Memoires 1977-1978

[p. 75]

Amsterdam

10 september 1977

Amerbos

Keke slaapt weer in zijn stoel. Het beest was zo intens blij toen ik hem deze keer uit de kennel haalde. ‘Hij wil niet dood,’ zei dr. Offereins. ‘We hebben hem van de week helemaal nagekeken. Hij zou je nog liefst een vinger afbijten.’

Ik belde Edwin van Wijk in Londen, die in paniek was want Peter was nog altijd niet gearriveerd. Na over-en-weer getelefoneer, bleek aan boord van zijn panam-toestel een bommelding te zijn geweest waardoor in allerijl een tussenlanding in Shannon was ingelast. Wat zal hij een angst hebben gehad. Hij is toch al nooit gecharmeerd van vliegen. Edwin had intussen weer een vreemd verhaal dat de mooiste jongen in de hele wereld - behalve Peter natuurlijk - een hengeltje naar hem had uitgegooid. Het spijt me, maar ik blijf achterdochtig over dit soort uitgekookte verhalen.

Later sprak ik zelf met Peter. In het toestel, tijdens de aanloop tot een noodlanding, was hij kalm gebleven maar de reactie was pas gekomen toen ze eenmaal aan de grond waren. Vreemd, Peters moeder weet helemaal niets over de angsten die haar kind heeft doorstaan. Trouwens, Edwin zei toen ik hen in Londen belde dat hij al drie telefoontjes voor Peter had afgewimpeld, maar mij zou hij doorverbinden.

Ik heb weer een druiper opgelopen in de vs. Die verdomde Yanks hebben allemaal wat. Dr. C.C. Delprat heeft geen dienst. Bennie Becht van Thermos wist een arts die mij zou kunnen controleren. Ik ben nog niet helemaal zeker dat het werkelijk gonorroe is.

Heerlijk weer in mijn eigen bed met muziek van Debussy.

11 september 1977

Er lag een aardige, wat schots en scheef geschreven brief van oud-Nijenrode-kameraad Gert Meijers om mij te bedanken dat ik mijn Rusland-boekje voor hem op tape heb gezet nu hij blind is geworden. Hij wil erover praten. Oud-ambassadeur Djawoto schrijft uit Peking mijn jfk-boekje te hebben ontvangen. Zijn vrouw begon het te lezen. Ronald Gase is nu in To-

[p. 76]

kio. Hij zond een briefje uit Singapore, waar mijn persconferentie vergezeld van foto in de krant stond. Aurelio Peccei zond een telex dat de Club van Rome 29 september in Stockholm in Saltjobaden bijeenkomt.

David Jones, national news editor van The New York Times, reageerde eindelijk op mijn klacht over het absurde geklets van zijn medewerker Wendell Rawls. Ik had hem in New York dan ook nog eens achter zijn broek gezeten. De Times had niet ‘willfully or intentionally’ mij als persoon of als journalist in een onjuist licht willen zetten. ‘The story was objectively written and based on credible sources.’ Dat was niet waar. Peter d'Hamecourt was erop uit mij te naaien, terwijl ik die idioot niet ken. Jones zei dat wanneer zich weer eens een gelegenheid zou voordoen om mijn kant van de zaak te belichten, men deze bij de Times te baat zou nemen.⁵¹

De nos vergadert wat er verder met Donald Donaldson moet gebeuren. Gerard Croiset werd ingeschakeld om mij te laten weten: ‘Laat Klaas Jan Hindriks dat gesprek met die man nu maken, want jij hebt het toch allemaal al gedaan?’ Ik zei dit typisch Enkelaar en de nos te vinden om met andermans veren te gaan pronken. ‘Nou, jij er dan ook bij en met z'n drieën in beeld,’ opperde Croiset.

‘Waarom in Godsnaam? Ze doen of ik de schurft heb. Ik ben toch degene die het allemaal heeft opgesnord en het werk heeft gedaan?’ Dat is het ‘vraagstuk’ dat ze in Hilversum aan het uitkienen zijn, hoe ze zonder mij met de Dico-affaire verder zouden kunnen komen. Croiset: ‘Jij hebt gedaan wat je kon. Jij bent klaar. Want als je gelijk krijgt, gaat de eer naar jou.’ Zo werkt dit in Hilversum beslist niet.

Ik heb Peters moeder geschreven over de reis van Peter, maar allereerst gezegd dat het prima met hem gaat en dat hij terug is bij Edwin in Londen.

Pak Tissa Wijeyeratne schrijft uit Sri Lanka dat hij na een row met prime minister mevrouw Bandaranaike is afgetreden als minister van Buitenlandse Zaken. ‘I have not seen her since. I think a new radical left will emerge after two years.’ Hij vervolgt: ‘You are my friend, so if you want to interview her I will help you do it though you must not mention my name.’ Hij gaf aan hoe ik haar rechtstreeks kon schrijven, wat ik zal doen.

51 Brief d.d. 4 augustus 1977.

12 september 1977

Klaas Jan belde op dat, tot ergernis van Carel Enkelaar en hemzelf, het nos Journaal mijn optreden in New York op abc-tele-

[p. 77]

visie straal had genegeerd en niets inzake de Dico Dimitrov-affaire had uitgezonden. Wat ze natuurlijk wel in het Journaal hadden uitgezonden, was het feit dat Jimmy Carter me niet had willen ontvangen. Ook de broer van mevrouw Hornkamp, mijn interieurverzorgster, had hieraan gerefereerd. Het is het oude liedje van de collega's, alleen iets laten zien wat mislukt is. Zo ging het immers ook in april met de George de Mohrenschildt-ontwikkelingen?

Het lijstje met lezingen voor het komende seizoen is uit New York gekomen. Dat is dan het twintigste jaar dat ik dit métier tegen de klippen op heb volgehouden.

Was in het Academisch Ziekenhuis om mijn pik te laten controleren en inderdaad het was weer zover. Kreeg twee prikken en moet me vijf dagen kalm houden.

Was om 16.00 uur bij ambassadeur Romanov in Den Haag. Hij vertelde dat hij, een week na mijn artikeltje in De Typhoon en de brief aan koningin Juliana in verband met de gemankeerde felicitaties aan Brezhnev, op het ministerie was geroepen. Men bood verontschuldigingen aan. Huydecoper had de schuld van alles gekregen, aldus de ambassadeur. De nieuwe ambassadeur Casper Reinink had belet aangevraagd indien hij tijd had en Romanov had hem voor de lunch uitgenodigd. Hij had een uitnodiging voor een party bij André Spoor aangenomen maar was niet gekomen. Hij was het glad vergeten door het bezoek van de Deputy Foreign Minister uit Moskou. Maar hij schreef Spoor om sorry te zeggen.

Zijn dochter Marina had op de ambassade gelogeerd. Het had echter iedere dag geregend. Daarom had hij minister van Binnenlandse Zaken professor De Gaay Fortman gevraagd: ‘You are in charge of Home Affairs, why don't you regulate the weather?’

‘U bent aan het verkeerde adres,’ had de minister geantwoord. ‘You have to ask Foreign Affairs since weather has to do with skies and space.’ Hij had Max van der Stoel dezelfde vraag gesteld. Hij antwoordde: ‘Sorry, you better check this in Brussels.’ Romanov zei niet te begrijpen waarom Van der Stoel opeens all smiles tegen hem was. Hij gaf me een stencil over het feest in Moskou, omdat de Sovjet-Unie nu 60 jaar bestond en dat er een nieuwe Grondwet was geschreven. Ik zei daar nog niets over gelezen te hebben. ‘That is because you have a free press in this country,’ aldus de ambassadeur.

Het Parool meldde trouwens dat Rolling Stone Magazine heeft meegedeeld dat meer dan 400, soms zeer vooraanstaande, Amerikaanse journalisten de afgelopen 25 jaar hebben samen-

[p. 78]

gewerkt met de cia. Carl Bernstein - van het Watergateschandaal - heeft dit relaas geschreven. Zelfs C.L. Sulzberger is erbij. Het verwondert me eigenlijk helemaal niets. Hier in het Madurodamse gebeurt natuurlijk exact hetzelfde.

Een onzinboek van Michael Eddowes krijgt een levensgrote advertentie in Time⁵² maar mijn jfk-boekje raak je aan de straatstenen niet kwijt. Eddowes is zelfs wellicht een door de cia gesouffleerde ‘advocaat’.

Ik heb nog laat met Peter in Londen getelefoneerd. Hij was kapot van een fashion model job. Ook morgen moet hij er weer aan geloven. Het speelt zich bovendien op televisie af.

52 Time, 12 september 1977. Zie bijlage 12.