Laatste wapenfeiten

[p. 104]

Eindelijk de billen bloot (deel IV)

De schurkerigheid van oud-minister van Defensie Frank Carlucci mag in deze serie niet ontbreken. Hoeveel Nederlandse hoge pieten zijn over de jaren in hun zondags kostuum bij hem op het Pentagon, hoed in de hand, op bezoek geweest zonder te weten wat een boef hij was? Joris Voorhoeve zal hem wel kennen, ‘How are you Frank?’ Carlucci begon zijn carrière naar de top van het Pentagon en de Carlyle Group van de Bushites als jonge diplomaat in de voormalige Belgische Congo. Patrice Lumumba was democratisch gekozen als eerste premier van de voormalige Belgische kolonie. Washington en Brussel hadden last van deze nationalist. Ze lieten hem in 1961 aan moten hakken. De Senaatscommissie van senator Frank Church stelde in de jaren 70 vast, dat de keurige president Eisenhower opdracht gaf Lumumba te vermoorden. Over de rol van de us in het Congo-drama (met alle gevolgen van dien tot op de dag van heden) schreef Ludo de Witte De moord op Lumumba (Uitgeverij van Halewijck, Leuven, 1999, 430 p.p.) Zouden Balkenende, De Hoop Scheffer, Zalm en Kamp dit boek hebben gelezen als Haagse topstaatslieden? Help het je geloven. Luister maar naar ze, dan weet je hoe laat het is.

us-ambassadeur Clare Timberlake was in Leopoldville toen Lumumba werd vermoord. Carlucci, Timberlake's rechterhand, zegt over die periode: ‘My country is not in the habit of meddling in the democratic affairs of a sovereign nation.’ (The Iron triangle, p.p. 25) Dit bewijst dat hij een gediplomeerde Yankee-bedrieger is. Types als hij frequenteren bij voorkeur andere onderkruipsels, die hun landgenoten voorliegen en dit als perfect normaal beschouwen. In 1969 was Carlucci reeds bevriend met Donald Rumsfeld, het huidige genie op het Pentagon.

We zien Carlucci vervolgens opduiken in Brazilië, als in 1964 president JoÃo Goulart wordt afgezet. Volgens The Times was Carlucci in 1973 in Chili, toen president Salvador Allende met instemming van Henry Kissinger werd vermoord. Als Beatrix en Claus op Huis ten Bosch een lunch voor Kissinger geven, moet men zich toch afvragen: ‘Lezen die mensen dan niets, of schuift het koninklijk paar slechts bij het vaste papegaaiencircuit aan?’ In

[p. 105]

1978 dook Carlucci op als onderdirecteur van de cia in de regering van Jimmy Carter, de in Christus herboren pindaboer uit Georgia. In 1981 vinden we hem terug in het Pentagon als tweede man van minister Caspar Weinberger.

In 1986 belandde president Ronald Reagan in het Iran-Contra-schandaal en moest admiraal John Poindexter aftreden als hoofd van de National Security Council. Carlucci werd zijn opvolger. Hij huurde als zijn tweede man de, toen jonge, generaal Colin Powell in. In 1987 volgde hij Weinberger op als minister van Defensie. En waar ging hij naar toe na de regeringswisseling? Naar de Carlyle Group. Het monsterverbond tussen defensie, overheid en zakenwereld (waar hypocriet Eisenhower in 1961 voor had gewaarschuwd) was met Carlucci een feit geworden. Hij wist hoe je regeringen moest omverwerpen, hoe je overzeese leiders liquideert, hij kende het Pentagon van binnen en buiten, werkte in het Witte Huis, had uitgebreide ervaring met how to win friends in Congress. Kortom, Frank was naast James Baker een nog idealere vuile-klusjesman voor de familie Bush. Bij Carlyle had hij de sleutelpositie in de affaires van de familie Bush in handen, namens pa Bush als ex-baas van cia moordenaars. Dit frisse gezelschap deelt sedert 2000 in Washington de lakens uit. Niemand weet dit, want men leest alleen kranten of luistert naar Betje Wolff en Aagje Deken (Barend & van Dorp). Paparazzi informeren niet, maar bazelen.

Zou er een Euro om verwedden, dat professor Prikkebeen en de man die hij wipte, De Hoop Scheffer, toen zij een wit voetje gingen halen op het Witte Huis, in de verste verte niet bekend waren met de meest elementaire informatie over in welk afschuwelijk en misdadig gezelschap zij verkeerden. Ik herhaal het nog maar eens, dat toen Jozias van Aartsen mij 18 december 2000 tijdens de lunch beluisterde in een levendige cadens over wat een ploerten onze Amerikaanse bondgenoten onder Bush II eigenlijk waren, deze nieuwbakken minister van Buitenlandse Zaken me toewierp: ‘Maar mijnheer Oltmans, Bush is toch een keurige mijnheer?’ Die week ging hij in Washington kennis maken met Colin Powell, de ontdekking en creatie van Frank Carlucci. Dat is de toestand in de wereld.

10-12-2003