Laatste wapenfeiten

[p. 63]

Balkenende: rattenvanger van rechts

Het persgesprek van de premier op vrijdagmiddag is eigenlijk ‘het’ moment in de week, dat de natie stopt en luistert naar de eerste minister, die de dienst uitmaakt en de toestand in de wereld samenvat. Ik ga, als velen, er even voor zitten en denk, goed luisteren naar het orakel uit het torentje. Hoedje af. Maar steeds krijg je bij het luisteren een nieuwe klap in je gezicht. Hoe zijn we toch zo diep gezakt, dat we met deze mijnheer voor onbepaalde tijd zitten opgescheept?

Zo werkt de democratie. Het kiessysteem garandeert ons een niet aflatende stroom van middelmatige heren of regelrechte derde rangers, bestemd voor de hoogste posten in het koninkrijk. Zou men besluiten een speelfilm over dit gebeuren te maken, zou men de grootste moeite hebben stand-ins te vinden, die de werkelijkheid benaderen. En zij die zijn mislukt, gaan naar de Raad van State of naar Brussel.

In de vs levert dit systeem een Bush (of Schwarzenegger) op. De president daar baseerde zijn verkiezingcampagne op de belofte de integriteit van het Witte Huis te zullen herstellen. Clinton had immers alles bij elkaar gelogen over Monica Lewinsky? Het was een kwestie van karakter. Na alles wat er sinds 2000 is gebeurd, inbegrepen de wijze waarop de man aan de bak kwam, is deze week nog altijd 53% van alle Amerikanen overtuigd, dat hun president een eerlijk en rechtschapen man is. Het is alsof zijn bedrog over Saddam Hoesseins massavernietigingswapens en zijn unilaterale oorlog tegen Irak, in strijd met alle geldende rechtsbeginselen (plus de duizenden doden die zijn agressie tegen Bagdad met zich meebracht), nooit hebben plaats gehad. Een op de twee Amerikanen blijft overtuigd dat hij een eerlijke en oprechte mijnheer is.

Jeroen Pauw nam Balkenende heel à propos en subtiel in nova op de hak met het tonen van beelden van de wekelijkse persconferentie gisteren, waarin de premier twaalf keer herhaalde niets over prinses Mabel, eens het liefje van een gangster, te willen zeggen. Balkenende heeft al meer van elementaire hufterigheid blijk gegeven. Op een woensdag kondigde hij aan prinses

[p. 64]

Margarita voor de rechter te zullen brengen en op donderdag bood hij haar schriftelijke excuses aan. Hij wilde zich aan Mabel niet opnieuw branden. Stel je voor dat we een premier zouden hebben, die recht voor de raap zou hebben gezegd: ‘Naar mijn mening kan deze mevrouw nooit meer als stand-in koningin dienst doen.’ Dat hij dit niet deed, bewijst dat, na zijn blunders rond Margarita, hij in zijn broek doet voor Hare Majesteit. Prettige gedachte. Past helemaal bij dit aan de weg timmerende broekie, zelfs tot aan het Witte Huis toe.

Hij spreekt over ‘vedder’ in plaats van ‘verder’ met een ‘r’. Hij zegt dat het voor chronisch zieken beter ‘uitpaste’. Volgens Van Dale bestaat uitpissen, ook uitpooien, maar uitpassen moet de minister-president hebben opgepikt uit zijn lokale kerkblaadje. De professor gaat ons thans voor, omdat hij profiteerde van de hysterie rond de liquidatie van Fortuyn. Hij was de enige politicus, die Pim niet a priori de grond in kletste. Daarbij meet hij zich een mitrailleurachtig tempo van woorden aan, wat na de lijzige toon van Kok verfrissend werkt. Toen Pim was uitgevallen waren een paar miljoen rouwende kiezers naarstig op zoek naar een plaatsvervangend totem. Uit pure afschuw voor Ad Melkert kwamen honderdduizenden linkse kiezers bij Balkenende terecht, ook omdat hij het minst rottig tegen Fortuyn was geweest. De ene zijn dood is de ander zijn brood. Nu sjokt de hele bende van pure ellende achter deze rattenvanger van rechts aan. We zullen het er mee moeten doen.

4-10-2003