Laatste wapenfeiten

[p. 78]

Kip ik heb je

Het is bewezen, te beginnen bij de ondergang van het Romeinse rijk, dat wanneer super powers worden aangevoerd door minder begaafde of soms dementerende hoofden, de zwakkeren, de slimmeren en de werkelijk gemotiveerden, het van de oneindig veel sterkeren uiteindelijk zullen winnen. Lyndon Johnson zond 600.000 man naar Vietnam, waarvan bijna 10 procent, 58.000 man, zou sneuvelen. De vs incasseerden de grootste militaire nederlaag uit haar geschiedenis. Ho Chi Minh en zijn zwarte pyama-guerrilla's bezetten uiteindelijk de Amerikaanse ambassade in Saigon. De Paul Bremer van toen moest met een helikopter vanaf het dak naar een oorlogsschip vluchten. De oorlog in Indo-China maakte ik, wonende in New-York, van 1960 tot 1975 in de vs mee. Het was een preventieve oorlog (zonder vn) welke in een fiasco eindigde. Amerika heeft er niets van geleerd. Altijd weer worden domkoppen met een grote bek naar voren geschoven, die zich verbeelden dat bommenwerpers, precisieprojectielen en vliegdekschepen de middelen zijn die Amerikaanse hegemonie kunnen afdwingen.

Bij de aanloop naar de oorlog tegen Saddam was een van de stokpaardjes van Bush en Blair, dat Irak gedwongen diende te worden om onder vn-toezicht bepaalde topgeleerden en kenners van Saddams geheimen naar Cyprus te vliegen met hun families (opdat Saddam hun vrouwen en kinderen niet zou kunnen vermoorden) om eindelijk de wereld te bevestigen, dat Irak inderdaad een bedreiging voor de wereldvrede betekende, en in het geheim over massavernietigingswapens beschikte. Wapens welke ieder moment konden worden afgevuurd. Geen enkele Iraakse geleerde was bereid aan de eis van Bush en Blair te voldoen. Amerikanen en Britten verlangden van de Veiligheidsraad, dat deze zou ingrijpen. Rusland, Frankrijk en Duitsland tikten aan hun voorhoofd. Washington en London zeiden: ‘Zie je wel, we moeten oorlog voeren en we zullen bewijzen, dat we de mensheid voor een ramp hebben behoed, want Saddam zit in de startblokken ons allemaal te vernietigen.’ We zullen de getuigen in Bagdad zelf gaan horen.

[p. 79]

De invasie van Bush en Blair ging gepaard met de publicatie van een deck of cards voorzien van foto's van 50 voornaamste kopstukken van het regime, die dood of levend dienden te worden gepakt. Ongeveer 35 van die gezochte Saddam medewerkers, onder wie een van zijn grootste vertrouwelingen Tariq Azis, meldden zich uit eigen beweging bij de Amerikanen, inbegrepen sommige der hoogste kopstukken uit Saddams geheime wapenindustrie, die alles van massavernietigingswapens afwisten En wat gebeurde vervolgens? Washington en Londen hadden maandenlang getamboereerd over de noodzaak de top van het Bagdadregime aan de tand te kunnen voelen. En nu hadden ze de voornaamste betrokkenen bij de kraag en er gebeurde helemaal niets. Doodse stilte.

Niemand, geen enkele nieuwsrubriek in Amerika of hier, geen hond heeft dit aspect van het in de maak zijnde fiasco in Irak ooit nog zelfs ter sprake gebracht. Ook niet de parade van Midden-Oostenspecialisten en kletskousen van het Instituut Clingendael, de Haagse variant op de rand Corporation in Stanford, California, (dan weet men hoe laat het is). Bush en Blair dachten ‘kip ik heb je’, maar zij vingen katten in de zak. Diezelfde Iraakse hoge pieten, die Hans Blix zo dringend op Cyprus moest horen, zijn al zes maanden in Amerikaans-Britse handen en hebben niets kunnen toevoegen aan wat de hele wereld langzamerhand weet, dat Bush en Blair de kluit belazerd hebben. Het gearresteerde deck of cards in Bagdad zit ergens in de woestijn opgesloten, voor straf, omdat ze het hebben verdomd ter wille van hun belagers te zeggen, wat de schurken uit Washington en Londen wilden horen. Ook in Westerse parlementen (laat staan het Amerikaanse Congres) worden hier geen vragen over gesteld. En onze razende reporters van cnn en de bbc zijn bezig over een neergeschoten helikopter met 15 doden te babbelen. Intussen wacht de voormalige top van het Saddam-regime ergens in tenten in het zand op betere tijden.

3-11-2003