Laatste wapenfeiten

[p. 84]

Bush trekt Godkaart

The Daily Telegraph zond Martin Newland naar het Witte Huis om met George Bush te speken aan de vooravond van een staatsbezoek aan zijn vriend Tony, al logeert hij op Buckingham Palace. Bush is de man die voor een Brits interview een buste van Winston Churchill achter zijn stoel plaatst, zoals hij voor een gesprek met Jan Tromp voor de Volkskrant een buste van Beatrix of De Hoop Scheffer in de kast heeft staan. Harry Mulisch noemde dit dus Voer voor psychologen. Newland drukte twee hele pagina's in zijn krant, die ik zojuist heb uitgespeld. Niet de bezoekende journalist stelde de eerste vraag, maar Bush opende het interview. Hij trok de Godkaart, wat misschien effectief is in Texas, maar is het dat ook in Londen, waar een meerderheid van de Britten hem sowieso niet meer gelooft?

Bush kondigde aan dat de gebeden van het Amerikaanse volk en hemzelf bij de familieleden waren van de 52 gesneuvelde Britse militairen. ‘I believe in prayer. I believe there is a comforting and healing Almighty. I will ask that their souls will be comforted.’ Hoe zou de Heer een vriendelijk verzoek van de machtigste man op aarde ooit kunnen weigeren?

Vervolgens zal Bush de familieleden der Britse gesneuvelden ontmoeten en op het hart drukken, dat hun loved ones niet vergeefs gestorven zijn. ‘The actions we have taken will make the world more secure and more peaceful in the long run.’ Bush drukte Newland op 't hart, dat waar hij in Irak mee bezig is een nobele zaak dient. Amerikanen en hun president zouden lijdende familieleden met hun vurige gebeden ook in de toekomst blijven steunen. Het is een eeuwenoude remedie, waarbij de puzzels van het noodlot en opgelopen psychische wonden door een blind geloof in God leefbaar moeten worden. Het beroerde is echter, dat wanneer men dit genre mythes tegen de werkelijkheid afweegt, de geveinsde redelijkheid als sneeuw voor de zon verdwijnt.

Bush zal dus Britse familieleden der doden in Irak proberen op te zadelen met een uitleg uit het ongerijmde, welke pretendeert verzachtend te werken. Deze gesuggereerde pijnstillers, komend

[p. 85]

van de machtige man uit Washington, zullen daadwerkelijk het leven echt weer te dragen maken, meent Bush, die langzamerhand misschien stiekem ook nog denkt Gods boodschapper op aarde te zijn.

In werkelijkheid is het pure verlakkerij, die empirisch bewezen vals is. Transcendentale antwoorden en deze uit Amerika meegebrachte mentale noodverbanden zijn immers in flagrante strijd met de realiteit? We geloven in een God, niet omdat hij bestaat, maar God is er omdat wij in hem willen geloven, zoals Bush dit schijnt te doen in 2003. Op zichzelf een zorgelijke situatie komende van een resolute veldheer, op kruistocht met het machtigste en gevaarlijkste leger op aarde om de wereld naar eigen ideeën te hervormen.

Om een blasfemietje te gebruiken dat ik ergens eens las, maar ik ben vergeten waar: ‘De mens schiep God naar eigen evenbeeld.’ Bush, onze grote navo-roerganger, doet hier in volle kracht vooruit aan mee, notabene in de 21ste eeuw. Deze niet meer bij te sturen naïeveling uit Texas heeft immers alleen maar het beste met ons en de Irakezen voor? Dit hebben we ook vandaag weer in The Daily Telegraph uitgebreid kunnen lezen. Zou deze George ooit hebben gelezen dat Frangois Rabelais (1490-1553) over het hiernamaals schreef als le grand peut-être?

15-11-2003