Laatste wapenfeiten

[p. 74]

Wolfowitz naar Scheveningen

Stel je voor, je bent onderminister van Defensie, heet Paul Wolfowitz en je bent berucht om de manhaftige taal en jarenlange bedreigingen aan het adres van Saddam Hussein. Je staat aan de top van de huidige onbetwiste superpower, die Irak in luttele weken onder de voet liep. De oorlog was gewonnen, maar later bleek, dat deze in werkelijk nog moest beginnen. Stap voor stap is het Iraakse verzet tegen de Amerikaanse invasie op gang gekomen. Het aantal aanvallen op Amerikaanse strijdkrachten begon met een dode militair per dag. Intussen is het gemiddelde opgelopen tot drie per dag. Er zal rekening mee moeten worden gehouden, dat het aantal slachtoffers onder de bezetters, waartoe ook de militairen behoren die door Balkenende werden gezonden, gestadig zal toenemen.

Washington geeft aan het verzet verschillende interpretaties. Sabotagedaden werden eerst toegeschreven aan stuiptrekkende Saddamaanhangers, want heel Irak droeg de bevrijders immers op handen? Vervolgens zouden zwermen leden van Al Qaeda, uit alle richtingen van de Arabische wereld Irak binnenwaaien. Er zouden reeds 700 niet-Iraakse terroristen zijn gearresteerd. Vreemd overigens, dat zij niet naar Camp X Ray in Cuba werden gevlogen. Men zit daar te springen om nieuwe slachtoffers van dit Amerikaanse concentratiekamp, waar gevangenen murw worden gemaakt, opdat zij bekennen terroristen te zijn. Ik verzin dit niet. Het Rode Kruis heeft vastgelegd wat er daar gebeurt. Het roept herinneringen op aan kamp Amersfoort in de Tweede Wereldoorlog. Er wordt zelfs druk vanuit het Europese Parlement uitgeoefend om Washington tot de orde te roepen voor ze te boek staan als oorlogscriminelen.

Wolfowitz reisde gisteren naar Bagdad, omdat hij begon te begrijpen dat wat hij de afgelopen twee jaar over Irak en de oorlog wijd en zijd had verkondigd, steeds minder strookte met de werkelijkheid. Het was dan ook een schok voor hem om bij het krieken van de dag opgeschrikt te worden door een serie raketten. Deze sloegen rechts en links van hem in, terwijl juist met veel bombarie was aangekondigd dat het beroemde Al-Rasjid Hotel

[p. 75]

in Bagdad afgegrendeld en veilig was. Wat zeg je dan tegen de pers, als je een paar uur later, aangeslagen en verbleekt van de schrik, het woord voert?

Paul Wolfowitz had de onbeschaamdheid om de Iraakse vrijheidstrijders als misdadigers te omschrijven, die een lafhartige aanval op hem hadden gepleegd. Nu beseffen verreweg de meeste mensen in de wereld na bijna drie jaar Bush, dat de hoge heren in deze regering een gaatje in hun hoofd hebben. Maar Wolfowitz maakte het heden wel heel bont. Als je zelf agressie hebt gepleegd jegens Irak, in strijd met het Handvest van de vn (dat Amerika mede ondertekend heeft) en dat land weken lang, liefst 's nachts, van stratosferische hoogte hebt aangevallen, waarbij duizenden mensen om het leven kwamen, en je spreekt dan van een lafhartige aanval op een hotel op een afstand van 400 meter, ja, dan zijn de Irakezen mijn helden. Steeds meer mensen in Irak willen de bezetters verdrijven. De Amerikanen gedragen zich in Iraq als Israël in Palestina. Ze zullen van een koude kermis thuiskomen, mark my words.

Zo zijn ook de Palestijnen mijn helden, die de Israëliërs naar afgesproken grenzen zullen terugdrijven. Wolfowitz is een van de oorlogsmisdadigers, die met zijn vriend Sharon in de Scheveningse strafgevangenis thuis hoort.

27-10-2003