussr maar kennelijk niet vrij om te gaan en te staan waar je wilt. Zoals Georgii Arbatov eens tegen me zei: ‘Ik weet nooit of ik een afspraak kan nakomen: jullie hebben je democratische goden, wij hebben communistische goden.’

Ik zal na het televisiegesprek met Walt Rostow in Salzburg de trein naar Wenen nemen om Gvishiani in ieder geval te spreken. Claudia Stendl stelde voor een lunch op kasteel Laxenburg of een drankje om 18:30 uur in het Bristol Hotel. Ik koos het laatste want dat kost me minder geld dan weer een taxi naar Laxenburg te moeten nemen. Bovendien kan ik dan een vliegtuig om 21:00 uur naar Amsterdam halen.

Peter had gisteravond in de stad Wim Hogenkamp ontmoet, die hem had uitgenodigd mee naar huis te komen, om zijn nieuwe badkamer te inspecteren en een massage van hem te krijgen. Peter dacht er niet over. Hij doorziet de spelletjes. ‘Die jongen praat tegenwoordig of hij miljonair is,’ zei Peter. Ik telefoneerde met broer Theo en het viel Peter zelfs op dat ik hem weer herhaaldelijk met ‘Peet’ in plaats van ‘Theet’ aanspreek. Onverklaarbaar eigenlijk, maar het gebeurt al jaren. ‘Ik zal nooit vergeten,’ zei Peter, ‘dat je eens in de sauna een koekje in mijn mond wilde stoppen en me aansprak met Keke.’¹⁹³

193 De hond die ik na mijn moeders dood verzorgde.

[p. 144]

Ik werk aan de vragen voor Walt Rostow. Hij signaleerde vier belangrijke trends in Oost-Westbetrekkingen.¹⁹⁴

1) Het volwassen worden van een hele nieuwe generatie in Oost-Europa, geboren na 1945. Die jonge mensen zijn tegen het Kremlin en willen vrij worden.

2) Economische groei stagneert in Oost-Europa op ongeveer 1,3 procent per jaar.

3) Economische krachten zowel in Oost als West dicteren het terugdringen van defensie-uitgaven op alle niveaus.

4) Een heel nieuwe generatie mensen in het Westen beginnen vragen te stellen: waarom wordt Duitsland niet herenigd? Waarom moet Europa bezaaid blijven met atoomwapens aan beide zijden? Waarom zijn er in Europa 37 jaar na de Tweede wereldoorlog zowel Amerikaanse als sovjetstrijdkrachten gestationeerd?

Rostow doet drie urgente voorstellen ter verbetering van de algemene situatie in Europa met als gevolg een vermindering van spanningen.

1) De landen van Oost-Europa zullen in vrijheid moeten kunnen beslissen hoe zij zich politiek willen organiseren, parallel aan ‘arms-control agreements’ voor de regio.

2) Strategisch gebalanceerde militaire terugtrekking van de vs en de Sovjet-Unie uit Europa - ‘short of total withdrawal’.

3) Voorzieningen voor verhoogde multilaterale economische samenwerking voor geheel Europa.

Ik arriveerde tegen 22:00 uur bij Hotel Osterreichischer Hof in Salzburg. Geen spoor van de een vara televisiecrew.

Willem van Kemenade schreef dat Nederland haast opzettelijk zich de kaas van het brood laat eten in Indonesië, langzamerhand het belangrijkste land in Zuidoost-Azië.¹⁹⁵ Van de 40 miljard dollar buitenlandse handel is 43 procent in handen van Japan en 17 procent van de vs.

194 The New York Times, 24 januari 1982.

195 NRC Handelsblad, 2 juni 1982.

[p. 145]

Sinds ik in 1956 voor het eerst voet op Indonesische bodem zette, realiseerde ik mij dat Nederlanders niet in staat zijn het verlies van Indië aan Sukarno te erkennen en ruiterlijk toe te geven. Het dekolonisatieproces verliep dan ook rampzalig. De naoorlogs leiding van het koninkrijk had geen oog voor het continueren van een Nederlandse aanwezigheid onder andere voorwaarden. Ons gebrek aan sportiviteit en het onvermogen een nederlaag te erkennen, heeft ons voor lange tijd in Indonesië de das om gedaan en dat geldt kennelijk nog steeds.

4 juni 1982

Ik ben gisteravond nog even in het beroemde Salzburger park gaan neuzen. Het was er boordevol met tippelende jongens deze keer. De meeste voor geld. Ze ploften naast me op mijn bankje. Prijzen variëren van 300 tot 500 schilling, (geen idee hoeveel dat was). Ze hebben allemaal een kamer in een hotel in de buurt om te vozen.

Ik ontbeet met Walt Rostow, die er prima uitzag. Hij zei vier maal per week te tennissen. Zijn vrouw, Elsbeth, had Philip Handler goed gekend. Hij dacht dat de argumenten van Belknap om het boek van Handler niet uit te geven, niet erg serieus waren. Ik liet hem de brieven lezen.

We filmden Rostow buiten in een park. Hij behandelde het gesprek erg professioneel.

Wat me tijdens onze gesprekken opviel, was hoe jachtig hij eigenlijk was, zoals veel Amerikanen die het druk hebben. Je kan soms nauwelijks zinnen afmaken.

Hij suggereerde: ‘If I was doing this interview, I would concentrate on three areas: Stalin's empire is not permanent, second: Europe has to convince the ussr that her security is guaranteed, it is not the skill of our negotiations, it's a curb of the arms race, phased withdrawal that counts, and third: what do we have to do for the stability of the world, for the economic stability?’

Hij vertelde de modellen van professor Jay Forrester van mit te hebben bestudeerd. Hij vond ze haast ‘childish’. Hij liet Forrester dus schieten. Ik dacht, dan heb je hem nooit begrepen. Wat ik bepaald kwetsend vond, was dat hij zei: ‘Sukarno was a dreadful man, unreliable, vain, terrible. President Kennedy wanted to do something with him, but it was impossible. He came to Washington after Belgrade, you know?’

‘Yes, together with Midibo Keita,’ antwoordde ik.

‘Now there you had a fine man,’ aldus Rostow.

Rostow heeft Sukarno misschien op zijn gunstigst twee uur in

[p. 146]

zijn leven meegemaakt. Waar haalde hij zijn informatie vandaan om met een dergelijk oordeel over Bung Karno klaar te staan? De cia? Het State Department? jfk was zelf zo nauwkeurig over Washington geïnformeerd, dat hij in Dallas uit een straat kon worden geschoten. De andere hoogste chef van Rostow, lbj, voelde zich dermate bedrogen door de cia (die hij ‘that goddamn murder incorporated’ noemde), dat hij zich na het bedrog over wat in de Golf van Tonkin was gebeurd, niet nog eens voor het Witte Huis verkiesbaar wilde stellen. Zou Rostow begrijpen, of ooit begrepen hebben, dat zijn informatie niet altijd met de werkelijkheid klopte? Laat staan zijn informatie over Sukarno.

Rostow vertelde eens door jfk te zijn gevraagd een toespraak van Richard Nixon te lezen. Ze zaten in een vliegtuig. Rostow markeerde de speech op zeven plaatsen. ‘That man,’ zei Kennedy, ‘should never be President of the United States. He doesn't know how to stop.’ Ik vertelde in 1968 een week met Nixon in New Hampshire op reis te zijn geweest. Hij beloofde toen overal waar hij kwam, de oorlog in Vietnam te zullen beëindigen. Het gebeurde pas in zijn tweede termijn in 1974, nadat de Vietcong de Amerikanen uit Saigon hadden verjaagd. Rostow herinnerde aan een ander probleem met Nixon: ‘He had no sense of humor. Even in 1972, when he had a massive election victory, he still lacked presidential charisma and even started the plumber business with Watergate. One thing a politician should never do,’ benadrukte hij, ‘and that is to lie.’ Ik vertelde dat dit ook een groot probleem met prins Bernhard was geweest die zich zogenaamd niets meer herinnerde, terwijl het gedonder met Lockheed allemaal zou uitkomen. ‘It's a miracle the royal family survived it all.’ Hij kende Bernhard uitstekend. Ik aarzelde om dit overleven van het Oranjehuis in de Hollandse breinen nader te gaan uitleggen. Ze hebben het Oranjetotem nu eenmaal nodig to keep their sanity.

Op een gegeven moment liet ik me ontvallen dat ze in Washington ook eens moesten bedenken hoe de show in Amerika, vanuit Moskou gezien er uitzag. ‘They scrapped religion 65 years ago and they see a President coming to the White House who used to go along doors with Bibles, who claims to have been re-born in Jesus.’ Dit irriteerde de democraat Rostow. ‘I take you too seriously, Willem, for you to launch such quasi liberal common places.’ Ik moet zijn patriottisme hebben geraakt.

Ik nam een trein naar Wenen en een taxi naar het Bristol Hotel voor de ontmoeting met Jermen Gvishiani. Hij arriveerde in

[p. 147]

een blauwe Mercedes met chauffeur vanuit iiasa in paleis Laxenburg.

Ik had Gerrit Jeelof van Philips laten weten Gvishiani in Wenen te zullen ontmoeten. Hij had me nog een telegram gezonden. Hij vroeg me de aanvraag van Philips voor de opening van een kantoor in Moskou alleen zijdelings bij hem aan te roeren, omdat ook langs andere wegen werd gewerkt. Ik vertaalde Jeelofs telegram voor hem.¹⁹⁶

Gvishiani begon een cadens: ‘It is an excellent matter you work with Jeelof, because Philips spoiled its image with us. You can do a lot to help Philips to improve its standing in Moscow. You deserve to do this for them. You have already tried for many years, which I will explain to them when they come to Vienna, I think it is June 14th.’

Dit klonk mij als muziek in de oren omdat dit Jeelof zou kunnen overtuigen van mijn waarde voor Philips als consultant bij het bevorderen van de belangen van Philips. Tenslotte deed ik er tien jaar over om dit vertrouwen bij Gvishiani en aan sovjetkant op te bouwen. Daar mag wel iets tegenover staan.

‘Now it is Grundig that holds first place in Moscow, but it should have been Philips. They have it all. Philips has not only video recorders, they have the tapes, everything. Once they open their Moscow office, you should be involved.’ Hij ging een stapje verder en zei dat ik hem in Moskou een telex zou moeten sturen met de volgende inhoud, en hij begon te dicteren: ‘Among topics we discussed in Vienna, may I draw your attention to the accreditation of Philips in Moscow, which matter will be raised, when two Philips representatives will visit you June 14, 1982.’

Gvishiani: ‘You could be very instrumental in assisting during a press conference, via television or in other ways, by making Philips known in the ussr so that they do not reach only the producers, but also the users.’ Hij benadrukte dat hij Jeelof ervan zou overtuigen wat ik de afgelopen jaren allemaal reeds in het belang van Philips had ondernomen en welke reputatie ik langzamerhand genoot in Moskou. ‘You could also assist at organizing demonstrations of their latest equipment in Moscow, like tape recorders, videos and so on.’

Daarop kreeg hij een nieuwe gedachte. Hij vroeg: ‘Shall I send a telex to Mr. Jeelof about all this?’ Ik antwoordde dit erg te appreciëren en vroeg of hij mij er een kopie van wilde sturen. ‘Give his address,’ zei hij vervolgens, wat ik niet begreep want

196 Ik kan het telegram in 1996 niet meer vinden.

[p. 148]

dat moest hij al hebben. Ik gaf hem de informatie. Hij begon meteen een ontwerptekst uit te schrijven, waarbij me opviel dat hij Philips schreef als ‘Fillips’.

Op dat moment kwamen twee heren in zwarte kostuums aan een tafeltje naast ons zitten. Gvishiani scheen even verrast. Hij stopte met schrijven. ‘Zullen we aan de bar gaan zitten,’ stelde ik voor. ‘No, it is alright,’ was het antwoord, maar hij ging wel zachter praten.

Hij vertelde de kwestie van Pieter Baaij en mogelijke leveranties voor de energiepijplijn op het hoogste niveau te hebben besproken ‘but since Holland spoiled the game, the Dutch are too late now. But there will be constructed five more pipelines in the coming years, so new orders will have to be filled.’

We spraken ook over de ontmoeting met McGeorge Bundy en ik opperde dat het misschien nuttig was hem een briefje te schrijven nu hij de afspraak met hem had afgezegd. ‘That is a good idea,’ zei hij. Ik haalde bij de receptie hotelpapier en hij schreef de boodschap meteen.¹⁹⁷

Hij vroeg eerst nog hoe je de naam schreef. Ik toonde het artikel uit Foreign Affairs met Bundy's naam. ‘Can I begin like this, Dear McGeorge,’ vroeg hij. Hij schreef langzaam en liet me de brief uiteindelijk lezen. Ik liet hem ook de laatste telegrammen van McGeorge Bundy aan mij lezen.

Ook besprak ik er niet in te slagen de herinneringen van Philip Handler uitgegeven te krijgen. Hij bood onmiddellijk aan te helpen bewerkstelligen dat iiasa het boek zou uitgeven. ‘I will help any way I can.’ Toen ik hem vertelde dat professor Henry Kamin van Duke University mij had geschreven dat Handlers opvolger, Frank Press, ‘did not want to contribute to the glory of the former president of the National Academy of Sciences’, was Gvishiani het zo ‘disgusted’ als ik. Ik gaf hem een kopie

197 Voor een keer heb ik een kopie gemaakt, alhoewel dit een vorm van schending van het briefgeheim was, maar anders gelooft men het later niet.

[p. 149]

van het Handler-manuscript wat hij aan Holling, directeur van iiasa, zou overhandigen.

Jermen Gvishiani zei ook dat hij Vadim Zagladin had voorgedragen als mogelijk lid van de Club van Rome. Uitstekende keuze.

5 juni 1982

Trein naar Neuheim

Broer Theo en Nellie haalden me gisteren van het vliegveld Kloten af. Theo scheen echt blij. Ze zijn van Lugano naar hier verhuisd. Hij schijnt verbonden te zijn aan de Parker Pen Company. Ik begrijp nooit helemaal wat hij uitspookt. Het verandert ook voortdurend.

Ik zette mijn precaire financiële situatie uiteen. ‘Niets aan de hand,’ was zijn reactie, ‘je bent in evenwicht. Er komt toch een krach en dan heb je meteen geen schulden meer.’ Dat leek me een te simplistische reactie maar hij is de financieel deskundige in de familie.

Tom Wicker schrijft over het nieuwste document uitgegeven door Caspar Weinberger over het te voeren militair beleid de komende vijf jaar war to death.¹⁹⁸ Weinberger vind ik al tamelijk lang een levensgevaarlijke gek. In 126 pagina's hebben de hoogste militaire en burgerlijke autoriteiten van de vs de waanzin samengevat, die zij zien als bevrijding van de mensheid van de Sovjet Unie. Heel griezelig.

Daarnaast meldt Sytze van der Zee uit Washington dat de regering Reagan wordt geplaagd door een stroom van ruzies en kibbelpartijen, ook tussen Haig en Weinberger. Het is eigenlijk een wonder dat we niet allang in een gigantisch conflict werden gedompeld met zoveel idioten op vitaal belangrijke plaatsen.¹⁹⁹

De hele wereld heeft in de Veiligheidsraad in New York bepleit dat er snel een staakt-het-vuren komt op de Falklandeilanden, maar Groot-Brittannië (ambassadeur Anthony Parsons) en de Verenigde Staten (ambassadrice Jeane Kirkpatrick) hebben hun veto uitgesproken. De bloedige strijd gaat dus gewoon door.

Na een stroom van protesten heeft Washington toch maar meer visa verleend, ook aan Japanners, voor een conferentie bij de vn. Washington is vooral gebrand om geen ‘Soviet front groups’ binnen te willen laten. Waar zijn ze in hemelsnaam bang voor?

198 The New York Times, 1 juni 1982.

199 NRC Handelsblad, 5 juni 1982.

[p. 150]

6 juni 1982

Neuheim

In Versailles vindt een top plaats van de zeven belangrijkste industrielanden. Reagan, Thatcher, Mitterrand, Schmidt, Trudeau, Spadolini en Suzuki zijn aanwezig. De International Herald Tribune plaatst een paginabrede kop op de voorpagina allies remain split on soviet trade. Ik zie dat vraagstuk inderdaad als sleutelkwestie, zeker wat de regering Reagan betreft. Washington wil alles op alles zetten om te voorkomen dat de ussr erin zal slagen economisch op eigen benen te komen te staan. Dit blijkt uit alles, zoals uit het verzet tegen de aanleg van de energielijn naar Siberië.

‘Don't buy Soviet gas, Mr. Reagan urged: it will weaken resistance to Soviet political blandishments and provide Moscow with a great deal of scarce foreign currency to prop up its economy and military effort,’ aldus citeerde The New York Times de president onlangs.²⁰⁰

Nog op 4 juni verscheen er een artikel in Pravda onder de kop: met reagan valt niet te praten, en ik vrees dat ze gelijk hebben. De man is bezeten van anticommunisme.²⁰¹ Washington wil onder geen beding dat het marxisme-leninisme zou aantonen dat dit politieke systeem met een samenleving waarin de welvaart duizendmaal beter is verdeeld over de hele bevolking dan in kapitalistische landen, zou kunnen slagen. Dat zou de genadeslag voor de vrijemarkteconomie en het Amerikaanse stelsel betekenen.

Ze worden het over handel drijven met de ussr in Versailles nooit eens.

David Shilling (29) is een beroemde Londense hoedenmaker. Op 15 juni zullen de races op Ascot weer worden gehouden en iedereen speculeert al over hoe de hoed er uit zal zien die David dit jaar voor zijn moeder zal ontwerpen. Mary Blume wijdt er een groot artikel aan.²⁰² Ik denk dan: hoe is het godsterwereld mogelijk! Terwijl duizenden Britse soldaten vanwege een denkfout van Margaret Thatcher armen en benen worden

200 The New York Times, 14 mei 1982.

201 NRC Handelsblad, 4 juni 1982.

202 International Herald Tribune, 5 juni 1982.

[p. 151]

afgeschoten op de Falklandeilanden, lullen ze over hoeden van David Shilling.

De ptt en het ministerie van Cultuur zullen justitie inschakelen wanneer kabelexploitanten door de sovjetsatelliet Horizont uitgezonden beelden zouden overnemen en uitzenden. Ze beroepen zich op artikel 20 van de Telegraaf- en Telefoonwet. Er gaat niets boven de vrijheid van informatie.²⁰³

Theo kwam me al vroeg in hotel Schäfli halen, waar ik tijdens het ontbijt aan Peter schreef. Later hebben we ergens aan het meer vis gegeten. Uiterst plezierig bezoekje.

Ik stuurde Gvishiani vanaf het vliegveld een telegram dat voor zichzelf spreekt.

203 NRC Handelsblad, 4 juni 1982.

Swiss Air 796, Zürich - Amsterdam

Israël schijnt bombardementen op Beiroet te zijn begonnen, die de Luftwaffe van Hermann Göring eer aan zouden doen. Theo vertelde de kostbare muziekinstrumenten van mam te hebben verkocht. Ik dacht dat we dit geld zouden delen, ook omdat broer Henk het kostbare schilderij van een ton had gekregen. Maar ik zei niets. Toen ik vertelde dat mejuffrouw Boekhoudt tweeduizend gulden had gezonden, zei hij: ‘That is a lot. Nobody sent me ever two thousand guilders.’ Hij is soms helemaal niet aardig. Ik vertelde Beatrix gewaarschuwd te hebben dat Miss B.B. erg achteruit ging en had gezegd: ‘Ik ben er nog wel een half jaartje.’ Hij reageerde quasi verbaasd: ‘How come, gaat zij verhuizen?’ Ik houd helemaal niet van dit soort humor.

Bij thuiskomst lag er een lief briefje van Peter en een verjaardagsbrief van mejuffrouw Boekhoudt.²⁰⁴

Ik ben eerst de polders in gefietst, waar ik sterke behoefte aan had. Daarna telefoneerde ik met Peter. Hij adviseerde opnieuw met Eduard te spreken over hoe we seks zouden hebben. ‘Promise me you will discuss it,’ zei hij, ‘because sex will be-

204 Zie bijlage 28.

[p. 152]

come so much better.’ Ik brak het onderwerp af, want daar is het niet belangrijk genoeg voor.

6 juni 1982

Bung Karno's verjaardag.

Ik heb het gesprek met Walt Rostow uitgetypt.

Nixon voorspelt dat Reagan in 1984 Edward Kennedy zal verslaan. Ik vrees dit ook.

De International Herald Tribune meldt dat zowel minister Al Haig als ambassadrice Jeane Kirkpatrick niet beter wisten dan dat de vs zich zouden onthouden van stemming in de Veiligheidsraad over de Falkland-oorlog. Reagan sliep en toch kwam er een bevel om met Groot-Brittannië een veto uit te spreken. Hoe werkt zoiets? Het bewijst wat een rotzooitje het is in Washington. Er is nog altijd a government within a government, dat ongestraft en ongecontroleerd dergelijke stunts kan uithalen.²⁰⁵

De vraag is: wat speelt er in Den Haag op dit gebied?

205 International Herald Tribune, 6 juni 1982, door Lou Cannon.

7 juni 1982

Ik ben uitgenodigd voor de Club van Rome-vergadering later dit jaar in Japan.²⁰⁶

Gisteren zijn Aart van der Want en Michiel Bendien naar Brussel gegaan om kennis te nemen van de Belgische organisatie van het Forum Humanum van de Club van Rome, geleid door Gunter Pauli. Aart vertelde er veel van geleerd te hebben en verbaasd te zijn geweest wat bij zo'n organisatie allemaal komt kijken. Het gaat er nu om een Nederlandse tak van het Forum Humanum op te zetten. Aart is geknipt voor de job.

Ik bracht een bezoek aan Lejo Kool en Pieter de Vink bij de nos. Zij vonden een film over Jackie niets. ‘Die dame vertegenwoordigt een Privé-verhaal, dus journalistiek gezien niet meer interessant,’ aldus Kool. Absolute onzin maar zo spreken Hilversumse televisiebaasjes. Daarop stelde ik voor om een jfk-documentaire te maken in 1983, als het twintig jaar geleden is dat hij in Dallas werd vermoord. Daar maakte hij een aantekening van. Tenslotte hebben we stapels gefilmd materiaal over Dallas.

Ernst van Eeghen schijnt senator Sam Nunn toch te hebben omgepraat om een gesprek met een delegatie van de Sovjet-Unie te hebben. Brugsma bevestigde: ‘Ja, dat heeft die dikke geflikt.’ Van Eeghen was opnieuw benaderd door de sovjet-

206 Zie bijlage 29.

[p. 153]

ambassade met een verzoek van de voorzitter van de Opperste Sovjet, Chitikov, om naar Moskou te komen. ‘Ik heb op dit moment niets te zeggen, dus ik ga niet en houd mijn poot stijf,’ zei hij. De Amerikanen hadden te kennen gegeven desnoods de sovjetcontacten in Nederland te willen hebben ‘maar zonder ons,’ zei Ernst. Hij had onmiddellijk laten weten Berkenrode ter beschikking te stellen, ook zonder Nederlandse deelname.

Broer Theo belde tweemaal op vanuit Neuheim. We werden tweemaal verbroken. ‘Ik wil je even bedanken voor je gezellige bezoek,’ zei hij. ‘Het heeft indruk gemaakt.’ Uiteindelijk deed ik voor een derde poging vijf francs in een publieke telefoon en we konden rustig spreken.

8 juni 1982

Ik ben eindelijk mijn bedelmissie om steun bij de nvj gaan uitvoeren. Ik sprak met Hans Verploeg, een aardige kerel. Ik heb in dertig minuten de situatie uitgelegd, laten zien dat Time bijna drieduizend dollar wilde hebben,²⁰⁷ en heb ook over de kwestie Michiels van Kessenich in Antwerpen verteld, enzovoorts. Ik vertrouwde hem toe ten einde raad te zijn en de journalistiek te willen verlaten. Of ik er ruchtbaarheid aan wilde geven. ‘Zeker nu niet,’ zei ik. Afwachten wat ze doen. Ik gok op steun van Klinkenberg in het bestuur van de nvj.

Michiel Bendien belde uit Almelo en was wild enthousiast over het bezoek aan Gunter Pauli in Brussel. Hij had de hele avond met zijn ouders over zijn bezoek gesproken. Zijn vader had vervolgens anekdotes over mijn vader verteld. Mijn vader had samen met collega-advocaat Kalff, Bendiens Confectiefabriek door de oorlog helpen loodsen.²⁰⁸ Michiel was kennelijk intens blij met de ervaring. Ik ben blij dat ik dit voor een zoon van vrienden van mijn ouders kon doen.

Ik liep tegen mijn oude vriend Maurits Mulder (een Indische jongen) aan die vertelde ‘Australische vinken’ te kweken. Hij beschreef de kleuren van het diertje. Zijn logeerkamer is nu ingericht als vogelkwekerij.

Israël begaat agressie in Libanon, maar daar durft niemand iets tegen te doen. Argentinië doet hetzelfde op de Falklandeilanden en de wereld staat op zijn kop. De ussr en Cuba zwijgen eveneens. Van Agt heeft er wat over gesputterd maar dat was pour besoin de la cause.

207 Zie bijlage 30.

208 De Bendiens zelf waren half-joods en moesten onderduiken.

[p. 154]

Joris Voorhoeve zou spreken in de Nieuwe Kerk. Van Eeghen was er evenals Willem Brugsma, die bij me kwam zitten. Voorhoeve is een onverbeterlijke zwamneus. Hij zit totaal op de Amerikaanse lijn.

9 juni 1982

Ruhrgas ag is overtuigd dat het sovjetgas gewoon met ingang van 1984 naar West-Europa zal stromen, wat de Amerikanen ook verder ondernemen om dit te voorkomen. Dit heeft de voorzitter van Ruhrgas, Klaus Liesen aan The New York Times meegedeeld.²⁰⁹

Vanavond wordt het gesprek met Rakowski in zijn geheel in Kenmerk van de ikon uitgezonden. Ook Haagse Post neemt het interview van mij mee deze week.

Victor Beletski, een carrièrediplomaat, is de nieuwe sovjetambassadeur in Den Haag.

Er kwam een verjaardagsbrief van Eduard.²¹⁰

Ook kreeg ik een bemoedigend briefje van Pieter de Vink naar aanleiding van ons laatste gesprek in Hilversum.²¹¹

Willem van Kemenade heeft geschreven²¹² dat de Wereldbank erg optimistisch is over Indonesië. Men verwacht een mogelijke economische groei van 7,5 procent per jaar. Dat is inderdaad niet mis. Het lijkt of de financiering van het Suharto-regime, welke nu via de iggi-club onder voorzitterschap van ons een kwart eeuw voortduurt, eindelijk vruchten begint af te werpen. Wat me grenzeloos ergert, is dat er altijd wordt gezegd dat Sukarno Indonesië naar de afgrond leidde en Suharto deze trend radicaal keerde. De werkelijkheid is dat Bung Karno geen cent uit het Westen kreeg omdat hij onafhankelijk en non-aligned wilde zijn en dus niet bereid was naar het pijpen van Washington en Tokio te dansen. Beiden roven nu het land leeg ten gunste van zichzelf, Suharto, zijn familie en de overige cronies die het spel met hem meespelen. Steeds weer hoor je hetzelfde snertverhaal: Suharto heeft welvaart aan Indonesië gebracht. Welvaart aan wie?

Ernst van Eeghen zegt afspraken te hebben in Washington met de senatoren Nunn, Hatfield en Mathias. ‘Ik heb het helemaal alleen gedaan en behoef niemand dankjewel te zeggen.’ Zeker, maar zijn grote troefkaart was Georgii Arbatov die ik hem leverde en waardoor ook Chitikov erbij is gekomen.

209 The New York Times, 8 juni 1982.

210 Zie bijlage 31.

211 Zie bijlage 32.

212 NRC Handelsblad, 22 mei 1982.

[p. 155]

10 juni 1982

Schiphol

Ik voel me niet jarig. Na mams dood betekent deze dag niets meer voor me.

Toen ik naar gate c39 wilde gaan om het vliegtuig naar Parijs te nemen, kwam Ed aanstormen om me te feliciteren. He made my day. Als ik in zijn ogen kijk, geloof ik nooit eerder zo'n direct gevoel van een band te hebben gehad. Vooral: ik geloof hem compleet. Dat is zelfs waardevoller dan genot in ons coupeetje. Juist hierom denk ik dat onze relatie zich in enigerlei vorm zal handhaven voor een lange, lange tijd.

Ik ontmoette McGeorge Bundy in Hotel le Meurice aan de rue Rivoli tegenover de Tuilleriën en gaf hem de brief van Gvishiani uit Wenen. Ik gaf hem ook het telefoonnummer van Claudia Stendl in het paleis Laxenburg, zodat hij voortaan alles rechtstreeks kon regelen. Vervolgens legde ik hem de problemen rond het Philip Handler-manuscript uit. Hij keek ernstig. ‘Send me a copy and I consult with some of Phil's friends,’ zei hij. Hij gaf de voorkeur aan een filmopname in Frankfurt. Ik belde met de vara maar er werd voor nu in Parijs gekozen. Ze komen morgen en Willem Brugsma komt mee. Ik zei tegen Brugsma McGeorge Bundy te zullen overhalen voor opnames morgen. Hij zei: ‘En als het morgen niet okay is, kan hij op het dak gaan zitten.’ Zoiets begrijp ik niet. Brugsma lijdt aan sterallures, jammer.

Eindelijk ontmoette ik Richard Thieuliette weer. Hij was verlaat door het onweer. Hij zag er slank en erg mooi uit. We hebben samen een intense avond doorgebracht. Ik heb letterlijk uren naar hem geluisterd en was in alle opzichten gefascineerd door wat hij allemaal te vertellen had. De affectie voor elkaar was helemaal terug. Soms stopte hij om na te denken en de juiste woorden te vinden. Zijn langdurige verblijf in India doet zijn verhalen nu doorspekt raken met Hindu-wijsheden als: ‘You know how they say “creation” in India? Without mother.’

Het is niet eenvoudig alles te herinneren. Hij is overtuigd van een hiernamaals ‘otherwise it would all make no sense’. Hij vertelde over zijn voettocht langs de Ganges, over mensen en ontmoetingen. Het is duidelijk dat nu hij aan de Sorbonne Hindi heeft gestudeerd, hij werkelijk in staat is in India te communiceren. Ook bij het maken van de film plaatste dit hem in een sleutelpositie. Hij ontmoet daar en kan spreken met mensen die anderen nooit of te nimmer ontmoeten. ‘I haven't even begun to tell you what India is about,’ zei hij. Zijn verha-

[p. 156]

len zijn bezaaid met anekdotes over tempels en priesters. Raoul, zijn Franse vriend, kwam hem bezoeken. Ze hebben een keer op het strand gevochten, want Richard wilde alleen naar een priester gaan wetende dat Raoul de man als een phony zag. Hij is nu ook Sanskriet aan het studeren. Het werd een van de fijnste avonden samen in lange tijd.

11 juni 1982

Parijs

Ik ontmoette Gunter Pauli om 10:45 uur. Hij maakte zich zorgen over Aurelio Peccei die doodmoe schijnt te zijn. ‘He does not know how to slow down.’ Hij had ook een paar uur met consul-generaal Kouznetsov in Antwerpen gesproken. De Belgische televisie maakt een portret van Aurelio.

Oud-ambassadeur Hanafi van Indonesië en diens zoon Dito arriveerden en boden een lunch aan in het Intercontinental Hotel. Later nam Hanafi mij apart en vertelde dat hij een schilderij wilde verkopen. Het zou minstens een miljoen dollar waard zijn. Of ik daarbij kon assisteren. Ik zei dat een veilinghuis de enige manier was.

Na enige aarzeling belandde ik in de sauna Continental Baths. Ik liep tegen een aantrekkelijk ventje aan en begon hem te betasten, maar mijn vingers brandden. Ik houd van Eduard. Ik keerde me om ging naar het stoombad en masturbeerde.

Wat ik totaal onbegrijpelijk vind, is dat Israël gewoon Beiroet bombardeert and it gets away with it. Gunter Pauli dito. Het moment dat je over het misdadige gedrag van Israël begint, klapt iedereen dicht en begint over wat anders.

Ik zie dat het Brown - en niet Braun Boveri & Cie is. Het staat dus nu fout in mijn telex naar Gvishiani. Jammer.

12 juni 1982

Israël zegt 79 Syrische toestellen te hebben neergehaald. Zelf verloren zij een toestel.

Er zouden dinsdag volgens de International Herald Tribune tussen de 500 en 900 Britse soldaten op de Falklandeilanden zijn gesneuveld. Helmut Schmidt heeft het reeds ‘a mad war’ genoemd. En let op het verschil niet 501 of 899.

De kranten staan dag in dag uit vol met idioterieën. In Thailand bestormden tweeduizend mariniers een strand bij Thepa ‘because of an increasing Soviet threat in Asia’. Er is helemaal geen sovjetdreiging daar of waar dan ook.

Irak staat eenheden van het Iraanse leger vrije doorgang toe wanneer zij in Libanon tegen Israël willen gaan strijden. Een

[p. 157]

ander saillant detail: minister Haig en adviseur Clark gingen Reagan informeren over Libanon ‘terwijl de president bezig was zijn broek aan te trekken’. Reagan was gisteren bij de Berlijnse muur en verkondigde blij te zijn om weer ‘thuis’ te zijn gekomen. Er werden 280 mensen gearresteerd die helemaal niet wilden dat hij in West-Berlijn was.

Na het gigantische schandaal van zes jaar geleden, toen uitkwam dat de Amerikaanse cia journalisten misbruikte en in dienst had, heeft William Casey gewoon bekend gemaakt dat de cia in ‘extraordinary circumstances such as an emergency involving human lives or critical national interests’ de diensten van journalisten zal blijven gebruiken en er voor zal betalen.²¹³ Dat gebeurt natuurlijk in Den Haag ook alleen kraait er hier geen haan naar.

Brugsma en de vara-ploeg logeerden in het Hilton en arriveerden om 08:45 uur in Hotel le Meurice.

Om 10:00 uur interviewde Willem Brugsma McGeorge Bundy voor Achter het Nieuws. Ik moet zeggen: hij is de enige Nederlandse collega die ik op mijn contacten durf los te laten, samen met André Spoor. Het gesprek liep op rolletjes. Waar ik wel eens bij zou willen zijn, is de montage, om te zien wat er uiteindelijk wordt uitgeknipt.

Brugsma nam me later ter zijde en zei dat ik in twee zaken excelleerde: een neus voor nieuws en het leggen, opbouwen en onderhouden van contacten. Maar mijn public relations waren beroerd. Op dat gebied kon ik advies gebruiken. ‘Dus een volgende keer dan bel je eerst 04110 etcetera en zal ik je adviseren.’ Hij bracht deze zaak elegant. Ik ben maar niet gaan uitleggen dat er tegen achterbakse praktijken van een overheid en een diplomatiek apparaat over de hele wereld niet te knokken valt, want ze geloven toch niet dat dit gebeurt.

Tegen 16:00 uur ben ik naar de flat van Richard en Raoul gegaan. Zij rookten hasj en serveerden thee. We hebben foto's gekeken van hun trips naar India.

Ik dineerde met de hele familie Hanafi in een Chinees restaurant. We vonden het te lang duren, dus we reden verder naar een Thai. Er ontstond een discussie over Bung Karno waarbij ik een botsing had met Dito. Volgens de jongeman was Sukarno in 1965 door de pki in de rug gestoken, ‘zoals communisten altijd doen’. Sukarno was zo naïef geweest de communisten te vertrouwen. ‘De pki heeft Bung Karno helemaal niet in de rug aangevallen. De cia-coup was aldus in elkaar gezet om

213 International Herald Tribune, 10 juni 1982, door Judith Miller.

[p. 158]

de jacht op links en de pki mogelijk te maken,’ antwoordde ik. ‘De enige die Bapak in de rug gestoken heeft, is Suharto, die hoogverraad pleegde en de macht greep als marionet van de Amerikanen en de commerciële belangen van industrielanden die Indonesië leeg wilden roven.’

‘Ja, maar Sukarno had ernstige fouten gemaakt.’

‘Wie niet. But you are still talking about Sukarno. You should be ashamed of yourself to talk that way about him.’

‘But you are a communist yourself,’ viel mevrouw Hanafi haar zoon bij. Ik wilde verder geen keet maken maar ik dacht wel: dit is de laatste keer dat ik in dit gezelschap heb verkeerd.²¹⁴

‘Zelfs in Cuba,’ aldus zoon Dito nog om zich te verdedigen, ‘waren de communisten van mening dat mijn vader buiten gevecht zou worden gesteld. Ook de sovjets op Cuba deelden die mening en wilden niet dat wij het land zouden verlaten, omdat Bapaks activiteiten niet strookten met sovjetbelangen in Indonesië.’ De oud-ambassadeur voegde hier aan toe: ‘The kgb rushed to the airport to prevent my departure from Havana, but they came too late.’

Dito: ‘The communists burned our house in Djakarta. They came to shoot us, but we were gone. Bung Karno felt we were in danger and that something might happen to us. So he sent us to Cuba and said “wait and see”.’ Zij wachtten vergeefs en Bung Karno werd zelf verraden en verkwanseld, gevangen genomen en doodgetreiterd door Suharto en de zijnen.

Pak Hanafi: ‘I knew Aidit from when we were both young, but I never felt I really knew him.’ Ik zei, dat dit een doodgewoon verschijnsel was en niets met communist-zijn te maken had.

Dito zei: ‘My father came to free Aidit from jail. The same with Malik. This Suharto is more afraid of my father than of the communists. The Sukarno men is what he is afraid off. My father will go back to Indonesia later. In the mean time he was no longer able to feed us, because he stuck to his ideals. I had to face reality. I do not want my father to die like Bung Karno. I want him to be able to live as a man. After all, he was one of the founders of our country.’

Dito vervolgde: ‘Bapak's guru said: “Fuck as much as you want, do what you want, but do not marry a foreigner.” And look what happened after Bung Karno went on with Dewi? Have you ever asked yourself who placed Dewi next to Ba-

214 Ik ben nooit meer bij hen gekomen.

[p. 159]

pak?²¹⁵ And you call here “Ibu”. No, it is Ibu Hartini and Ibu Fahmawati. Dewi is only a businesswoman, who sleeps with everybody in Paris and uses Bapak's name.’ Ik adviseerde vader Hanafi met klem een boek te schrijven en zijn belevenissen vast te leggen.

215 Al jaren gaat het gerucht dat de CIA Dewi in Sukarno's leven heeft gebracht. Ik geloof het niet.

13 juni 1982

Brugsma vertelde dat prins Bernhard in Mexico eens twee racepaarden als gift ontving. Hij wilde de dieren naar Nederland transporteren en dan verkopen. Toen hij ontdekte dat de registratie van twee renpaarden hier 150 gulden kostte, heeft hij de beesten verkocht. Hij noemde de naam van iemand die ze had willen kopen. Hij vertelde verder dat Beatrix en Claus hadden beloofd naar zijn eigen stal met pony's te komen kijken. Twee weken eerder schreef hij echter een nogal scherp en kritisch artikel in Haagse Post, waarop prins Claus alleen was komen kijken. Ik denk inderdaad dat Beatrix niet tegen kritiek kan, tenzij het van Miss B.B. afkomstig is.

Terug op Amerbos lag er een briefje van mejuffrouw Büringh Boekhoudt.

Er was ook andere verjaardagspost. Mams zuster, Loet Kilian, Martin Portier en mijn lieve vriendin uit Djakarta Penny Hedinah.

Psychology Today heeft een aantal wetenschappers gevraagd wat zij vinden van de huidige stand der psychologie. Ze hebben het allemaal over cognitieve psychologie, die volgens Jerome Bruner al in de jaren vijftig van de grond kwam. Ulric Neisser zegt dat cognitieve psychologie ‘tries to understand how knowl-

[p. 160]

edge is possible. How we obtain information, order it and use it. What we perceive and how we conceive of it.’ Ja, en hoe je het opbergt?

Skinner schrijft: ‘I myself am most concerned which is the possible relevance of a behavioral analysis to the problems of the world today. We are threatened by the unrestrained growth of the population, the exhaustion of resources, the pollution of the environment and the specter of a nuclear holocaust. We have the physical and biological technology needed to solve most of these problems, but we do not seem to be able to put it to use. That is a problem in human behavior and it is one to which an experimental analysis may offer a solution.’

Rollo May vertelt dat in 1918 de American Psychological Association 367 leden had, in 1981 zijn het er 52.000. Heerlijk zoals May weer over mythen en symbolen spreekt. ‘The myths and symbols that once drained off anxiety, assuaged guilt feelings, comforted people and gave them strength to face the problems of life, have lost their vitality,’ schrijft May. Ja. en hun relevantie. De oplossingen van Griekse goden werken anno 1982 echt niet meer. May adviseert: ‘The only real cure for the psychological problems that ail us, is to develop new forms of our historic symbols and myths.’ Nee mijnheer: historische symbolen, pausen en koningen, en wat heb je nog meer, moeten gewoon worden geschrapt. We moeten de notie ‘mythen en symbolen’ zien kwijt te raken, want alle historische onzin kan nu worden vervangen door kennis, wetenschap en techniek.

May zegt zelfs: ‘The development of new myths and symbols would make psychotherapy in all its forms less necessary.’ Nee, nee, nee. Pas als de ballast van de geschiedenis overboord is gezet, kunnen we met een schone lei beginnen. Zolang je met mythen en symbolen blijft werken, blijven mensen in verwarring raken omdat ze botsen met een onthutsende realiteit die alles wat men ‘geloofde’ ongeldig verklaart.

Ik luister naar Rubinstein op televisie. Hij is nu erg oud. Roerend. Hij speelt een Nocturne. Dan ‘mijn’ Ballade van Chopin, de eerste. Dan reikt hij met een hand naar zijn ogen en zegt: ‘Ik ben blind en kan niet meer zien.’ Hij is nu 91 jaar.

‘I was a piano, I was born for a piano,’ aldus deze bejaarde, oude heer. Chopin is ook voor hem de favoriet. ‘I look at Chopin, as if I myself had composed it. It was right away my own. He needed me to tell his music to the public. If there were records at the time, he would have not needed me. It is a miracle what you can do with a piano, you can do anything and everything.’ Ik luister in tranen.

[p. 161]

Dries van Agt houdt het voor mogelijk, zo zei hij op kro-televisie, dat hij in een volgend kabinet op Buitenlandse Zaken terugkeert. Dat kan dus niet.

An Salomonson heeft de Amerikaanse ambassadeur Dyess alleen schriftelijke vragen mogen stellen, die schriftelijk werden beantwoord. De Amerikanen maken zich hier steeds belachelijker.

14 juni 1982

De secretaresse van Gerrit Jeelof, mevrouw De Boer, zegt niet te begrijpen hoe een gerucht over een bezoek van Jeelof aan Moskou in de pers kan zijn gekomen. Weet ik veel. Ik kon hem niet bereiken, hij zat in de Raad van Bestuur.

Lejo Schenk van ikon zegt dat de Warschau-expeditie buitengewoon plezierig is verlopen. Ik stelde voor Carlos Rafael Rodríguez te filmen, maar hij wist kennelijk niet wie hij was, noch hoe belangrijk die man sinds Castro's eerste uur is geweest, als enige volbloed communist in het regime in 1959.

Koning Carl xvi Gustaf van Zweden heeft in Hotel Pierre in New York The New York Times ontvangen. Hij is 35 jaar, koningin Silvia, 37 jaar. ‘Being monarch, of course, is very strange. As a youngster one is taught to stand when elders enter the room. How strange it was to have them stand up for me. It is one of the things one learns.’ Hij heeft geen illusies over de betekenis van het koningschap in Zweden. De Amerikaan vroeg of hij niet een soort public relations-man was als koning. ‘Yes,’ zei Gustaf, ‘it is like being a new kind of leader, very much involved with the media.’

De Koningin, een Duitse van niet adellijke afkomst, zei dat ze aanvankelijk niet begreep hoe een modern volk als het Zweedse aan een koningshuis vasthield. ‘I have learned that the feeling for the monarchy is very deeply embedded. The people not only accept the royal family but love it. And they accept you as a person. We are symbols for the country, a strong means of unifying the people.’ Het blijft een hoogst onvolwassen zaak gebaseerd op mythen en symbolen die al jaren geleden geschrapt hadden moeten worden.²¹⁶

Het is een zaak van pure hersenspoeling. Als je bloedjes van kinderen deze onzin voorlepelt, dan codeer je breinen met klinkklare, achterhaalde onzin die ze nog maar moeilijk kwijt raken op latere leeftijd, zoals het voorbeeld van Zweden weer aantoont.

216 The New York Times, 23 november 1981, door John Duka.

[p. 162]

Ik heb prins Bernhard geschreven dat hij in Djakarta klakkeloos een interview aan Marcel Bruins van tros Aktua gaf - samen met prinses Juliana - terwijl de baas van het programma, Wibo van de Linde, samen met Robert Kroon goede sier maakten met de reportage in Time en De Telegraaf, pink house of orange, waarin hij in een citaat prins Claus omschreef als ‘de rode sergeant’. Hoe werkt zoiets? Zijn ze dit op Soestdijk vergeten of denken ze niet na? Ik word stug geweerd uit hun buurt en de ploerten die de grootste onzin schrijven banjeren overal doorheen. De Oranjes hebben veel shit aan zichzelf te danken.

Verder sloot ik een artikel van Madeleine Kalb bij waarin zij de vloer aanveegt met de regering Reagan, welke in december 1981 mijnheer Mobutu Sese Seko met veel strijkages in Washington ontving, een man die reeds een persoonlijk fortuin van drie miljard dollar heeft vergaard ten koste van het volk van Zaïre. De Afrikaanse Suharto. Recentelijk bracht Mobutu zijn vakantie in Florida door met een entourage van 130 personen. Dus stelt Kalb de vraag: ‘How should the United States deal with pro-American, anti-Soviet dictators in the Third World?’ Laat Bernhard daar maar eens over nadenken, met zijn gouden olifantjes voor cia-schurken als Suharto en Mobutu.²¹⁷

Heb er meteen maar het gesprek met koning Gustaf van Zweden bij gedaan.

217 The New York Times, 4 mei 1982.

15 juni 1982

Nijenrode is een hogeschool geworden. Ik ken die plek niet meer terug.

Ik ontving een aardige brief van Kappeyne van de Coppello.²¹⁸ Sovjetpremier Nikolai Tikhonov heeft op een vergadering van de comecon in Boedapest gevraagd om meer economische integratie tussen Oostbloklanden om het hoofd te bieden aan wat hij noemde ‘Westerse pogingen om de economie van de socialistische landen te gronde te richten’. Ik denk dat Tikhonov de spijker op de kop slaat. Dit is in ieder geval het doel van de regering Reagan en aangezien de andere marionetten zijn, zeker Den Haag, is dit de werkelijke situatie.²¹⁹

Generaal Efraín Montt, die in maart een coup in Guatemala pleegde, heeft in een rede tot het volk verklaard dat hij in Christus is herboren en dat hij zijn gezag rechtstreeks aan God

218 Zie bijlage 33.

219 NRC Handelsblad, 9 juni 1982.

[p. 163]

ontleent.²²⁰ Voor de zoveelste keer zijn we terug bij de farao's van Egypte. Maar nu wordt er in die geest gekletst in het atoomtijdperk.

Frank Snepp, de voormalige cia-agent die Decent Interval schreef over de activiteiten van de spionnenorganisatie, daarvoor vooraf geen toestemming vroeg en werd veroordeeld tot terugbetaling van wat hij met zijn boek had verdiend, is als gevolg van die overheidsactie compleet geruïneerd. Hij heeft 50.000 dollar schuld en 37 dollar op de bank. Hij is nu 39 jaar en moet het volle gewicht van een hem saboterende Amerikaanse regering incasseren. ‘Sometimes I think I am living out a Kafka story,’ zei hij tegen The New York Times.²²¹ Eigenlijk overkomt hem wat ik ondervond in Den Haag na in 1956 vriendschap te hebben gesloten met president Sukarno en na vervolgens gelijk te hebben gekregen dat Nieuw-Guinea een verloren zaak was. Snepp komt nergens in de vs nog aan de bak. Hij zegt dat ‘publishers, film makers, broadcasters and university employment offices now avoid me like the plague’. Aart van der Want en Eduard waren op Amerbo. Ik stelde voor dat Ed mee zou gaan doen met het Forum Humanum en de Club van Rome juniors. Hij wilde er over nadenken. Nadat Aart was vertrokken hadden we seks, intenser dan ooit te voren. Maar dat denk ik iedere keer. Toch ontstaat na afloop een soort kater, een afkeer. Een gevoel van moet ik er niet mee ophouden, mag ik dit wel doen? Hij is nog zo jong.

Daarna zijn we naar Death in Venice gegaan. Ik was weer erg geroerd door de muziek en de scènes rond de jongen Tadzio, die schoonheid, en de ouder wordende Mahler. Ed vond het geloof ik een ramp.

220 The New York Times, 10 juni 1982, door Raymond Bonner.

221 The New York Times, 11 juni 1982, door B. Drummond Ayres.

16 juni 1982

Steeds kijk ik naar het prachtige boeket dat Eduard gisteren voor mijn verjaardag meebracht. Nooit eerder zei een boeket me zoveel.

Peter kwam laat, vertraagd door British Railways, at als een wolf en ging ver lopen om de maaltijd te helpen verteren. Hij zei het meeste te genieten, na Londen, van de geur van de bomen wanneer hij op Amerbos uit de bus stapt.

In februari had ik Ernst van Eeghen Herbert Scoville's boekje mx: Prescription for disaster gegeven. Nu zei hij me er erg dankbaar voor te zijn. Hij wilde nog zes exemplaren hebben. Kennelijk helpt het hem gesprekken met senatoren voor te berei-

[p. 164]

den. Hij liet me het Handler-boek tweemaal kopiëren in de postkamer van zijn kantoor.

Hij adviseerde met Gerrit Jeelof langzamerhand tot vaste afspraken te komen ‘want je hebt ze al een heel eind op weg geholpen en straks zeggen zij, “we doen het verder zelf wel”’. Hij vervolgde: ‘Bij een bank heet dit “een beschikbaarstelling”, dus je vraagt per jaar een vast bedrag, bijvoorbeeld 25.000 dollar plus je kosten.’ Daarnaast adviseerde hij mij met Jeelof een percentage af te spreken van de contracten die Philips in de Sovjet-Unie zou afsluiten. Aangezien dit advies van een doorgewinterde Amsterdamse koopman komt, zal ik me eraan houden. Hij gaat er kennelijk vanuit dat je schurkenstreken van tevoren moet incalculeren, zelfs bij een oud-klasgenoot van Nijenrode.

Kanselier Bruno Kreisky beschouwt de Israëlische invasie van Libanon ‘een ramp’ en betitelt de regering in Jeruzalem als ‘semi-fascistisch’. Ik zie hetzelfde, misschien zelfs een graadje erger, niet semi, maar gewoon als fascistisch. Maar dat mag niet publiekelijk worden gesteld in dit land, waar een pro-Israëlisch schuldcomplex de dienst uit maakt. Intussen treedt Ron Naftaniël van het cidi (Centrum voor Informatie en Documentatie Israël) hier op als pleitbezorger en goedprater van de Joodse staat, die schijnbaar niets fout kan doen.

Prins Claus heeft het nieuwe gemeentehuis in Staphorst geopend. Claus is wel voor andere klussen te strikken dan Bernhard indertijd als prins-gemaal.

Ik lees het gesprek van ambassadeur William Dyess van de vs met An Salomonson. Het aloude dictum dat diplomaten worden uitgezonden om voor hun land te liegen, wordt weer in praktijk gebracht. Glashard probeert hij de lezers wijs te maken dat Reagans doel helemaal niet is om de vs weer militair superieur aan de ussr te maken. Hij durft te gewagen van Washingtons pogingen het democratische proces op gang te brengen in El Salvador en elders in Latijns-Amerika door samen te spannen met fascistische militaire regimes, en er is ook nergens fraude en intimidatie van kiezers geweest. Dyess zal de onzin zelf wel geloven, maar ik begrijp dat nrc Handelsblad en Salomonson achteraf de lezers duidelijk maakten, dat het een schriftelijk interview was geweest, waardoor de propaganda van de ambassadeur onweersproken bleef.²²²

222 NRC Handelsblad, 11 juni 1982.

[p. 165]

17 juni 1982

President Mitterrand heeft tegen The Washington Post gezegd dat Frankrijk pogingen van de regering Reagan om West-Europa te betrekken bij een campagne van economische oorlogvoering tegen de ussr afwijst. Terecht. Reagan is, als overal elders, gewoon misdadig bezig. ‘If economic embargo is a first act of war, it risks being caught up by a second. No, it is not the right move. Obviously we will do nothing at the same time that would needlessly build up Soviet military potential.’²²³

Terwijl iedereen zich uitslooft om de atoomdreiging onder controle te krijgen, verklaarde Joseph Luns in een rede in de vs dat de navo trouw blijft aan de politiek om indien nodig als eerste atoomwapens in te zetten bij een conflict met de Sovjet-Unie. Wie dient Luns? De zichtbare of de onzichtbare Amerikaanse regering?

Carlos Rafael Rodríguez verklaart op de voorpagina van nrc Handelsblad dat zijn land de afgelopen twaalf maanden de militaire capaciteit heeft verdubbeld, waaronder met ‘moderne en geavanceerde wapens’ in verband met een toenemende Amerikaanse dreiging. Het is toch opmerkelijk dat zowel de vara als Kenmerk mijn voorstel Rodríguez te filmen, afwijzen terwijl ik al sedert 1960 aan een open deur naar deze belangrijke figuur in de regering Castro heb gewerkt.

Ik kreeg een brief van Georgii Arbatov. Ook een bericht van de directeur van iiasa over het Handler-manuscript. Vooral de laatste zin van zijn schrijven is veelbetekenend. Ik heb Frank Press bij Handler thuis ontmoet en vertrouwde hem vanaf dat moment evenmin.²²⁴

Bijna 40 procent van de Indonesische bevolking leeft beneden de armoedegrens.²²⁵ Intussen wordt er steeds weer in het duurste hotel van Nederland, Amstel Hotel, twee dagen gepalaverd door de zogenaamde iggi-club, de zeventien landen die het fascistische Suharto-regime nu al vijftien jaar met man en macht financieren. Djakarta krijgt het komende jaar 1,85 miljard dollar (4,8 miljard gulden). De idioten zeggen zelfs meer hulp te willen verstrekken dan Indonesië zegt nodig te hebben.²²⁶

223 The Washington Post, 15 juni 1982, door Jim Hoagland.

224 Zie bijlage 34.

225 NRC Handelsblad, 10 juni 1982.

226 Idem.

[p. 166]

18 juni 1982

Ik bracht een bezoek aan Ernst van Eeghen. Hij heeft alle partijen per brief ingelicht, juweeltjes van brieven, dat hij alle genodigden op Berkenrode kon huisvesten, inbegrepen de diverse tolken. Maaltijden zouden worden geserveerd, niet vleeseters diende dit te melden bij Erika. Ernst lijkt het op dit moment verstandiger om tegenover zijn sovjetpartners te verzwijgen dat de Amerikanen er geen Nederlanders bij willen hebben. Hij denkt namelijk dat hij in staat zal zijn om hen tot andere gedachten te brengen wanneer hij zelf in Washington is. Zaterdag vertrekt hij naar New York waar hij logeert bij zijn vriend, de advocaat Ernie Gross.

Toch merk ik gedurende zo'n gesprek hoe shifty Van Eeghen eigenlijk is. Sam Nunn is op Berkenrode geweest en terwijl Ernst dit vertelde noemde hij Willem Brugsma. Kennelijk mijn verbazing opmerkende, voegde hij toe: ‘Boebie en zijn vrouw waren er toevallig hoor.’ Dit was ongeloofwaardig.

Het PvdA Kamerlid Knol heeft de minister van Ontwikkelingshulp Van Dijk gevraagd in hoeverre iggi-hulp aan Indonesië is te verbinden aan eisen ten aanzien van mensenrechten in dat land. Van Dijk bracht vorig jaar een bezoekje aan Djakarta en kwam terug met de mededeling dat mensenrechten niet ‘stelselmatig en ernstig werden geschonden’. Dus zegt hij tegen Knol dat iggi-hulp daar los van moet worden gezien.

Ik heb met Peter, Eduard en Frank Heckman gedineerd in Le Musicien. Frank gaat lichamelijke oefening onderwijzen op de Haagse school, waar ook de kinderen van Beatrix op zitten. Het viel zelfs Peter op dat trouwe Frank Eduard grondig op de keper beschouwde om te zien of hij in onze ‘clan’ thuishoort. Tegen 13:00 uur was ik op de sovjetambassade waar ik werd ontvangen door Yuri Timofiev, de interim-ambassadeur. Er was meteen een incident. Nadat ik had aangebeld, werd via de intercom gevraagd wat ik kwam doen. ‘Ik heb een afspraak met de heer Timofiev.’ Het automatische hek ging niet open. Daarop heb ik non-stop op de bel gedrukt tot iemand naar buiten kwam rennen. Daarom verscheen Timofiev zelf en ik heb een geweldige scène gemaakt op het idee: als jullie zo je vrienden behandelen, hoe brengen jullie vijanden het er dan af? Er was met een kind van de vaste portier een ongelukje gebeurd. Deze man was een invaller. Ze hebben altijd dit soort ‘verklaringen’. Ik ken de Russen nu een beetje. Vervolgens bood hij een heerlijke lunch aan met krab aan dezelfde tafel waar ik vroeger met ambassadeur Romanov de lunch gebruikte.

Hij gaf toe dat ambassadeur Tolkunov ‘een beetje een vreemde

[p. 167]

man’ was geweest. Hij had zelf om vervroegd vertrek gevraagd want zijn gezondheid ging achteruit. Weer zo'n Russische smoesje. Vladimir Opalev bleek ook terug in Moskou te zijn. Ik beklaagde me er over dat Opalev niet echt had meegewerkt om mijn documentaire over de energiepijplijn naar Siberië van de grond te krijgen. Hij maakte veel aantekeningen en zegde toe te zullen onderzoeken hoe hij kon helpen. Gelukkig riep hij Gibrianov, de consulaire ambtenaar, binnen en kreeg ik ter plekke een visum voor Moskou.

Timofiev vertelde dat Raymond van den Boogaard waarschijnlijk in Moskou geaccrediteerd zou worden. Helemaal vast stond het niet ‘maar wie krijgen we anders?’

‘Iemand die intelligenter is misschien?’

‘We hebben Frits Schaling ook al geweigerd en we kunnen toch niet aan het weigeren blijven?’

Ik herhaalde hoe het indertijd met Van den Boogaard was verlopen en verduidelijkte dat Volodja Molchanov het hele verhaal in een gesprek aan André Spoor had bevestigd.

‘Het is waar,’ aldus de Rus, ‘dat nrc Handelsblad de laatste jaren rechtser is geworden, maar ze zijn nog niet zo erg als De Telegraaf.’

Vervolgens bezocht ik Nel Oosthout. Ze ziet het niet meer zitten, voelt zich eenzaam en is nogal melancholiek. Ik troostte haar ook wel eens van die momenten te hebben. ‘In principe heb ik voor tien jaar bijgetekend,’ zei ze. Ze liet foto's zien van het boottochtje voor haar 80e verjaardag en ik dankte de hemel er niet bij te zijn geweest. Ze liep mee naar de tram en zei ten afscheid: ‘Willem je blijft een mooie man.’

Koningin Beatrix is in Houston en heeft de River Oaks Country Club toegesproken, waar ik jaren geleden een gevierde spreker was en enkele malen werd teruggevraagd. Zij noemde Houston een ‘baken voor de hele mensheid’ in verband met de ruimtevaartindustrie welke aldaar is gevestigd.

19 juni 1982

Ronald Reagan heeft Amerikaanse maatregelen die de ontwikkeling van de gasindustrie in se ussr moeten verstoren en tegenhouden, verder verscherpt. Minister Haig zou ze hebben willen opheffen om niet de zaak met West-Europa op scherp te zetten, maar de president heeft anders beslist. Die man is een ramp.

The New York Times rapporteert dat mevrouw Indira Gandhi na het noodlottige ongeluk van haar tweede zoon Sanjay twee jaar geleden, bezig is haar oudste zoon, een piloot bij Air India,

[p. 168]

voor te bereiden op het overnemen van de Nehru-dynastie. De 37-jarige Rajiv is reeds lid van de 542 leden tellende Lok Sabha (parlement). Indira is 64 jaar. De pers noemt haar zoon ‘Mr. Clean’. Het zal me benieuwen of deze stunt lukt, vooral omdat hij kennelijk tegen zijn zin in de richting van een premierschap wordt geduwd door zijn moeder.²²⁷

Jane Brody waarschuwt dat door minder te eten, door ‘undernutrition’, een aanzienlijk langer leven bereikt kan worden.²²⁸ Je hoeft maar om je heen te kijken en je constateert dat vrijwel iedereen te zwaar is, inbegrepen mezelf.

William Shirer werkt aan zijn autobiografie Twentieth Century Journey. Deel i eindigt in 1930. Deel ii loopt van 1930 tot de eerste achttien maanden van de Tweede Wereldoorlog, totaal 600 tot 650 pagina's.²²⁹ Ik weet nog niet hoe het met mijn dagboeken zal gaan. Ik denk dat dit aanzienlijk meer materiaal zal opleveren, me realiserende dat kwantiteit geen kwaliteit betekent.

227 The New York Times, 13 juni 1982, door Michael Kaufman.

228 The New York Times, 8 juni 1982.

229 The New York Times, 10 juni 1982, door Linda Charlton.

21 juni 1982

Mams verjaardag.

Het weekeinde heb ik een rondje Brabant gemaakt en mevrouw N. Hazeu (Philips) in Waalre bezocht, Toon en Marlene Twiss Quarles van Ufford in Vught en mijn oude Bosch en Duinse vrienden Enkie en Netty Feldhaus van Ham in Middelbeers.

Toon Quarles, die ik sinds mijn jeugd ken, had me in de jaren vijftig tegen mijn grootmoeder Poslavsky horen zeggen dat ik voor een sollicitatie referenties diende op te geven. ‘Waarom geef je niet Sukarno op?’ had zij gezegd. Het is waar dat nagenoeg mijn hele familie gruwelijk het land had aan de Indonesische president, die algemeen werd gezien als de oorzaak van het verlies van Indië. Dit was uiteraard klinkklare onzin maar in their benign wisdom, werd hij zo nog altijd gezien. Indië was immers van ons. Hoe durfde Sukarno zijn eigen Java te claimen. Hij zou duizendmaal beter af zijn onder ons.

Toon Quarles zei verder dat comecon failliet was, dat de Reagan-politiek, begonnen met de sancties tegen Polen, een uiterst effectief wapen was waardoor de economische situatie in het Oostblok steeds verder uit de hand liep, zeker na de geconcentreerde sabotage van de energiepijplijn naar Siberië. Ik zei het er absoluut niet mee eens te zijn. ‘De Sovjet-Unie zal ineen-

[p. 169]

storten net zoals vroeger het Tsaristische keizerrijk,’ aldus Toon. Op zulke momenten bevind ik me in een positie die ik inderdaad zelf kies, maar waarbij ik de verdomde sovjets met man en macht verdedig. Hij denkt ook niet dat Philips of Jeelof c.s. contracten van enige belang zal afsluiten want banken aarzelen steeds meer met het verstrekken van kredieten voor de ussr. De financiering van zulke contracten is het grootste probleem.

‘Toch gaan jullie een kantoor opzetten in Moskou,’ wierp ik tegen. ‘Nou ja,’ zei Toon, ‘een contract van veertig miljoen is allang mooi en financiert dan vanzelf zo'n bureau in Moskou.’²³⁰ Over Jeelof zei hij bitter weinig, hoogstens dat hij op een betekenisvolle plaats zat.

tass hekelde vandaag weer eens het besluit van Reagan om de gaspijpleiding naar Siberië te dwarsbomen ‘als een poging om van normale handelsaangelegenheden een instrument van politieke chantage te maken’. Dat is het ook.

Ik ben per trein naar Heemstede gegaan en reed vervolgens samen met Erika van Eeghen in de Mercedes naar Het Enserinck in Vorden voor een bezoek aan mevrouw Cila van Lennep, de moeder van Frank. Erika had roosjes in haar tuin geplukt.

Het werd een buitengewoon plezierig bezoekje met een wandeling in de tuin. Jetske van Lennep bereidde de lunch en voelde zich, denk ik, teveel gebruikt als bonne à tout faire zoals mam dit dan noemde.

Mijn leraar aardrijkskunde op het Baarns Lyceum, Lodewijk Eskes, is overleden. Ik herinner me hem heel goed. Hij gaf ons bijles en dan haalde vader mijn oudste broer en mij 's avonds in Baarn op bij de verschillende leraren. Vader vertelde dat hij familie van ons was via zijn toenmalige vrouw Maria Strick van Linschoten.

Eenmaal thuis kreeg ik een telefoontje van mejuffrouw Büringh Boekhoudt. Ik had haar geschreven een aantal brieven voor Ernst van Eeghen mee naar Moskou te zullen nemen. Dit had haar erg verontrust. Zij wilde weten of dit voor mij niet gevaarlijk kon zijn.

Juist had ik een brief aan Erika dichtgeplakt om te bedanken voor de heerlijke dag, of zij belde om verslag te doen van een telefoontje van Ernst van Eeghen uit Washington. Ik moest zo vriendelijk mogelijk Georgii Arbatov duidelijk maken dat hij geen deel mocht uitmaken van een sovjetdelegatie naar de ge-

230 Toon Quarles zat bij Philips op economische zaken en voorspelde volkomen terecht in 1982 dat de USSR zou instorten. Ik geef toe, mij leek die mogelijkheid toen totaal uitgesloten.

[p. 170]

plande Berkenrode Conferentie. Ze zijn kennelijk niet op Arbatov gesteld in Amerika. Waarom toch? Misschien te hinderlijk slim voor de Yankees?

The New York Times meldt dat Volodja Feltsman in zijn flat in Moskou - tegenover die van Volodja Molchanov - voor een dertigtal genodigden een recital heeft gegeven ter vervanging van het met veel fanfare aangekondigde concert in New York. Hij speelde een sonate van Mozart en Schuberts Kreisleriana. Volodja probeert dus aandacht te vragen via de publiciteit. Ik hoop dat het helpt.²³¹

231 The New York Times, 19 juni 1982, door Serge Schmemann.

22 juni 1982

Kappeyne van de Coppello beijvert zich blijkbaar net als wij, Ernst van Eeghen en ik, voor betere betrekkingen in het Oostblok. Hij legt me in een brief uit waar hij mee bezig is en vraagt om het adres van Sicco Mansholt.

Eds bloemen zijn nog steeds erg mooi.

Net had ik professor Henry Kamin een venijnige brief geschreven over de langzame vooruitgang rond het Philip Handler manuscript, of een brief arriveerde uit Durham, North Carolina. Het is toch wel opvallend dat ze allemaal met de handen in het haar zitten en zich onbevoegd achten het manuscript te redigeren gezien ‘the breath of knowledge of the matters of which you and Phil spoke to provide effective factual as well as verbal editing’. Ze moeten er gewoon met hun poten afblijven en al onze gesprekken niet-geredigeerd en door idioten verpest, uitgeven.²³²

Eindelijk belde André Spoor. Hij was weer zijn charming self. Hij was er altijd voor in om mijn broer Theo en Toon Quarles weer te ontmoeten. Hij herinnerde er aan hoe hij met Theo De Spiegel had uitgegeven op het Bilthovens Lyceum. Ze hadden zelfs kans gezien er een fraaie druk met een mooie omslag en illustraties van te maken. ‘Het financiële genie van Theo Oltmans maakte dit alles mogelijk, zo bleek al gauw,’ schreef Spoor later in een lustrumboek van het Nieuwe Lyceum. Ik bepleitte of ik een interview met Aurelio Peccei voor zijn krant mocht maken op 30 juni in Brussel. Hij ging wonder boven wonder akkoord.

Ik heb Bax geschreven waarom er weer zoveel gedonder is om een eenvoudig verzoek van oud-ambassadeur Romanov in Moskou om een film over Amsterdam voor eenmalig gebruik beschikbaar te stellen om in Moskou te worden vertoond. Ik

232 Zie bijlage 35.

[p. *1]

[Afbeeldingen]

Eduard Voorbach, 1982.
(foto Hans Lonis)

[p. *2]

Met Theo en Nellie, lunch in Zwitserland.

Met oud-ambassadeur Romanov en Poslavsky-familieleden in de binnentuin van Hotel Intourist in Moskou.

[p. *3]

Met oud-ambassadeur Hanafi, zoon Dito en mevrouw Hanafi in Parijs.

Met Jorge Hernandez (links) en vriendinnen in Havana.

[p. *4]

Peter kon altijd relaxed zitten lezen in mijn werkkamer.

Vertrek van Eduard voor vlucht met Transavia.

[p. *5]

Diner met Peter en Eduard in ‘Le Musicien’, 13 april 1982.

Karina Sukarno.
(foto van Dewi gekregen.)

[p. *6]

Ontbijt in Parijs met McGeorge Bundy tussen Willem Brugsma en mij in.

[p. *7]

Met Volodja Molchanov op de dacha buiten Moskou.

[p. *8]

Vice premier Mieczyslaw Rakowski van Polen.

[p. 171]

[Amsterdam (vervolg)]

vroeg hem waarom een zo eenvoudig en vriendelijk verzoek mijnerzijds, zelfs de obstructie van de autoriteiten in Den Haag moet ondervinden.

23 juni 1982

Toen ik om 07:00 uur vertrok, sliep Peter nog, maar er lag een lief briefje van hem. Ik sliep slecht omdat ik over hem en onze gehavende relatie veel na moest denken. Ik houd van Eduard, maar die maakt me juist steeds rustig, terwijl we beiden concluderen dat een permanente relatie er niet in zit. Het verschil is, denk ik, dat ik Ed geloof. Aan Peter twijfel ik altijd om tal van redenen.

James Reston stond stil bij Archibald MacLeish, de Amerikaanse dichter die onlangs is heengegaan. ‘We are deluged with facts,’ schreef MacLeish in een studie over dichtkunst en journalistiek. Hij herinnerde zich dat toen Napoleon de terugtocht uit Moskou was begonnen, die pas maanden later de voorpagina's van Amerikaanse kranten bereikte. Wanneer dit in 1982 zou gebeuren, zou men het van minuut tot minuut op televisie kunnen volgen. ‘We know with the head now,’ aldus Mac-Leish, ‘by the facts, by the abstractions. Why we are thus impotent, I do not know. I know only that this impotence exists and that it is dangerous, increasingly dangerous. I know too, or I think I know, that whatever the underlying cause of the divorce of feeling from knowing (it is wrong to suppose), that men can live and know and master their experience of this darkling Earth by accumulating information and no more.’

‘The real defense of freedom is imagination, that feeling-life of the mind, which actually knows, because it involves itself in its knowing, puts itself in the place where it's thought goes, walks in the body of the little Negro girl who feels the spittle dribbling on her cheek,’ aldus MacLeish.²³³

Bernard Haitink zit ook in dit toestel naar Wenen. Een ijzige blik naar zijn vrouw. Ik houd niet van zijn stijl van dirigeren. Hij is niet in staat te ontdooien.

De truc dat John Hinckley niet wist wat hij deed toen hij Ronald Reagan wilde vermoorden, heeft gewerkt. Hij gaat naar het St. Elizabeths Hospital in Washington, een instituut voor geestelijk gestoorden. Hij zal wel heel lang opgesloten blijven, tot rechters besluiten dat hij niet langer een gevaar is voor zichzelf en zijn omgeving.²³⁴

Discover magazine heeft beslag gelegd op een opname van

233 International Herald Tribune, 21 juni 1982.

234 The Washington Post, 23 juni 1982, door Marlene Cimons en Jim Mann.

[p. 172]

Hinckley's hersens. ‘It shows dark fissures on the top of the brain where the sulci, or folds, in the convoluted surface have apparently widened and filled with fluid, which appears darker than brain tissue on a x-ray. The sulci are not even visible on scans of most young people, because the folds are pressed to tightly together to be seen.’

Marguerite Oswald draait zich om in haar graf als zij zou weten hoe deze schutter op een president, van wie de schuld bewezen is in tegenstelling to bij Lee Harvey, er af is gekomen en in leven kan blijven.

Frans Kellendonk heeft een interview aan nrc Handelsblad gegeven.²³⁵ Ik geloof dat deze schoenmaker zich beter bij zijn leest kan houden. ‘Ik heb niets tegen democratie als de mensen die eraan deelnemen ook democratisch gezind zijn. Maar een democratie van kleine dictatortjes is een onding, dan maar liever een ouderwetse autoritaire structuur zodat je tenminste weet met wie je praat.’

Frans wil ook iets over de situatie rond de Falklandeilanden kwijt ‘die het gevolg is van grove politieke nalatigheid. Lord Carrington neemt ontslag en de regering Thatcher wast haar handen in onschuld.’ Ook zegt hij: ‘Als iemand geld voor wapens zou sturen naar El Salvador, op instigatie van iets dat ik geschreven heb, dan zou ik medeplichtig zijn aan oorlogsmisdaden.’

Hoe oud zou die jongen nu zijn? Hij is kennelijk nog op zoek

235 NRC Handelsblad, 18 juni 1982, door Paul de Bruin.

[p. 173]

en onderweg. ‘De mensen van wie ik houd, zijn mensen die op een intelligente manier voelen en geëmotioneerd denken.’ Zo werkt het niet, alleen volgens het Kellendonk-boekje. Ik houd van John van Haagen en van Martin Portier, tegenpolen, ook wat intelligentie en denken betreft, beide Indische jongens, totaal verschillend, beide getrouwd, beide dierbaar.

The Times wijst er in een hoofdartikel op dat wanneer de vs gigantische graanleveranties aan de Sovjet-Unie doen, de landbouwproblemen in de ussr worden verlicht, waardoor middelen vrij komen de sovjetbewapening op te voeren. Indien Moskou gas aan West-Europa verkoopt, verdient het harde valuta, wat Washington niet wil, want dan voert het Kremlin de bewapening verder op. Het is allemaal geklets in de ruimte. Waar het werkelijk om gaat, is dat de Sovjet-Unie in de optiek van de vs economisch voor eens en voor altijd gekraakt moet worden.²³⁶

In een ander artikel wordt ingegaan op de geboorte van de nieuwe kroonprins van Groot-Brittannië. ‘This nation,’ aldus The Times, ‘needs its pageantry and its symbols like any other nation.’ Wat niet wordt verklaard is waarom het volk pracht en praal nodig heeft, waarom het een dergelijk symbool nodig heeft. We hebben, als we al een symbool nodig zouden hebben, nu een vlag nodig voor onze eigen ‘global village’, de aarde. Maar zover zijn de editorial writers van The Times nog niet.

Andrei Gromyko heeft in New York op een persconferentie benadrukt dat de regering Reagan alleen maar kan afbreken. Washington doet niet anders dan de bruggen, die gedurende de jaren met zorg tussen de vs en de ussr zijn geslagen, op te blazen. De minister zei: ‘Waar de Amerikaanse regering nog een kleine brug ziet, besluit zij onmiddellijk een bom te gooien.’ Hij reageerde hiermee op het verbod op uitvoer van technologie voor de aanleg van de energiepijplijn naar Siberië.²³⁷

Financial Times meldt dat de Raad van Ministers van de eeg in Luxemburg heeft gedreigd de Amerikaanse regering voor de rechter te brengen vanwege het embargo van Ronald Reagan op leveranties van bijvoorbeeld staal naar de ussr voor de aanleg van de pijpleiding.²³⁸

236 The Times, 22 juni 1982.

237 Wat ik toen zeker niet doorhad, was dat de economische oorlogvoering veel verder ging dan alleen de pijplijn naar Siberië.

238 Financial Times, 23 juni 1982.