persoonlijke emoties met Mora te bespreken maar er was geen houden aan. Hij ging maar door. Hij kreeg er tranen bij in de ogen en op zo'n moment ben ik precies als mam, dan word ik ijskoud omdat ik de hele vertoning als een vorm van verraad beschouw. Hij luchtte zijn hart nog verder en zei dat ik hem steeds besprong als een havik die zijn klauwen in hem zette. Hij maakte een achteroverbuigend gebaar, als van iemand die wordt besprongen. Hij benadrukte met klem dat ik teveel van hem hield. Ik liet me ijskoud ontvallen: ‘Wel, dan is alles tussen ons slechts een droom en illusie geweest.’
Op dat punt gearriveerd - nog steeds aan tafel in een Chinees restaurant - kondigde Mora Henskens aan dat ze liever dit gesprek verder niet bijwoonde en er de voorkeur aan gaf te vertrekken. Ik zei: ‘Niet doen, je bent onze vriendin.’ Eduard keek wanhopig en zei te betwijfelen of hij zich wel juist had uitgedrukt. Hij ging zijn handen wassen. Ik zei tegen Mora: ‘Misschien zijn we te vlug geweest met te spreken over een mogelijke baan voor hem bij de vn. Laten we eerst maar afwachten hoe dit verder afloopt.’ Nadat we Mora hadden thuisgebracht, zei ik tegen hem in de lift: ‘Waarom zou ik moeite voor je doen? Als ik naar je luister, is het duidelijk dat je nooit van me hebt gehouden.’ Door die opmerking begon hij hartstochtelijk te huilen. Het duurde op straat voort. Ik probeerde hem te kalmeren, maar hij was ontroostbaar. Nu was het mijn beurt om afschuwelijke schuldgevoelens te krijgen dat hij zo verdrietig was. ‘Waarom maken we zulke fouten jegens elkaar,’ vroeg hij zich af. ‘Er is niets in de wereld waarvoor ik jou zou willen kwetsen, ik wilde je geen pijn doen Wim, voor geen goud.’ We bereikten Third Avenue. Hij huilde nog toen we bij Lexington Avenue arriveerden. We liepen naar het Hyatt hotel en namen ijs met koffie. Zijn behuilde gezicht deed me pijn alsof het mezelf schroeide.
Auteursrechtelijk beschermd