Laatste wapenfeiten

[p. 93]

Joodse zelfverlakkerij

Chris McGreal meldde in The Guardian uit Jeruzalem (25 november 2003), dat volgens Europese joden en Israëlische autoriteiten de stemming op het Europese continent zich steeds meer tegen Israël zou keren als gevolg van de aanwezigheid van 70 miljoen islamieten in Europa, wat een groeiend antisemitisme tot gevolg zou hebben. Natan Sharansky, een voormalige sovjetdissident en minister in het Sharon kabinet, verkondigde: ‘Antisemitism has become politically correct in Europe.’ Ik volgde Sharansky al toen ik in 1971 voor de nos in Moskou filmde en hij permanent overhoop lag met de autoriteiten, ook toen al voor de verkeerde redenen. Natan emigreerde naar Israël en kroop onder de vleugels van Sharon, die een even vertekend beeld in zijn hoofd draagt over joodse realiteiten in Europa en de wereld.

Er is geen ‘nieuw’ antisemitisme in Europa ontvlamd, evenmin als er een ‘nieuw’ anti-Amerikanisme is opgestoken. De overgrote meerderheid van Europeanen is fel gekant tegen het gedrag en de oorlogszuchtigheid van Sharon en Bush, wat fundamenteel een totaal andere zaak is en los staat van onveranderde sympathie voor Israëliërs en Amerikanen. Toen Rabin en Peres het vredesproces leidden, kon Israël op brede steun in heel Europa rekenen. Nadat Rabin door een extreem-rechtse idioot overhoop werd geschoten, zoals dit hier met Pim gebeurde, is het Sharon geweest die is begonnen van de daken te schreeuwen, dat zij die zich verzetten tegen zijn bloeddorstigheid daarom verraders en antisemieten waren. Het is verontrustend om te constateren, hoe ook in de 21ste eeuw een verziekt brein van een sedert jaren in de war zijnde man als Sharon, kans ziet miljoenen mee te slepen in deze gigantische zelfverneukerij. Dit zogenaamde weer opgeleefde antisemitisme is het unieke product van Sharons fucked up brein, of dat van twijfelachtige medestanders als Sharansky, die algemene Europese woede en afkeuring voor het moorddadige gedrag van Sharons Israël, met antisemitisme proberen te vereenzelvigen.

Wanneer de directeur van het centrum voor de studie van antisemitisme van de Hebrew University of Jerusalem, Robert

[p. 94]

Wistrich, vaststelt dat ‘the notion that Jews are a super power that controls America which is a classic and revamped form of anti-semitism’, dan kletst ook mijnheer Wistrich uit zijn nek. In de jaren 50 woonden er vijf miljoen joden in Amerika. Rond 2000 zijn het er 5.500.000, een toename van tien procent. De totale bevolking van de vs groeide van 130 miljoen naar 260 miljoen, wat betekent dat het joodse deel daalde van 3,8 naar 2,1 procent. Volgens deze Amerikaanse cijfers zou het aantal joden in de wereld rond dertien miljoen constant zijn gebleven. Wanneer Wistrich staande probeert te houden, dat oud-premier Mahathir Mohamad van Maleisië blijk gaf van gevoelens van antisemitisme toen hij klip en klaar constateerde dat de invloed van us-joden op de Amerikaanse buitenlandse politiek, en in het bijzonder op Bush persoonlijk, in geen enkele verhouding staat tot waar de 2,1 procent joden in een democratie recht op zouden kunnen doen gelden, dan is dat een simpel feit gebaseerd op de realiteit. Breinen als Sharon & Co. vertalen dit binnen de kortste keren in antisemitisme. Ze zijn van god los en infecteren intussen miljoenen met hun obsessies. De chaos, die een handjevol joden veroorzaakt onder een wereldbevolking van meer dan zes miljard, is voldoende om met Mahathir te constateren dat de staat Israël met in de wereld verspreide groepsgenoten kans ziet onevenredig veel commotie te veroorzaken in verhouding tot hun aantal. Zou er ooit een War on Terror zijn gekomen, zonder illegale Israëlische bezetting van een moslimland? En ben je, als je dit constateert, antisemiet? Wie die conclusie trekt moet zich laten nakijken.

28-11-2003