Memoires 1973

[p. 82]

New York

16 april 1973

ymca, room 960

Stralend koud lenteweer.

Om 10.00 uur was ik bij Putnam & Sons, mijn Amerikaanse uitgever, voor de geplande ontmoeting en met Nat Chase. De seance duurde 45 minuten. Ik kon terug naar Holland. Mijn literaire agent Francis Greenburger merkte droogjes op: ‘I am sorry the reason for your transatlantic trip was not more compelling.’

Ik belde Murray Fisher bij Playboy in Chicago, maar men wilde professor José M.R. Delgado niet hebben voor een interview, wat ik wel had gehoopt: ‘We only take celebrities...’ Het gaat er maar om wat je onder een celebrity verstaat. ‘Our 32 million readers have to be able to know beforehand who is being interviewed.’

Francis was geïnteresseerd in een boek van Dewi Sukarno, vooral wanneer zij ook spreekt over seks met Henry Ford II: ‘then I can get you 5000 dollar advance...

De voornaamste bookshops, Dalton, Scribner's (mijn favoriete winkel) en Barnes & Nobel zijn dermate overladen met uitgekomen boeken: je vindt door de bomen geen bos meer. In Amerika word je doodgesmeten met boeken. Van alles te veel. Er is bij voorbeeld een gigantische hausse in boeken over China, nu meneer Nixon er is geweest. De vrouw van Harrison Salisbury van de New York Times reisde met haar man mee naar Peking en schreef prompt een boek. Zij is natuurlijk een celebrity. Tillman Durdin, Seymour Topping en James Reston schreven The New York Times Report from Red China¹⁰⁵, alsof er ook nog een ander niet-rood China zou zijn. Nixons reis heeft het etiket ‘rood’ bij China nog niet uitgewist. Daar is meer tijd voor nodig.¹⁰⁶

Kocht voor Casper Frye boots maat d 10.

George Kalenin, die nu lezingen voor Walker verkoopt en vroe-

105 Tillman Durdin, Seymour Topping en James Reston, The New York Times Report from Red Chin, Quadrangle Books, New York 1971.

106 Ook Barbara Tuchman is halsoverkop naar Peking gegaan: Notes from China, Collier Book, New York 1972.

[p. 83]

ger bij W. Colston Leigh werkte, zegt: ‘I hate to say this, but we are now faced with a whole new generation of college-kids. What they want when people come to campus to address them is “big names”.’

‘You mean celebrities?’ vroeg ik.

‘Exactly.’

‘Such as?’

‘Well they will book Werner von Braun, Shirley Chisholm, anybody who is regularly in the news. Those names I can book any time.’ Het is overal hetzelfde, de celebrity-ziekte.

Nat Chase zei: ‘This is the most important book Putnam put out during the past year.’ Geloofde er geen jota van.

17 april 1973

Dit land is nu zover gezakt dat Barbara Walters haar tijd gebruikt om het land kond te doen dat Jim Roosevelt een boek heeft geschreven, waarin hij uitvoerig vertelt dat Franklin Delano en Eleanor nooit meer seksueel contact met elkaar zouden hebben gehad na een bepaalde dag in hun leven. ‘That is the real news of this book,’ aldus dear Barbara tegenover miljoenen tv-kijkers. ‘Three women hebben tussen de Roosevelts gestaan...’ Het is als een boek van Dewi uitgeven, mits zij maar over het in de koffer duiken met Henry Ford II schrijft, twee celebrities in een mandje.

Dit land - en met Amerika de rest van de wereld - raakt iedere dag verder van huis. New York City heeft absoluut niets meer te maken met het Manhattan zoals ik het in 1948 en 1949 heb gekend, toen ik in New Haven woonde en op Yale colleges volgde. Kan me nu nauwelijks meer voorstellen dat ik jarenlang dagelijks in deze stad rondliep.

In St. Patricks brandde ik twee kaarsen en was in diep, diep gebed verzonken.

Een hippie wandelt met een levensgrote Deense dog. Hij stopt om met een oud dametje te spreken dat ongeveer zo groot als de hond is. Zij aait het dier zoals de jockey met zijn hand over een paard zou strijken.

panam-flight 92 naar Amsterdam

In mijn panam-biljet staat een i (important) getjapt. Ik krijg inderdaad een soort voorkeurs-behandeling. Dat is me bij de klm nog nooit gebeurd. Of misschien een keer in Tokio. Ik weet dat de klm andere in New York gestationeerde collega's wel degelijk altijd faciliteiten geeft.

Begrijp eigenlijk niet waarom ik zovele jaren in New York, dat

[p. 84]

meer en meer een rat-hole is geworden, ben blijven hangen.

Wim Wertheim sprak met Michel Korzec in de Haagse Post¹⁰⁷. Hij is kennelijk nog steeds pro-Mao en anti-Club van Rome, terwijl het precies andersom zou moeten zijn. Hij zegt indertijd in Indonesië ook voor landverrader te zijn uitgemaakt door De Telegraaf en Elsevier. Dit heb ik met hem gemeen evenals met mensen als Beb Vuyk en professor Verkuyl, die vroeger medestanders maar nu tegenstanders zijn. Wat me wel interesseert is dat hij vóór zijn aftreden een college sociologie over het niet-weten heeft gegeven. Niet-weten is volgens Wertheim ‘het ignoreren van het ontwaken van Azië.’ De vraag is of niet ieder brein, hier of in Azië, niet lijdt aan een epidemie van gebrek aan input of niet-weten.

107 Haagse Post, 14 april 1973.