Laatste wapenfeiten

[p. 91]

We tellen ze niet

De vs zijn nu negen maanden bezig huis te houden in Irak. De eerste cijfers over Irakese slachtoffers van het Bush-Blair-bevrijdingsfeest moeten nog bekend worden gemaakt. Iedere Amerikaan (Brit of Italiaan) die sneuvelt, wordt afgekondigd en keurig in een met vlag overdekte kist naar huis gevlogen. Irakese mannen, vrouwen of kinderen die overhoop worden geschoten, tellen niet. Op een vraag hierover aan Paul Bremer, de vertegenwoordiger van de Amerikaanse president in Bagdad, antwoordde hij zonder de geringste schaamte: ‘We weten het niet. We houden die cijfers niet bij.’ En dan vraagt men zich in Washington af, hoe het komt dat woedende Irakezen reeds vermoorde Amerikaanse soldaten ook nog de kelen doorsnijden.

Je moet blijkbaar van christelijke of liberale huize zijn om, zoals De Hoop Scheffer en Kamp deden, gemeld door Theo Koele in de Volkskrant (26 november 2003), schaamteloos open en bloot in het parlement voor te stellen snel 70 tot 80 commando's naar dit gevechtsterrein te sturen ter versterking van de 1.100 reeds aanwezige Nederlandse schietschijven voor Arabische guerrilla's. Een kind kan op de vingers natellen hoe rampzalig dit voor sommige van die jongens gaat aflopen. Maar het gaat Scheffer en Kamp er om zich stoer en manhaftig op te stellen in de ogen van de schoften in Washington, die momenteel in Amerika de dienst uitmaken en de waanzin zijn begonnen.

Britse journalisten meldden uit Bagdad dat Human Rights Watch duidelijk en onomwonden heeft gesteld dat ‘us soldiers at present operate with virtual impunity in Iraq’. De organisatie spreekt over ‘indiscriminate shootings, aggressive tactics and quick reliance on lethal force’. Alleen al in het al-Rashid district in Bagdad, met anderhalf miljoen inwoners, werden bij het 82nd Airborne commando, waar een militaire advocaat, kapitein Patrick Murphy, er naar kijkt, 900 claims van onterechte schietpartijen en vernielingen ingediend. Tot dusverre heeft Murphy in 176 gevallen 106.000 dollars schade aan families uitbetaald. Dus minder dan 600 dollar per per abuis overhoop geschoten burger, in brand geschoten auto, zwaar lichamelijk letsel of vernietiging van huizen.

[p. 92]

Een 34-jarige Irakese dame kreeg voor het per ongeluk doodschieten van haar man en drie kinderen het exorbitant hoge schadebedrag van 11.000 dollar uit het afkooppotje van de divisie. Zij moest eerst een akte tekenen geen aanvullende procedures voor schade te zullen instellen. Een Irakese echtgenoot en drie kinderen zijn in de optiek van Yankees 2.750 dollar per persoon waard. Zo werken de bovenkamers van onze bondgenoten. De moraal: laat de soldaten maar paffen, we keren wel een bloedfooi uit aan nabestaanden. Intussen staat hier te lande een meerderheid achter Scheffer en Kamp. Straks gaan er nog meer mannen naar Irak.

Generaal-majoor Chuck Swannack, een volgevreten cowboy-commandant van de 82nd Airborne Division, doet niet anders dan zijn soldaten overladen met lofuitingen. Anderzijds geeft hij toe dat ‘the rules of engagement are so broad that troops know they will not face punishment even if civilians are accidentally killed as a result of their gunfire’. De moordpartijen onder burgers zullen nog wel even aanhouden. En onze volksvertegenwoordiging acht het blijkbaar de gewoonste zaak van de wereld dat Nederlandse soldaten van dat plaatje deel gaan uitmaken. De oppositie sputtert tegen. Waarom zorgen wij, de kiezers, er niet voor dat er een oppositie komt in Den Haag die prutsers als Balkenende, Kamp, De Hoop Scheffer, Donner en Zalm eveneens weg blaast, zoals Pim Fortuyn in zijn eentje er voor zorgde dat Kok, Melkert, Dijkstal, Rosenmuller, Jorritsma, etcetera uit elkaar gemept werden? Dit huidige soepzooitje van restanten van het verjaagde regime lijdt aan dezelfde hidden agenda's als hun voorgangers. Ophoepelen er mee, niet morgen, vandaag. Ik wil als Nederlander niet bij het Amerika van Bush horen.

27-11-2003