Laatste wapenfeiten

[p. 108]

War on energy

Nazi-Duitsland barstte in 1940 uit haar voegen. Hitler had echter een ernstig, onoplosbaar probleem. Er was oorlog uitgebroken. Waar moest hij de energie halen om de oorlogsmachine draaiende te houden? De invasie van Rusland in 1941 zou uitkomst moeten bieden. Olie van de Kaukasus, waar nu de Amerikanen op azen, was een belangrijk doelwit. De oorlog verliep slecht. De hap was te groot, zoals een eeuw eerder deze voor Napoleon te groot was geweest. De geallieerden wonnen vooral op beschikbaarheid van energie. Bush en zijn adviseurs besloten niet dezelfde fout te maken.

Washington zal zich op langere termijn voor dezelfde problemen als Hitler geplaatst zien. In 2020 zal 90 procent van de benodigde energie moeten worden ingevoerd, wil de us oorlogs-industrie op peil blijven. De Amerikaanse way of life kan alleen gehandhaafd worden, als de vs hun ongeëvenaarde positie van super power in de 21ste eeuw waar zullen kunnen blijven maken. Alles hangt af van olie.

Intussen kampt China, dat als een paddenstoel uit de grond schiet, met soortgelijke problemen. Bevolkingsgewijs staat 1 Yank tegenover 8 Chinezen. Amerika zal coalitievorming nodig hebben. Bij een confrontatie over bijvoorbeeld Taiwan, zou Japan aan Amerikaanse zijde staan. Maar wat doet New Delhi? Momenteel is India in pro-Amerikaanse handen, maar het is zeer de vraag of dit zo blijft. En wat doet Indonesië als vierde grootste land ter wereld, zelf een belangrijke energie leverancier? Bij nadenken over machtsverhoudingen in de 21ste eeuw lijkt op dit moment de jacht op terroristen allesoverheersend. De werkelijke oorlog is de War on Energy.

Terreurbestrijding is slechts fase 1 om de energiebronnen in de wereld onder Amerikaans beheer te brengen. De Bushes vertegenwoordigen zelf een energie-familie. Was Clinton nog bereid Suharto na 32 jaar op te offeren en een democratische proef met Megawati toe te staan, de regering Bush, juist bevreesd voor een fundamentalistisch Indonesië, lijkt eerder te mikken op verkiezingen in 2004, die bij voorkeur opnieuw een generaalsregime

[p. 109]

aan de macht zouden brengen. Dan is de strategische energie in Zuidoost-Azië vast in Amerikaanse handen.

In 1960 overheerste de Cold War. De cia verwijderde Sukarno, omdat hij China en Noord-Vietnam steunde tegen Zuid-Vietnam. Hij moest weg. Suharto werd onderkoning in Jakarta. Ook Sihanouk in Cambodja stond achter China en Noord-Vietnam. Hij moest weg en werd vervangen door generaal Lon Nol. Prins Sihanouk beschreef hoe dit in zijn werk ging in 1973 in My War with the cia, (Allen Lane, London). Ik interviewde Sukarno in i966 drie weken over zijn oorlog met de cia. Zelfs premier Indira Gandhi van India sprak, in de vier bezoeken die ik haar bracht, over de kwalijke rol van de cia in India. Toen was het alibi voor coups, moord en doodslag, de Koude Oorlog. Nu gebeurt alles in het belang van de War on Energy.

Sommige commentatoren blijven geloven, dat Amerikanen brave mensen zijn, bereid tot ongekende offers voor het welzijn en geluk der mensheid. Het is een Alice in Wonderlandinterpretatie van zuiver petroleumimperialisme. Met het blote oog valt waar te nemen, dat voorhoedeschermutselingen in de War on Energy dag in dag uit aan de gang zijn. Het gaat er om zoveel mogelijk van andermans energie onder Amerikaanse controle te brengen. Hitler realiseerde zich te laat, dat hij de Kaukasus nodig had. De Bushes zijn ruim op tijd begonnen in Irak. Wie volgt?

23-12-2003