Memoires 1981-1982

[p. 255]

New York

23 januari 1982

Ik heb eerst een brief aan Peter geschreven.

Na aankomst besprak ik met Mora Henskens hoe we Eduard zouden verrassen: het oorspronkelijke plan - zij had drie kaartjes voor de komische opera The Pirates of Penzance gekocht - dat ik in het Minskoff Theatre onverwachts op hun rij zou aanschuiven, of dat ik mij in de slaapkamer zou verbergen waar hij dan een pakje van haar bed zou ophalen. We besloten tot het laatste. Hij was verrast maar het hield niet over. ‘Als ik mijn moeder in de slaapkamer had gevonden, ja, dan zou ik geschokt zijn geweest,’ zei hij, ‘maar van jou verwacht ik zoiets.’ Hij had zijn ouders gezegd dat hij door kennissen was uitgenodigd naar Florida te gaan, maar onderstreepte hoe walgelijk hij het vond over zoiets te moeten liegen. Zijn vader had zelfs aangeboden voor zijn trip naar Florida te betalen, maar dat wilde hij absoluut niet. ‘Ze betalen ook altijd al een belangrijk deel van mijn skivakanties,’ zei hij.

Ik vond de show een ramp, zonde van het geld, 105 dollar. Allemaal onzin.

Later, terug in Berties flat, raakte ik weer in de zevende hemel. Nog nooit heb ik iemand met zoveel affectie en seksuele intensiteit in mijn armen gehouden. We eindigden bij het ochtendgloren - het voor mij althans preferabele moment - in een 69. Een droom. Ik kan er niet over praten. Het was totaal compleet.

Eduard dekte de ontbijttafel. Ik draaide de band met mijn pianospel waar hij ernstig en geroerd naar luisterde. De sfeer bij het ontbijt is niet te beschrijven. Hij gaat eigenlijk nooit uit, niet in de laatste plaats omdat hij keihard werkt. Hij heeft geen zin om opgepikt te worden in disco's of sauna's. ‘I have been through all of that. Ik ben bepaald niet groen.’

Henry Kissinger heeft The New York Times zijn licht over de wereldsituatie doen schijnen. Deze afschuwelijke man blijft het hoogste lied zingen in Washington, alsof hij helemaal niets op zijn kerfstok zou hebben. ‘The art of policy-making is to have a sense of nuance. Diplomacy should not become a form of psychological warfare,’ aldus: de man die, zoals Hermann Gö-

[p. 256]

ring met Rotterdam deed, Hanoi liet platgooien door b-52 bommenwerpers om de overgave van Noord-Vietnam af te dwingen. Of die met Nixon eigenlijk verantwoordelijk is voor de dood van miljoenen Cambodjanen. Hij is nu professor Internationale betrekkingen aan Georgetown University.²⁷⁷

277 The New York Times, 22 januari 1982.

25 januari 1982

KL644, New York - Amsterdam

In de winkel zei Eduard vanmorgen: ‘We had a glorious weekend.’ En dat was het exact. Zaterdagavond, gisteren en vandaag stond mijn dagboek stil.

Gisterochtend, voor we met een gehuurde auto naar Yale in New Haven reden, zei hij nadat hij aan zijn neus had gewreven: ‘Nieuws.’ Even later belden zijn vader, opa, oma, en zijn moeder kwam tweemaal aan de lijn. ‘Zij zou het liefste willen dat ik bij haar om de hoek woonde,’ was het commentaar. We reden langs de Hudson rivier noordwaarts. Ik toonde hem Pierson College waar ik in 1949 en 1950 een jaar op een studentenkamer had gewoond. We namen foto's op de binnenplaats. Een pélerinage naar vervlogen tijden waar ik hem een moment deel van wilde laten zijn, al vond ik het heerlijk een foto van hem te maken op dezelfde plaats waar ik zo dikwijls met mijn toentertijd beste vrienden Freddy Heath, Erling Christophersen en Tony de Almeida Santos tijd doorbracht.

We reden rond de campus. Het was zonnig maar koud met sneeuw.